Με τα πολλά φτάσαμε λοιπόν αγαπητοί μου λίγες ώρες πριν τις εκλογές. Σε λιγότερο από 48 ώρες (και μια εβδομάδα ακόμα πιθανώς) θα γνωρίζουμε σε ποιους θα απευθυνόμαστε κάθε φορά που η μέρα μας θα πάει στραβά, βάλλοντας τους με διάφορα εκκλησιαστικά κηροπήγια, κοινώς καντήλια. Κλασσικά, έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους οι δημοσιογράφοι – εκλογοντολόγοι, όπως αυτός ο τύπος με τα γυαλιά, ο Bill Gates του MEGA, που τον βλέπουμε κάθε τέσσερα χρόνια να μας μιλάει για διαγράμματα και πίτες. Και φυσικά βγαίνουν και διάφορες πολιτικάντηδες, απ’ αυτούς που όταν τους ρωτάς με τι ασχολούνται, απαντούν «είμαι στο κόμμα», που απευθύνουν έκλυση στους πολίτες να συμβάλλουν με την ψήφο τους στην επιβράβευση τριάντα χρόνων κλεφτοκοτάδων δημάρχων και νομαρχών, πάντα με τη φάτσα που θυμίζει τους δημοσιογράφους στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας λίγο πριν πουν το κλασικό «Good Luck Earth».
Έρχονται λοιπόν, τώρα και στην πόλη σας, οι εκλογές με το πλέον ηλίθιο σύστημα ανάδειξης νικητή. Παρακάμπτω το ότι τόσους σταυρούς που θα βάλουμε φέτος δεν τους βάζεις ούτε σε μαυσωλείο. Αντέχεται αυτό, μπορεί την ώρα που θα κάνεις να ψηφίσεις να μπορούσες να γράψεις μια μικρή έκθεση, αλλά καλή καρδιά. Η μεγαλύτερη ανοησία είναι το σύστημα ‘διπλή ευκαιρία’, όπως στο στοίχημα. Αναφέρομαι στη δεύτερη Κυριακή, που αφού έχεις ψηφίσει αυτόν που γουστάρεις εσύ να σε σοδομίζει για τα επόμενα 3,5 χρόνια, έρχονται και σου λένε «Ναι μεν, αλλά τώρα που δε βγαίνει αυτός, ποιον προτιμάς;». Καμπανάκι και μαλακίες δεν έχει δηλαδή.
Και φυσικά, τι δε θα μπορούσε να λείπει απ’ αυτές τις εκλογές; Το μνημόνιο, βεβαίως βεβαίως. Όλοι οι έλληνες άντρες είναι πια ιδιοκτήτες ενός ζευγαριού παραφουσκωμένων μπαλονιών χάρη σ’ αυτήν την ιστορία. Δεν έχει σημασία που δήμαρχοι και νομάρχες όσο και να αντιτίθενται ή τάσσονται υπέρ του δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, εκεί αυτοί, το βιολί τους, σαν τους τρελούς που χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο μέχρι να το σπάσουν, αμήν Θεέ μου. Ούτε έχει σημασία που βγήκε ο Michelin κι είπε πως το μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό, όλος ο σχεδιασμός έγινε με επίκεντρο αυτό, ποιος τρέχει για αλλαγές τώρα.
Α, και σταματήστε επιτέλους να χειροκροτείτε το Γιώργο για όσα έκανε, δεν το θέλει. Γιώργος Παπανδρέου, ακόμα κι οι άνθρωποι με δείκτη ευφυΐας υπό του μηδενός γίνονται πρωθυπουργοί, Impossible is Nothing.
***
Και μια που πιάσαμε κουβέντα για ηλιθιότητα, τα παλικάρια που έστειλαν τις βόμβες στις πρεσβείες αφού φρόντισαν να κάνουν πασαρέλα τις φάτσες τους μπροστά στις κάμερες, κατάλαβε κανείς τι ήθελαν;
***
Διάβασα πως οι Rolling Stones ετοιμάζονται για την καινούρια τους περιοδεία. Φήμες που θέλουν τις συναυλίες τους να σκηνοθετούνται από το George Romero από δω και στο εξής ελέγχονται ως ανακριβείς.
Κος Γουρούνης
Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010
Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010
Pig Pong
Το Γιωργάκη τον καταλαβαίνω. Τις περισσότερες φορές μου φαίνεται συμπαθητικός τυπάκος, ήσυχος, ήρεμος, ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι πρότυπο προϊσταμένου σε κάποιο πόστο μιας πολυεθνικής. Ξέρω ότι αυτό που έκανε με τη διακαναλική συνέντευξη ήταν πολιτική…κατάντια, αλλά αν κάποιος σκεφτεί αυτή την πλευρά του χαρακτήρα του, θα δει πως έκανε αυτό ακριβώς που θα περίμενε κάποιος από έναν τέτοιον άνθρωπο: βγήκε στο βήμα κι είπε «σώστε με».
Εννοείται πως αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Κι εξυπακούεται επίσης πως κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τον βοηθήσει. Μ’ αυτό που έκανε έβαλε τα χεράκια του στα ματάκια του και τώρα περιμένει απλά τους ψηφοφόρους να σπρώξουν. Γιατί να είναι οι περιφερειάρχες κι οι δήμαρχοι υποκείμενοι σε ερωτήσεις για το μνημόνιο και τα οικονομικά μας χάλια, το έγραψα, το ξαναέγραψα, δεν το καταλαβαίνω απ’ τη μεριά του ΠΑΣΟΚ, οι άλλοι ρίχνουν εκεί το βάρος για να βυθίσουν τους πράσινους υποψηφίους. Αλλά ο Γιώργος, σαν καλός προσκοπάκος, δεν αφήνει ποτέ ερώτηση αναπάντητη, κι αντί να κάνει την κουφή, βγήκε τη Δευτέρα το βράδυ, κι επειδή περί μνημονίου δεν είχε να πει τίποτα, είπε «αν δε μας ψηφίσετε, εκλογές». Όπως μας λέγανε οι πατεράδες μας, ‘αν δε φας, δε θα δεις μπάλα’ κλπ.
Γι αυτό κι η μοναδική λέξη που βρήκα ως χαρακτηρισμό αυτής της κίνησης ήταν «κατάντια». Γιατί, όταν αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι στο κράτος όπως στο παιδί σου που δεν πάει για ύπνο νωρίς, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Κι ας έχει δίκιο για το μνημόνιο, κι άλλος να ήταν καπετάνιος, κι αυτός θα το στήριζε. Αλλά με την πολιτική είναι όπως και με τους τερματοφύλακες: στις μεγάλες γκέλες, καλύτερος είναι ο αναπληρωματικός.
***
Κι εκεί που λέω ότι δε θα αναφέρω καθόλου τη λέξη «αστυνομία» σε ένα άρθρο για αλλαγή, πάνε κάποιοι καλοθελητές και σαπίζουν στο ξύλο έναν φουκαρά με νοητικά προβλήματα. Για τον οποίον μάλιστα οι πατρινοί συμπολίτες του είχαν μόνο καλά λόγια να πούνε, πράγμα που αποκλείει τη γραμμή υπεράσπισης «αναρχικός – πέτρες – εξύβριση αστυνομικών οργάνων». Τα ίδια καταπιεσμένα ανθρωπάκια που εδώ και δεκαετίες διαμαρτύρονται για το χαρακτηρισμό «μπάτσοι».
Το τραγικό της υπόθεσης είναι το εξής: όλοι εμείς, άνθρωποι χωρίς εξουσία όπλου ή αστυνομικής ταυτότητας, θα ντρεπόμασταν να το κάνουμε αυτό. Αυτό ακριβώς, θα ντρεπόμασταν. Ακόμα και να προκαλούμασταν, θα κάναμε το αυτονόητο, υπομονή. Κι όμως κάποιοι προστάτες, κάποιοι υπάλληλοι του κράτους που έχουν υποχρέωση να μας υπηρετούν και να μας προστατεύουν, κάποιοι μπάτσοι το έκαναν. Και δεν ντράπηκαν. Κρίμα στους συναδέλφους τους που προσπαθούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, γιατί υπάρχουν κι αυτοί. Όσο υπάρχουν τέτοιοι υπάνθρωποι, ο λαός δε θα σεβαστεί ποτέ την αστυνομία.
***
Σε ένα απ’ τα πρώτα κείμενα μου για το blog του ραδιοφώνου είχα γράψει για μια περίπτωση γονιών απ’ την Άπω Ανατολή που ξέχασαν να ταΐσουν το παιδί τους, απασχολημένοι καθώς ήταν με κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι, κι αυτό πέθανε. Μου απάντησε λοιπόν ένας αναγνώστης λέγοντας μου να μην καθολικεύω καταστάσεις, κι ότι επειδή συνέβη κάτι τέτοιο μια φορά δε σημαίνει πως αποτελεί κοινωνική μάστιγα. Σήμερα διάβασα ότι μια μάνα σκότωσε το παιδί της γιατί την ενοχλούσε όταν αυτή ήταν απασχολημένοι να βάζει βαμβάκια και στάρια στο ίντερνετ. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Κος Γουρούνης
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010
Pig Bang Theory
Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο που βρήκα σε ένα blog για τους νέους που οι οικονομικές συγκυρίες τους σπρώχνουν στα στρατιωτικά και αστυνομικά επαγγέλματα. Ή λειτουργήματα, όπως θέλετε πέστε το. Οι περισσότεροι από αυτούς, μάλιστα, μπαίνουν σ’ αυτές τις σχολές με το στανιό, είτε γιατί ο πατέρας τους τους δηλώνει πως φράγκο για φοιτητική ζωάρα δεν υπάρχει, είτε γιατί πέφτει πάνω τους όλη η ομήγυρη και «άντε, να βοηθήσεις κι εσύ την οικογένεια», «άντε να βγάζεις δικά σου λεφτά στα 22», η συνέχεια γνωστή. Πάνε λοιπόν εκεί, τελειώνουν τις σχολές και με το που βγαίνουν στον έξω κόσμο τους περιμένει το ζεστό παραδάκι. Που για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι και πολύ. Δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό, να εξηγούμαι. Κι επειδή δε γεννηθήκαμε χθες, είχαμε κι εμείς οι…άοπλοι την ευκαιρία να κάνουμε κάτι τέτοιο άλλα δεν το κάναμε. Επειδή όμως, ως γνωστόν, με το ζόρι δουλειά δε γίνεται, όλα αυτά έχουν επιπτώσεις. Στο στρατό όχι και τόσες – τι με νοιάζει εμένα αν θα διοικηθούν καλά οι φαντάροι, ή αν οι γαλονάδες ξενερώνουν τη ζωή τους. Το θέμα είναι οι αστυνομικοί.
Γιατί για να είσαι αστυνομικός πρέπει τέλος πάντως να το έχεις μεράκι. Θα σε βρίσουν, θα σε κοιτάνε παράξενα, αλλά εσύ πρέπει μια δουλειά που έχεις να κάνεις, να την κάνεις σωστά. Όχι μόνο όταν κυνηγάς τα πιτσιρίκια με τα μηχανάκια, μα σε περιπτώσεις που βάζεις το καθήκον πάνω απ’ τη σωματική σου ακεραιότητα. Κι αν δεν έβλεπες από μικρός τον ταξίαρχο Θεοχάρη και σου την έδινε να πάρεις κι εσύ τους δρόμους να πιάσεις το Μεγάλο Κλόουν, αν βαριέσαι και κάνεις τη δουλειά σου με το ζόρι εν πάση περιπτώσει, αυτό δεν το κάνεις. Σ’ άλλες εποχές, τριάντα χρόνια πριν, ίσως να μην υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Τώρα όμως; Στην Αθήνα οι επίδοξοι ληστές έχουν αρχίσει να μαχαιρώνουν κόσμο στο ψαχνό στο δρόμο, σαν σε γουέστερν. Στη συμπρωτεύουσα, όλο και περισσότεροι συμφοιτητές μας πέφτουν θύματα διάρρηξης. Φοβάσαι να περπατήσεις μετά τα μεσάνυχτα γιατί το κατσαβίδι κι οι σουγιάδες πάνε σύννεφο. Θεός δεν είναι ο αστυνομικός για να είναι πανταχού παρών, δε λέμε αυτό. Όταν όμως γίνονται όλα αυτά γύρω σου και ψάχνεις να θυμηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες περιπολικό, κάτι πάει στραβά.
Όχι ότι μπορεί να παρθεί κάποιο δραστικό μέτρο. Πάντα ο κόσμος θα έχει ανάγκη τα λεφτά και τα παιδιά θα σπρώχνονται σε κάποιο επάγγελμα, είτε αυτό είναι ένοπλο είτε πχ το επάγγελμα του γιατρού ή του δικηγόρου. Λίγο φιλότιμο ζητάμε μόνο. Μπες σ’ όποια σχολή θες, αλλά κάνε μια προσπάθεια για το γενικό σύνολο να αποδώσεις λίγο. Αν οι πολιτικοί μηχανικοί αποφάσιζαν πως πλέον θα βαριούνται εξίσου και ξεχνούσαν να στηρίξουν σωστά τα κτίρια που θα σχεδίαζαν, πως θα μας φαινόταν που θα θρηνούσαμε θύματα απ’ αυτό;
***
Το γιατί οι γραμματείες στα πανεπιστήμια ανοίγουν μόνο για μιάμιση ώρα είναι μεγάλο μυστήριο. Τόσο μεγάλο που απορώ γιατί δεν υπάρχει ένα βιβλίο πχ «Ο Σερλοκ Χολμς στις γραμματείες των μηχανολόγων» ή «Το γεράκι της μάλτας κι η γραμματεία των ηλεκτρολόγων» κλπ…
***
Βλέποντας το «Νησί», το «σήριαλ που συγκίνησε το Πανελλήνιο» κι όλα αυτά τα χαριτωμένα που γράφτηκαν, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ ότι ο κόσμος δεν έχει αλλάξει όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Όλους τους κατατρεγμένους του κόσμου αν μπορούσαμε να τους βάλουμε σε μια βάρκα και να τους διώξουμε γιατί μας χαλάνε την αισθητική, θα το κάναμε. Γι’ αυτό συγκινηθείτε, δε λέω, καλό κάνει κι αυτό, την επόμενη φορά που θα δείτε κανέναν φουκαρά στο δρόμο όμως, τουλάχιστον μην αλλάξετε πεζοδρόμιο.
Κος Γουρούνης
Γιατί για να είσαι αστυνομικός πρέπει τέλος πάντως να το έχεις μεράκι. Θα σε βρίσουν, θα σε κοιτάνε παράξενα, αλλά εσύ πρέπει μια δουλειά που έχεις να κάνεις, να την κάνεις σωστά. Όχι μόνο όταν κυνηγάς τα πιτσιρίκια με τα μηχανάκια, μα σε περιπτώσεις που βάζεις το καθήκον πάνω απ’ τη σωματική σου ακεραιότητα. Κι αν δεν έβλεπες από μικρός τον ταξίαρχο Θεοχάρη και σου την έδινε να πάρεις κι εσύ τους δρόμους να πιάσεις το Μεγάλο Κλόουν, αν βαριέσαι και κάνεις τη δουλειά σου με το ζόρι εν πάση περιπτώσει, αυτό δεν το κάνεις. Σ’ άλλες εποχές, τριάντα χρόνια πριν, ίσως να μην υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Τώρα όμως; Στην Αθήνα οι επίδοξοι ληστές έχουν αρχίσει να μαχαιρώνουν κόσμο στο ψαχνό στο δρόμο, σαν σε γουέστερν. Στη συμπρωτεύουσα, όλο και περισσότεροι συμφοιτητές μας πέφτουν θύματα διάρρηξης. Φοβάσαι να περπατήσεις μετά τα μεσάνυχτα γιατί το κατσαβίδι κι οι σουγιάδες πάνε σύννεφο. Θεός δεν είναι ο αστυνομικός για να είναι πανταχού παρών, δε λέμε αυτό. Όταν όμως γίνονται όλα αυτά γύρω σου και ψάχνεις να θυμηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες περιπολικό, κάτι πάει στραβά.
Όχι ότι μπορεί να παρθεί κάποιο δραστικό μέτρο. Πάντα ο κόσμος θα έχει ανάγκη τα λεφτά και τα παιδιά θα σπρώχνονται σε κάποιο επάγγελμα, είτε αυτό είναι ένοπλο είτε πχ το επάγγελμα του γιατρού ή του δικηγόρου. Λίγο φιλότιμο ζητάμε μόνο. Μπες σ’ όποια σχολή θες, αλλά κάνε μια προσπάθεια για το γενικό σύνολο να αποδώσεις λίγο. Αν οι πολιτικοί μηχανικοί αποφάσιζαν πως πλέον θα βαριούνται εξίσου και ξεχνούσαν να στηρίξουν σωστά τα κτίρια που θα σχεδίαζαν, πως θα μας φαινόταν που θα θρηνούσαμε θύματα απ’ αυτό;
***
Το γιατί οι γραμματείες στα πανεπιστήμια ανοίγουν μόνο για μιάμιση ώρα είναι μεγάλο μυστήριο. Τόσο μεγάλο που απορώ γιατί δεν υπάρχει ένα βιβλίο πχ «Ο Σερλοκ Χολμς στις γραμματείες των μηχανολόγων» ή «Το γεράκι της μάλτας κι η γραμματεία των ηλεκτρολόγων» κλπ…
***
Βλέποντας το «Νησί», το «σήριαλ που συγκίνησε το Πανελλήνιο» κι όλα αυτά τα χαριτωμένα που γράφτηκαν, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ ότι ο κόσμος δεν έχει αλλάξει όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Όλους τους κατατρεγμένους του κόσμου αν μπορούσαμε να τους βάλουμε σε μια βάρκα και να τους διώξουμε γιατί μας χαλάνε την αισθητική, θα το κάναμε. Γι’ αυτό συγκινηθείτε, δε λέω, καλό κάνει κι αυτό, την επόμενη φορά που θα δείτε κανέναν φουκαρά στο δρόμο όμως, τουλάχιστον μην αλλάξετε πεζοδρόμιο.
Κος Γουρούνης
Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010
Fascist Pig
Το ότι στην πολιτική σκηνή της χώρας μας υπάρχει αυτή τη στιγμή και δη και ως υποψήφιος περιφερειάρχης ο άνθρωπος Άδωνις Γεωργιάδης είναι προσωπική ήττα των ελλήνων πολιτών.
Το σκεφτόμουν σήμερα το πρωί που άνοιξα την τηλεόραση και, σχεδόν ευλαβικά, αυτός βρισκόταν εκεί, πιστός στο ραντεβού του με τα τηλεοπτικά παράθυρα. Έχω ένα θέμα με τον Άδωνι, δεν μπορώ ούτε ζωγραφιστό να τον βλέπω. Δεν είναι μόνο το ότι αντιτίθεμαι στις αυστηρές πολιτικές τοποθετήσεις του. Μεγάλα παιδιά είμαστε όλοι, δε χρειαζόμαστε κατήχηση από κανέναν πριν ρίξουμε την ψήφο μας, ούτε απ’ αυτόν, ούτε απ’ το Λάκη. Όπως επίσης ενώ με εκνευρίζει τα μάλα η εριστική διάθεση για καβγά που προσπαθεί να ξυπνήσει στον εθνικόφρονα που κρύβουμε μέσα μας, δεν είναι ο μοναδικός που χειραγωγεί ( ή καλύτερα προσπαθεί να χειραγωγήσει ) τις μάζες των ψηφοφόρων. Μπορώ ακόμα ακόμα, με Ιωβική υπομονή, να ανεχτώ την τάση του να ουρλιάζει στις συζητήσεις για να υπερκαλύπτει τις φωνές των συνομιλητών του, γιατί όσο να ‘ναι όλοι το έχουμε κάνει κατά καιρούς, έστω κι αν δεν το επαναλαμβάνουμε με εκνευριστική συνέπεια.
Η απέχθειά μου πηγάζει αλλού, στη νοοτροπία του «έμπορα» που κουβαλάει. Από πού να ξεκινήσει κανείς, απ’ το γάμο του με την Μπουμπούκα που τα φαινόμενα δείχνουν πως ο ίδιος φρόντισε να υπερπροβληθεί; Ή μήπως απ’ το ότι επιτηδευμένα τη βόλεψε σαν tv persona για να έχει την καθημερινή προβολή που αρμόζει στην αρχοντιά του; Τι να πει κανείς και για τη φαρσοκωμωδία στην οποία συμμετέχει μαζί με τον αδερφό του για να δώσουν σε όλους εμάς, τους πτωχούς τω πνεύματι, τα φώτα της γνώσης πουλώντας ιστορικά και φιλοσοφικά βιβλία με τον ίδιο τρόπο που η Μοιραράκη πουλάει τα μπορδοροδοκόκκινα χαλιά της. Όσο για τις απόψεις του, επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω για την αυθεντικότητά τους: Όσο πιο ακραία η άποψη που θα υποστηρίξεις, τόσο μεγαλύτερη έκταση θα πάρει η δημοσιότητα της. Και το ξέρει πολύ καλά αυτό το παιχνίδι ο κύριος Γεωργιάδης, το ήξερε κι όταν επέλεξε να εκδώσει τις 1400 σελίδες πολιτικοϊστορικού αυνανισμού του Πλεύρη με τον τίτλο «Οι Εβραίοι», το ξέρει κι όταν συμπεριφέρεται σαν το δευτερότοκο γιο της cosa nostra που πρέπει να έχει την απόλυτη στήριξη του Νονού, Δον Καρατζαφύρερ, σ’ ότι γράψει και πει. Αυτό πρεσβεύει η αντιπροσώπευση της δεξιάς στην ελληνική βουλή, την άδεια στο STAR και στο ALTER να μας προβάλουν τα περιεχόμενα του ψυγείου των πολιτικών της; Κι αν ναι, ο λαός της Αττικής τι μπορεί να προσμένει απ’ τη θητεία ενός τέτοιου τσαρλατάνου στο νευραλγικό πόστο του περιφερειάρχη;
Εν κατακλείδι, δεν ξέρω αν η ιδέα μου για έναν πολιτικό – πρότυπο που εμπνέει σοβαρότητα και προστατεύει τα του οίκου του είναι ξεπερασμένη, με το χέρι στην καρδιά όμως πείτε μου τι πιστεύετε, ένας άνθρωπος που ξεπουλάει τις προσωπικές του στιγμές με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να μου εγγυηθεί πως δε θα κάνει το ίδιο και με τα συμφέροντα των απλών πολιτών;
***
Κι άλλο κύκλωμα παιδεραστίας εξαρθρώθηκε την περασμένη βδομάδα. Το υλικό διακινείτο από –που αλλού;- το ίντερνετ, και μιλάμε όχι για δυο-τρεις, αλλά για τον εξωφρενικό αριθμό των 177 διωκόμενων. Μήπως ήρθε η στιγμή το facebook κλπ να αρχίσουν να ελέγχουν ηλικίες ή τέλος πάντων να θεσπίσουν μια αστυνόμευση της προκοπής;
***
Τα έγραφα εγώ τις προάλλες… Ένα ζευγάρι στην Αριζόνα «έπινε» σιγά σιγά έναν άστεγο καθώς κι οι δύο είχαν την εντύπωση ότι ήταν βρικόλακες. Στην Ελλάδα της κρίσης πόσο λέτε να πάει σε λίγους μήνες το 0- με το κιλό;;;
Υ.Γ.: Ο τίτλος είναι τραγούδι των Suicidal Tendencies. Για να μην πάρουν φωτιά και καούν όσοι νομίζουν ότι θίγονται.
Κος Γουρούνης
Το σκεφτόμουν σήμερα το πρωί που άνοιξα την τηλεόραση και, σχεδόν ευλαβικά, αυτός βρισκόταν εκεί, πιστός στο ραντεβού του με τα τηλεοπτικά παράθυρα. Έχω ένα θέμα με τον Άδωνι, δεν μπορώ ούτε ζωγραφιστό να τον βλέπω. Δεν είναι μόνο το ότι αντιτίθεμαι στις αυστηρές πολιτικές τοποθετήσεις του. Μεγάλα παιδιά είμαστε όλοι, δε χρειαζόμαστε κατήχηση από κανέναν πριν ρίξουμε την ψήφο μας, ούτε απ’ αυτόν, ούτε απ’ το Λάκη. Όπως επίσης ενώ με εκνευρίζει τα μάλα η εριστική διάθεση για καβγά που προσπαθεί να ξυπνήσει στον εθνικόφρονα που κρύβουμε μέσα μας, δεν είναι ο μοναδικός που χειραγωγεί ( ή καλύτερα προσπαθεί να χειραγωγήσει ) τις μάζες των ψηφοφόρων. Μπορώ ακόμα ακόμα, με Ιωβική υπομονή, να ανεχτώ την τάση του να ουρλιάζει στις συζητήσεις για να υπερκαλύπτει τις φωνές των συνομιλητών του, γιατί όσο να ‘ναι όλοι το έχουμε κάνει κατά καιρούς, έστω κι αν δεν το επαναλαμβάνουμε με εκνευριστική συνέπεια.
Η απέχθειά μου πηγάζει αλλού, στη νοοτροπία του «έμπορα» που κουβαλάει. Από πού να ξεκινήσει κανείς, απ’ το γάμο του με την Μπουμπούκα που τα φαινόμενα δείχνουν πως ο ίδιος φρόντισε να υπερπροβληθεί; Ή μήπως απ’ το ότι επιτηδευμένα τη βόλεψε σαν tv persona για να έχει την καθημερινή προβολή που αρμόζει στην αρχοντιά του; Τι να πει κανείς και για τη φαρσοκωμωδία στην οποία συμμετέχει μαζί με τον αδερφό του για να δώσουν σε όλους εμάς, τους πτωχούς τω πνεύματι, τα φώτα της γνώσης πουλώντας ιστορικά και φιλοσοφικά βιβλία με τον ίδιο τρόπο που η Μοιραράκη πουλάει τα μπορδοροδοκόκκινα χαλιά της. Όσο για τις απόψεις του, επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω για την αυθεντικότητά τους: Όσο πιο ακραία η άποψη που θα υποστηρίξεις, τόσο μεγαλύτερη έκταση θα πάρει η δημοσιότητα της. Και το ξέρει πολύ καλά αυτό το παιχνίδι ο κύριος Γεωργιάδης, το ήξερε κι όταν επέλεξε να εκδώσει τις 1400 σελίδες πολιτικοϊστορικού αυνανισμού του Πλεύρη με τον τίτλο «Οι Εβραίοι», το ξέρει κι όταν συμπεριφέρεται σαν το δευτερότοκο γιο της cosa nostra που πρέπει να έχει την απόλυτη στήριξη του Νονού, Δον Καρατζαφύρερ, σ’ ότι γράψει και πει. Αυτό πρεσβεύει η αντιπροσώπευση της δεξιάς στην ελληνική βουλή, την άδεια στο STAR και στο ALTER να μας προβάλουν τα περιεχόμενα του ψυγείου των πολιτικών της; Κι αν ναι, ο λαός της Αττικής τι μπορεί να προσμένει απ’ τη θητεία ενός τέτοιου τσαρλατάνου στο νευραλγικό πόστο του περιφερειάρχη;
Εν κατακλείδι, δεν ξέρω αν η ιδέα μου για έναν πολιτικό – πρότυπο που εμπνέει σοβαρότητα και προστατεύει τα του οίκου του είναι ξεπερασμένη, με το χέρι στην καρδιά όμως πείτε μου τι πιστεύετε, ένας άνθρωπος που ξεπουλάει τις προσωπικές του στιγμές με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να μου εγγυηθεί πως δε θα κάνει το ίδιο και με τα συμφέροντα των απλών πολιτών;
***
Κι άλλο κύκλωμα παιδεραστίας εξαρθρώθηκε την περασμένη βδομάδα. Το υλικό διακινείτο από –που αλλού;- το ίντερνετ, και μιλάμε όχι για δυο-τρεις, αλλά για τον εξωφρενικό αριθμό των 177 διωκόμενων. Μήπως ήρθε η στιγμή το facebook κλπ να αρχίσουν να ελέγχουν ηλικίες ή τέλος πάντων να θεσπίσουν μια αστυνόμευση της προκοπής;
***
Τα έγραφα εγώ τις προάλλες… Ένα ζευγάρι στην Αριζόνα «έπινε» σιγά σιγά έναν άστεγο καθώς κι οι δύο είχαν την εντύπωση ότι ήταν βρικόλακες. Στην Ελλάδα της κρίσης πόσο λέτε να πάει σε λίγους μήνες το 0- με το κιλό;;;
Υ.Γ.: Ο τίτλος είναι τραγούδι των Suicidal Tendencies. Για να μην πάρουν φωτιά και καούν όσοι νομίζουν ότι θίγονται.
Κος Γουρούνης
Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010
Pig Brother
Προσωπικά την περίμενα την κατηφόρα του Big Brother εν έτει 2010 κι ας προσπαθούν οι μεσημεριανές εκπομπές να μας το μπάσουν απ’ την πίσω πόρτα. Όχι γιατί στα εννιά χρόνια που μεσολάβησαν από τον Τσάκα και τον Πρόδρομο βάλαμε τα θεμέλια μιας ποιοτικής τηλεόρασης, αλλά γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά. Εννοείται πως το ενδιαφέρον που δείχνουν οι συμμετέχοντες δε με εκπλήσσει διόλου καθώς, όπως άλλωστε έγραφα και σε παλιότερο κείμενο, στη σύγχρονη πραγματικότητα η ζυγαριά ηθών του κάθε ανθρώπου γέρνει περισσότερο απ’ την πλευρά των χρημάτων παρά απ’ αυτή της δημόσιας εικόνας, κάτι που είναι, δυστυχώς, σημείο των καιρών. Εξυπακούεται πως παρομοίως δε με εκπλήσσει το εντονότατο ενδιαφέρον των τηλεοπτικών σταθμών για τέτοιου είδους προγράμματα, αηδίες δηλαδή χαμηλού κόστους που γίνονται αμέσως αποδεκτές από μεγάλη μερίδα τηλεθεατών. Όπως το 2001, έτσι και σήμερα, οι επιχειρηματίες που συντηρούν τα κανάλια της τηλεόρασης είναι πάνω απ’ όλα αυτό, επιχειρηματίες. Η ηθική είναι ηθική, και η ποιότητα, ποιότητα, αλλά όπως αν έχεις περίπτερο και βλέπεις ότι πουλάς μόνο τις τσόντες θα γίνεις επίσημος αντιπρόσωπος της Sirina για να κάνεις την μπάζα σου, παρομοίως κι αυτοί στρέφουν την προσοχή τους σε ό,τι πουλάει. Αποδεκτό ή όχι, σκουπίδι ή μη, ας μην μπαίνουμε σ’ αυτή τη λογική. Πρώτον γιατί είτε με τηλεχειριστήριο είτε με τηλεκοντάρι, όλοι έχουμε τη δυνατότητα αλλαγής συχνότητας, και δεύτερον διότι αν αποφασιστεί κάποτε γενική καθαριότητα και πέταγμα των σκουπιδιών απ’ τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, δε νομίζω ότι το Big Brother θα είναι το μόνο που θα φύγει.
Ωραία όλα αυτά θα μου πείτε, αλλά προς τι η έκπληξη που ανέφερα στην αρχή; Όπως άρχισα να γράφω, ο κόσμος δεν είναι πια ίδιος. Αυτός πριν από εννιά χρόνια φυσικά και δεν ήταν μεσαιωνικός, αλλά σε μια σύγκριση head to head με τον σημερινό σίγουρα βρισκόταν αρκετά βήματα πίσω. Βλέπετε, το πρώτο Big Brother έδωσε την ευκαιρία σε χιλιάδες ανθρώπους να κοιτάξουν τη ζωή μιας ντουζίνας άλλων από την κλειδαρότρυπα, κάτι που για τη συντριπτική πλειοψηφία είναι τουλάχιστον δελεαστικό. Η υστεροφημία που συνόδευε το πρόγραμμα έκανε πολλούς γονείς να απαγορεύσουν στα παιδιά τους την παρακολούθησή του, ενώ ακόμα και σαν τηλεοπτικό κοινωνικό φαινόμενο ο εγκλεισμός μιας ομάδας ανθρώπων, διαφορετικού κοινωνικού υπόβαθρου και χαρακτήρα, σε ένα κλειδαμπαρωμένο σπίτι ήταν κάτι πρωτότυπο. Τα χρόνια όμως πέρασαν και μαζί τους έφεραν την επανάσταση του internet, που ναι μεν ζούσε και βασίλευε το 2001, όχι όμως με τον πλουραλισμό του σήμερα κι όχι με τη σημερινή πληθυσμιακή κάλυψη: γιατί π.χ. να αναρωτιέσαι τι κάνει το ζευγάρι που είναι talk of the town όταν κλείνουν οι κάμερες στο σπίτι του μεγάλου αδερφού, όταν μπορείς να δεις στο διαδίκτυο εκατομμύρια άλλα ζευγάρια που δεν είναι τόσο μυστικοπαθή να βγάζουν τα ματάκια τους, ακόμα κι αν μένεις σε μια ερημική βραχονησίδα. Ή, ακόμα καλύτερα, γιατί να συζητάς την προσωπική ζωή πέντε αγνώστων, όταν μέσω του facebook και των υπολοίπων site κοινωνικής δικτύωσης μπορείς να μάθεις και να συζητήσεις τα πάντα γα τη ζωή των γνωστών σου. Επιπρόσθετα, έχουν μεσολαβήσει τόσα πολλά ριάλιτι προγράμματα, που πλέον η αρχική δίψα για τέτοιου είδους κουτσομπολιό έχει άρδην αρχίσει να σβήνει. Ούτε οι γονείς δε δίνουν βάση πλέον, προτιμώντας να μην κάνουν πολύ κακό για το τίποτα για κάποιους που ξύνονται όλο το εικοσιτετράωρο σε μια μακρινή μονοκατοικία. Άλλωστε ποιος βλέπει πια τηλεόραση όταν μπορεί να δει όποια ταινία η σειρά τραβάει η όρεξη του κάνοντας δυο κλικ στο ποντίκι του; Και τα νούμερα που μας σερβίρουν η (Κ)Α ΓΚΕ ΜΠΕ και οι λοιποί μην τα τρώτε άχαφτα. Αρχή είναι ακόμα, λίγο η περιέργεια, λίγο που δεν μπήκαμε καλά καλά σε κανονικούς ρυθμούς – κι άρα έχουμε άπλετο χρόνο να παρακολουθήσουμε ο,τιδήποτε μας σερβίρεται, σε κάνα δυο μηνάκια οι γερμανοί του alpha θα το φυσάνε και δε θα κρυώνει το άπατο που θα πιάσει το πρόγραμμα…
***
Κατόπιν προτροπής ενός φίλου να αναφερθώ και σε κάτι που ξέχασα στο προηγούμενο κείμενο: Έγραφα πριν δυο βδομάδες για τους Placebo και τα δικαιολογημένα μπουκάλια που φάγανε στη συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη, δεν έγραψα τίποτα όμως για την εμφάνιση του Ozzy στο Terra Vibe στις 25 του περασμένου μήνα. Γιατί τα αναφέρω μαζί; Γιατί ο κος Osbourne παρότι στα εξήντα-ένα του έκανε μια αξιοσημείωτη, φιλότιμη προσπάθεια να ψυχαγωγήσει το κοινό της συναυλιακής ( μικρής, για τέτοια ονόματα) σκηνής του Terra Vibe για παραπάνω από δύο ώρες και πιστεύω πως όλοι έφυγαν ικανοποιημένοι για το πώς διάλεξαν να ξοδέψουν το πενηντάρικό τους. Εντάξει, ξέρω πως πολλοί δεν τον γουστάρουν τον Ozzy γιατί είναι λίγο τσαρλατάνος, έτρωγε πουλιά στη σκηνή, έκανε την οικογένειά του τηλεοπτικό πρόγραμμα κλπ κλπ, αλλά δεν παύει να είναι αυτός που είναι, έστω κι αν έπρεπε να περιμένουμε καμιά 20αριά χρόνια για να πει καινούριο τραγούδι της προκοπής. Κι όμως ήρθε, τραγούδησε, τα έδωσε όλα, κι έφυγε χειροκροτούμενος. Ζητάμε πολλά απ’ τους «καινούριους» που θέλουμε να βγάζουν κάτι απ’ το μεράκι των «παλιών»;
Κος Γουρούνης
Ωραία όλα αυτά θα μου πείτε, αλλά προς τι η έκπληξη που ανέφερα στην αρχή; Όπως άρχισα να γράφω, ο κόσμος δεν είναι πια ίδιος. Αυτός πριν από εννιά χρόνια φυσικά και δεν ήταν μεσαιωνικός, αλλά σε μια σύγκριση head to head με τον σημερινό σίγουρα βρισκόταν αρκετά βήματα πίσω. Βλέπετε, το πρώτο Big Brother έδωσε την ευκαιρία σε χιλιάδες ανθρώπους να κοιτάξουν τη ζωή μιας ντουζίνας άλλων από την κλειδαρότρυπα, κάτι που για τη συντριπτική πλειοψηφία είναι τουλάχιστον δελεαστικό. Η υστεροφημία που συνόδευε το πρόγραμμα έκανε πολλούς γονείς να απαγορεύσουν στα παιδιά τους την παρακολούθησή του, ενώ ακόμα και σαν τηλεοπτικό κοινωνικό φαινόμενο ο εγκλεισμός μιας ομάδας ανθρώπων, διαφορετικού κοινωνικού υπόβαθρου και χαρακτήρα, σε ένα κλειδαμπαρωμένο σπίτι ήταν κάτι πρωτότυπο. Τα χρόνια όμως πέρασαν και μαζί τους έφεραν την επανάσταση του internet, που ναι μεν ζούσε και βασίλευε το 2001, όχι όμως με τον πλουραλισμό του σήμερα κι όχι με τη σημερινή πληθυσμιακή κάλυψη: γιατί π.χ. να αναρωτιέσαι τι κάνει το ζευγάρι που είναι talk of the town όταν κλείνουν οι κάμερες στο σπίτι του μεγάλου αδερφού, όταν μπορείς να δεις στο διαδίκτυο εκατομμύρια άλλα ζευγάρια που δεν είναι τόσο μυστικοπαθή να βγάζουν τα ματάκια τους, ακόμα κι αν μένεις σε μια ερημική βραχονησίδα. Ή, ακόμα καλύτερα, γιατί να συζητάς την προσωπική ζωή πέντε αγνώστων, όταν μέσω του facebook και των υπολοίπων site κοινωνικής δικτύωσης μπορείς να μάθεις και να συζητήσεις τα πάντα γα τη ζωή των γνωστών σου. Επιπρόσθετα, έχουν μεσολαβήσει τόσα πολλά ριάλιτι προγράμματα, που πλέον η αρχική δίψα για τέτοιου είδους κουτσομπολιό έχει άρδην αρχίσει να σβήνει. Ούτε οι γονείς δε δίνουν βάση πλέον, προτιμώντας να μην κάνουν πολύ κακό για το τίποτα για κάποιους που ξύνονται όλο το εικοσιτετράωρο σε μια μακρινή μονοκατοικία. Άλλωστε ποιος βλέπει πια τηλεόραση όταν μπορεί να δει όποια ταινία η σειρά τραβάει η όρεξη του κάνοντας δυο κλικ στο ποντίκι του; Και τα νούμερα που μας σερβίρουν η (Κ)Α ΓΚΕ ΜΠΕ και οι λοιποί μην τα τρώτε άχαφτα. Αρχή είναι ακόμα, λίγο η περιέργεια, λίγο που δεν μπήκαμε καλά καλά σε κανονικούς ρυθμούς – κι άρα έχουμε άπλετο χρόνο να παρακολουθήσουμε ο,τιδήποτε μας σερβίρεται, σε κάνα δυο μηνάκια οι γερμανοί του alpha θα το φυσάνε και δε θα κρυώνει το άπατο που θα πιάσει το πρόγραμμα…
***
Κατόπιν προτροπής ενός φίλου να αναφερθώ και σε κάτι που ξέχασα στο προηγούμενο κείμενο: Έγραφα πριν δυο βδομάδες για τους Placebo και τα δικαιολογημένα μπουκάλια που φάγανε στη συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη, δεν έγραψα τίποτα όμως για την εμφάνιση του Ozzy στο Terra Vibe στις 25 του περασμένου μήνα. Γιατί τα αναφέρω μαζί; Γιατί ο κος Osbourne παρότι στα εξήντα-ένα του έκανε μια αξιοσημείωτη, φιλότιμη προσπάθεια να ψυχαγωγήσει το κοινό της συναυλιακής ( μικρής, για τέτοια ονόματα) σκηνής του Terra Vibe για παραπάνω από δύο ώρες και πιστεύω πως όλοι έφυγαν ικανοποιημένοι για το πώς διάλεξαν να ξοδέψουν το πενηντάρικό τους. Εντάξει, ξέρω πως πολλοί δεν τον γουστάρουν τον Ozzy γιατί είναι λίγο τσαρλατάνος, έτρωγε πουλιά στη σκηνή, έκανε την οικογένειά του τηλεοπτικό πρόγραμμα κλπ κλπ, αλλά δεν παύει να είναι αυτός που είναι, έστω κι αν έπρεπε να περιμένουμε καμιά 20αριά χρόνια για να πει καινούριο τραγούδι της προκοπής. Κι όμως ήρθε, τραγούδησε, τα έδωσε όλα, κι έφυγε χειροκροτούμενος. Ζητάμε πολλά απ’ τους «καινούριους» που θέλουμε να βγάζουν κάτι απ’ το μεράκι των «παλιών»;
Κος Γουρούνης
Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010
Elected!
Σκεφτόμουνα να μην ξαναγράψω για τις εκλογές, με την ελπίδα ότι κι αυτές είναι σαν τα βουντού: αν δεν πιστεύεις σ’ αυτές δεν πρόκειται να πάθεις κακό. Τι να γράψω, τι να γράψω, ανοίγω την τηλεόραση να δω τι απασχολεί την ελληνική κοινωνία για να κάνω μια προσπάθεια να γράψω κι εγώ πάνω σ’ αυτό καμιά μαλακία. Κι εκεί ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο αντιμέτωπος με το εξής δίλλημα: εκλογές ή Big Brother. Γι αυτό φάτε τώρα στη μούρη εκλογές και να λέτε κι ευχαριστώ.
***
Δημοτικές εκλογές λοιπόν, και παρακολουθώντας όλους αυτούς τους υποψηφίους να πουλάνε την πραμάτεια τους στα τηλεοπτικά παράθυρα καταλαβαίνει κανείς αρκετά. Πρώτον, ότι στα μεγάλα αστικά κέντρα αυτές οι υποψηφιότητες είναι κάτι σαν το αγροτικό των γιατρών. Η πλειοψηφία δηλαδή των πολιτικών πρέπει να υπερπηδήσει αυτό το...εμπόδιο στο δρόμο για μια καριέρα στη βουλή. Έτσι είναι οι καριερίστες όμως, όπου γης και πατρίς. Δε λέω, όλο και κάποιος θα βγει που θα κάνει πέντε σωστά πράγματα, όσο πιο καλός είναι όμως, τόσο πιο γρήγορα θα τον κατεβάσουν στις βουλευτικές. Δεύτερον, κι ίσως να είναι κι ιδέα μου, φέτος οι τόνοι έχουν πέσει λίγο. Ελάχιστα, αλλά αισθητά. Λίγο η κρίση – άρα και η μείωση των χρημάτων προς τσέπωμα-, λίγο η πολιτική του σχεδίου «Καλλικράτης» που είναι σαν ταινία του Lynch ( δεν ξέρεις τι θα γίνει, δεν ξέρεις πότε ακριβώς θα αρχίσει, και πάνω που αμφιβάλλεις ότι θα τελειώσει, πέφτουν οι τίτλοι ), τα κεφάλια είναι κατεβασμένα. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί οι πατριωτικές φανφάρες φθινοπωριάτικα είναι σαν τα ηρεμιστικά, με μέτρο σε κάνουν καλύτερα, χωρίς μέτρο σε στέλνουν ταξιδάκι. Τρίτον, όπως κάποτε μας το ξεκαθάρισαν ότι ο Άι Βασίλης είναι ένας παχύσαρκος κύριος που δουλεύει part-time στα εμπορικά, έτσι όλοι αυτοί πρέπει επειγόντως να κόψουν το βιολί της ανεξαρτησίας. Όταν σου δίνουν ένα καράβι λεφτά για τον προεκλογικό αγώνα απ’ το ΠΑΣΟΚ, κατεβαίνεις με το ΠΑΣΟΚ, όταν τα βάζεις απ’ την τσεπούλα σου, τότε είσαι ανεξάρτητος, αυτόφωτος, αλεξικέραυνος, όπως θες πες το. Τέταρτο και τελευταίο, όσοι κάνουν το σχεδιασμό προεκλογικών εκστρατειών πρέπει να κόψουν τις καραμελίτσες με την κρίση και τα μνημόνια. Ο κόσμος των πόλεων έχει άλλα προβλήματα που ζητάνε λύση απ’ αυτούς. Δε θέλει να ακούσει για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ για την έξοδο απ’ την κρίση, θέλει να μάθει αν θα γίνει ο καινούριος δρόμος που περνάει μπροστά απ’ το σπίτι του. Θέλει να μάθει τι θα γίνει με το δημοτικό παρκινγκ που χτίζεται μια εικοσαετία τώρα. Τι θα γίνει με το γήπεδο που παίζουν τα παιδιά του και την ανακατασκευή του που αποφασίζεται δυο τετραετίες. Αν θα περιφραχθεί σωστά το σχολείο για να μη θρηνούμε θύματα κάθε εβδομάδα. Αν θα διατεθούν λεφτά για δημόσια έργα, τι θα γίνει με την ύδρευση, την άρδευση, τις θέσεις εργασίας στο δήμο και πολλά άλλα. Ας ασχοληθούν μ’ αυτά προς το παρόν, κι όταν με το καλό γίνουν βουλευτές και πιάσουν την καλή, ας μιλήσουν και για τα υπόλοιπα.
***
Κάποτε ήταν τα μεξικάνικα: όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί που σέβονταν τον εαυτό τους είχαν μια Μαρία, μια Λάουρα, μια Πωλίνα, και πάει λέγοντας. Εν συνεχεία έγινε μια στροφή στα κουτσομπολίστικα. Προχωρώντας στο χρόνο παρατηρήθηκε η άνθηση κάθε είδους ριάλιτι, από ριάλιτι μουσικών ταλαίπωρων ταλέντων μέχρι και ζευγαρώματος αγροτών. Και φτάνουμε στο σήμερα που, αν έχουμε το Θεό μας, ανοίγουμε τους τηλεοπτικούς μας δέκτες και βλέπουμε παντού μάγειρες. Κοντούς, ψηλούς, γεμάτους, λεπτούς, αρσενικούς, θηλυκούς, ό,τι τραβάει η όρεξη σας. Σατανικό σχέδιο μου μυρίζεται: Τώρα που όλοι εμείς οι απλοί πολίτες τρώμε σκατά, δε χορταίνουμε και μόνο στη ιδέα ότι στον τηλεοπτικό μας δέκτη κάποιος μαγειρεύει σολομό εστραγκόν με γαρνιτούρα κους κους μαριναρισμένο με σος πορτοκαλιού;
***
Δεν κάνει που δεν κάνει τίποτα για να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, η Κυβέρνηση πρέπει τουλάχιστον να βρει έναν τρόπο να συντονίζει τις απεργίες. Τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι υπεύθυνοι έχουν καταλήξει σε ένα σύστημα κλήρωσης, όπου τα ενδιαφερόμενα για απεργία συνδικαλιστικά όργανα θα πρέπει να διαλέγουν από ένα νούμερο, κι όποιο βγαίνει απ’ την κληρωτίδα, απεργεί. Φήμες μιλούν και για την καθιέρωση του συστήματος με τα χαρτάκια που χρησιμοποιούν οι τράπεζες αλλά τίποτα δεν επιβεβαιώνεται επισήμως…
Κος Γουρούνης
***
Δημοτικές εκλογές λοιπόν, και παρακολουθώντας όλους αυτούς τους υποψηφίους να πουλάνε την πραμάτεια τους στα τηλεοπτικά παράθυρα καταλαβαίνει κανείς αρκετά. Πρώτον, ότι στα μεγάλα αστικά κέντρα αυτές οι υποψηφιότητες είναι κάτι σαν το αγροτικό των γιατρών. Η πλειοψηφία δηλαδή των πολιτικών πρέπει να υπερπηδήσει αυτό το...εμπόδιο στο δρόμο για μια καριέρα στη βουλή. Έτσι είναι οι καριερίστες όμως, όπου γης και πατρίς. Δε λέω, όλο και κάποιος θα βγει που θα κάνει πέντε σωστά πράγματα, όσο πιο καλός είναι όμως, τόσο πιο γρήγορα θα τον κατεβάσουν στις βουλευτικές. Δεύτερον, κι ίσως να είναι κι ιδέα μου, φέτος οι τόνοι έχουν πέσει λίγο. Ελάχιστα, αλλά αισθητά. Λίγο η κρίση – άρα και η μείωση των χρημάτων προς τσέπωμα-, λίγο η πολιτική του σχεδίου «Καλλικράτης» που είναι σαν ταινία του Lynch ( δεν ξέρεις τι θα γίνει, δεν ξέρεις πότε ακριβώς θα αρχίσει, και πάνω που αμφιβάλλεις ότι θα τελειώσει, πέφτουν οι τίτλοι ), τα κεφάλια είναι κατεβασμένα. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί οι πατριωτικές φανφάρες φθινοπωριάτικα είναι σαν τα ηρεμιστικά, με μέτρο σε κάνουν καλύτερα, χωρίς μέτρο σε στέλνουν ταξιδάκι. Τρίτον, όπως κάποτε μας το ξεκαθάρισαν ότι ο Άι Βασίλης είναι ένας παχύσαρκος κύριος που δουλεύει part-time στα εμπορικά, έτσι όλοι αυτοί πρέπει επειγόντως να κόψουν το βιολί της ανεξαρτησίας. Όταν σου δίνουν ένα καράβι λεφτά για τον προεκλογικό αγώνα απ’ το ΠΑΣΟΚ, κατεβαίνεις με το ΠΑΣΟΚ, όταν τα βάζεις απ’ την τσεπούλα σου, τότε είσαι ανεξάρτητος, αυτόφωτος, αλεξικέραυνος, όπως θες πες το. Τέταρτο και τελευταίο, όσοι κάνουν το σχεδιασμό προεκλογικών εκστρατειών πρέπει να κόψουν τις καραμελίτσες με την κρίση και τα μνημόνια. Ο κόσμος των πόλεων έχει άλλα προβλήματα που ζητάνε λύση απ’ αυτούς. Δε θέλει να ακούσει για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ για την έξοδο απ’ την κρίση, θέλει να μάθει αν θα γίνει ο καινούριος δρόμος που περνάει μπροστά απ’ το σπίτι του. Θέλει να μάθει τι θα γίνει με το δημοτικό παρκινγκ που χτίζεται μια εικοσαετία τώρα. Τι θα γίνει με το γήπεδο που παίζουν τα παιδιά του και την ανακατασκευή του που αποφασίζεται δυο τετραετίες. Αν θα περιφραχθεί σωστά το σχολείο για να μη θρηνούμε θύματα κάθε εβδομάδα. Αν θα διατεθούν λεφτά για δημόσια έργα, τι θα γίνει με την ύδρευση, την άρδευση, τις θέσεις εργασίας στο δήμο και πολλά άλλα. Ας ασχοληθούν μ’ αυτά προς το παρόν, κι όταν με το καλό γίνουν βουλευτές και πιάσουν την καλή, ας μιλήσουν και για τα υπόλοιπα.
***
Κάποτε ήταν τα μεξικάνικα: όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί που σέβονταν τον εαυτό τους είχαν μια Μαρία, μια Λάουρα, μια Πωλίνα, και πάει λέγοντας. Εν συνεχεία έγινε μια στροφή στα κουτσομπολίστικα. Προχωρώντας στο χρόνο παρατηρήθηκε η άνθηση κάθε είδους ριάλιτι, από ριάλιτι μουσικών ταλαίπωρων ταλέντων μέχρι και ζευγαρώματος αγροτών. Και φτάνουμε στο σήμερα που, αν έχουμε το Θεό μας, ανοίγουμε τους τηλεοπτικούς μας δέκτες και βλέπουμε παντού μάγειρες. Κοντούς, ψηλούς, γεμάτους, λεπτούς, αρσενικούς, θηλυκούς, ό,τι τραβάει η όρεξη σας. Σατανικό σχέδιο μου μυρίζεται: Τώρα που όλοι εμείς οι απλοί πολίτες τρώμε σκατά, δε χορταίνουμε και μόνο στη ιδέα ότι στον τηλεοπτικό μας δέκτη κάποιος μαγειρεύει σολομό εστραγκόν με γαρνιτούρα κους κους μαριναρισμένο με σος πορτοκαλιού;
***
Δεν κάνει που δεν κάνει τίποτα για να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, η Κυβέρνηση πρέπει τουλάχιστον να βρει έναν τρόπο να συντονίζει τις απεργίες. Τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι υπεύθυνοι έχουν καταλήξει σε ένα σύστημα κλήρωσης, όπου τα ενδιαφερόμενα για απεργία συνδικαλιστικά όργανα θα πρέπει να διαλέγουν από ένα νούμερο, κι όποιο βγαίνει απ’ την κληρωτίδα, απεργεί. Φήμες μιλούν και για την καθιέρωση του συστήματος με τα χαρτάκια που χρησιμοποιούν οι τράπεζες αλλά τίποτα δεν επιβεβαιώνεται επισήμως…
Κος Γουρούνης
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Pig, Pig World
Τι συμβαίνει όταν το χαρτοκιβώτιό μας γεμίζει άχρηστα γαλάζια ή πράσινα χαρτάκια, όταν περπατάς στο κέντρο του δρόμου και σε πλησιάζουν χαμογελαστοί άνθρωποι με φυλλάδια κι όταν δίπλα στις γιγαντοαφίσες των τραγουδιστών που εμφανίζονται στα τοπικά νυχτερινά κέντρα προστίθενται κι άλλες, στην πλειοψηφία τους κουστουμαρισμένων μεσήλικων; Ναι, σωστά μαντέψατε, πλησιάζουν εκλογές. Και τι εκλογές, οι πρώτες δημοτικές εκλογές στις οποίες δε θα ψηφιστούν νομάρχες, καθώς ο θεσμός της νομαρχίας καταργείται και στη θέση των υποψηφίων νομαρχών κάνουν την εμφάνισή τους οι περιφερειάρχες. Όποιος θέλει να ψαχτεί περισσότερο στο τι αλλάζει και τι όχι ας πατήσει εδώ ( δίνουμε ένα σκασμό λεφτά για την ΕΡΤ, και να που πέρα απ'το Champions League χρησίμεψε και κάπου αλλού ).
Ειρήσθω εν παρόδω, οι εκλογές στην Ελλάδα, όπως το βλέπω εγώ, έχουν δυο πρόσωπα: Το σοβαρό κι ένα άλλο, πιο αστείο. Το σοβαρό πρόσωπο των εκλογών είναι εκείνο που μιλάει για ευθύνες του λαού και για τη δύναμη της ψήφου του, για τις δραματικές αλλαγές που φέρνουν τα νέα πολιτικά πρόσωπα και για τον αέρα ανανέωσης του αύριο. Το ίδιο πρόσωπο είναι αυτό που επιβάλλει την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων σε τηλεοπτικές υπερπαραγωγές, αλλά κι αυτό που φροντίζει να ενημερώνει τους πολίτες για το τι μέλλει γενέσθαι αρκετές ώρες πριν, μέσω των περίφημων πλέον exit polls. Ωραία όλα αυτά, κανένας δε διαφωνεί, οι εκλογές και το αναφαίρετο δικαίωμα ψήφου μας είναι η μοναδική μορφή εξουσίας του λαού κι όλοι πρέπει να ψηφίζουν, αλλά για να ακούγεται που και που και του στραβού το δίκιο, τόσα χρόνια και τόσες εκλογές πέρασαν κι οι αλλαγές παρέα με τον αέρα της ανανέωσης μας έχουν στο ‘περίμενε’ ακόμα. Οπότε κι αποχή θα έχουμε, και κόσμο που δεν του καίγεται καρφί, και κανένας δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γιατί ο καθένας με την απελπισία του κάνει ό,τι γουστάρει.
Το δεύτερο και πιο χαλαρό πρόσωπο των εκλογών έγκειται στο ότι ο έλληνας έχει πλέον πάρει χαμπάρι ότι η επόμενη μέρα θα είναι η ίδια και βλέπει τις εκλογές σα διασκέδαση. Έχει την ευκαιρία να γυρίσει στο χωριό του και να φάει το φαί της μάνας του, να βρεθεί με τα φιλαράκια του απ’ το σχολείο και να πιουν ένα καφέ ή ένα τσιπουράκι μετά την ψήφο, να χαζέψει λίγο τους παππούδες να πλακώνονται για τα πολιτικά, να βρεθεί τέλος πάντων με τους δικούς του μια-δυο μέρες παραπάνω. Και όσο περνάει ο καιρός και ζω κι εγώ ο ίδιος περισσότερες εκλογές, αρχίζω να πιστεύω πως τα παραπάνω τον έλληνα τον ενδιαφέρουν περισσότερο απ’ την ίδια την ψήφο και το ποιος εν τέλει θα βάλει το δάχτυλο στην τσανάκα με το μέλι. Να πας να ψηφίσεις, θα βγει πάλι κάποιος απατεώνας που θα σε κοροϊδεύει και θα στα τρώει. Να μην πας, θα έχεις να λες πως μια ευκαιρία έχουμε κι εμείς να αλλάξουμε κάτι κι εσύ την πέταξες. Αυτή η δημοκρατία όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται πολύ δύσκολο πράμα…
***
Συζητούσα με τον κολλητό μου πρόσφατα για το τι σκέφτομαι όταν βλέπω το χάλι με τα σκουπίδια στην πόλη μας. Αυτό που του απάντησα ήταν ότι όταν κοιτώ κάτω απ’ το μπαλκόνι μου και βλέπω τους δρόμους γεμάτους σκουπίδια δε σκέφτομαι τους σκουπιδιάρηδες που δε δουλεύουν ή το κράτος που τους πληρώνει μισό κομμάτι ψωμί για τη δουλειά που κάνουν. Στο μυαλό μου έρχεται η υποκρισία. Γιατί, άντε, το ότι δε μαζεύει κανένας τα σκουπίδια των κάδων δεν είναι δική μας δουλειά, όλα τα άλλα; Όλοι εξαγριωθήκαμε με τη βρωμιά της BP στον κόλπο του Μεξικού, ωστόσο όλων μας είναι δύσκολο να περιμένουμε να πετάξουμε τα διαφημιστικά στον πλησιέστερο κάδο κι όχι στο δρόμο. ‘Είναι κρίμα’ και ‘να βοηθήσουμε όπως μπορούμε’ τα κοάλα, τα καγκουρό και την τίγρη της Βεγγάλης που σιγά σιγά μας αφήνουν χρόνους, τους σκύλους των γειτόνων που γαυγίζουν όμως θα τους βάλουμε φόλα να μάθουν. Μαζεύουμε κάθε βδομάδα τα πλαστικά και τα γυαλιά για να τα ανακυκλώσουμε, πρέπει όμως να χρησιμοποιούμε τουλάχιστον 20 χαρτοπετσέτες μετά το φαγητό. Διαδηλώνουμε για τις τιμές του πετρελαίου, έχουμε και 2 αυτοκίνητα να αράζουν δίπλα σε ένα παπί στο σπίτι. Φωνάζουμε δικαιολογημένα που οι Σκοπιανοί στεγνώνουν κυριολεκτικά τον Αξιό με μια ντουζίνα παράνομα φράγματα, αλλά μας είναι δύσκολο να κλείνουμε τη βρύση όταν ξυριζόμαστε. Εμ, δε γίνεται έτσι δουλειά, ακόμα και σκλάβους να τους κάνουν τους υπαλλήλους για τα σκουπίδια.
***
Για το τέλος άφησα μια παρατήρηση που θέλω να πιστεύω πως έχουμε κάνει όλοι το τελευταίο διάστημα, αλλιώς θα αρχίσω να αμφιβάλλω για την ψυχική μου υγεία: Καλά, έχουν τελειώσει οι ιδέες όλων των σεναριογράφων της οικουμένης και το μόνο που τους έρχεται στο μυαλό είναι οι βρικόλακες; Και πόσο τέλος πάντων να πουλήσει κι αυτή η ιδέα; Δεν μπορώ άλλο, έχει αρχίσει να με ενοχλεί το φως του ήλιου, νομίζω πως μεγαλώνουν οι κυνόδοντές μου, στο video club με κοιτάζουν πλέον περίεργα γιατί αν δω ταινία με βαμπίρ ουρλιάζω. ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ!!!
Κος Γουρούνης
Ειρήσθω εν παρόδω, οι εκλογές στην Ελλάδα, όπως το βλέπω εγώ, έχουν δυο πρόσωπα: Το σοβαρό κι ένα άλλο, πιο αστείο. Το σοβαρό πρόσωπο των εκλογών είναι εκείνο που μιλάει για ευθύνες του λαού και για τη δύναμη της ψήφου του, για τις δραματικές αλλαγές που φέρνουν τα νέα πολιτικά πρόσωπα και για τον αέρα ανανέωσης του αύριο. Το ίδιο πρόσωπο είναι αυτό που επιβάλλει την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων σε τηλεοπτικές υπερπαραγωγές, αλλά κι αυτό που φροντίζει να ενημερώνει τους πολίτες για το τι μέλλει γενέσθαι αρκετές ώρες πριν, μέσω των περίφημων πλέον exit polls. Ωραία όλα αυτά, κανένας δε διαφωνεί, οι εκλογές και το αναφαίρετο δικαίωμα ψήφου μας είναι η μοναδική μορφή εξουσίας του λαού κι όλοι πρέπει να ψηφίζουν, αλλά για να ακούγεται που και που και του στραβού το δίκιο, τόσα χρόνια και τόσες εκλογές πέρασαν κι οι αλλαγές παρέα με τον αέρα της ανανέωσης μας έχουν στο ‘περίμενε’ ακόμα. Οπότε κι αποχή θα έχουμε, και κόσμο που δεν του καίγεται καρφί, και κανένας δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γιατί ο καθένας με την απελπισία του κάνει ό,τι γουστάρει.
Το δεύτερο και πιο χαλαρό πρόσωπο των εκλογών έγκειται στο ότι ο έλληνας έχει πλέον πάρει χαμπάρι ότι η επόμενη μέρα θα είναι η ίδια και βλέπει τις εκλογές σα διασκέδαση. Έχει την ευκαιρία να γυρίσει στο χωριό του και να φάει το φαί της μάνας του, να βρεθεί με τα φιλαράκια του απ’ το σχολείο και να πιουν ένα καφέ ή ένα τσιπουράκι μετά την ψήφο, να χαζέψει λίγο τους παππούδες να πλακώνονται για τα πολιτικά, να βρεθεί τέλος πάντων με τους δικούς του μια-δυο μέρες παραπάνω. Και όσο περνάει ο καιρός και ζω κι εγώ ο ίδιος περισσότερες εκλογές, αρχίζω να πιστεύω πως τα παραπάνω τον έλληνα τον ενδιαφέρουν περισσότερο απ’ την ίδια την ψήφο και το ποιος εν τέλει θα βάλει το δάχτυλο στην τσανάκα με το μέλι. Να πας να ψηφίσεις, θα βγει πάλι κάποιος απατεώνας που θα σε κοροϊδεύει και θα στα τρώει. Να μην πας, θα έχεις να λες πως μια ευκαιρία έχουμε κι εμείς να αλλάξουμε κάτι κι εσύ την πέταξες. Αυτή η δημοκρατία όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται πολύ δύσκολο πράμα…
***
Συζητούσα με τον κολλητό μου πρόσφατα για το τι σκέφτομαι όταν βλέπω το χάλι με τα σκουπίδια στην πόλη μας. Αυτό που του απάντησα ήταν ότι όταν κοιτώ κάτω απ’ το μπαλκόνι μου και βλέπω τους δρόμους γεμάτους σκουπίδια δε σκέφτομαι τους σκουπιδιάρηδες που δε δουλεύουν ή το κράτος που τους πληρώνει μισό κομμάτι ψωμί για τη δουλειά που κάνουν. Στο μυαλό μου έρχεται η υποκρισία. Γιατί, άντε, το ότι δε μαζεύει κανένας τα σκουπίδια των κάδων δεν είναι δική μας δουλειά, όλα τα άλλα; Όλοι εξαγριωθήκαμε με τη βρωμιά της BP στον κόλπο του Μεξικού, ωστόσο όλων μας είναι δύσκολο να περιμένουμε να πετάξουμε τα διαφημιστικά στον πλησιέστερο κάδο κι όχι στο δρόμο. ‘Είναι κρίμα’ και ‘να βοηθήσουμε όπως μπορούμε’ τα κοάλα, τα καγκουρό και την τίγρη της Βεγγάλης που σιγά σιγά μας αφήνουν χρόνους, τους σκύλους των γειτόνων που γαυγίζουν όμως θα τους βάλουμε φόλα να μάθουν. Μαζεύουμε κάθε βδομάδα τα πλαστικά και τα γυαλιά για να τα ανακυκλώσουμε, πρέπει όμως να χρησιμοποιούμε τουλάχιστον 20 χαρτοπετσέτες μετά το φαγητό. Διαδηλώνουμε για τις τιμές του πετρελαίου, έχουμε και 2 αυτοκίνητα να αράζουν δίπλα σε ένα παπί στο σπίτι. Φωνάζουμε δικαιολογημένα που οι Σκοπιανοί στεγνώνουν κυριολεκτικά τον Αξιό με μια ντουζίνα παράνομα φράγματα, αλλά μας είναι δύσκολο να κλείνουμε τη βρύση όταν ξυριζόμαστε. Εμ, δε γίνεται έτσι δουλειά, ακόμα και σκλάβους να τους κάνουν τους υπαλλήλους για τα σκουπίδια.
***
Για το τέλος άφησα μια παρατήρηση που θέλω να πιστεύω πως έχουμε κάνει όλοι το τελευταίο διάστημα, αλλιώς θα αρχίσω να αμφιβάλλω για την ψυχική μου υγεία: Καλά, έχουν τελειώσει οι ιδέες όλων των σεναριογράφων της οικουμένης και το μόνο που τους έρχεται στο μυαλό είναι οι βρικόλακες; Και πόσο τέλος πάντων να πουλήσει κι αυτή η ιδέα; Δεν μπορώ άλλο, έχει αρχίσει να με ενοχλεί το φως του ήλιου, νομίζω πως μεγαλώνουν οι κυνόδοντές μου, στο video club με κοιτάζουν πλέον περίεργα γιατί αν δω ταινία με βαμπίρ ουρλιάζω. ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ!!!
Κος Γουρούνης
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
Pigmouth Strikes Again
Κατ’ αρχάς χαίρεται και καλώς ήρθατε σε μία ακόμα σεζόν ραδιοφωνικού blogging. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την υπομονή σας που είναι απαραίτητη για την παρακολούθηση αυτών που γράφουμε, αλλά και σε περίπτωση που αυτή εξέλειψε, σας συγχαίρουμε για την ανάρρωσή σας από τις μαζοχιστικές τάσεις που επιδείξατε με την ανοχή σας τον προηγούμενο χρόνο. Όσον αφορά το σεβαστό χρονικό διάστημα για το οποίο τα πληκτρολόγιά μας ήταν ανενεργά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το βαρύ, καθημερινό, ψυχολογικό φορτίο της κρίσης και το άγχος της εξεταστικής μας κατέβαλλαν, όμως εφόσον σας έχουμε συνηθίσει στην ωμή ειλικρίνεια, θα πούμε ότι απλά βγαίναμε, πίναμε, κοιμόμαστε και βαριόμαστε. Με την αφορμή ωστόσο της πρώτης προειδοποιητικής κρούσης απ’ το αφεντικό -αυτή στην οποία σου λέει «κοίτα αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις…» και ΞΕΡΕΙ πως δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις ( τι να πω, έχουμε καλό αφεντικό )-, καλό είναι να μπαίνουμε σιγά σιγά στους ρυθμούς μας για να μην μας κλέψει όλη τη δόξα το ζεύγος Λιάγκα ή η καινούρια εκπομπή της Τάτι.
***
Αρχίζουμε λοιπόν από εκεί που σταματήσαμε, με το top hit ‘ελληνικό καλοκαίρι’ και μερικές παρατηρήσεις μου:
1. Οι διακοπές με το ‘πρόσωπο’ είναι σαν τα sugar-free γλυκά: αν και το ξέρεις ότι δεν αλλάζει τίποτα, είσαι πεπεισμένος ότι όλα τα άλλα έχουν πάντα καλύτερη γεύση.
2. Αν δεν το ψάξεις και πολύ, πάρεις μια τσάντα και φύγεις ίσως και να κάνεις τις καλύτερες διακοπές της ζωής σου. ΑΛΛΑ… το να έχεις μια πληροφορία παραπάνω για το που θα πας δε θα σε στείλει και στην εντατική. Αποφεύγονται έτσι δυσάρεστες εξελίξεις όπως αυτή του να έχεις πάει «διπλός» και να ανακαλύψεις πως το νησί που επισκέπτεσαι είναι το must του καλοκαιριού για τους εργένηδες. Εκτός κι αν υπάρχει αμοιβαία διάθεση για πειραματισμούς, όπου σ’ αυτήν την περίπτωση έχετε τον αμέριστο σεβασμό όλων των εργαζομένων του σταθμού. Ή το να πας «μονός» και να διαπιστώσεις πως σ’ όποια και να την πέσεις από κάποιον θα της φας. Είτε αυτός είναι ο πατέρας της, είτε ο γιος της.
3. Κάποια στιγμή, στο μακρινό παρελθόν, κάποιος σφύριξε σ’ όλους τους λαούς της οικουμένης πως τα ελληνικά νησιά είναι ένας πολύ όμορφος προορισμός, κάπου που όλοι μπορούν να απολαύσουν τον ήλιο και τη θάλασσα, και το κυριότερο όλων, μπορούν να έρθουν μόνο με την ταυτότητά, το διαβατήριο, τα χρήματα τους και χωρίς την ανθρώπινή τους υπόσταση. Αν και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που ένα σύγχρονο κράτος χρειάζεται να ανεχτεί κάτι τέτοιο, καταλαβαίνω πως απ’ τον τουρισμό μηδέν, καλά είναι και τα φραγκοδίφραγκα που αφήνουν οι πιτσιρικάδες. Αυτό που δε δύναμαι να κατανοήσω είναι πως σκατά όλοι αυτοί, όταν με το καλό επιστρέψουν στις πατρίδες τους έχουν να πουν κάτι, αρκετές φορές άσχημο μάλιστα, για τις διακοπές τους απ’ τη στιγμή που όσο λειτουργούσαν σε ώρα Αθήνας το αίμα τους είχε περιεκτικότητα 67% vol. κι αυτοί έφερναν περισσότερο στα τρία γουρουνάκια παρά σε ανθρωποειδή. Ισχύει κι εδώ το «δώσε θάρρος στον ευρωπαίο», γιατί κι άλλες χώρες προσπαθούν να προσελκύσουν τουρίστες με κάθε τρόπο, όμως μόνο στην Ελλάδα οι πινακίδες στα μαγαζιά είναι σε 4 γλώσσες καμία εκ των οποίων η γηγενής…
***
Και λίγα μπουκάλια τους πέταξαν τους Placebo τα παιδιά στο Θέατρο Γης. Εγώ τη γλύτωσα τη λυπητερή τελευταία στιγμή (λόγω της άποψης μου πως με φιλικό ζευγάρι μπορείς να βγεις για φαγητό, ποτό, ακόμα και σε ταινία να πας αλλά σε συναυλία ας’ το καλύτερα, αλλά δεν είναι της ώρας η συζήτηση), καταλαβαίνω όμως όλους αυτούς που έδωσαν από 30 έως και 45 ευρώπουλα και βγήκαν οι κύριοι και παίξανε για 2-3 τσιγάρα. Καλύτερα να τα δώσεις και να πας να ακούσεις ερασιτέχνες που θα γουστάρουν και θα παίξουν κι ένα διωράκι γεμάτο! Κι επιτρέψτε μου, αυτά που ακούγονται για δυσφήμιση της χώρας μας στους καλλιτεχνικούς κύκλους είναι διαστημικές ηλιθιότητες: προτιμούμε να διαδίδουν οι Placebo στα φιλαράκια τους πως στην Ελλάδα πας, γρατζουνάς λίγο τις κιθάρες και την κάνεις απ’ την πίσω πόρτα και σου λένε κι ευχαριστώ; Με το αζημίωτο φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε.
***
Η λέξη ‘βανδαλισμός’ είναι αρχαία, τόσο ετυμολογικά όσο και στην ουσία της. Για παράδειγμα το 417 π.Χ., το αμέσως προηγούμενο βράδυ πριν την αποστολή των Αθηναίων για την Σικελική εκστρατεία, βρέθηκαν αποκεφαλισμένα διάφορα αγάλματα του Ερμή (οι περίφημες Ερμές που τοποθετούνταν σαν οδοδείκτες), κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε ο Αλκιβιάδης κι η παρέα του – που ήταν λίγο αλητάκια απ’ ότι φαίνεται-, κι αυτός ο βανδαλισμός ήταν η αφορμή να δρομολογηθούν οι εξελίξεις του Πελοποννησιακού Πολέμου. Άλλη μια περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι η καταστροφή ακόμα κι ολόκληρων μοναστηριών κατά την περίοδο της Εικονομαχίας στο Βυζάντιο. Βανδαλισμός ίσως μπορεί και να θεωρηθεί η τακτική της «καμένης γης» που εφάρμοζαν κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 οι κλέφτες, το ότι έκαιγαν δηλαδή περιουσίες και σπαρτά για να πληγεί ο ανεφοδιασμός των τουρκικών στρατευμάτων. Κάτι ξεχνάω όμως. Α, ναι! Την ηρωική καταστροφή του γηπέδου του Πανιωνίου από τους αυτοαποκαλούμενους «πάνθηρες», πράξη αντίστασης απέναντι στο κατεστημένο των ευρωπαϊκών αγώνων της UEFA…
***
Κράτησα για το τέλος τις ευχές για καλές σχολικοφοιτιτικές χρονιές ή επαγγελματικές αποκαταστάσεις, υγεία, κανέναν παρά παραπάνω στην τσέπη μας, την πρώτη αλάνθαστη πρόταση του πρωθυπουργού στα ελληνικά κλπ. Το H.S.R. είναι εδώ, ανανεωμένο, έτοιμο να σας κρατήσει και πάλι συντροφιά μέσω της διαδικτυακής μας συχνότητας ( αδόκιμος όρος, αλλά όπως λέει κι ο Θείος, δικό μας είναι ότι θέλουμε γράφουμε ) κι όσοι πιστοί, μείνετε συντονισμένοι γιατί η επίσημη ραδιοφωνική έναρξη της σεζόν δεν αργεί!
Κος Γουρούνης
***
Αρχίζουμε λοιπόν από εκεί που σταματήσαμε, με το top hit ‘ελληνικό καλοκαίρι’ και μερικές παρατηρήσεις μου:
1. Οι διακοπές με το ‘πρόσωπο’ είναι σαν τα sugar-free γλυκά: αν και το ξέρεις ότι δεν αλλάζει τίποτα, είσαι πεπεισμένος ότι όλα τα άλλα έχουν πάντα καλύτερη γεύση.
2. Αν δεν το ψάξεις και πολύ, πάρεις μια τσάντα και φύγεις ίσως και να κάνεις τις καλύτερες διακοπές της ζωής σου. ΑΛΛΑ… το να έχεις μια πληροφορία παραπάνω για το που θα πας δε θα σε στείλει και στην εντατική. Αποφεύγονται έτσι δυσάρεστες εξελίξεις όπως αυτή του να έχεις πάει «διπλός» και να ανακαλύψεις πως το νησί που επισκέπτεσαι είναι το must του καλοκαιριού για τους εργένηδες. Εκτός κι αν υπάρχει αμοιβαία διάθεση για πειραματισμούς, όπου σ’ αυτήν την περίπτωση έχετε τον αμέριστο σεβασμό όλων των εργαζομένων του σταθμού. Ή το να πας «μονός» και να διαπιστώσεις πως σ’ όποια και να την πέσεις από κάποιον θα της φας. Είτε αυτός είναι ο πατέρας της, είτε ο γιος της.
3. Κάποια στιγμή, στο μακρινό παρελθόν, κάποιος σφύριξε σ’ όλους τους λαούς της οικουμένης πως τα ελληνικά νησιά είναι ένας πολύ όμορφος προορισμός, κάπου που όλοι μπορούν να απολαύσουν τον ήλιο και τη θάλασσα, και το κυριότερο όλων, μπορούν να έρθουν μόνο με την ταυτότητά, το διαβατήριο, τα χρήματα τους και χωρίς την ανθρώπινή τους υπόσταση. Αν και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που ένα σύγχρονο κράτος χρειάζεται να ανεχτεί κάτι τέτοιο, καταλαβαίνω πως απ’ τον τουρισμό μηδέν, καλά είναι και τα φραγκοδίφραγκα που αφήνουν οι πιτσιρικάδες. Αυτό που δε δύναμαι να κατανοήσω είναι πως σκατά όλοι αυτοί, όταν με το καλό επιστρέψουν στις πατρίδες τους έχουν να πουν κάτι, αρκετές φορές άσχημο μάλιστα, για τις διακοπές τους απ’ τη στιγμή που όσο λειτουργούσαν σε ώρα Αθήνας το αίμα τους είχε περιεκτικότητα 67% vol. κι αυτοί έφερναν περισσότερο στα τρία γουρουνάκια παρά σε ανθρωποειδή. Ισχύει κι εδώ το «δώσε θάρρος στον ευρωπαίο», γιατί κι άλλες χώρες προσπαθούν να προσελκύσουν τουρίστες με κάθε τρόπο, όμως μόνο στην Ελλάδα οι πινακίδες στα μαγαζιά είναι σε 4 γλώσσες καμία εκ των οποίων η γηγενής…
***
Και λίγα μπουκάλια τους πέταξαν τους Placebo τα παιδιά στο Θέατρο Γης. Εγώ τη γλύτωσα τη λυπητερή τελευταία στιγμή (λόγω της άποψης μου πως με φιλικό ζευγάρι μπορείς να βγεις για φαγητό, ποτό, ακόμα και σε ταινία να πας αλλά σε συναυλία ας’ το καλύτερα, αλλά δεν είναι της ώρας η συζήτηση), καταλαβαίνω όμως όλους αυτούς που έδωσαν από 30 έως και 45 ευρώπουλα και βγήκαν οι κύριοι και παίξανε για 2-3 τσιγάρα. Καλύτερα να τα δώσεις και να πας να ακούσεις ερασιτέχνες που θα γουστάρουν και θα παίξουν κι ένα διωράκι γεμάτο! Κι επιτρέψτε μου, αυτά που ακούγονται για δυσφήμιση της χώρας μας στους καλλιτεχνικούς κύκλους είναι διαστημικές ηλιθιότητες: προτιμούμε να διαδίδουν οι Placebo στα φιλαράκια τους πως στην Ελλάδα πας, γρατζουνάς λίγο τις κιθάρες και την κάνεις απ’ την πίσω πόρτα και σου λένε κι ευχαριστώ; Με το αζημίωτο φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε.
***
Η λέξη ‘βανδαλισμός’ είναι αρχαία, τόσο ετυμολογικά όσο και στην ουσία της. Για παράδειγμα το 417 π.Χ., το αμέσως προηγούμενο βράδυ πριν την αποστολή των Αθηναίων για την Σικελική εκστρατεία, βρέθηκαν αποκεφαλισμένα διάφορα αγάλματα του Ερμή (οι περίφημες Ερμές που τοποθετούνταν σαν οδοδείκτες), κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε ο Αλκιβιάδης κι η παρέα του – που ήταν λίγο αλητάκια απ’ ότι φαίνεται-, κι αυτός ο βανδαλισμός ήταν η αφορμή να δρομολογηθούν οι εξελίξεις του Πελοποννησιακού Πολέμου. Άλλη μια περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι η καταστροφή ακόμα κι ολόκληρων μοναστηριών κατά την περίοδο της Εικονομαχίας στο Βυζάντιο. Βανδαλισμός ίσως μπορεί και να θεωρηθεί η τακτική της «καμένης γης» που εφάρμοζαν κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 οι κλέφτες, το ότι έκαιγαν δηλαδή περιουσίες και σπαρτά για να πληγεί ο ανεφοδιασμός των τουρκικών στρατευμάτων. Κάτι ξεχνάω όμως. Α, ναι! Την ηρωική καταστροφή του γηπέδου του Πανιωνίου από τους αυτοαποκαλούμενους «πάνθηρες», πράξη αντίστασης απέναντι στο κατεστημένο των ευρωπαϊκών αγώνων της UEFA…
***
Κράτησα για το τέλος τις ευχές για καλές σχολικοφοιτιτικές χρονιές ή επαγγελματικές αποκαταστάσεις, υγεία, κανέναν παρά παραπάνω στην τσέπη μας, την πρώτη αλάνθαστη πρόταση του πρωθυπουργού στα ελληνικά κλπ. Το H.S.R. είναι εδώ, ανανεωμένο, έτοιμο να σας κρατήσει και πάλι συντροφιά μέσω της διαδικτυακής μας συχνότητας ( αδόκιμος όρος, αλλά όπως λέει κι ο Θείος, δικό μας είναι ότι θέλουμε γράφουμε ) κι όσοι πιστοί, μείνετε συντονισμένοι γιατί η επίσημη ραδιοφωνική έναρξη της σεζόν δεν αργεί!
Κος Γουρούνης
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
Summer In Greece
Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να διαλέξουν μόνο μια εποχή για να ζήσουν, αυτή θα ήταν αδιαμφισβήτητα το καλοκαίρι. Λίγο οι καλοκαιρινές διακοπές των παιδικών μας χρόνων, λίγο το απωθημένο για ατέλειωτο παιχνίδι σε παραλίες και θάλασσα, και φτάνοντας στα είκοσι σου χρόνια έχεις αρχίσει να πιστεύεις ότι παράδεισος είναι ουσιαστικά ένας ατέλειωτος Αύγουστος. Το ελληνικό καλοκαίρι δη, είναι ένα μεγάλο, ξεχωριστό κεφάλαιο της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, ένα κεφάλαιο που για κάποιον που αρέσκεται στο να παρατηρεί τους άλλους και ενίοτε -πριν επανέλθει στην καθημερινότητα του «δεν κοιτάς τα μούτρα σου καλύτερα μαλάκα»- να γράφει κοροϊδευτικά σχόλια εις βάρος τους, είναι κάτι σαν την παρουσία της Ελλάδας στη Eurovision: μπορείς να ζήσεις χωρίς να το δεις, όμως με τι θα γελάς τις επόμενες βδομάδες;
Ασυζητητί λοιπόν, το καλοκαίρι του έλληνα μας φέρνει αντιμέτωπους με τις πιο cult πτυχές του ταμπεραμέντου μας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Απ’ τον Απρίλιο ακόμα έχει επιλεχθεί το glamour νησί στο οποίο θα παραθερίσουμε. Το κριτήριο φυσικά είναι το σεξ, είτε είσαι ρομαντικός πιτσιρικάς και στο στομάχι σου κολυμπάνε ακόμα πεταλουδίτσες, οπότε πας κάπου με την προοπτική να γνωρίσεις τον καλοκαιρινό έρωτα εισαγωγής που θα θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή γιατί ο αναγκαστικός χωρισμός θα σου ραγίσει την καρδιά, είτε είσαι κάφρος στη μετεφηβεία σου, οπότε ψάχνεις να πηδήξεις όσες περισσότερες μεθυσμένες Γερμανίδες μπορείς για να εκδικηθείς για το εξώφυλλο του Focus. Η ημερομηνία των διακοπών κανονίζεται έτσι ώστε να προλάβεις να δεις τον τελικό του Μουντιάλ, αλλά όχι και τέλη Αυγούστου, έτσι ώστε να προλάβεις τις μεθυσμένες ευρωπαίες που, απ’ ότι φαίνεται, γυρίζουν στη δουλειά τους γρηγορότερα από μας. Τις τελευταίες μέρες στην πόλη εξασκείς όλες τις ξενόγλωσσες ατάκες για καμάκι που μπορεί να σκεφτεί ο διεστραμμένος ανθρώπινος νους ( π.χ. «Αϊμ βέρι γκουντ ατ ράκετς, μπατ αϊ πλέι ονλι ιν μπεντ» ) και φυσικά προμηθεύεσαι μπλουζάκια με logos που μπορούν να σε ρεζιλέψουν για ολόκληρη ζωή ( όπως «I hate my clothes: Will you help me undress” ). Όλα αυτά γίνονται σε μια κατάσταση συνεχούς γκρίνιας για τον καύσωνα, παρότι διαθέτεις δύο air condition σπίτι κι ένα στο αμάξι. Όταν δε έρθει η ευλογημένη ώρα να φύγεις, φορτώνεις τρεις βαλίτσες ρούχα για μια πενθήμερη (τετραήμερη αν βγάλεις το πήγαινε – έλα ) ουσιαστικά εκδρομή, φορτώνεις και τους φίλους σου με τα δικά τους προικιά, κι έτσι τώρα έχεις και παρέα να μοιρολογήσεις για την οικονομική κρίση και το Cherokee σου που φουλάρει με 450 ευρώ. Φτάνεις στο καράβι κι εκεί, για τη διάρκεια του εξάωρου ταξιδιού, παριστάνεις πως διαβάζεις το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» στα ισπανικά, γιατί τα κάλλη, όπως έχει γίνει γνωστό, δεν είναι το παν, χώρια που αν δεν μπορεί ούτε ο Νίτσε να σε βοηθήσει να αναπαραχθείς, ποιος μπορεί;;; Όταν πιάσεις λιμάνι και αποβιβαστείς, συνειδητοποιείς ότι οι δρόμοι στα νησιά είναι κάτι σαν τους επιθετικούς της εθνικής μας, υπάρχουν και δεν υπάρχουν, και το Cherokee είναι το δεύτερο πιο άχρηστο πράγμα που διαθέτεις, μετά το βιβλίο που κρατούσες στο καράβι. Κι ενώ ζεις εν μέσω οικονομικής κρίσης δεν έχεις φροντίσει να κλείσεις δυο δωμάτια της προκοπής, και κάθεσαι τώρα να σου πιάσει τον κώλο ο κάθε καλοθελητής για μια τρύπα την οποία θα μοιραστείς με μια παρέα Σουηδών γυμνιστών ( αντρών, μη χαίρεσαι ). Τα βάζεις κάτω και λογαριάζεις πως λεφτά πολλά για βενζίνες κι αηδίες δεν υπάρχουν, άρα περπάτημα κι Άγιος ο Θεός. Ξαπλώστρες και πολυτέλειες μην ονειρεύεσαι γιατί στο νησί αυτά είναι ρεζερβέ, κι αν δεν έχεις κανέναν γνωστό, το κουβαδάκι σου και σ’ άλλη παραλία, κυριολεκτικά. Άντε να κάνεις μπάνιο σαν άνθρωπος όμως όταν για να βραχείς έστω λίγο στα δάχτυλα πρέπει να τσαλαπατήσεις τη μισή στρατιά του Δράμαλη, άσε που έχει κατουρήσει μέσα τόσος λαός όσοι είναι κι οι Βραζιλιάνοι που δηλώνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Σκασμένος, βγαίνεις το βράδυ και πίνεις μια μπουκάλα μόνος σου και ξυπνάς το πρωί γυμνός στην πισίνα, αλλά κατουρημένος και μόνος. Κάπως έτσι εξελίσσονται οι τέσσερις αυτές μέρες, και στο τέλος το μοναδικό κωλομέρι που έχεις πιάσει είναι του κολλητού σου, όταν πήγατε να κάνετε τους μάγκες και να παίξετε με κάτι πρώην Σοβιετικούς beach volley και σας γελούσε όλη η παραλία. Α, και να μην το ξεχάσω, μόλις γυρίσεις φροντίζεις να διαδώσεις ότι στο νησί συμμετείχες σε ρωμαϊκά όργια και τέτοιες διακοπές δε θα ξαναγίνουν. Και του χρόνου με υγεία.
***
Ελάτε, πείτε την αλήθεια, δεν το σκεφτήκατε κι εσείς πως όλοι αυτοί που βγαίνουν και φωνάζουν για το πάρτι που έγινε στο Αβέρωφ δεν είχαν ιδέα ότι πρόκειται για θωρηκτό αρχικά, αλλά για ρώσικο κλαμπ; Κι ότι ο Κουντουριώτης ήταν ο τυπάς που έπαιζε το μπουζούκι όταν η Παπαρίζου τραγουδούσε «Die For You»; Γαϊδουριά όμως του διοργανωτή: ολόκληρο πλοίο με το πλήρωμα του παίρνεις ρε μεγάλε Λέοντα, θα τη βγάλεις στο τζαμπέ με πέντε χιλιάρικα; O tempora o mores!
***
Να σημειωθεί ότι οι ηρωικές εμφανίσεις της εθνικής μας στα γήπεδα της νοτίου Αφρικής στα παιχνίδια με τις Νιγηρία κι Αργεντινή έγιναν απουσία του άχθου αρούρη Γιούρκα και πολύ γουστάρω όταν λέω «σας το λεγα». Ηρωικές εμφανίσεις μεν, παπούτσια στο χέρι στον Ότο ωστόσο, γιατί, όπως και να ‘χει, καιρός ήταν να παίξουμε και λίγο μπάλα. Και μπορεί ο Φερνάντο να είναι της αμυντικής κουλτούρας, 8 αμυντικούς όμως δε θα ξαναδούμε στα γαλανόλευκα…
Κος Γουρούνης
Τρίτη 15 Ιουνίου 2010
Η Σάτιρα, ο Γιούρκας και το Μουντιάλ
Μια φορά κι έναν καιρό στα χώματα αυτής της τιμημένης χερσονήσου περπάτησε ένας μυστήριος τύπος ονόματι Αριστοφάνης. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, μπουχτισμένος απ’ την σοβαροφάνεια της τότε καθημερινότητας, έβαλε σκοπό στη ζωή του να εντάξει στη ζωή των συνανθρώπων του το γέλιο μέσω μιας θεατρικής διαδικασίας που ονομάστηκε σάτιρα και επικεντρωνόταν κυρίως στη διακωμώδηση προσώπων και καταστάσεων της επικαιρότητας. Και για κακή μας τύχη, όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά φόρτωσε και σε ορισμένους μακρινούς απογόνους του το ειδικό βάρος της συνέχισης της ελληνικής σάτιρας.
Πριν γράψω πράγματα για τα οποία θα λιθοβοληθώ δημοσίως να διευκρινίσω ότι πιστεύω ότι οι περισσότεροι απ’ τους φερόμενους σύγχρονους Αριστοφάνηδες είναι άνθρωποι με ταλέντο και, το κυριότερο, κάνουν τον κόσμο να γελάει. Ωστόσο το αν αυτό που κάνουν λέγεται σάτιρα χωράει μεγάλη κουβέντα. Γιατί, αν κι η πρωτεύουσα αποστολή κρίνεται επιτυχής ( ο κόσμος ξεκαρδίζεται ), στους περισσότεροι παρατηρούνται ορισμένα βασικά λάθη.
Πρώτο λάθος είναι το ότι η σάτιρα έχει έναν μικρό αδερφό, που ονομάζεται αυτοσαρκασμός. Χωρίς αυτόν, η σάτιρα χάνει όχι μόνο την αξία της, αλλά κυρίως το κύρος της και την εκπομπή διάθεσης για προβληματισμό. Δεν ξέρω τι έκανε ο Αριστοφάνης, καθώς η μόνη επαφή που έχω με τα έργα του είναι φτηνές παραγωγές – διασκευές που γίνονται απ’ τους σύγχρονους, αλλά όσο να’ ναι, μια διάθεση αυτοκριτικής την είχε ( βλέπε Βάτραχοι ), κι αν ακόμη δεν την είχε, ανταπόδιδε οποιοδήποτε σχόλιο ή κριτική του γινόταν με ένα σατυρικό αστείο. Οι σύγχρονοι ανταλλάσσουν μηνύσεις με την ταχύτητα φωτός και η διάθεση για πλάκα είναι μηδαμινή. Κι εδώ μπαίνει στο ματς το δεύτερο λάθος: Η διάθεση για πλάκα ίσως να υπήρχε αν οι Αριστοφάνηδες δεν μπέρδευαν τη σάτιρα με την πολιτική. Γιατί όταν σταματάει ο χαβαλές κι ο κάθε Λάκης μιλάει ένα μισάωρο για το τι πιστεύει ο ίδιος ότι είναι σωστό και τι λάθος δεν υπηρετεί καμία σατυρική ή θεατρική τέχνη. Ο ίδιος ο Αριστοφάνης μέσα απ’ τα έργα του είχε υποστηρίξει δικές του θέσει και απόψεις ( στους Βατράχους που προανέφερα το πολιτικό του μήνυμα θεωρείται ότι είναι η προτροπή για επιστροφή στην ολιγαρχία ) αλλά δεν έβγαινε ο ίδιος στο τέλος των παραστάσεων του να κάνει τον τελάλη και να υποστηρίξει τις θέσεις του, παρά το έκανε με έναν τρόπο που αρμόζει σε έναν σατυρικό κειμενογράφο, μέσα απ’ το νόημα του έργου του, έτσι ακριβώς όπως δεκάδες καλλιτέχνες το έκαναν κατά την περίοδο της δικτατορίας. Προσκαλώντας δηλαδή το κοινό να στύψει το μυαλό του και να προβληματιστεί. Κι ακόμα κι αν συμφωνώ στο 99% των απόψεων όλων αυτών, δεν μπορώ παρά να μη συμφωνήσω πως αυτό που κάνουν είναι ένας πολιτικός προσηλυτισμός πάτημα του οποίου είναι η μεγάλη δημοτικότητα τους. Έτσι ξεκίνησε κι ένας γερμανός με περίεργο μουστάκι όμως…
Α, και να μην το ξεχάσω. Όταν κάνεις σάτιρα, κάνεις σάτιρα. Μπορεί να έχουν γίνει κοσμοϊστορικά γεγονότα, όμως ο μεροκαματιάρης που γυρίζει βράδυ σπίτι του κι ανοίγει την τηλεόραση, θέλει να γελάσει λίγο το χειλάκι του με τα αστεία σου, κι όχι να δει ένα καλοστημένο μνημόσυνο ή να ακούσει τους προβληματισμούς σου. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται είναι η αλήθεια.
***
Στο προηγούμενο άρθρο άφησα αδικαιολόγητο το μένος μου για το Γιούρκα, πράγμα που δε μου έκατσε καλά κι ευθύς αμέσως θα επανορθώσω: Δεν μπορώ να συμπαθήσω έναν παίχτη με την κακή νοοτροπία ενός «βολεμένου» έλληνα δημοσίου υπαλλήλου. Βρίσκεις ομάδα με μέσο, παίρνεις πρωτάθλημα με μέσο, παίζεις στην εθνική με μέσο, και παρόλα αυτά δεν κουνάς λίγο τα πόδια σου να αποδείξεις στον Πιλάβιο ότι δικαίως σε εμπιστεύτηκε, αλλά πας Πορτ Ελίζαμπεθ για διακοπούλες. Κι άλλοι απομυζούν την επιτυχία του 2004 ( αρχίζει από Χ- και τελειώνει σε -αριστέας ), αλλά τουλάχιστον κλοτσάνε λίγο την μπάλα για τα μάτια του κόσμου…
***
Σε γενικές γραμμές πάντως το μουντιάλ δεν ξεκίνησε έτσι όπως το περιμέναμε. Λίγα γκολ και φτωχό θέαμα, αν κι αρχή είναι ακόμα και το θέαμα ίσως μας ανταμείψει στη συνέχεια. Η ελεύθερη πτώση του θεάματος είναι κάτι που παρατηρείται βέβαια οικουμενικά στο άθλημα τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω των μεγάλων χρηματικών ποσών που δαπανούνται στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου. Λίγο αυτό ( οι Γερμανοί για παράδειγμα θα πάρουν έκαστος από 250.000 ευρώ αν κατακτήσουν το τρόπαιο, τη στιγμή που οι αντίστοιχοι ομοεθνείς τους νικητές του 1990 πήραν 64.100 ), λίγο κι ότι οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές είναι «τέρατα» φυσικής κατάστασης και αθλητικών προσόντων, κι η δουλειά δεν αργεί να γίνει. Λύσεις υπάρχουν, αλλά φυσικά πολύ ριζοσπαστικές. Μια καλή πρόταση για να ανοίξουν οι άμυνες και να σημειώνονται πιο πολλά γκολ, που δε μελετείται καν ωστόσο, είναι η μείωση των παικτών της κάθε ομάδας σε 10. Όπως επίσης κι εφαρμογή του κανονισμού του offside πλέον μόνο απ’ τη στιγμή που ο επιθετικός θα «πατάει» την αντίπαλη μεγάλη περιοχή. Αρκετά ενδιαφέρουσες απόψεις κι οι δύο, και μάλιστα απόψεις που αλλοιώνουν τη φιλοσοφία του αθλήματος, αλλά απ’ το να πονάνε τα μάτια μας…
Κος Γουρούνης
Πριν γράψω πράγματα για τα οποία θα λιθοβοληθώ δημοσίως να διευκρινίσω ότι πιστεύω ότι οι περισσότεροι απ’ τους φερόμενους σύγχρονους Αριστοφάνηδες είναι άνθρωποι με ταλέντο και, το κυριότερο, κάνουν τον κόσμο να γελάει. Ωστόσο το αν αυτό που κάνουν λέγεται σάτιρα χωράει μεγάλη κουβέντα. Γιατί, αν κι η πρωτεύουσα αποστολή κρίνεται επιτυχής ( ο κόσμος ξεκαρδίζεται ), στους περισσότεροι παρατηρούνται ορισμένα βασικά λάθη.
Πρώτο λάθος είναι το ότι η σάτιρα έχει έναν μικρό αδερφό, που ονομάζεται αυτοσαρκασμός. Χωρίς αυτόν, η σάτιρα χάνει όχι μόνο την αξία της, αλλά κυρίως το κύρος της και την εκπομπή διάθεσης για προβληματισμό. Δεν ξέρω τι έκανε ο Αριστοφάνης, καθώς η μόνη επαφή που έχω με τα έργα του είναι φτηνές παραγωγές – διασκευές που γίνονται απ’ τους σύγχρονους, αλλά όσο να’ ναι, μια διάθεση αυτοκριτικής την είχε ( βλέπε Βάτραχοι ), κι αν ακόμη δεν την είχε, ανταπόδιδε οποιοδήποτε σχόλιο ή κριτική του γινόταν με ένα σατυρικό αστείο. Οι σύγχρονοι ανταλλάσσουν μηνύσεις με την ταχύτητα φωτός και η διάθεση για πλάκα είναι μηδαμινή. Κι εδώ μπαίνει στο ματς το δεύτερο λάθος: Η διάθεση για πλάκα ίσως να υπήρχε αν οι Αριστοφάνηδες δεν μπέρδευαν τη σάτιρα με την πολιτική. Γιατί όταν σταματάει ο χαβαλές κι ο κάθε Λάκης μιλάει ένα μισάωρο για το τι πιστεύει ο ίδιος ότι είναι σωστό και τι λάθος δεν υπηρετεί καμία σατυρική ή θεατρική τέχνη. Ο ίδιος ο Αριστοφάνης μέσα απ’ τα έργα του είχε υποστηρίξει δικές του θέσει και απόψεις ( στους Βατράχους που προανέφερα το πολιτικό του μήνυμα θεωρείται ότι είναι η προτροπή για επιστροφή στην ολιγαρχία ) αλλά δεν έβγαινε ο ίδιος στο τέλος των παραστάσεων του να κάνει τον τελάλη και να υποστηρίξει τις θέσεις του, παρά το έκανε με έναν τρόπο που αρμόζει σε έναν σατυρικό κειμενογράφο, μέσα απ’ το νόημα του έργου του, έτσι ακριβώς όπως δεκάδες καλλιτέχνες το έκαναν κατά την περίοδο της δικτατορίας. Προσκαλώντας δηλαδή το κοινό να στύψει το μυαλό του και να προβληματιστεί. Κι ακόμα κι αν συμφωνώ στο 99% των απόψεων όλων αυτών, δεν μπορώ παρά να μη συμφωνήσω πως αυτό που κάνουν είναι ένας πολιτικός προσηλυτισμός πάτημα του οποίου είναι η μεγάλη δημοτικότητα τους. Έτσι ξεκίνησε κι ένας γερμανός με περίεργο μουστάκι όμως…
Α, και να μην το ξεχάσω. Όταν κάνεις σάτιρα, κάνεις σάτιρα. Μπορεί να έχουν γίνει κοσμοϊστορικά γεγονότα, όμως ο μεροκαματιάρης που γυρίζει βράδυ σπίτι του κι ανοίγει την τηλεόραση, θέλει να γελάσει λίγο το χειλάκι του με τα αστεία σου, κι όχι να δει ένα καλοστημένο μνημόσυνο ή να ακούσει τους προβληματισμούς σου. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται είναι η αλήθεια.
***
Στο προηγούμενο άρθρο άφησα αδικαιολόγητο το μένος μου για το Γιούρκα, πράγμα που δε μου έκατσε καλά κι ευθύς αμέσως θα επανορθώσω: Δεν μπορώ να συμπαθήσω έναν παίχτη με την κακή νοοτροπία ενός «βολεμένου» έλληνα δημοσίου υπαλλήλου. Βρίσκεις ομάδα με μέσο, παίρνεις πρωτάθλημα με μέσο, παίζεις στην εθνική με μέσο, και παρόλα αυτά δεν κουνάς λίγο τα πόδια σου να αποδείξεις στον Πιλάβιο ότι δικαίως σε εμπιστεύτηκε, αλλά πας Πορτ Ελίζαμπεθ για διακοπούλες. Κι άλλοι απομυζούν την επιτυχία του 2004 ( αρχίζει από Χ- και τελειώνει σε -αριστέας ), αλλά τουλάχιστον κλοτσάνε λίγο την μπάλα για τα μάτια του κόσμου…
***
Σε γενικές γραμμές πάντως το μουντιάλ δεν ξεκίνησε έτσι όπως το περιμέναμε. Λίγα γκολ και φτωχό θέαμα, αν κι αρχή είναι ακόμα και το θέαμα ίσως μας ανταμείψει στη συνέχεια. Η ελεύθερη πτώση του θεάματος είναι κάτι που παρατηρείται βέβαια οικουμενικά στο άθλημα τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω των μεγάλων χρηματικών ποσών που δαπανούνται στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου. Λίγο αυτό ( οι Γερμανοί για παράδειγμα θα πάρουν έκαστος από 250.000 ευρώ αν κατακτήσουν το τρόπαιο, τη στιγμή που οι αντίστοιχοι ομοεθνείς τους νικητές του 1990 πήραν 64.100 ), λίγο κι ότι οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές είναι «τέρατα» φυσικής κατάστασης και αθλητικών προσόντων, κι η δουλειά δεν αργεί να γίνει. Λύσεις υπάρχουν, αλλά φυσικά πολύ ριζοσπαστικές. Μια καλή πρόταση για να ανοίξουν οι άμυνες και να σημειώνονται πιο πολλά γκολ, που δε μελετείται καν ωστόσο, είναι η μείωση των παικτών της κάθε ομάδας σε 10. Όπως επίσης κι εφαρμογή του κανονισμού του offside πλέον μόνο απ’ τη στιγμή που ο επιθετικός θα «πατάει» την αντίπαλη μεγάλη περιοχή. Αρκετά ενδιαφέρουσες απόψεις κι οι δύο, και μάλιστα απόψεις που αλλοιώνουν τη φιλοσοφία του αθλήματος, αλλά απ’ το να πονάνε τα μάτια μας…
Κος Γουρούνης
Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010
Stairway To Hell
Το έναυσμα γι' αυτό το άρθρο (ο Θεός να το κάνει -όχι ο Σατανάς όμως- ) το έδωσε ένα άκρως απολαυστικό cult ντοκιμαντέρ, το οποίο πόσταρε ο φίλος Αργύρης (που τυχαίνει να είναι και ακροατής του σταθμού μας...) στο fb. Το videaki είναι ανεβασμένο στο youtube και σας παραθέτω εδώ το πρώτο από τα 8 τμήματά του. Αν για οποιοδήποτε λόγο νιώθετε πεσμένοι και η διάθεσή σας έχει φτάσει στο μηδέν, αξίζει να τα δείτε, και τα 8!!!
Για να μπω σιγά σιγά στο ψητό, αυτό το "ντοκιμαντέρ" χαμηλού budget ονομάζεται "Σειρήνες - Ο Σατανισμός στη μουσική ροκ" και παρουσιάζεται από έναν τύπο ο οποίος ονομάζεται "Ανδρέας". Εφαρμόζοντας το αγαπημένο μου Hobby, το οποίο είναι η αναζήτηση ονομάτων/συγκροτημάτων/μουσικής στο ίντερνετ (wikipedia, last.fm κλπ) με σκοπό να το παίξω μετά έξυπνος στα υπόλοιπα μέλη του σταθμού, βρήκα πως ο κύριος Andy Zouman (ή Αντρέας) ήταν ο frontman των AXATAK. Είναι το συγκρότημα το οποίο εμφανίζεται στα πρώτα δευτερόλεπτα του video, τα οποία ακολουθεί η, γεμάτη αποτροπιασμό και εμφανή ντροπή, δήλωση του Αντρέα πως "..αυτός που είδατε λίγο πριν να τραγουδάει, είμαι εγώ", και όπως μπορείτε εύκολα να καταλάβετε, επηρεάστηκαν λιγάκι από τους Kiss... Τώρα, πώς ένας ορκισμένος hardrock-άς ξαφνικά "μετανόησε" και επέστρεψε στον δρόμο του θεού, είναι ανεξήγητο, ή μάλλον έργο του θεού! Ωστόσο, αν αναλογιστεί κανείς πώς οι AXATAK μεγαλούργησαν από το 1983 έως το 1985, το ντοκιμαντέρ είναι γυρισμένο στις αρχές του 1990, και τελικά ο Ανδρέας πέθανε το 1993 από καρκίνο, νομίζω είναι αυτονόητο, πως προέκυψε αυτή η ξαφνική μεταστροφή στα πιστεύω του και γιατί έγινε ένας τόσο πιστός χριστιανός. Επειδή αυτή είναι απλά η προσωπική μου γνώμη, καλύτερα να μην συνεχίσω, καθώς ίσως ξεπεράσω τα όρια της λεπτότητας (πράγμα διόλου ασυνήθιστο για μένα...). Εξάλλου, ο εγωισμός μου ικανοποιήθηκε, και επιβεβαίωσα πως κανένας από σας δεν γνώριζε περισσότερα για τους AXATAK, οπότε συνεχίζω ευτυχισμένος...
Παρακολουθώντας αυτή την κακοποίηση των εννοιών "μοντάζ,σκηνοθεσία,μίξη ήχου" θυμήθηκα πώς το είχε φέρει σε κασέτα (πατήστε εδώ αν δεν θυμάστε τι είναι) ένας συμμαθητής μας στο γυμνάσιο, και ο θεολόγος μας (ο θρυλικός κύριος Χούνος!!!!) χωρίς κανέναν δισταγμό μας ανάγκασε να το δούμε... Εντάξει, ίσως τα παραλέω λίγο, καθώς κι εμείς άλλο που δεν θέλαμε, προκειμένου να χάσουμε μάθημα. Πάντως είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, καθώς ήταν η πρώτη μου επαφή με την βλακεία που δέρνει κάποιους συνανθρώπους μας, οι οποίοι στο βωμό της πίστης και της θρησκείας, θυσιάζουν τα όποια ψύγματα ευφυίας τους έχουν απομείνει.
Οι πιο επικίνδυνοι απ' αυτούς μάλιστα, έχω την εντύπωση πως δεν είναι παπάδες, καθώς εκείνοι, αν και μπορούμε να τους προσάψουμε πολλά, έχουν τουλάχιστον γνήσια ιδεολογία (οι περισσότεροι τελοσπάντων...). Τον πραγματικό κίνδυνο αποτελούν κάποιοι τύποι οι οποίοι μπαίνουν στην εκκλησία πιο συχνά απ' ότι την τουαλέτα τους, και συνοδεύονται από μακρυ-φορεμα-εως-τον-αστραγαλο-φορούσες με το μαλλί κότσο και μουστάκι για διαφήμιση της gilette. Κάτι απόλυτα σεξουαλικό δηλαδή.
Οι πεποιθήσεις των ανθρώπων αυτών και τα όσα πραγματεύονται περί "αγάπης", "αλληλεγγύης" και "σεβασμού" στον συνάνθρωπο είναι λίγο (πολύ λίγο...) αντιφατικά με τα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούν για να φτάσουν ως εκεί.
Και φτάνω εγώ ν' αναρωτιέμαι πώς υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν αυτές τις παπαριές. Εδω θα μου πείτε, ο Hitler έπεισε όλον τον γερμανικό λαό με το Nationalsozialistische (Εθνικό-σοσιαλιστικό) κόμμα του, για τις αυθεντικές σοσιαλιστικές απόψεις του... Και για να μην πάμε μακριά, θυμηθείτε πως έχει καταφέρει να πείσει μια παρέα λωποδυτών, 10 εκατομμύρια κόσμο, πως αυτοί είναι πολιτικοί και όχι κλέφτες. Από το 1974 έως σήμερα. Οπότε διαπιστώνουμε πως μαλάκες υπάρχουν εκατομμύρια στον κόσμο, κι επομένως η ερώτηση "μα ποιος βλάκας τους πιστεύει?" μετατρέπεται σε ρητορική, και δεν σηκώνει καν απάντηση...
Επειδή πάλι ξέφυγα, θέλω να εκφράσω την απογοήτευση μου για το γκρέμισμα ειδώλων τα οποία όταν ήμουν μικρός, θεωρούσα πως τραγουδούσαν απολύτως χριστιανικούς (σχεδόν παιδικούς) στίχους, αφού τελικά κατάλαβα πως το νόημα ήταν σατανικό και άκρως προκλητικό. Led Zeppelin, Queen, Iron Maiden, Kiss, Eagles. Ακόμα και ο George Michael, του οποίου το μοναδικό κουσούρι νόμιζα πως ήταν το ότι είναι gay, ανακάλυψα πως πιθανότατα έχει κι άλλο: είναι οπαδός του σατανά!
Μέχρι και εκπρόσωποι της rap-house (!) μουσικής σκηνής (βλ. C & C Music Factory...) είναι διαολεμένοι και μας τραγουδάνε για σεξ, ναρκωτικά και (που και που, μια-δυο) ανθρωποθυσίες. Ανάλογες θρησκευτικές αντιλήψεις φαίνεται να έχει και η Madonna, η οποία είπε το κορυφαίο: "Crucifixes are sexy because there's a naked man on them"!
Αυτή πραγματικά δεν έχει τον θεό της!!!
Επίσης, ανακάλυψα πως οι οι κραυγές στα rock κομμάτια θυμίζουν δαιμονισμένους. Αν πρόσεξα καλά, νομίζω είδα κάπου και τον Bruce Dickinson (με το Aces High) να υπάγεται σ' αυτήν την κατηγορία, του οποίου τη φωνή - αν και αυτοδίδακτος - θα ζήλευαν και τενόροι της όπερας. Αλλά είπαμε, ότι είναι σατανικό δεν μπορεί να θεωρείται και τέχνη. Τόσο απλά... Όπως ξεκαθαρίζουν οι χριστιανοί "Είσαι μαζί μας ή εναντίον μας" (τάδε έφη, Αργύρης - ο προαναφερόμενος). Ενδιάμεση θέση δεν υπάρχει!
Μέσα στα τόσα επιστημονικώς αποδεδειγμένα στοιχεία που μας παραθέτει ο Ανδρέας, καταλήγει λέγοντας πως η rock στρέφεται μονάχα ενάντια του χριστιανισμού και όχι ας πούμε ενάντια του βουδισμού ή του ισλαμισμού. Κι αναρωτιέμαι εγώ, σαν χαζός που είμαι: Πόσα συγκροτήματα ξεκίνησαν απ' την κίνα, και πόσα από ισλαμικές χώρες της ανατολής???
Για να κλείσω σιγά σιγά, γιατί αρχίζω να γίνομαι κουραστικός, νομίζω δεν χωράει αμφιβολία γιατί οι rock stars επιδιώκουν να προκαλούν χρησιμοποιώντας τον χριστιανισμό. Χωρίς αυτή την πτυχή τους δεν θα ήταν stars (ούτε και rock)... Λέτε να πουλούσε η εικόνα ενός φλωράκου κιθαρίστα ο οποίος δεν πίνει σαν ιρλανδός, δεν καπνίζει σαν μαύρος και πάει κάθε μέρα εκκλησία (σαν amish)? Και είναι ακόμα πιο αυτονόητο πως όλες οι μπαρούφες που ακούγονται απ' τα στόματα των φανατικών χριστιανών είναι ένα ωραίο παραμυθάκι, για να μπορέσουν έτσι να πολεμήσουν όποιον τους κλέβει την πελατεία.
Ελπίζω να μην έθιξα τα φρονήματα κανενός, αλλά όλοι όσοι πιστεύουν τα παραπάνω να πάνε να πνιγούν! Εξάλλου το blog μας είναι και γράφουμε ότι γουστάρουμε.
Με αγάπη
Ο Θείος
Για να μπω σιγά σιγά στο ψητό, αυτό το "ντοκιμαντέρ" χαμηλού budget ονομάζεται "Σειρήνες - Ο Σατανισμός στη μουσική ροκ" και παρουσιάζεται από έναν τύπο ο οποίος ονομάζεται "Ανδρέας". Εφαρμόζοντας το αγαπημένο μου Hobby, το οποίο είναι η αναζήτηση ονομάτων/συγκροτημάτων/μουσικής στο ίντερνετ (wikipedia, last.fm κλπ) με σκοπό να το παίξω μετά έξυπνος στα υπόλοιπα μέλη του σταθμού, βρήκα πως ο κύριος Andy Zouman (ή Αντρέας) ήταν ο frontman των AXATAK. Είναι το συγκρότημα το οποίο εμφανίζεται στα πρώτα δευτερόλεπτα του video, τα οποία ακολουθεί η, γεμάτη αποτροπιασμό και εμφανή ντροπή, δήλωση του Αντρέα πως "..αυτός που είδατε λίγο πριν να τραγουδάει, είμαι εγώ", και όπως μπορείτε εύκολα να καταλάβετε, επηρεάστηκαν λιγάκι από τους Kiss... Τώρα, πώς ένας ορκισμένος hardrock-άς ξαφνικά "μετανόησε" και επέστρεψε στον δρόμο του θεού, είναι ανεξήγητο, ή μάλλον έργο του θεού! Ωστόσο, αν αναλογιστεί κανείς πώς οι AXATAK μεγαλούργησαν από το 1983 έως το 1985, το ντοκιμαντέρ είναι γυρισμένο στις αρχές του 1990, και τελικά ο Ανδρέας πέθανε το 1993 από καρκίνο, νομίζω είναι αυτονόητο, πως προέκυψε αυτή η ξαφνική μεταστροφή στα πιστεύω του και γιατί έγινε ένας τόσο πιστός χριστιανός. Επειδή αυτή είναι απλά η προσωπική μου γνώμη, καλύτερα να μην συνεχίσω, καθώς ίσως ξεπεράσω τα όρια της λεπτότητας (πράγμα διόλου ασυνήθιστο για μένα...). Εξάλλου, ο εγωισμός μου ικανοποιήθηκε, και επιβεβαίωσα πως κανένας από σας δεν γνώριζε περισσότερα για τους AXATAK, οπότε συνεχίζω ευτυχισμένος...
Παρακολουθώντας αυτή την κακοποίηση των εννοιών "μοντάζ,σκηνοθεσία,μίξη ήχου" θυμήθηκα πώς το είχε φέρει σε κασέτα (πατήστε εδώ αν δεν θυμάστε τι είναι) ένας συμμαθητής μας στο γυμνάσιο, και ο θεολόγος μας (ο θρυλικός κύριος Χούνος!!!!) χωρίς κανέναν δισταγμό μας ανάγκασε να το δούμε... Εντάξει, ίσως τα παραλέω λίγο, καθώς κι εμείς άλλο που δεν θέλαμε, προκειμένου να χάσουμε μάθημα. Πάντως είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, καθώς ήταν η πρώτη μου επαφή με την βλακεία που δέρνει κάποιους συνανθρώπους μας, οι οποίοι στο βωμό της πίστης και της θρησκείας, θυσιάζουν τα όποια ψύγματα ευφυίας τους έχουν απομείνει.
Οι πιο επικίνδυνοι απ' αυτούς μάλιστα, έχω την εντύπωση πως δεν είναι παπάδες, καθώς εκείνοι, αν και μπορούμε να τους προσάψουμε πολλά, έχουν τουλάχιστον γνήσια ιδεολογία (οι περισσότεροι τελοσπάντων...). Τον πραγματικό κίνδυνο αποτελούν κάποιοι τύποι οι οποίοι μπαίνουν στην εκκλησία πιο συχνά απ' ότι την τουαλέτα τους, και συνοδεύονται από μακρυ-φορεμα-εως-τον-αστραγαλο-φορούσες με το μαλλί κότσο και μουστάκι για διαφήμιση της gilette. Κάτι απόλυτα σεξουαλικό δηλαδή.
Οι πεποιθήσεις των ανθρώπων αυτών και τα όσα πραγματεύονται περί "αγάπης", "αλληλεγγύης" και "σεβασμού" στον συνάνθρωπο είναι λίγο (πολύ λίγο...) αντιφατικά με τα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούν για να φτάσουν ως εκεί.
Και φτάνω εγώ ν' αναρωτιέμαι πώς υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν αυτές τις παπαριές. Εδω θα μου πείτε, ο Hitler έπεισε όλον τον γερμανικό λαό με το Nationalsozialistische (Εθνικό-σοσιαλιστικό) κόμμα του, για τις αυθεντικές σοσιαλιστικές απόψεις του... Και για να μην πάμε μακριά, θυμηθείτε πως έχει καταφέρει να πείσει μια παρέα λωποδυτών, 10 εκατομμύρια κόσμο, πως αυτοί είναι πολιτικοί και όχι κλέφτες. Από το 1974 έως σήμερα. Οπότε διαπιστώνουμε πως μαλάκες υπάρχουν εκατομμύρια στον κόσμο, κι επομένως η ερώτηση "μα ποιος βλάκας τους πιστεύει?" μετατρέπεται σε ρητορική, και δεν σηκώνει καν απάντηση...
Επειδή πάλι ξέφυγα, θέλω να εκφράσω την απογοήτευση μου για το γκρέμισμα ειδώλων τα οποία όταν ήμουν μικρός, θεωρούσα πως τραγουδούσαν απολύτως χριστιανικούς (σχεδόν παιδικούς) στίχους, αφού τελικά κατάλαβα πως το νόημα ήταν σατανικό και άκρως προκλητικό. Led Zeppelin, Queen, Iron Maiden, Kiss, Eagles. Ακόμα και ο George Michael, του οποίου το μοναδικό κουσούρι νόμιζα πως ήταν το ότι είναι gay, ανακάλυψα πως πιθανότατα έχει κι άλλο: είναι οπαδός του σατανά!
Μέχρι και εκπρόσωποι της rap-house (!) μουσικής σκηνής (βλ. C & C Music Factory...) είναι διαολεμένοι και μας τραγουδάνε για σεξ, ναρκωτικά και (που και που, μια-δυο) ανθρωποθυσίες. Ανάλογες θρησκευτικές αντιλήψεις φαίνεται να έχει και η Madonna, η οποία είπε το κορυφαίο: "Crucifixes are sexy because there's a naked man on them"!
Αυτή πραγματικά δεν έχει τον θεό της!!!
Επίσης, ανακάλυψα πως οι οι κραυγές στα rock κομμάτια θυμίζουν δαιμονισμένους. Αν πρόσεξα καλά, νομίζω είδα κάπου και τον Bruce Dickinson (με το Aces High) να υπάγεται σ' αυτήν την κατηγορία, του οποίου τη φωνή - αν και αυτοδίδακτος - θα ζήλευαν και τενόροι της όπερας. Αλλά είπαμε, ότι είναι σατανικό δεν μπορεί να θεωρείται και τέχνη. Τόσο απλά... Όπως ξεκαθαρίζουν οι χριστιανοί "Είσαι μαζί μας ή εναντίον μας" (τάδε έφη, Αργύρης - ο προαναφερόμενος). Ενδιάμεση θέση δεν υπάρχει!
Μέσα στα τόσα επιστημονικώς αποδεδειγμένα στοιχεία που μας παραθέτει ο Ανδρέας, καταλήγει λέγοντας πως η rock στρέφεται μονάχα ενάντια του χριστιανισμού και όχι ας πούμε ενάντια του βουδισμού ή του ισλαμισμού. Κι αναρωτιέμαι εγώ, σαν χαζός που είμαι: Πόσα συγκροτήματα ξεκίνησαν απ' την κίνα, και πόσα από ισλαμικές χώρες της ανατολής???
Για να κλείσω σιγά σιγά, γιατί αρχίζω να γίνομαι κουραστικός, νομίζω δεν χωράει αμφιβολία γιατί οι rock stars επιδιώκουν να προκαλούν χρησιμοποιώντας τον χριστιανισμό. Χωρίς αυτή την πτυχή τους δεν θα ήταν stars (ούτε και rock)... Λέτε να πουλούσε η εικόνα ενός φλωράκου κιθαρίστα ο οποίος δεν πίνει σαν ιρλανδός, δεν καπνίζει σαν μαύρος και πάει κάθε μέρα εκκλησία (σαν amish)? Και είναι ακόμα πιο αυτονόητο πως όλες οι μπαρούφες που ακούγονται απ' τα στόματα των φανατικών χριστιανών είναι ένα ωραίο παραμυθάκι, για να μπορέσουν έτσι να πολεμήσουν όποιον τους κλέβει την πελατεία.
Ελπίζω να μην έθιξα τα φρονήματα κανενός, αλλά όλοι όσοι πιστεύουν τα παραπάνω να πάνε να πνιγούν! Εξάλλου το blog μας είναι και γράφουμε ότι γουστάρουμε.
Με αγάπη
Ο Θείος
Τρίτη 8 Ιουνίου 2010
Blog You Like A Hurricane
Έχει πολλή πλάκα τους τελευταίους μήνες να διαβάζει κανείς πως μας χαρακτηρίζουν ως λαό οι ξένοι bloggers με αφορμή τον ντόρο του ΔΝΤ. Εδώ να υπογραμμίσω πως έχει πλάκα μόνο αν δεν την έχεις μεγάλη την εθνική συνείδηση ή δεν είσαι συγγενής πρώτου ή δευτέρου βαθμού με τον Καρατζαφύρερ γιατί μετά τα αίματα ανάβουν επικίνδυνα. Από το απλό, αθώο μα πάντα επίκαιρο «αφελείς», έως τα πιο μοβόρικα «τεμπέληδες», «τσαμπατζήδες» και πάει λέγοντας. Πιο φανατικοί και σκληροί στους χαρακτηρισμούς είναι οι άγγλοι ενώ παραδόξως οι πιο συγκρατημένες προσεγγίσεις γίνονται απ’ τους γερμανούς που επισήμως κι όσον αφορά το πολιτικό προσκήνιο ήταν πιο κέρβεροι απ’ όλους. Ωστόσο μετά το Ρεχάγκελ, οποιαδήποτε γερμανική αντίδραση δε με εκπλήσσει εμένα προσωπικά. Για τους Άγγλους τώρα τι να πεις; Αρκεί να αναλογιστούμε όλοι ότι, ανάθεμα αν το καταλαβαίνουν, αλλά έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την τωρινή μας κατάσταση. Εν πάση περιπτώσει, μιλάμε για ένα λαό τον οποίο έχει αρχίσει και βολεύει η ταμπέλα του κομπλεξικού που του έχει κολλήσει η μισή υφήλιος γιατί τώρα υπάρχει άλλοθι για να γράφουν για όλους τα χειρότερα. Κι όχι ότι έχουν κι αυτοί λίγες σκοτούρες, αλλά «της αλληνής» έχει πάντα πιο πολύ ενδιαφέρον, χώρια που αν σχολίαζαν μόνο αυτοί των οποίων τα προβλήματα έχουν λυθεί, θα ζούσαμε σε ένα βουβό σύμπαν. Τέλος πάντων, δίκαιο ή άδικο, ο καθένας στο μεγάλο παζάρι του internet πλέον μπορεί να λέει ελεύθερα την άποψη του, ευσταθή ή μη. Και μη σκοτίζεστε και πολύ, τους κερνάμε μια μπύρα τους Άγγλους τον Αύγουστο στα νησιά και περασμένα ξεχασμένα…
***
Με τόσες βίλες – φιλέτα που ανακαλύπτονται τις τελευταίες μέρες (βλέπε Άκη, Γιάννο και Σία), το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα, μεσιτικό γραφείο στην Εκάλη είναι. 10 εκατομμύρια η συνολική εκτιμώμενη αξία των real estate φιλέτων του Άκη + 20 χρόνια εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, όλο μαζί = Δ.Ν.Τ.. Τυχαίο; Δε νομίζω…
***
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανέκαθεν μια πολύ συμπαθής παράταξη: δεν ενοχλούσε κανέναν (εκτός ίσως απ’ την Αλέκα), δεν έβαζε σε μπελάδες την εκάστοτε κυβέρνηση και κυρίως, δεν μπλεκόταν εκεί που δεν τον έσπερναν. Όσο όμως ανακουφιστικό κι αν ακούγεται αυτό στους απ’ έξω, μια πλειάδα μελών του που μεγάλωσαν με όνειρα αριστεράς, πορειών κι απεργιών, σιγόβραζαν όλο αυτό το διάστημα. Γι’ αυτό και βγήκε ο Κουβέλης κι είπε του Αλέξη πως αυτός κι όσοι τον ακολουθήσουν την κάνουν για άλλες πολιτείες. Ότι στην Ελλάδα η αριστερά είναι καράβι ακυβέρνητο, βαρκούλα κυματοδαρμένη, όσο να ‘ναι ψεύτες δεν είμαστε, πρέπει να το παραδεχτούμε. Όμως ούτε προφήτες μπορούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε, και το τι θα γίνει τελικά με τη συμμορία του Κουβέλη θα το δείξει η ιστορία.
***
Ένα φιλικό ζευγάρι μου ζήτησε να γράψω για το πώς βλέπω την εθνική μας στο Μουντιάλ. Μιας που είναι οι δύο απ’ τους τέσσερις συνολικά αναγνώστες της στήλης, θα τους κάνω το χατίρι. Λοιπόν τα πράγματα για την Ελλάδα είναι απλά. Αν σκεφτεί κανείς ότι Σουηδοί, Νορβηγοί, Ρώσοι, Ουκρανοί, Τσέχοι, Ρουμάνοι, Τούρκοι, Αιγύπτιοι, Βέλγοι, Ιρλανδοί και Σκωτσέζοι θα μας χαζεύουν απ’ τον τριθέσιο καναπέ τους, έχουμε επιτύχει ήδη. Φρούδες ελπίδες δεν υπάρχουν: κούπα δεν έχει το παραμύθι φέτος. Αλλά κι η συμμετοχή στους 16 ή ακόμα και στους 8, καλοδεχούμενη είναι. Και τολμώ να πω και επιτεύξιμη. Πως; Μα φυσικά να μην παίξει ο Γιούρκας. Όλα τ’ άλλα γίνονται.
***
Κι επειδή αν δεν τιμήσουμε το σπίτι μας, θα το φαν οι μύγες, 13 με 20 Ιουνίου στη Λάρισα γίνεται η Γιορτή Πηνειού ( μπορείτε να βρείτε το επίσημο πρόγραμμα εδώ ). Δροσερές ιδέες, φρέσκα πρόσωπα, κι όλα αυτά στην κοίτη του ποταμού που μετά την ανάπλαση βρίθει ομορφιάς και ζωής, σε μια πόλη που, παρόλα τα στραβά της, τα των πολιτιστικών της ήταν και θα είναι πάντα πρώτης γραμμής. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Κος Γουρούνης
***
Με τόσες βίλες – φιλέτα που ανακαλύπτονται τις τελευταίες μέρες (βλέπε Άκη, Γιάννο και Σία), το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα, μεσιτικό γραφείο στην Εκάλη είναι. 10 εκατομμύρια η συνολική εκτιμώμενη αξία των real estate φιλέτων του Άκη + 20 χρόνια εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, όλο μαζί = Δ.Ν.Τ.. Τυχαίο; Δε νομίζω…
***
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανέκαθεν μια πολύ συμπαθής παράταξη: δεν ενοχλούσε κανέναν (εκτός ίσως απ’ την Αλέκα), δεν έβαζε σε μπελάδες την εκάστοτε κυβέρνηση και κυρίως, δεν μπλεκόταν εκεί που δεν τον έσπερναν. Όσο όμως ανακουφιστικό κι αν ακούγεται αυτό στους απ’ έξω, μια πλειάδα μελών του που μεγάλωσαν με όνειρα αριστεράς, πορειών κι απεργιών, σιγόβραζαν όλο αυτό το διάστημα. Γι’ αυτό και βγήκε ο Κουβέλης κι είπε του Αλέξη πως αυτός κι όσοι τον ακολουθήσουν την κάνουν για άλλες πολιτείες. Ότι στην Ελλάδα η αριστερά είναι καράβι ακυβέρνητο, βαρκούλα κυματοδαρμένη, όσο να ‘ναι ψεύτες δεν είμαστε, πρέπει να το παραδεχτούμε. Όμως ούτε προφήτες μπορούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε, και το τι θα γίνει τελικά με τη συμμορία του Κουβέλη θα το δείξει η ιστορία.
***
Ένα φιλικό ζευγάρι μου ζήτησε να γράψω για το πώς βλέπω την εθνική μας στο Μουντιάλ. Μιας που είναι οι δύο απ’ τους τέσσερις συνολικά αναγνώστες της στήλης, θα τους κάνω το χατίρι. Λοιπόν τα πράγματα για την Ελλάδα είναι απλά. Αν σκεφτεί κανείς ότι Σουηδοί, Νορβηγοί, Ρώσοι, Ουκρανοί, Τσέχοι, Ρουμάνοι, Τούρκοι, Αιγύπτιοι, Βέλγοι, Ιρλανδοί και Σκωτσέζοι θα μας χαζεύουν απ’ τον τριθέσιο καναπέ τους, έχουμε επιτύχει ήδη. Φρούδες ελπίδες δεν υπάρχουν: κούπα δεν έχει το παραμύθι φέτος. Αλλά κι η συμμετοχή στους 16 ή ακόμα και στους 8, καλοδεχούμενη είναι. Και τολμώ να πω και επιτεύξιμη. Πως; Μα φυσικά να μην παίξει ο Γιούρκας. Όλα τ’ άλλα γίνονται.
***
Κι επειδή αν δεν τιμήσουμε το σπίτι μας, θα το φαν οι μύγες, 13 με 20 Ιουνίου στη Λάρισα γίνεται η Γιορτή Πηνειού ( μπορείτε να βρείτε το επίσημο πρόγραμμα εδώ ). Δροσερές ιδέες, φρέσκα πρόσωπα, κι όλα αυτά στην κοίτη του ποταμού που μετά την ανάπλαση βρίθει ομορφιάς και ζωής, σε μια πόλη που, παρόλα τα στραβά της, τα των πολιτιστικών της ήταν και θα είναι πάντα πρώτης γραμμής. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Κος Γουρούνης
Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
Αχ Ελλάδα σ'αγαπώ....
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
Ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω
Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι .
Μ' εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι
Μου φαίνεται πως ο Παπάζογλου είναι ποιό επίκαιρος από ποτέ. Όσο γουστάρουμε και όσο αγαπάμε αυτη τη χώρα άλλο τόσο μας απογοητεύει και άλλο τοσο την απογοητεύουμε κι εμείς. Κλέβουμε εφορίες, εξαπατούμε τον συνάνθρωπο, πολλές φορες δημιουργούμε ανεπανόρθωτες βλάβες οικονομικές και μη στους γύρω μας μόνο και μόνο για να έχουμε ένα μικρό προσωπικό συμφέρον, εγωιστές και αυτάρεσκοι. Που δείχνουμε όμως το εκούσιο και ακούσιο μίσος μας προς την Ελλαδίτσα(?), στην παντοδύναμη και αντικειμενικά δημοκρατική κυρία κάλπη... Έχει την δύναμη να περνά την γνώμη του λαού στην βουλή μέσω των αντιπροσώπων του. Κοιτώντας λοιπόν τους αντιπροσώπους αυτούς βλέπω siemens, βατοπέδια, κύπρο, ίμια, βασικοί μέτοχοι, προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ, κουμπάροι και καρτέλ, ζαρντινιέρες, ομόλογα, αναψυκτήριο ο Μαγγίνας, Ζαχόπουλος, αυθαίρετο υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Σουφλιά, ξεπουλήματα κρατικών επιχειρήσεων, Παυλίδης, Ρουσόπουλος, ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΛΕΞΗ και πάρα πολλά άλλα στα οποία συμμετείχαν ή συνέβαλαν έμμεσα οι φωστήρες και σωτήρες μας. Βλέπω τους αντιπροσώπους μας και αναρωτιέμαι αν αυτό πραγματικά θέλαμε, η απάντηση δεν αργεί να μ έρθει. ΝΑΙ, φυσικά και αυτά θέλαμε διότι αυτοί είμαστε εμείς, ο λαός, απλά με εξουσία στα χέρια....Είμαστε η μικρογραφία τους.
Λήψη πρόσθετων μέτρων ξεκινα το ΠΑΣΟΚ μετά από την αποτυχία ανάτασης της ελληνικής οικονομίας με το πάγωμα επιστροφών ΦΠΑ, αύξηση φόρων κλπ κλπ. Πόσό ελλείματος? 675 εκατομμύρια ευρώ περικαλώ πολύ. Εχτές, την Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010, στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, τέθηκαν επί τάπητος οι αποκρατικοποιήσεις επιχειρήσεων και το ξεπούλιμα της δημόσιας περιουσίας, ( πάρε πάρε ιδιώτη, ο Παπαντρέ τρελάθηκε και τα δίνει όλα τσάμπαααα, έλα πάρε πάρε σου λέωωω). Στά extra περιλαμβάνονται, με τις ευχές και τις ευχαριστίες της αναμφίβολα αγαπητής Ευρωπαικής επιτροπής και του κυρίου Κυρίου Δ(ο)Ν(η)Τ (ή), κατάργηση των υπερωριών, η επίσπευση της εισαγωγής αγαθών και υπηρεσιών σε καθεστώς υψηλού ΦΠΑ, νέες αυξήσεις σε τσιγάρα, ποτά και καύσιμα, επιπλέον μείωση των κρατικών επιχορηγήσεων ακόμη και η πλήρης κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο, πετσόκομα επικουρικών συντάξεων και πολλά άλλα. Πλήρωνε Έλληνα, πλήρωνε. Μην στεναχωριέσαι όμως, Υγεία (και παιδεία θα πρόσθετα) πάνω απ' όλα!!!!.........
Ζήτω Ελληνάρα μάγκα που τα ανέχεσαι.
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ μα βαθιά εμπρός στον Ευρωπέο (με έψιλον φυσικά) σκύβεις....
Η Ελλάδα τις επόμενες εβδομάδες κυρίσσει πτώχευση, αχ δραχμούλα πόσο χαίρομαι που θα τα ξαναπούμε(!!!....).
Μπράβο αυτοκαταστροφικέ Έλληνα ψηφοφόρε που κρατάς γερά το λάβαρο των μπλέ, πράσινων, ρωζ, μαύρων (με μπλέ και πράσινους κόκους) ιδεών προσωποποιημένων στα κοστουμερισμένα 300 αιμοβόρα κοράκια.
Μπράβο μας που δεν έχουμε τους όρχεις (αν πω αρχίδια θα θυχτούν οι υπέρμαχοι της σοβαροφανούς έκφρασης της σκέψης) και την αξιοπρέπεια να αλλάξουμε και να πάμε μπροστά αλλά προτιμάμε να εκδιδόμαστε, άνευ αμοιβής μάλιστα.
Αχ Ελλάδα σε αγαπώ παρ'όλο που σε απατώ με Γερμανίδες και Αμερικάνες.
Αχ Ελλάδα δεν θέλω να πάψω να σε αγαπώ αλλά μάλλον θα μετακομίσω και είναι δύσκολες οι σχέσεις εξ αποστάσεως..
Ζήτω η ΕΕ......
Powered by Theo Amadeus
Wij Houden Van Oranje
«Το ποδόσφαιρο ακόμη και σήμερα, όπως και για πάντα, είναι μια όαση στον σύγχρονο κόσμο της αμφιβολίας, του φόβου, της αγωνίας. Έχει τους κανόνες του, τις υποχρεώσεις του και στην μπάλα γεννώνται μεταξύ των νέων αθάνατες φιλίες. Το ποδόσφαιρο παρηγορά, χρησιμεύει σαν ένα είδος φυγής από τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα και δίνει στον άνθρωπο την ευκαιρία να ελπίζει, να νιώθει λίγη χαρά, την ώρα που ο ουρανός είναι γεμάτος μαύρα σύννεφα»
Αλμπέρτ Καμύ
Οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον κόσμο ισχυρίζονται πως το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο που θα παρακολουθήσεις είναι σαν την πρώτη αγάπη, δεν το ξεχνάς ποτέ. Όντας νήπιο ακόμα, δεν ενθυμούμαι τον ελληνικό τιτανικό του καπετάνιου Αλκέτα το ’94, κι έτσι, για καλή μου τύχη όπως ισχυρίζονται οι παλιότεροι, το μουντιάλ που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις δεν είναι αυτό των ΗΠΑ. Όμως, μια τετραετία μετά, κι έχοντας συμπληρώσει ήδη μια δεκαετία ζωής – μεγάλο μέρος της οποίας είχε να κάνει με την ασπρόμαυρη μπάλα -, φρόντισα να μη χάσω το επόμενο, το παγκόσμιο κύπελλο του 1998 στα γαλλικά γήπεδα.
Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου που, όπως έχουμε πια χιλιομάθει απ’ τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, μια συγκλονιστική αλλαγή πραγματοποιείται στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο έκφρασης, ακόμα και στον τρόπο που ζεις αυτή τη ζωή. Μια τέτοια στιγμή για μένα ήταν το 89’ λεπτό του προημιτελικού Αργεντινή – Ολλανδία όταν ο Φρανκ ντε Μπουρ επιχειρούσε μια μπαλιά 60 μέτρων στην περιοχή της αλμπισελέστε, κι ένας κύριος με το νούμερο «8» την κολλούσε στο δεξί του πόδι, έστελνε τον Αγιάλα στο…αποχωρητήριο ( αξιοσημείωτο είναι πως ο ίδιος αμυντικός μερικές μέρες πριν έψαχνε…με τα κιάλια το Μιχαλάκη της Αγγλίας σε άλλο ένα πανέμορφο γκολ ) και εκτελούσε με εξωτερικό φάλτσο τον - εξαιρετικό κατά τ’ άλλα - Ρόα για το τελικό 1-2. Όχι, δεν είναι υπερβολή: εκείνος ο κύριος με το «8», ο Ντένις ο τρομερός, ο…μη ιπτάμενος Ολλανδός που τολμά να κοιτά κατάματα σαν ποδοσφαιρική οντότητα τον ομοεθνή του ιπτάμενο, ο Μπέργκαμπ κι η παρέα του μου άνοιξαν τα μάτια σε ένα άλλο, ποδοσφαιρικό και μη, σύμπαν.
Η συνέχεια γνωστή. Όπως γνωστή είναι κι η χαρακτηριστική αστοχία των Ολλανδών απ’ τα έντεκα βήματα που τους στέρησε μια ευκαιρία στο όνειρο: την πρώτη κούπα τους σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά κι η ήττα στο μικρό τελικό απ’ τους μεγάλους Κροάτες του Μπλάζεβιτς, τους Κροάτες του γυάλινου μάγου Προσινέσκι, του «μαθηματικού» Ασάνοβιτς και του πρώτου σκόρερ του τουρνουά Σούκερ. Τι σημασία όμως είχε αυτό; Εκείνη η φάση του 89’ λεπτού του προημιτελικού θα στοίχειωνε για πάντα τα ποδοσφαιρικά μου όνειρα, θα ήταν η αφορμή μιας ερωτικής σχέσης με το καλό ποδόσφαιρο, αλλά ιδίως με το ποδόσφαιρο των «Οράνιε». Αυτή η ποδοσφαιρική επανάσταση μιας χώρας των μόλις 16 εκατομμυρίων κατοίκων, ο ποδοσφαιρικός αυτός «σοσιαλισμός» κι η ισότητα μεταξύ όλων των παικτών στο φρεσκοκομμένο χορτάρι, αλλά κι η αντίληψη πως το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι στο οποίο δεν αξίζει να θυσιάζεις τα πιστεύω σου μόνο και μόνο για μια νίκη, όλα όσα αντιπροσώπευσε για μένα εκείνη η Ολλανδία του ’98, θα με συντρόφευαν στην μετέπειτα ζωή μου.
Κι ενώ ζούμε όλοι μέσα στον προ – μουντιαλικό πυρετό, έχω βγάλει απ’ την ντουλάπα μου την πορτοκαλί φανέλα με το περήφανο Ολλανδικό λιοντάρι κι όπως κάθε φίλαθλος, αναρωτιέμαι κι εγώ για τη μοίρα της ομάδας μου στο επερχόμενο τουρνουά. Η αλήθεια είναι πως δύο παγκόσμια κύπελλα μετά, έχουμε να επιδείξουμε μια…μη συμμετοχή κι έναν εξευτελιστικό αποκλεισμό απ’ το δεύτερο γύρο. Μπορούν οι εν ενεργεία διεθνείς να επαναφέρουν τα υψηλά στάνταρ απόδοσης και θεάματος, πράγματα στα οποία μας είχε καλομάθει η προηγούμενη φουρνιά; Ή άλλες τρεις απογοητευτικές εμφανίσεις θα έρθουν να προστεθούν στα «κατορθώματα» των προηγούμενων ετών; Άποψή μου; Μπορούν. Με ηγέτες τον πιο αδικημένο απ’ τον ίδιο του τον εαυτό επιθετικό που γέννησαν ποτέ οι Κάτω Χώρες, Ρόμπιν Φαν Πέρσι, τον εργάτη της Λίβερπουλ που αφελώς προσπερνάται συνεχώς στις προτιμήσεις τον οπαδών, Ντιρκ Κούιτ, τους δύο εκδιωγμένους μεν από τη Ρεάλ Μαδρίτης, θριαμβευτές δε στα καινούρια τους σπιτικά, Αριέλ Ρόμπεν και Γουέσλι Σνάιντερ, αλλά κι έναν σωστό και γερό κορμό, με τους Μάρκο Φαν Μπόμελ, Ράφαελ Φαν Ντερ Φαρτ, Νίγκελ Ντε Γιονγκ, Τζον Χάιτινγκα, Καλίντ Μπουλαρούζ και άλλους πολλούς, η ομάδα σε προϊδεάζει για το καλύτερο, τουλάχιστον από άποψη ταυτοτήτων! Κι όσον αφορά τα φιλικά προετοιμασίας, τα δείγματα γραφής είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Οπότε γιατί όχι; Αρκεί φυσικά να μη μας κυνηγήσει και πάλι ο κακός μας δαίμονας: Το φορείο των τραυματιοφορέων…
ΥΓ1: Ζητώ συγγνώμη για τη «σοβαρότητα» του άρθρου, αλλά όπως ξέρετε οι περισσότεροι, με πολλά πράγματα κάνουμε πλάκα, με την μπάλα ποτέ! Καλό μουντιάλ να έχουμε, με πολλά γκολ, ελάχιστους τραυματισμούς, μα πάνω απ’ όλα, χωρίς θύματα σ’ αυτό το απαράδεκτο πείραμα της ΦΙΦΑ, να στείλει τη διοργάνωση στη χώρα με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον πλανήτη. Επίσης μακάρι να δούμε και μια καλή εμφάνιση της εθνικής, έναν τελικό Ολλανδία – Ελλάδα ας πούμε! Αν και θα βασανιστώ να επιλέξω εξέδρα!
ΥΓ2: Γράφοντας το κείμενο έμαθα πως ο δαίμονας των φορείων χτύπησε ξανά, αυτή τη φορά ένα εκ των «κρυστάλλινων» ποδιών του Αριέλ Ρόμπεν. Ελπίζουμε να μην είναι κάτι σοβαρό ώστε ο άσσος της Μπάγερν να δώσει το παρόν στο μεγάλο ραντεβού της Νότιας Αφρικής. Hup Robben Hup!
Κος Γουρούνης
Αλμπέρτ Καμύ
Οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον κόσμο ισχυρίζονται πως το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο που θα παρακολουθήσεις είναι σαν την πρώτη αγάπη, δεν το ξεχνάς ποτέ. Όντας νήπιο ακόμα, δεν ενθυμούμαι τον ελληνικό τιτανικό του καπετάνιου Αλκέτα το ’94, κι έτσι, για καλή μου τύχη όπως ισχυρίζονται οι παλιότεροι, το μουντιάλ που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις δεν είναι αυτό των ΗΠΑ. Όμως, μια τετραετία μετά, κι έχοντας συμπληρώσει ήδη μια δεκαετία ζωής – μεγάλο μέρος της οποίας είχε να κάνει με την ασπρόμαυρη μπάλα -, φρόντισα να μη χάσω το επόμενο, το παγκόσμιο κύπελλο του 1998 στα γαλλικά γήπεδα.
Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου που, όπως έχουμε πια χιλιομάθει απ’ τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, μια συγκλονιστική αλλαγή πραγματοποιείται στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο έκφρασης, ακόμα και στον τρόπο που ζεις αυτή τη ζωή. Μια τέτοια στιγμή για μένα ήταν το 89’ λεπτό του προημιτελικού Αργεντινή – Ολλανδία όταν ο Φρανκ ντε Μπουρ επιχειρούσε μια μπαλιά 60 μέτρων στην περιοχή της αλμπισελέστε, κι ένας κύριος με το νούμερο «8» την κολλούσε στο δεξί του πόδι, έστελνε τον Αγιάλα στο…αποχωρητήριο ( αξιοσημείωτο είναι πως ο ίδιος αμυντικός μερικές μέρες πριν έψαχνε…με τα κιάλια το Μιχαλάκη της Αγγλίας σε άλλο ένα πανέμορφο γκολ ) και εκτελούσε με εξωτερικό φάλτσο τον - εξαιρετικό κατά τ’ άλλα - Ρόα για το τελικό 1-2. Όχι, δεν είναι υπερβολή: εκείνος ο κύριος με το «8», ο Ντένις ο τρομερός, ο…μη ιπτάμενος Ολλανδός που τολμά να κοιτά κατάματα σαν ποδοσφαιρική οντότητα τον ομοεθνή του ιπτάμενο, ο Μπέργκαμπ κι η παρέα του μου άνοιξαν τα μάτια σε ένα άλλο, ποδοσφαιρικό και μη, σύμπαν.
Η συνέχεια γνωστή. Όπως γνωστή είναι κι η χαρακτηριστική αστοχία των Ολλανδών απ’ τα έντεκα βήματα που τους στέρησε μια ευκαιρία στο όνειρο: την πρώτη κούπα τους σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά κι η ήττα στο μικρό τελικό απ’ τους μεγάλους Κροάτες του Μπλάζεβιτς, τους Κροάτες του γυάλινου μάγου Προσινέσκι, του «μαθηματικού» Ασάνοβιτς και του πρώτου σκόρερ του τουρνουά Σούκερ. Τι σημασία όμως είχε αυτό; Εκείνη η φάση του 89’ λεπτού του προημιτελικού θα στοίχειωνε για πάντα τα ποδοσφαιρικά μου όνειρα, θα ήταν η αφορμή μιας ερωτικής σχέσης με το καλό ποδόσφαιρο, αλλά ιδίως με το ποδόσφαιρο των «Οράνιε». Αυτή η ποδοσφαιρική επανάσταση μιας χώρας των μόλις 16 εκατομμυρίων κατοίκων, ο ποδοσφαιρικός αυτός «σοσιαλισμός» κι η ισότητα μεταξύ όλων των παικτών στο φρεσκοκομμένο χορτάρι, αλλά κι η αντίληψη πως το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι στο οποίο δεν αξίζει να θυσιάζεις τα πιστεύω σου μόνο και μόνο για μια νίκη, όλα όσα αντιπροσώπευσε για μένα εκείνη η Ολλανδία του ’98, θα με συντρόφευαν στην μετέπειτα ζωή μου.
Κι ενώ ζούμε όλοι μέσα στον προ – μουντιαλικό πυρετό, έχω βγάλει απ’ την ντουλάπα μου την πορτοκαλί φανέλα με το περήφανο Ολλανδικό λιοντάρι κι όπως κάθε φίλαθλος, αναρωτιέμαι κι εγώ για τη μοίρα της ομάδας μου στο επερχόμενο τουρνουά. Η αλήθεια είναι πως δύο παγκόσμια κύπελλα μετά, έχουμε να επιδείξουμε μια…μη συμμετοχή κι έναν εξευτελιστικό αποκλεισμό απ’ το δεύτερο γύρο. Μπορούν οι εν ενεργεία διεθνείς να επαναφέρουν τα υψηλά στάνταρ απόδοσης και θεάματος, πράγματα στα οποία μας είχε καλομάθει η προηγούμενη φουρνιά; Ή άλλες τρεις απογοητευτικές εμφανίσεις θα έρθουν να προστεθούν στα «κατορθώματα» των προηγούμενων ετών; Άποψή μου; Μπορούν. Με ηγέτες τον πιο αδικημένο απ’ τον ίδιο του τον εαυτό επιθετικό που γέννησαν ποτέ οι Κάτω Χώρες, Ρόμπιν Φαν Πέρσι, τον εργάτη της Λίβερπουλ που αφελώς προσπερνάται συνεχώς στις προτιμήσεις τον οπαδών, Ντιρκ Κούιτ, τους δύο εκδιωγμένους μεν από τη Ρεάλ Μαδρίτης, θριαμβευτές δε στα καινούρια τους σπιτικά, Αριέλ Ρόμπεν και Γουέσλι Σνάιντερ, αλλά κι έναν σωστό και γερό κορμό, με τους Μάρκο Φαν Μπόμελ, Ράφαελ Φαν Ντερ Φαρτ, Νίγκελ Ντε Γιονγκ, Τζον Χάιτινγκα, Καλίντ Μπουλαρούζ και άλλους πολλούς, η ομάδα σε προϊδεάζει για το καλύτερο, τουλάχιστον από άποψη ταυτοτήτων! Κι όσον αφορά τα φιλικά προετοιμασίας, τα δείγματα γραφής είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Οπότε γιατί όχι; Αρκεί φυσικά να μη μας κυνηγήσει και πάλι ο κακός μας δαίμονας: Το φορείο των τραυματιοφορέων…
ΥΓ1: Ζητώ συγγνώμη για τη «σοβαρότητα» του άρθρου, αλλά όπως ξέρετε οι περισσότεροι, με πολλά πράγματα κάνουμε πλάκα, με την μπάλα ποτέ! Καλό μουντιάλ να έχουμε, με πολλά γκολ, ελάχιστους τραυματισμούς, μα πάνω απ’ όλα, χωρίς θύματα σ’ αυτό το απαράδεκτο πείραμα της ΦΙΦΑ, να στείλει τη διοργάνωση στη χώρα με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον πλανήτη. Επίσης μακάρι να δούμε και μια καλή εμφάνιση της εθνικής, έναν τελικό Ολλανδία – Ελλάδα ας πούμε! Αν και θα βασανιστώ να επιλέξω εξέδρα!
ΥΓ2: Γράφοντας το κείμενο έμαθα πως ο δαίμονας των φορείων χτύπησε ξανά, αυτή τη φορά ένα εκ των «κρυστάλλινων» ποδιών του Αριέλ Ρόμπεν. Ελπίζουμε να μην είναι κάτι σοβαρό ώστε ο άσσος της Μπάγερν να δώσει το παρόν στο μεγάλο ραντεβού της Νότιας Αφρικής. Hup Robben Hup!
Κος Γουρούνης
Τρίτη 1 Ιουνίου 2010
Do you close your eyes
Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου είχε φέρει στο σπίτι ένα μικρό φοξ τεριέ. Θυμάμαι το είχαμε φράξει σε μια γωνία της αυλής για να μη χαλάει το μπαχτσέ της μάνας μου, κι εγώ πήγαινα με μια βέργα και το πείραζα για να κάνει λίγο σαματά και να λυθώ στα γέλια. Ήρθε λοιπόν ο πατέρας μου μια ωραία πρωία και μου είπε πως ο σκύλος μπορεί να συγχωρεί αλλά δεν ξεχνά ποτέ, γι’ αυτό να κόψω τις μαγκιές. Το σκύλο εν τέλει τον άφησα στην ησυχία του, μου πήρε όμως αρκετά χρόνια να συνειδητοποιήσω πως οι έλληνες είμαστε χειρότεροι ακόμα κι από εκείνο το μικρό φοξ τεριέ. Δεκέμβριος 2008: Πεθαίνει ο Αλέξης, βγαίνουμε στους δρόμους, χτυπιόμαστε, τα σπάμε, φωνάζουμε αντιφασιστικά συνθήματα άλλων καιρών και φέρνουμε τη χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση. Δυο μήνες μετά και κανένας δεν “give a damn”, που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Μάιος 2010: Στη σκιά των σκληρών οικονομικών μέτρων και της αναμενόμενης χειραγώγησης των οικονομικών της χώρας από το Δ.Ν.Τ., ξεσπά μια μικρή λαϊκή επανάσταση που καταλήγει με την πυρπόληση μιας τράπεζας και τεσσάρων χαμένων ζωών. Στο δε facebook ξεσπαθώνουν όλοι, ιδρύουν ομάδες συμπαράστασης και διαμαρτυρίας, ζητούν άμεσες πολιτικές αλλαγές και κάνουν το Λαζόπουλο υπερήφανο για τη δραστήρια νεολαία του τόπου. Ένα μήνα μετά; Ρε, εδώ έβγαλε τσόντα η Ντούβλη, ο Παναθηναϊκός πήρε το νταμπλ κι ο Γιώργος Αλκαίος αδικήθηκε κατάφωρα απ’ τις γειτονικές χώρες στο μεγαλύτερο gay parade της Ευρώπης, ποιος τους θυμάται τους νεκρούς! Και το χειρότερο είναι πως στο ελάττωμα της μνήμης χρυσόψαρου που αποκτήσαμε με τα χρόνια, έρχεται να προστεθεί κι η απάθεια, η προφανής αδιαφορία. Βιάζουν τους διπλανούς και φωνάζουν για βοήθεια; Αλλάζεις κανάλι. Περπατάς στο δρόμο με το mp3 στ’ αυτιά και βλέπεις να κλέβουν κάποιον; Αλλάζεις τραγούδι. Σου κόβουν τα δώρα του Πάσχα, των Χριστουγέννων, το επίδομα αδείας, το δικαίωμα να βγεις, να πιεις, να μαμήσεις; Αλλάζεις στάση…
***
Για το αδέλφι – αλήτη – πουλί Τόλη που χρωστάει στην εφορία τα περίφημα 5,5, δεν εξεπλάγην δε, έχω όμως πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Δηλαδή το 2001 όταν και υπολογίστηκε το ποσό, ο Βοσκόπουλος, με 5,5 φορολογηθέντα εκατομμύρια, έβγαζε περίπου ένα πενηντάρικο στο νερό; Κι αν τα έβγαζε, που στο διάολο τα έτρωγε και δήλωνε πως δεν είχε; Επίσης, το σώμα των εφοριακών δεν έχει κάποιο τρόπο να διαπιστώσει αν όντως τα έχει ή όχι, η απλά « ο Τόλης Βοσκόπουλος πρέπει να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση γιατί με τα τραγούδια του ερωτευτήκαμε », που δήλωσε ο κύριος Ντουκάκης, πρόεδρος των φοροτεχνικών;;; Και τέλος, εμείς που δεν ερωτευτήκαμε με τα τραγούδια του Τόλη έχουμε κάποιου είδους ψυχοσωματική ανωμαλία;
***
Για τα επεισόδια στη Λαμία, ότι και να γράψει κανείς είναι απελπιστικά λίγο και κοινότυπο. Προσωπικά μπορεί να μη γνωρίζω ούτε τη σχήμα έχει η μπάλα του Handball ( κάτι που πιστεύω και για την πλειοψηφία των κάφρων που έκαψαν την πόλη της Στερεάς Ελλάδας ), καταλαβαίνω όμως ότι υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που είτε παρακολουθεί, είτε συμμετέχει σ’ αυτά τα αθλητικά δρώμενα, κι είναι κρίμα που επειδή οι δικέφαλοι οπαδοί αποφάσισαν να κοκορομαχήσουν πάνω τους ( το copyright του λογοπαίγνιου στο φίλο μου Κώστα ), τώρα πρέπει να τα στερηθούν. Λεπτομέρεια που σκοτώνει, η δήλωση του εκπροσώπου της Αστυνομίας, «αποφασίσαμε να μην επέμβουμε για να μην κάνουμε τα πράγμα τα χειρότερα». Βέβαια, γιατί είναι γνωστό της πάσης ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την επέμβαση της Αστυνομίας όταν γίνονται παράνομοι εμπρησμοί και βανδαλισμοί. Άσε που βαριούνται κι όλας οι άνθρωποι…
***
Ο κόσμος του Heavy Metal θρηνεί, ο κόσμος του Heavy Metal δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Ο ιταλο-αμερικανός κοντός με την τεράστια φωνή, ο μεγαλύτερος «παραμυθάς» frontman που περπάτησε ποτέ τις σκηνές του ταπεινού μας πλανήτη, ο Ronnie James Dio νικήθηκε από την επάρατη νόσο μετά από μάχη έξι μηνών ( τα σέβη μου και τις ευχαριστίες μου στο φίλο Τσάκι που με διόρθωσε ). Ο τραγουδιστής των Elf, των Rainbow, των Black Sabbath, των Heaven And Hell, κι φυσικά ο τραγουδιστής με την επιτυχή solo πορεία, άφησε την τελευταία του πνοή στις 16 Μαΐου. Όλοι όσοι αγάπησαν αυτή τη μουσική μέσα από τη φωνή του, αλλά και όλοι εμείς οι κολλημένοι με τα παραμύθια και τους φανταστικούς κόσμους της Fantasy λογοτεχνίας, τον ευχαριστούμε για τα μαγικά ταξίδια που μας προσέφερε μέσω των τραγουδιών του και των στίχων του. Κι όπως έχει γράψει κι ο ίδιος « … Phantom figures free forever, out of shadows shining ever bright …” ( κι ο τίτλος του άρθρου φυσικά τραγούδι των Rainbow τραγουδημένο απ’ τον εκλιπόντα, που συμπεριλαμβάνεται στο δεύτερο άλμπουμ των Rainbow με τίτλο Rising ).
Κος Γουρούνης
***
Για το αδέλφι – αλήτη – πουλί Τόλη που χρωστάει στην εφορία τα περίφημα 5,5, δεν εξεπλάγην δε, έχω όμως πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Δηλαδή το 2001 όταν και υπολογίστηκε το ποσό, ο Βοσκόπουλος, με 5,5 φορολογηθέντα εκατομμύρια, έβγαζε περίπου ένα πενηντάρικο στο νερό; Κι αν τα έβγαζε, που στο διάολο τα έτρωγε και δήλωνε πως δεν είχε; Επίσης, το σώμα των εφοριακών δεν έχει κάποιο τρόπο να διαπιστώσει αν όντως τα έχει ή όχι, η απλά « ο Τόλης Βοσκόπουλος πρέπει να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση γιατί με τα τραγούδια του ερωτευτήκαμε », που δήλωσε ο κύριος Ντουκάκης, πρόεδρος των φοροτεχνικών;;; Και τέλος, εμείς που δεν ερωτευτήκαμε με τα τραγούδια του Τόλη έχουμε κάποιου είδους ψυχοσωματική ανωμαλία;
***
Για τα επεισόδια στη Λαμία, ότι και να γράψει κανείς είναι απελπιστικά λίγο και κοινότυπο. Προσωπικά μπορεί να μη γνωρίζω ούτε τη σχήμα έχει η μπάλα του Handball ( κάτι που πιστεύω και για την πλειοψηφία των κάφρων που έκαψαν την πόλη της Στερεάς Ελλάδας ), καταλαβαίνω όμως ότι υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που είτε παρακολουθεί, είτε συμμετέχει σ’ αυτά τα αθλητικά δρώμενα, κι είναι κρίμα που επειδή οι δικέφαλοι οπαδοί αποφάσισαν να κοκορομαχήσουν πάνω τους ( το copyright του λογοπαίγνιου στο φίλο μου Κώστα ), τώρα πρέπει να τα στερηθούν. Λεπτομέρεια που σκοτώνει, η δήλωση του εκπροσώπου της Αστυνομίας, «αποφασίσαμε να μην επέμβουμε για να μην κάνουμε τα πράγμα τα χειρότερα». Βέβαια, γιατί είναι γνωστό της πάσης ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την επέμβαση της Αστυνομίας όταν γίνονται παράνομοι εμπρησμοί και βανδαλισμοί. Άσε που βαριούνται κι όλας οι άνθρωποι…
***
Ο κόσμος του Heavy Metal θρηνεί, ο κόσμος του Heavy Metal δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Ο ιταλο-αμερικανός κοντός με την τεράστια φωνή, ο μεγαλύτερος «παραμυθάς» frontman που περπάτησε ποτέ τις σκηνές του ταπεινού μας πλανήτη, ο Ronnie James Dio νικήθηκε από την επάρατη νόσο μετά από μάχη έξι μηνών ( τα σέβη μου και τις ευχαριστίες μου στο φίλο Τσάκι που με διόρθωσε ). Ο τραγουδιστής των Elf, των Rainbow, των Black Sabbath, των Heaven And Hell, κι φυσικά ο τραγουδιστής με την επιτυχή solo πορεία, άφησε την τελευταία του πνοή στις 16 Μαΐου. Όλοι όσοι αγάπησαν αυτή τη μουσική μέσα από τη φωνή του, αλλά και όλοι εμείς οι κολλημένοι με τα παραμύθια και τους φανταστικούς κόσμους της Fantasy λογοτεχνίας, τον ευχαριστούμε για τα μαγικά ταξίδια που μας προσέφερε μέσω των τραγουδιών του και των στίχων του. Κι όπως έχει γράψει κι ο ίδιος « … Phantom figures free forever, out of shadows shining ever bright …” ( κι ο τίτλος του άρθρου φυσικά τραγούδι των Rainbow τραγουδημένο απ’ τον εκλιπόντα, που συμπεριλαμβάνεται στο δεύτερο άλμπουμ των Rainbow με τίτλο Rising ).
Κος Γουρούνης
Πέμπτη 13 Μαΐου 2010
Police & Thieves
Δέχθηκα προχθές ένα mail από έναν φίλο αστυνομικό στο οποίο, εν περιλήψει, μου παραπονιόταν για τον ανοιχτό πόλεμο που έχουμε κηρύξει όλοι κατά των σωμάτων ασφαλείας, υποστηρίζοντας ότι εστιάζεται λάθος στο χαρακτήρα των αστυνομικών, καθώς παρουσιάζονται σαν άσπλαχνοι, μοχθηροί και σαδιστές. Ο συγκεκριμένος φίλος είναι καλό παλικάρι, ευχάριστος για παρέα, απ’ τους ανθρώπους που στην επιλογή καριέρας έπαιξε σημαντικότατο ρόλο το οικονομικό υπόβαθρο της οικογενείας. Δε διατηρώ καμία αμφιβολία δε, ότι όπως κι αυτός, υπάρχουν κι άλλοι ωραίοι τύποι στην αστυνομία, κι ο λόγος που αρκετοί έλληνες ακόμα βλέπουν άνθρωπο στα μπλε κι αλλάζουν πεζοδρόμιο είναι λόγω του βεβαρημένου ιστορικού της ΕΛ.ΑΣ. κι όχι γιατί υπάρχει κάποια γενική πίστη ότι ο πιο καλός αστυφύλακας έχει τουλάχιστον συλλάβει τη μάνα του. Οπότε un point στο παιδί και κανένας σ’ αυτούς που πιστεύουν πως η ελληνική αστυνομία είναι κάτι σαν τα 12 καθάρματα του Robert Aldrich. Από εκεί κι ύστερα θα σε στενοχωρήσω φίλε Γιάννη, γιατί πεποίθησή μου είναι πως η πλειοψηφία του λαού, ή τουλάχιστον η πλειοψηφία των σκεπτόμενων ελλήνων, διαμαρτύρεται ( κι όχι επιτίθεται όπως το έθεσες ) κυρίως για την ανεπαρκή απόδοσή των συναδέλφων σου, κι όχι για την ψυχή που θα παραδώσουν. Πράγμα καθόλα λογικό, γιατί αν δεν μπορείς να βγεις να πιεις ένα ποτό γιατί στο γυρισμό θα σε βιάσουν, αν δεν μπορείς να μείνεις σπίτι σου γιατί θα σε κλέψουν και μετά θα σε σκοτώσουν, αν δεν μπορείς ακόμα – ακόμα στη δουλειά σου να πας γιατί κάποιος θα σε κάψει ζωντανό, αυτός που θα κατηγορήσεις είναι αυτός που υποτίθεται πως σε προστατεύει. Αν λοιπόν ζούσαμε στην αρχαία Σπάρτη , κι έχοντας γλυτώσει το bangee jumping στον Καιάδα, θα έπρεπε να γνωρίζουμε πως να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, αν ζούσαμε στο Yorkshire το 17ο αιώνα κατά τον Αγγλικό εμφύλιο, θα μας προστάτευε η πολιτοφυλακή, ενώ αν ήμασταν κάτοικοι του Gotham city, θα περιμέναμε τον Batman να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Στην Ελλάς του 2000 όμως ,που λέει κι ο Καζαντζίδης, μάλλον δουλειά της αστυνομίας είναι η ασφάλειά μας…
***
Η δημοκρατικότητα του πολιτεύματός μας έχει πολλή πλάκα τελικά. Σύμφωνα με τη λογική του ΠΑΣΟΚ, αν διαφωνείς με τη γραμμή του κόμματος πρέπει να διαγραφείς. Άλλο τώρα αν στο Γυμνάσιο μάθαμε ότι η πολυφωνία είναι ευλογία για τη δημοκρατία. Κι αναφέρω μόνο το ΠΑΣΟΚ, γιατί στην περίπτωση της Ν.Δ. και της Ντόρας ουδείς πιστεύει ούτε ότι η Μπακογιάννη διαφώνησε λόγω διαφορετικής αντίληψης των πραγμάτων, ούτε ότι αυτή ήταν η αιτία που την έδιωξαν, παρότι κι οι δύο παρατάξεις έβαλαν τα δυνατά τους να μας πείσουν. Στο κόμμα της Ρηγίλλης πιστεύουν ότι η πολιτική είναι σαν τα Όσκαρ: όσο καλύτερα υποκριθείς, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να κερδίσεις.
***
Ήταν που ήταν οι συντάξεις των ελλήνων πενιχρές, ήρθαν και τα νέα μέτρα κι έβαλαν ταφόπλακα στους συνταξιούχους. Κυριολεκτικά, γιατί οι περισσότεροι πεθαίνουν της πείνας. Η Δήμητρα Λιάνη για παράδειγμα. Βεβαίως, η αεροσυνοδός που όλοι αγαπήσαμε έκανε γνωστό ότι με τα νέα μέτρα θα της κοπούν 6500 χιλιαρικάκια απ’ τη σύνταξη. Και λες εσύ, ο νοήμων άνθρωπος, πρέπει να στενοχωρηθώ γιατί δε θα τα παίρνει πια, ή γιατί τα έπαιρνε τόσο καιρό;;;
***
Ως ποδοσφαιρόφιλος έχω να δηλώσω πως τα play-off της Superleague είναι τόσο βαρετή διαδικασία, που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου στο Γυμνάσιο για τους μετεξεταστέους μαθητές. Αν και πιστεύω ότι οι δευτεροβάθμιες εξισώσεις μπροστά στον εναρκτήριο αγώνα ΑΕΚ – ΠΑΟΚ, μοιάζουν με κάρτα διαρκείας στο καλύτερο strip club του Amsterdam.
Υ.Γ. Ο τίτλος του άρθρου είναι ο τίτλος ενός reggae τραγουδιού του Junior Marvin, το οποίο διασκευάστηκε με επιτυχία από τους Clash. Όσοι πιστοί, το link για την πρωτότυπη εκδοχή είναι http://www.youtube.com/watch?v=WQriZQbTcjk , ενώ για την εκτέλεση των Clash http://www.youtube.com/watch?v=jO2bC7rJl5s&feature=related
Κος Γουρούνης
***
Η δημοκρατικότητα του πολιτεύματός μας έχει πολλή πλάκα τελικά. Σύμφωνα με τη λογική του ΠΑΣΟΚ, αν διαφωνείς με τη γραμμή του κόμματος πρέπει να διαγραφείς. Άλλο τώρα αν στο Γυμνάσιο μάθαμε ότι η πολυφωνία είναι ευλογία για τη δημοκρατία. Κι αναφέρω μόνο το ΠΑΣΟΚ, γιατί στην περίπτωση της Ν.Δ. και της Ντόρας ουδείς πιστεύει ούτε ότι η Μπακογιάννη διαφώνησε λόγω διαφορετικής αντίληψης των πραγμάτων, ούτε ότι αυτή ήταν η αιτία που την έδιωξαν, παρότι κι οι δύο παρατάξεις έβαλαν τα δυνατά τους να μας πείσουν. Στο κόμμα της Ρηγίλλης πιστεύουν ότι η πολιτική είναι σαν τα Όσκαρ: όσο καλύτερα υποκριθείς, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να κερδίσεις.
***
Ήταν που ήταν οι συντάξεις των ελλήνων πενιχρές, ήρθαν και τα νέα μέτρα κι έβαλαν ταφόπλακα στους συνταξιούχους. Κυριολεκτικά, γιατί οι περισσότεροι πεθαίνουν της πείνας. Η Δήμητρα Λιάνη για παράδειγμα. Βεβαίως, η αεροσυνοδός που όλοι αγαπήσαμε έκανε γνωστό ότι με τα νέα μέτρα θα της κοπούν 6500 χιλιαρικάκια απ’ τη σύνταξη. Και λες εσύ, ο νοήμων άνθρωπος, πρέπει να στενοχωρηθώ γιατί δε θα τα παίρνει πια, ή γιατί τα έπαιρνε τόσο καιρό;;;
***
Ως ποδοσφαιρόφιλος έχω να δηλώσω πως τα play-off της Superleague είναι τόσο βαρετή διαδικασία, που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου στο Γυμνάσιο για τους μετεξεταστέους μαθητές. Αν και πιστεύω ότι οι δευτεροβάθμιες εξισώσεις μπροστά στον εναρκτήριο αγώνα ΑΕΚ – ΠΑΟΚ, μοιάζουν με κάρτα διαρκείας στο καλύτερο strip club του Amsterdam.
Υ.Γ. Ο τίτλος του άρθρου είναι ο τίτλος ενός reggae τραγουδιού του Junior Marvin, το οποίο διασκευάστηκε με επιτυχία από τους Clash. Όσοι πιστοί, το link για την πρωτότυπη εκδοχή είναι http://www.youtube.com/watch?v=WQriZQbTcjk , ενώ για την εκτέλεση των Clash http://www.youtube.com/watch?v=jO2bC7rJl5s&feature=related
Κος Γουρούνης
Τρίτη 11 Μαΐου 2010
Events! - ALPHA BLONDY & the solar system @ ΒΙΛΚΑ ( 15-5-2010 )
- Και εκεί που αναρωτιέσαι πως θα περάσεις το σαββατόβραδο...ΜΠΑΜ...σκάει η είδηση...Το Σάββατο 15 του μηνα ο Alpha Blondy έρχεται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη και στη Βίλκα(Ανδρέου Γεωργίου 5 )..Μία από τις εμβληματικότερες μορφές τις reggea έρχεται στην πόλη μας και εμείς ετοιμαζόμαστε να εισέλθουμε στο μοναδικό ηλιακό σύστημά του..Εκεί που γαλαξίας είναι η εκπληκτική μουσική του και πλανήτες τα τραγούδια του...
- Ο κορυφαίος Αφρικανός καλλιτέχνης με τις έντονες κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες αποτελεί τη σύγχρονη φωνή της reggae και πολλοί τον έχουν χρίσει διάδοχο του Bob Marley...Εξαίρετος μουσικός, καταπληκτικός συνθέτης ποτέ δεν έχει σταματήσει να εξελίσσει τη μουσική του...Οι 17 δίσκοι του μιλούν ξεκάθαρα για τη πορεία αυτού του πραγματικά φανταστικού καλλιτέχνη και τιμητή της γνήσιας Αφρικανικής αλλά και γιατί όχι Τζαμαϊκανής παράδοσης...
- Εφευρετικός και χιουμορίστας «πλάθει» στίχους που στέλνουν δυνατά πολιτικά μηνύματα και διακρίνονται από μια μοναδική αίσθηση χιούμορ... Έχει εφεύρει για παράδειγμα τη λέξη "democrature" που σημαίνει "δημοκρατορία", δηλαδή δικτατορία ντυμένη ως δημοκρατία, για να περιγράψει το καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες αφρικανικές χώρες... Είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο σεβαστούς και αγαπητούς Αφρικανούς δημιουργούς με έντονη φιλανθρωπική δράση και θρησκευτικές αναζητήσεις...
- Εφευρετικός και χιουμορίστας «πλάθει» στίχους που στέλνουν δυνατά πολιτικά μηνύματα και διακρίνονται από μια μοναδική αίσθηση χιούμορ... Έχει εφεύρει για παράδειγμα τη λέξη "democrature" που σημαίνει "δημοκρατορία", δηλαδή δικτατορία ντυμένη ως δημοκρατία, για να περιγράψει το καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες αφρικανικές χώρες... Είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο σεβαστούς και αγαπητούς Αφρικανούς δημιουργούς με έντονη φιλανθρωπική δράση και θρησκευτικές αναζητήσεις...
- Και πάλι η Ελληνική παρουσία δε θα μπορούσε να λείπει... Με μεγάλη μας χαρά θα ανέβουν στη σκηνή οι Razastarr, ένα από τα πλέον ιστορικά Ηip - Ηop σχήματα στην Ελλάδα κι άμεσα συνδεδεμένο με τις ρίζες της Ηip- Ηop κουλτούρας στην χώρα μας... Είναι από τους πρωτοπόρους στην Ελλάδα στο θέμα Ηip - Ηop αφού τόλμησαν αλλαγές στη μουσική του που ελάχιστοι έχουν κάνει στη χώρα μας... Οι μουσικές επιρροές τους καλύπτουν πέρα από το hip-hop της ανατολικής ακτής των Η.Π.Α, ένα ευρύ φάσμα από drum‘n’bass μέχρι reggae, dub, funk, έντεχνη και παραδοσιακή ελληνική μουσική καθώς και ορχηστρική μουσική για soundtrack...
-Οι πόρτες ανοίγουν στις -20.00
Τιμές εισιτήριων:
Προπώληση: 30 ευρώ
Ταμείο: 35 ευρώ
Καλη διασκεδαση
TSAKI
Σάββατο 8 Μαΐου 2010
L-over-dos(e) βλακείας
Σε κάτι τέτοιες περιόδους κρίσης όπου οι πολίτικοι ζορίζονται γιατί είτε δεν μπορούν να κλέψουν άνετα είτε γιατί πρέπει να δουλέψουν βγαίνουν μερικές δηλώσεις που στην αρχή έχουν πλάκα αλλά αν τις καλοσκεφτείς μάλλον τα κλάματα πρέπει να βάλεις που η τύχη της χώρας που γεννήθηκες μεγάλωσες και ζεις (δεν χρειάζεται να ισχύουν ταυτόχρονα και τα τρία ώστε να αγανακτήσεις) βρίσκεται στα χέρια τους. Τουλάχιστον προς το παρόν που το στομάχι είναι καλά γεμάτο-εκτός αν κάνεις δίαιτα-μπορείς να γελάσεις και μετά να εκνευριστείς γιατί αποκαλύπτουν πλήρως τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και αντιμετωπίζουν αυτούς που τους ρουσφετάρουν, τους ψηφίζουν, τους πληρώνουν και γενικά βρε αδερφέ αυτούς που τους έκαναν την χάρη (μαύρη ώρα) να γίνουν επαγγελματίες χαραμοφάηδες.
Και για να μην κατηγορηθώ για γενικολογίες θα παραθέσω την δήλωση του «κυρίου» Λοβέρδου σε εκπομπή γνωστού καναλιού η οποία υπήρξε και αφορμή για αυτό το μικρό άρθρο. Η συζήτηση αφορούσε το ασφαλιστικό. Σε κάποια στροφή του λόγου ο μέγας Λοβέρδος (το κύριος κόπηκε λόγω περικοπών και κρίσης στην αξιοπρέπεια…) σε ένα τόνο λίγο αγανακτισμένο λίγο δικαιολογητικό δήλωσε:
«…και οι έλληνες ζουν πλέον πολλά χρόνια!!!...»
Όταν το άκουσα πρώτη φόρα κούνησα για λίγο την κεφάλα μου να δω αν είμαι ακόμα καλά η χάζεψα από την πολύ κρίση…αλλά το είχε πει όντος. Ύστερα γέλασα με την ψυχή μου.
Αρχίστε το κάπνισμα σαν φουγάρα λοιπόν, αναπνέετε από εξατμίσεις, , βάλτε τα κεφάλια σας σε φούρνους μικροκυμάτων, οργανώστε εκδρομές στον άγιο Δημήτριο και στην Πτολεμαϊδα (ας είναι καλά η πράσινη συνείδηση της ΔΕΗ) ή αν θέλετε εξωτερικό στο μαγευτικό Τσέρνομπιλ. Για τους βιαστικούς και πιο τολμηρούς υπάρχει πάντα η άμεση λύση της αυτοκτονίας. Το ασφαλιστικό πρέπει να λυθεί και θα λυθεί!! (το έχει πει και η Funny...)
p.s : μην μου πείτε ότι τα γέλια θα μου βγουν ξινά. Το αγγούρι θα είναι ξινό και είναι το μόνο σίγουρο. Τουλάχιστον ας μου μείνουν τα γέλια…
tsiri
Και για να μην κατηγορηθώ για γενικολογίες θα παραθέσω την δήλωση του «κυρίου» Λοβέρδου σε εκπομπή γνωστού καναλιού η οποία υπήρξε και αφορμή για αυτό το μικρό άρθρο. Η συζήτηση αφορούσε το ασφαλιστικό. Σε κάποια στροφή του λόγου ο μέγας Λοβέρδος (το κύριος κόπηκε λόγω περικοπών και κρίσης στην αξιοπρέπεια…) σε ένα τόνο λίγο αγανακτισμένο λίγο δικαιολογητικό δήλωσε:
«…και οι έλληνες ζουν πλέον πολλά χρόνια!!!...»
Όταν το άκουσα πρώτη φόρα κούνησα για λίγο την κεφάλα μου να δω αν είμαι ακόμα καλά η χάζεψα από την πολύ κρίση…αλλά το είχε πει όντος. Ύστερα γέλασα με την ψυχή μου.
Αρχίστε το κάπνισμα σαν φουγάρα λοιπόν, αναπνέετε από εξατμίσεις, , βάλτε τα κεφάλια σας σε φούρνους μικροκυμάτων, οργανώστε εκδρομές στον άγιο Δημήτριο και στην Πτολεμαϊδα (ας είναι καλά η πράσινη συνείδηση της ΔΕΗ) ή αν θέλετε εξωτερικό στο μαγευτικό Τσέρνομπιλ. Για τους βιαστικούς και πιο τολμηρούς υπάρχει πάντα η άμεση λύση της αυτοκτονίας. Το ασφαλιστικό πρέπει να λυθεί και θα λυθεί!! (το έχει πει και η Funny...)
p.s : μην μου πείτε ότι τα γέλια θα μου βγουν ξινά. Το αγγούρι θα είναι ξινό και είναι το μόνο σίγουρο. Τουλάχιστον ας μου μείνουν τα γέλια…
tsiri
Παρασκευή 7 Μαΐου 2010
Panem et circenses
Το άθλημα της μαλακίας είναι σαν τα 100μ:
Εκεί που η τελευταία επίδοση σου φαίνεται απίθανη κι εξωπραγματική, έρχεται ο usain bolt της μαλακίας να σε εκπλήξει!!!
Στην προκειμένη περίπτωση (όσο κι αν δεν σας αρέσει αυτό, χέστηκα) αναφέρομαι σε όλους όσους έσπευσαν να δημιουργήσουν groupακια σχετικά με τους 3 νεκρούς της MARFIN, αλλά και σε όλους τους ακτιβιστές του καναπέ που δεν έχασαν στιγμή να τα διαδώσουν και να γίνουν μέλη. Ας έρθει λοιπόν κάποιος από σας και ας μου πει ποιες θετικές συνέπειες θα έχει η δημιουργία 1000 τέτοιων groups, για την κοινωνία και για τις οικογένειες των θυμάτων. Εγώ πάντως το βρίσκω όχι απλά ανούσιο αλλά και εντελώς ασεβές, προς ανθρώπους οι οποίοι έχουν χάσει τη ζωή τους, κάτω απ' το video της Βανδή να υπάρχει κι ένα τέτοιο Like. Ουσιαστικά δείχνουμε πως η απώλεια ανθρωπίνων ζωών είναι τόσο σημαντική για μας, όσο είναι και το τελευταίο σκυλοκομμάτι που μας αφιέρωσε το γκομενάκι στο fb.
Ας μην γελιόμαστε, λοιπόν, αυτοί είμαστε. Και κάπου εδώ αρχίζει να κολλάει και ο τίτλος του άρθρου: " Άρτος και θεάματα ". Για άρτο ούτε λόγος βέβαια, αυτές τις δύσκολες εποχές, αλλά από θεάματα ευτυχώς δεν πάσχουμε!
Γιατί ως "θέαμα" αντιμετωπίστηκε το προαναφερθέν συμβάν στη MARFIN από τα ΜΜΕ τα οποία μόλις μυρίστηκαν αίμα, έσπασαν την απεργία τους, και φυσικά ακολούθησαν τον συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τέτοια γεγονότα. Με υπερβολές και υποκρισίες ξεφτίλισαν τους πάντες (και τους εαυτούς τους πρωτίστως) και μας έκαναν να κλείσουμε την τηλεόραση αηδιασμένοι. Κάτι ανάλογο συνέβη και στα blogs (βλ. troktiko), όπου ο κάθε αιμοδιψής κανίβαλος έγραφε το μακρύ του και το κοντό του καταλογίζοντας ευθύνες δεξιά κι αριστερά χωρίς να σέβεται το αυτονόητο. Ότι όλα αυτά λέγονταν σε βάρος νεκρών.
Επειδή κατάφερα να ξεφύγω πάλι, επανέρχομαι στον τίτλο μου κι ελπίζω να μείνω αυτή τη φορά...
Όπως είναι κατανοητό για τον μέσο αναγνώστη με iq ανώτερο από αυτό του Κώστα Φραγκολιά (όσο το καλαμάκι του καφέ σας δηλαδή), τα "θεάματα" αποτελούν όλες εκείνες οι σκηνές βίας που παρακολουθούμε και οι οποίες επιφανειακά μας αηδιάζουν, αλλά κατά βάθος - υποσυνείδητα μάλλον - τις γουστάρουμε. Γι' αυτό και η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου από τα ΜΜΕ έχει τέτοια πέραση. Γι' αυτό και σκίζονται όλοι να το παίξουν φιλεύσπλαχνοι μέσω internet, tv κλπ, αλλά μόλις κοπάσει ο θόρυβος, και φύγει το γεγονός απ' τη μόδα, το ξεχνάνε το ίδιο εύκολα, όπως και το υπερασπίστηκαν 2 βδομάδες νωρίτερα. Για σκεφτείτε, δεν τη βρίσκετε να βλέπετε ξύλο με διαδηλωτές και μπάτσους? Δεν γουστάρατε έστω και λιγάκι όταν ο τύπος με το τεράστιο κοντάρι χτυπούσε τα μηχανάκια της ομάδας αη-ΔΙΑΣ που περνούσαν φορτωμένα Ζητάδες? Σ' αυτά τα υποσυνείδητα και πρωτόγονα ένστικτα τα οποία υποβόσκουν στον καθένα μας αναφέρομαι. Απλά οι περισσότεροι από μας καταφέρνουν και τα κρατάνε μέσα τους, ενώ οι υπόλοιποι γίνονται μπάτσοι ή αναρχικοί, για να πλακώνονται μεταξύ τους.
Δυστυχώς, χάρη σ' αυτά τα ένστικτα προτιμάμε να καθηλωνόμαστε στις τηλεοράσεις για να δούμε ξύλο, θανάτους και αίμα. Χάρη σ' αυτά τα ένστικτα καταφέρνουν και μας ελέγχουν τα ΜΜΕ και τελικά και οι κυβερνήσεις. Καθώς όσο είμαστε πίσω απ' την tv και έχουμε θεάματα, τρεφόμαστε μ' αυτά... Κι ας μην έχουμε ούτε τα ψίχουλα απ' τον άρτο...
***
Καταράστηκα τους μπάτσους που πετούσαν δακρυγόνα σε 50άρηδες και παππούδες να πεινάσουν απ' τα νέα μέτρα, αλλά όπως είπε κι ένας φίλος: "Ο μπάτσος δεν έχει ανάγκη... Τρέφεται μ' εξουσία..."
***
Με τον κύριο Γουρούνη έχω διαφωνήσει μόνο 2 φορές. Η μία ήταν σχετικά με το πιο νόστιμο κρέας θηλαστικού: Αυτός υποστήριζε ένθερμα (σχεδόν φανατικά - δεν ξέρω γιατί) το αρνίσιο, ενώ εγώ το χοιρινό...
Η δεύτερη είναι τώρα, σχετικά με το άρθρο του για τις συνέπειες των αναταραχών στον τουρισμό της ελλάδας. Συμφωνώ πως πιθανότατα να αποθαρρυνθούν πολλοί τουρίστες και να μην επισκεφθούν τη χώρα μας αυτό το καλοκαίρι, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα για την οικονομία. Ωστόσο, δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει και κάτι άλλο. Η μόνη λύση είναι η κοινωνική (ειρηνική όμως) αναταραχή, και οι μαζικές πορείες και διαμαρτυρίες.
Πιο σημαντικό απ' το διαφαινόμενο πλήγμα στον τουρισμό, είναι να θορυβηθεί η κυβέρνηση αλλά και όλη η ευρώπη. Δεν μπορούμε να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια και να περιμένουμε να περάσει το καλοκαίρι για να διαμαρτυρηθούμε, όταν θα είναι πλέον πολύ αργά!
Θυμήθηκα έναν δημοσιογράφο του MEGA, ο οποίος τόνιζε ξανά και ξανά πόσο σημαντικό είναι να δείξουμε καλή εικόνα στους ευρωπαίους νταβατζήδες, ξεχνώντας πόσο δύσκολα θα είναι για μας τους μη-βολεμένους τα πράγματα από δω και πέρα.
***
Δεν θα κάτσω να σχολιάσω πόσο μαλάκες μπορεί να είναι όσοι ρίχνουν μολότωφ σε κτίρια όπου υπάρχουν μέσα άνθρωποι. Σε όποια παράταξη κι αν ανήκουν, όποιος κι αν ήταν ο σκοπός αυτής τους της ενέργειας, είναι απλά ζώα.
Επίσης, εξίσου μαλάκες είναι εκείνοι οι οποίοι έδωσαν άδεια λειτουργίας σε πολυόροφο κτίριο χωρίς έξοδο κινδύνου. Και μάλιστα για τράπεζα, όπου ο κίνδυνος για βόμβα και πυρκαγιά είναι αρκετά υψηλός.
Άκουσα πολλές παπαριές: "Φταίνε οι πυροσβέστες που δεν είχαν σκάλες", "Φταίει ο αρχιτέκτονας που δεν έφτιαξε μπαλκόνια", "Φταίω εγώ που κοιμήθηκα στραβά" κλπ κλπ. Τα πράγματα είναι απλά: Η πυρασφάλεια περιλαμβάνει λίγα μέτρα, αλλά ακριβά... (αυτόματα μπεκ, έξοδοι κινδύνου κλπ). Ίσως να θεωρήθηκαν πλεονάζοντα...
***
Το πιο ωραίο που άκουσα (γιατί παρασοβάρεψα τελευταία...) ήταν μια ατάκα προς τον Βγενόπουλο, από αγανακτισμένους πολίτες, έξω απ' την τράπεζά του: "Να πνιγείτε στις πισίνες σας!!!".
Έλιωσα....!!!!
Με αγάπη,
Ο Θείος
____________________________________________________________
Εκεί που η τελευταία επίδοση σου φαίνεται απίθανη κι εξωπραγματική, έρχεται ο usain bolt της μαλακίας να σε εκπλήξει!!!
Στην προκειμένη περίπτωση (όσο κι αν δεν σας αρέσει αυτό, χέστηκα) αναφέρομαι σε όλους όσους έσπευσαν να δημιουργήσουν groupακια σχετικά με τους 3 νεκρούς της MARFIN, αλλά και σε όλους τους ακτιβιστές του καναπέ που δεν έχασαν στιγμή να τα διαδώσουν και να γίνουν μέλη. Ας έρθει λοιπόν κάποιος από σας και ας μου πει ποιες θετικές συνέπειες θα έχει η δημιουργία 1000 τέτοιων groups, για την κοινωνία και για τις οικογένειες των θυμάτων. Εγώ πάντως το βρίσκω όχι απλά ανούσιο αλλά και εντελώς ασεβές, προς ανθρώπους οι οποίοι έχουν χάσει τη ζωή τους, κάτω απ' το video της Βανδή να υπάρχει κι ένα τέτοιο Like. Ουσιαστικά δείχνουμε πως η απώλεια ανθρωπίνων ζωών είναι τόσο σημαντική για μας, όσο είναι και το τελευταίο σκυλοκομμάτι που μας αφιέρωσε το γκομενάκι στο fb.
Ας μην γελιόμαστε, λοιπόν, αυτοί είμαστε. Και κάπου εδώ αρχίζει να κολλάει και ο τίτλος του άρθρου: " Άρτος και θεάματα ". Για άρτο ούτε λόγος βέβαια, αυτές τις δύσκολες εποχές, αλλά από θεάματα ευτυχώς δεν πάσχουμε!
Γιατί ως "θέαμα" αντιμετωπίστηκε το προαναφερθέν συμβάν στη MARFIN από τα ΜΜΕ τα οποία μόλις μυρίστηκαν αίμα, έσπασαν την απεργία τους, και φυσικά ακολούθησαν τον συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τέτοια γεγονότα. Με υπερβολές και υποκρισίες ξεφτίλισαν τους πάντες (και τους εαυτούς τους πρωτίστως) και μας έκαναν να κλείσουμε την τηλεόραση αηδιασμένοι. Κάτι ανάλογο συνέβη και στα blogs (βλ. troktiko), όπου ο κάθε αιμοδιψής κανίβαλος έγραφε το μακρύ του και το κοντό του καταλογίζοντας ευθύνες δεξιά κι αριστερά χωρίς να σέβεται το αυτονόητο. Ότι όλα αυτά λέγονταν σε βάρος νεκρών.
Επειδή κατάφερα να ξεφύγω πάλι, επανέρχομαι στον τίτλο μου κι ελπίζω να μείνω αυτή τη φορά...
Όπως είναι κατανοητό για τον μέσο αναγνώστη με iq ανώτερο από αυτό του Κώστα Φραγκολιά (όσο το καλαμάκι του καφέ σας δηλαδή), τα "θεάματα" αποτελούν όλες εκείνες οι σκηνές βίας που παρακολουθούμε και οι οποίες επιφανειακά μας αηδιάζουν, αλλά κατά βάθος - υποσυνείδητα μάλλον - τις γουστάρουμε. Γι' αυτό και η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου από τα ΜΜΕ έχει τέτοια πέραση. Γι' αυτό και σκίζονται όλοι να το παίξουν φιλεύσπλαχνοι μέσω internet, tv κλπ, αλλά μόλις κοπάσει ο θόρυβος, και φύγει το γεγονός απ' τη μόδα, το ξεχνάνε το ίδιο εύκολα, όπως και το υπερασπίστηκαν 2 βδομάδες νωρίτερα. Για σκεφτείτε, δεν τη βρίσκετε να βλέπετε ξύλο με διαδηλωτές και μπάτσους? Δεν γουστάρατε έστω και λιγάκι όταν ο τύπος με το τεράστιο κοντάρι χτυπούσε τα μηχανάκια της ομάδας αη-ΔΙΑΣ που περνούσαν φορτωμένα Ζητάδες? Σ' αυτά τα υποσυνείδητα και πρωτόγονα ένστικτα τα οποία υποβόσκουν στον καθένα μας αναφέρομαι. Απλά οι περισσότεροι από μας καταφέρνουν και τα κρατάνε μέσα τους, ενώ οι υπόλοιποι γίνονται μπάτσοι ή αναρχικοί, για να πλακώνονται μεταξύ τους.
Δυστυχώς, χάρη σ' αυτά τα ένστικτα προτιμάμε να καθηλωνόμαστε στις τηλεοράσεις για να δούμε ξύλο, θανάτους και αίμα. Χάρη σ' αυτά τα ένστικτα καταφέρνουν και μας ελέγχουν τα ΜΜΕ και τελικά και οι κυβερνήσεις. Καθώς όσο είμαστε πίσω απ' την tv και έχουμε θεάματα, τρεφόμαστε μ' αυτά... Κι ας μην έχουμε ούτε τα ψίχουλα απ' τον άρτο...
***
Καταράστηκα τους μπάτσους που πετούσαν δακρυγόνα σε 50άρηδες και παππούδες να πεινάσουν απ' τα νέα μέτρα, αλλά όπως είπε κι ένας φίλος: "Ο μπάτσος δεν έχει ανάγκη... Τρέφεται μ' εξουσία..."
***
Με τον κύριο Γουρούνη έχω διαφωνήσει μόνο 2 φορές. Η μία ήταν σχετικά με το πιο νόστιμο κρέας θηλαστικού: Αυτός υποστήριζε ένθερμα (σχεδόν φανατικά - δεν ξέρω γιατί) το αρνίσιο, ενώ εγώ το χοιρινό...
Η δεύτερη είναι τώρα, σχετικά με το άρθρο του για τις συνέπειες των αναταραχών στον τουρισμό της ελλάδας. Συμφωνώ πως πιθανότατα να αποθαρρυνθούν πολλοί τουρίστες και να μην επισκεφθούν τη χώρα μας αυτό το καλοκαίρι, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα για την οικονομία. Ωστόσο, δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει και κάτι άλλο. Η μόνη λύση είναι η κοινωνική (ειρηνική όμως) αναταραχή, και οι μαζικές πορείες και διαμαρτυρίες.
Πιο σημαντικό απ' το διαφαινόμενο πλήγμα στον τουρισμό, είναι να θορυβηθεί η κυβέρνηση αλλά και όλη η ευρώπη. Δεν μπορούμε να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια και να περιμένουμε να περάσει το καλοκαίρι για να διαμαρτυρηθούμε, όταν θα είναι πλέον πολύ αργά!
Θυμήθηκα έναν δημοσιογράφο του MEGA, ο οποίος τόνιζε ξανά και ξανά πόσο σημαντικό είναι να δείξουμε καλή εικόνα στους ευρωπαίους νταβατζήδες, ξεχνώντας πόσο δύσκολα θα είναι για μας τους μη-βολεμένους τα πράγματα από δω και πέρα.
***
Δεν θα κάτσω να σχολιάσω πόσο μαλάκες μπορεί να είναι όσοι ρίχνουν μολότωφ σε κτίρια όπου υπάρχουν μέσα άνθρωποι. Σε όποια παράταξη κι αν ανήκουν, όποιος κι αν ήταν ο σκοπός αυτής τους της ενέργειας, είναι απλά ζώα.
Επίσης, εξίσου μαλάκες είναι εκείνοι οι οποίοι έδωσαν άδεια λειτουργίας σε πολυόροφο κτίριο χωρίς έξοδο κινδύνου. Και μάλιστα για τράπεζα, όπου ο κίνδυνος για βόμβα και πυρκαγιά είναι αρκετά υψηλός.
Άκουσα πολλές παπαριές: "Φταίνε οι πυροσβέστες που δεν είχαν σκάλες", "Φταίει ο αρχιτέκτονας που δεν έφτιαξε μπαλκόνια", "Φταίω εγώ που κοιμήθηκα στραβά" κλπ κλπ. Τα πράγματα είναι απλά: Η πυρασφάλεια περιλαμβάνει λίγα μέτρα, αλλά ακριβά... (αυτόματα μπεκ, έξοδοι κινδύνου κλπ). Ίσως να θεωρήθηκαν πλεονάζοντα...
***
Το πιο ωραίο που άκουσα (γιατί παρασοβάρεψα τελευταία...) ήταν μια ατάκα προς τον Βγενόπουλο, από αγανακτισμένους πολίτες, έξω απ' την τράπεζά του: "Να πνιγείτε στις πισίνες σας!!!".
Έλιωσα....!!!!
Με αγάπη,
Ο Θείος
____________________________________________________________
Πέμπτη 6 Μαΐου 2010
Το Θεώρημα της Αλήθειας
Ένα απ’ τα πιο σοφά πράγματα που σκέφτηκε ποτέ ο ανθρώπινος νους, είναι πως μεταξύ δύο διαφορετικών ισχυρισμών, η αλήθεια και το δίκαιο βρίσκονται κάπου στη μέση. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η συγκεκριμένη ρήση πάντοτε με έβρισκε απόλυτα σύμφωνο, και προσπαθώ απεγνωσμένα εδώ και χρόνια να καταλάβω γιατί δεν μπορούν όλοι να την ενστερνιστούν. Πάρτε για παράδειγμα τις σχέσεις διαδηλωτών – αστυνομίας. Οι μεν ισχυρίζονται ότι οι αστυνομικοί είναι οι υπερασπιστές ενός λανθάνοντος φασιστικού συστήματος και καπιταλιστικά γουρούνια, ότι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά κι ότι, λόγω της θέσης τους, δράττουν διάφορες ευκαιρίες στο τζαμπατζιλίκι και το νταβατζιλίκι. Οι δε υποστηρίζουν ότι ο λαός πνέει τα μένεα κατά των, γιατί οι μνήμες της κατοχής είναι νωπές, η αριστερίζουσα επανάσταση είναι μόδα κι ότι τη δουλειά τους, δεν τους αφήνουν να την κάνουν σωστά. Εφαρμόζοντας το παραπάνω θεώρημα, καταλαβαίνουμε ότι τα πολιτικά κίνητρα των αστυνομικών κι η φασιστική ταμπέλα δεν υφίστανται, και βγάζουμε το συμπέρασμα ότι είναι απλά ανίκανοι! Σκληρό; Όχι τόσο. Διότι σε μια δημοκρατική χώρα δε δύναται να απαγορευτούν οι διαδηλώσεις, οπότε ο ρόλος της αστυνομίας είναι η περιφρούρηση και η διατήρηση της τάξης. Άρα όσο εγκληματικό κι απαράδεκτο είναι να καις κάποιον ζωντανό με μια μολότοφ με το έτσι θέλω, άλλο τόσο είναι να πετάς χαρταετό την ώρα του καθήκοντος, και να αφήνεις 5-6 αλήτες να κάνουν την Αθήνα γήπεδο. Α, κι η δικαιολογία του προσωπικού κινδύνου δε γίνεται αποδεκτή, δεδομένης της πολυδάπανης εκπαίδευσης και του πανάκριβου εξοπλισμού, όλα πληρωμένα απ’ τις τσέπες μας. Απ΄ την άλλη μεριά του νομίσματος, ναι, η πορείες και τα συναφή προσωπικά πιστεύω ότι έχουν πέσει θύμα μιας μόδας επανάστασης (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα τραγούδια που ποστάρονται στο facebook από δεκατριάχρονα που δεν μπορούν καν να καταλάβουν τι σημαίνει το Φ.Π.Α.), αλλά κάτι τέτοιο, εν πρώτοις είναι η προσωπική μου άποψη, κι εν συνεχεία, δε νομίζω να ισχύει με τα χθεσινά γεγονότα, όπου σημειώθηκε εξωπραγματική προσέλευση κόσμου για να διαμαρτυρηθεί για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος το άδειο στομάχι το φοβάται περισσότερο κι απ’ τις μολότοφ.
Παρομοίως το ίδιο σύστημα μπορούμε να εφαρμόσουμε και στη διαμάχη Κ.Κ.Ε. – ΛΑ.Ο.Σ.. Η Αλέκα του λαού δήλωνε χθες για μία ακόμα φορά, πως τα επεισόδια είναι συνέπεια της ακροδεξιάς προπαγάνδας, ενώ ο αγαπητός Καρατζαφύρερ έριχνε το φταίξιμο στους αριστερούς ψευτοεπαναστάτες. Εντάξει παιδιά, μαλάκες δεν είμαστε, δε νομίζω να αμφιβάλλει κανένας μας ότι οι Χρυσαυγίτες βάζουν το χεράκι τους σε τέτοιες τραγωδίες. Αυτό όμως δε συνεπάγεται αυτόματα ότι οι υπόλοιποι πρέπει να ανακηρυχθούν άγιοι. Αυτό που αναρωτιόμαστε όλοι όμως, είναι το πόσα θύματα πρέπει να θρηνήσουμε για να σταματήσει το τένις ιδεολογικών ευθυνών.
***
Μια μεγάλη ανάσα για την ελληνική οικονομία θα μπορούσε να είναι η προσέλευση τουριστών το ερχόμενο καλοκαίρι. Θα μπορούσε. Γιατί μάλλον δε θα είναι. Ακόμα κι η Βουλγαρική κυβέρνηση εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αποτρέπει τους κατοίκους της γειτονικής χώρας να μας επισκεπτούν, φοβούμενοι τα επεισόδια. Εμάς ,και τα εισιτήρια να μας πλήρωναν, θα πηγαίναμε στο Αφγανιστάν;
***
Σουρεάλ σκηνικό απ’ τον «μαραθώνιο ενημέρωσης» του Μεγάλου Καναλιού: ο δημοσιογράφος Πάνος Σόμπολος, προς τιμήν του, δηλώνει πως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το χαμό ανθρώπινων ζωών, κάτι που βρίσκει αντίθετο των δημοσιογράφο Αντώνη Λιάρο, ο οποίος τον εξισώνει με την καταστροφή των μικροεπιχειρήσεων. Και σκέφτεσαι ότι όταν ήμασταν πιτσιρικαρία, μας κυνηγούσαν με το ζωνάρι για να μην παίζουμε πολύ Quake, γιατί όταν μεγαλώναμε θα γινόμασταν βίαιοι…
Κος Γουρούνης
Παρομοίως το ίδιο σύστημα μπορούμε να εφαρμόσουμε και στη διαμάχη Κ.Κ.Ε. – ΛΑ.Ο.Σ.. Η Αλέκα του λαού δήλωνε χθες για μία ακόμα φορά, πως τα επεισόδια είναι συνέπεια της ακροδεξιάς προπαγάνδας, ενώ ο αγαπητός Καρατζαφύρερ έριχνε το φταίξιμο στους αριστερούς ψευτοεπαναστάτες. Εντάξει παιδιά, μαλάκες δεν είμαστε, δε νομίζω να αμφιβάλλει κανένας μας ότι οι Χρυσαυγίτες βάζουν το χεράκι τους σε τέτοιες τραγωδίες. Αυτό όμως δε συνεπάγεται αυτόματα ότι οι υπόλοιποι πρέπει να ανακηρυχθούν άγιοι. Αυτό που αναρωτιόμαστε όλοι όμως, είναι το πόσα θύματα πρέπει να θρηνήσουμε για να σταματήσει το τένις ιδεολογικών ευθυνών.
***
Μια μεγάλη ανάσα για την ελληνική οικονομία θα μπορούσε να είναι η προσέλευση τουριστών το ερχόμενο καλοκαίρι. Θα μπορούσε. Γιατί μάλλον δε θα είναι. Ακόμα κι η Βουλγαρική κυβέρνηση εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αποτρέπει τους κατοίκους της γειτονικής χώρας να μας επισκεπτούν, φοβούμενοι τα επεισόδια. Εμάς ,και τα εισιτήρια να μας πλήρωναν, θα πηγαίναμε στο Αφγανιστάν;
***
Σουρεάλ σκηνικό απ’ τον «μαραθώνιο ενημέρωσης» του Μεγάλου Καναλιού: ο δημοσιογράφος Πάνος Σόμπολος, προς τιμήν του, δηλώνει πως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το χαμό ανθρώπινων ζωών, κάτι που βρίσκει αντίθετο των δημοσιογράφο Αντώνη Λιάρο, ο οποίος τον εξισώνει με την καταστροφή των μικροεπιχειρήσεων. Και σκέφτεσαι ότι όταν ήμασταν πιτσιρικαρία, μας κυνηγούσαν με το ζωνάρι για να μην παίζουμε πολύ Quake, γιατί όταν μεγαλώναμε θα γινόμασταν βίαιοι…
Κος Γουρούνης
Τρίτη 4 Μαΐου 2010
Events! - Μία ενδιαφέρουσα εβδομάδα
- Μεσημέριασε...ποιος σηκώνεται να ετοιμαστεί και να πάει στη σχολή...ίσως τα υπόλοιπα μέλη του Blog...για μένα κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο...άλλωστε όπως λένε και κάποιοι εδώ μέσα..τι ανάγκη έχεις εσύ..ακόμα μικρός είσαι...και εδώ που τα λέμε άδικο δεν έχουν...οπότε ο μικρός του σταθμού σας καλωσορίζει και αυτός με τη σειρά του...ας δούμε παρέα κάποια από τα Events αυτής της εβδομάδας...
- Την πρωτομαγιά που μας πέρασε το Block33 φιλοξένησε τους Ladose...H πεντάδα (Κριτής, Λόγος Απειλή, Ραψωδός Φιλόλογος, Μπούκλας, DJ Wester) από τις 4 γειτονιές βρέθηκε στην πόλη μας με αφορμή την παρουσίαση του δίσκου τους "Η γενιά του Prozac"...Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του απεσταλμένου ρεπόρτερ μας Tamadani Ali El Halawani η εμφάνιση τους ήταν εξαιρετική και 60.000 θεατές(ο αριθμός ίσως να μην είναι και ο πλέον έγκυρος) έμειναν εντυπωσιασμένοι Respect ήταν η λέξη που ακούστηκε περισσότερο από κάθε άλλη και εμείς απλά κλαίγαμε σε μια γωνία που δεν μπορέσαμε να παραβρεθούμε.Αλλά ας περάσουμε στις επερχόμενες συναυλίες στις οποίες και θα δώσουμε το παρόν..
- Την Πέμπτη 6 Μαΐου έχουμε 2 συναυλίες..Αρχικά στο club του Μύλου θα βρίσκονται οι GaD..Το αγγλόφωνο σχήμα της electro-pop σκηνής θα παρουσιάσουν τον καινούριο τους δίσκο με όνομα The perfect crime στον οποίο συμπεριλαμβάνεται και ένα εξαιρετικό ντουέτο με τον Κωνσταντίνο Βήτα..οι πόρτες ανοίγουν στις -21.00 και το κόστος του εισιτηρίου είναι 12 ευρώ..Για προπώληση εισιτηρίων απλά ρίξτε μία ματιά εδώ : http://gadlive-mylos.eventbrite.com/ ...
Η δεύτερη συναυλία αφορά τους Locomondo..Η δημοφιλέστερη reggae μπάντα επιστρέφει στο Block33 δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία στους θαυμαστές που δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν την sold out συναυλία τους τον Φεβρουάριο.. Οι πόρτες για την συναυλία που αναμένεται να ξεσηκώσει πολύ κόσμο ανοίγουν στις -21.00.. Η τιμή των εισιτηρίων είναι 15 ευρώ ενώ η προπώληση είναι στα 10ευρώ..
- Παρασκευή 7 Μαΐου και οι Ρόδες (το συγκρότημα του XRay..πρώην active member) εμφανίζονται μαζί με τους basement freaks, fulleffekt team, 4012 beats, moca juniors soundsystem, dj booker, drumtactics pres. solid state & Mr. Ado, burning city στο Block33 και υπόσχονται ένα 10ωρο ασταμάτητης μουσικής τρέλας.. οι πόρτες ανοίγουν στις -20.00 και η τιμή των εισιτηρίων κυμαίνεται στα 13 ευρώ..όσοι από εσάς θέλετε μπορείτε να αγοράσετε εισιτήριο online στην τιμή των 8 ευρώ από το την εξής διεύθυνση: WWW.LOVELIGHT.EVENTBRITE.COM ..Μια βραδιά με Hip Hop, Funk, Soul, breaks, drum n bass και άλλα σας περιμένει....
- Φτάνουμε στο Σάββατο (η αλλιώς η χαρά του clubakia ellina) όπου στο closing party του club Boutique εμφανίζεται ο δημιουργός των επιτυχιών Stereo Love και This is my life Edward Maya για μια και μόνο εμφάνιση.. οι πόρτες ανοίγουν στις -23.00 και η τιμή της εισόδου είναι 15 ευρώ(drink included)...
- Κάπως έτσι κλείνει αυτή η εβδομάδα...Ας ελπίσουμε ότι μετά από αυτό το κείμενο θα συνεχίσω να αποτελώ μέρους του σταθμού και δεν θα μου έρθει το μαγικό χαρτάκι στο σπίτι που θα λέει να μαζέψω τα προσωπικά μου αντικείμενα και να την κάνω για άλλες παραλίες..Αν όλα πάνε καλά θα τα ξαναπούμε από βδομάδα γιατί όσο καλοκαιριάζει τα events πληθαίνουν...
p.s. : Όσοι από εσάς κατάφεραν να διαβάσουν το συγκεκριμένο κείμενο χωρίς να βαρεθούν ας επικοινωνήσουν μαζί μου να τους κεράσω κυπελλάκι παγωτό...
p.s.2 : Το p.s. απευθύνεται σε όλους σας πλην των Αριανών οπαδών..Εσάς σας κερνάω χωνάκι παγωτό...Το κύπελλο το έχει απαγορεύσει ο γιατρός προ 40ετίας....
TSAKI
Άι Σιχτίρ!
Όπως λογικά καταλάβατε, από εδώ και κάτω ακολουθεί ένα ακόμα παραλήρημα, όπως αυτά που σας έχω συνηθίσει. Το περιεχόμενο είναι εμπρηστικό-πολιτικό-παπαρολογικό, επομένως μην πείτε πως δεν σας προειδοποίησα!
Συνεχίζω λοιπόν... Τελευταία, σε μια απ' τις λίγες εκλάμψεις σοβαρότητας που είχαμε με τον φίλο και συνάδελφο Τσίρι, συζητήσαμε και φιλοσοφήσαμε την (τραγική) κατάσταση της χώρας μας. Εκεί, που καταλήξαμε ήταν πως αν αποφάσιζε ένας στρατηγός να κατέβει με tanks στο σύνταγμα, με μόνη υπόσχεση να κρεμάσει όλους τους πολιτικούς της χώρας μέσα στο ΟΑΚΑ (απ' το σκέπαστρο Καλατράβα), ίσως και να τον εμπιστευόμουν... Πρέπει να διευκρινίσω φυσικά τις πολιτικές μου αντιλήψεις και ιδεολογίες, οι οποίες είναι αρκετά μακριά απ' τη δεξιά, πόσο μάλλον απ' την άκρα δεξιά. Τώρα τίθεται το ερώτημα, γιατί να εμπιστευτώ έναν αιμοδιψή και φιλόδοξο δικτάτορα.... Γιατί όχι ρε παπάρα Έλληνα???? Εδώ εμπιστευτήκαμε ξανά και ξανά, τύπους οι οποίοι έκαναν το ακατόρθωτο: έκλεψαν περισσότερα απ' αυτά που υπήρχαν!!!!!!!! Σε λίγο, ο Βουλγαράκης, ο Ρουσόπουλος και οι υπόλοιποι μπλε και πράσινοι της παρέας θα μπουν και στο βιβλίο Guiness γι' αυτό το επίτευγμά τους, και θα τους δούμε σε κυριακάτικο show με κεντρικούς παρουσιαστές ένα μπρόκολο κι ένα αντίδι (αναφέρομαι στο iq των παρουσιαστών, και προφανώς όποιος δεν κατάλαβε το χιούμορ, μπορεί περήφανα να αυτοαποκαλέιται ραδίκι, σπανάκι κλπ κλπ)...
Η κατάσταση ωστόσο είναι πολύ σοβαρή, και φυσικά δεν χωράνε πολλά χωρατά (γιατί αποκαλούνται χωρατά αφού δεν χωράνε?? τεσπα...). Με μια απλή αναζήτηση στο internet εύκολα βρίσκει κανείς τον δείκτη διαφθοράς σε κάθε χώρα (ορίστε και το site, καθώς ξέρω πως οι περισσότεροι είστε μαλωμένοι με το google: http://www.transparency.org/ ).
Τι διαπιστώνουμε??? Οι έλληνες ανήκουν στην ίδια κατηγορία με λαούς όπως οι βούλγαροι, Ρουμάνοι, Κροάτες, Μεξικάνοι, Κολομβιανοί, Βραζιλιάνοι και λοιποί συμπαθείς βαλκάνιοι και λατίνοι! Σε καμιά περίπτωση δεν έχω κάτι εναντίον οποιουδήποτε λαού, απλά προσπαθώ να τονίσω πως επιδιώκουμε να υποτιμούμε τους παραπάνω λαούς και τελικά διαπιστώνουμε κι επίσημα πως ανήκουμε στην ίδια φάρα: λωποδύτες, κλέφτες και κομπιναδώροι μέχρι το κόκκαλο! Ακόμα και σε αφρικανικές χώρες όπου συνηθίζουν να συνομιλούν με την τηλεόραση, και περιμένουν πότε θα βγει από κει μέσα αυτός που μιλάει για να τον γνωρίσουν, οι άνθρωποι έχουν έναν στοιχειώδη σεβασμό στους άλλους, αλλά και στο κοινωνικό σύνολο.
Προφανώς και δεν είναι εύκολο να εμφυσήσεις την έννοια του κοινού καλού σε κάποιον που έχει μάθει να σκέφτεται μονάχα τις αρπαχτές και τον κώλο του, αλλά μήπως ήρθε η ώρα να το κάνουμε? Μήπως ήρθε η ώρα να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σαν μάζα και σαν σύνολο?
Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε κάτι. Η άλλη λύση είναι να σκάσει (λογοπαίγνιο πάλι! είμαι πολύ καλός σήμερα!!!) ένας απελπισμένος στη βουλή, ζωσμένος με εκρηκτικά, αλλά δυστυχώς δεν επικροτώ μεθόδους που συνοδεύονται από βία κι αίμα, αν και να πω την αλήθεια δεν θα στεναχωριόμουν και ιδιαίτερα. Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι πώς αν δεν βγούμε και τώρα στους δρόμους κι αν δεν αντιδράσουμε χρησιμοποιώντας όλα τα νόμιμα δικαιώματά μας, δυστυχώς την έχουμε βαμμένη... Ελπίζω μόνο να μην είναι ήδη αργά...
*** Θα μου πείτε "τόσο καιρό δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις την πολιτική απ' το κομοδίνο σου, και τώρα που σφίξαν οι κώλοι το θυμήθηκες???". Ε ναι, τώρα το θυμήθηκα, όπως και οι περισσότεροι από μας! Γι' αυτό ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ!!!!
*** ΝΤΑΒΑΤΖΙΛΙΚΙ: προέρχεται από την τούρκικη λέξη davaci, η οποία σημαίνει "ενάγων/μηνυτής". Προφανώς και davacilik θα είναι η πληρωμή για να γίνει η αγωγή.
Στα ελληνικά βέβαια, ως ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ (ή ΝΤΑΒΑΣ) θα μπορούσε να ορισθεί ο ΟΑΣΘ, και ως ΝΤΑΒΑΤΖΙΛΙΚΙ, η αύξηση των τιμών των εισιτηρίων.
Φυσικά, η αύξηση τιμών σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς το οποίο κατέχει μονοπώλιο (καθώς μετρό θα δούμε μάλλον, αφού ο Άρης πάρει το κύπελλο), μόνο ως νταβατζιλίκι μπορεί να χαρακτηριστεί, ειδικά σε μια τόσο δύσκολη οικονομική συγκυρία. Εγώ προτείνω να γίνουμε όλοι fit για να μπορούμε να ξεφεύγουμε από τους ελεγκτές, ενώ προσωπικά, μαζεύω από τώρα λεφτά για να πάρω SUV-τέρας με σκοπό να τρώω όλο μου το χαρτζιλίκι σε βενζίνες. Μολύνοντας την ξεβαμμένη πράσινη συνείδηση των μαλάκιδων που αποφασίζουν για μας, και μπλοκάροντας κάθε κεντρικό δρόμο της πόλης, βρίζοντας και κορνάροντας, θα πάρω το αίμα μου πίσω. Πράσινη παιδεία δεν θέλατε??? ΠΡΑΣΙΝΟ HUMMER ΘΑ ΠΑΡΩ ΚΟΥΦΑΛΕΣ!!!! (Πράσινο ανοιχτό, της σαύρας μάλιστα, με ασημί tribals στις πόρτες - τέρμα καγκουριά!)
Με αγάπη,
Ο Θείος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
