Pig Bang Theory

Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο που βρήκα σε ένα blog για τους νέους που οι οικονομικές συγκυρίες τους σπρώχνουν στα στρατιωτικά και αστυνομικά επαγγέλματα. Ή λειτουργήματα, όπως θέλετε πέστε το. Οι περισσότεροι από αυτούς, μάλιστα, μπαίνουν σ’ αυτές τις σχολές με το στανιό, είτε γιατί ο πατέρας τους τους δηλώνει πως φράγκο για φοιτητική ζωάρα δεν υπάρχει, είτε γιατί πέφτει πάνω τους όλη η ομήγυρη και «άντε, να βοηθήσεις κι εσύ την οικογένεια», «άντε να βγάζεις δικά σου λεφτά στα 22», η συνέχεια γνωστή. Πάνε λοιπόν εκεί, τελειώνουν τις σχολές και με το που βγαίνουν στον έξω κόσμο τους περιμένει το ζεστό παραδάκι. Που για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι και πολύ. Δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό, να εξηγούμαι. Κι επειδή δε γεννηθήκαμε χθες, είχαμε κι εμείς οι…άοπλοι την ευκαιρία να κάνουμε κάτι τέτοιο άλλα δεν το κάναμε. Επειδή όμως, ως γνωστόν, με το ζόρι δουλειά δε γίνεται, όλα αυτά έχουν επιπτώσεις. Στο στρατό όχι και τόσες – τι με νοιάζει εμένα αν θα διοικηθούν καλά οι φαντάροι, ή αν οι γαλονάδες ξενερώνουν τη ζωή τους. Το θέμα είναι οι αστυνομικοί.

Γιατί για να είσαι αστυνομικός πρέπει τέλος πάντως να το έχεις μεράκι. Θα σε βρίσουν, θα σε κοιτάνε παράξενα, αλλά εσύ πρέπει μια δουλειά που έχεις να κάνεις, να την κάνεις σωστά. Όχι μόνο όταν κυνηγάς τα πιτσιρίκια με τα μηχανάκια, μα σε περιπτώσεις που βάζεις το καθήκον πάνω απ’ τη σωματική σου ακεραιότητα. Κι αν δεν έβλεπες από μικρός τον ταξίαρχο Θεοχάρη και σου την έδινε να πάρεις κι εσύ τους δρόμους να πιάσεις το Μεγάλο Κλόουν, αν βαριέσαι και κάνεις τη δουλειά σου με το ζόρι εν πάση περιπτώσει, αυτό δεν το κάνεις. Σ’ άλλες εποχές, τριάντα χρόνια πριν, ίσως να μην υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Τώρα όμως; Στην Αθήνα οι επίδοξοι ληστές έχουν αρχίσει να μαχαιρώνουν κόσμο στο ψαχνό στο δρόμο, σαν σε γουέστερν. Στη συμπρωτεύουσα, όλο και περισσότεροι συμφοιτητές μας πέφτουν θύματα διάρρηξης. Φοβάσαι να περπατήσεις μετά τα μεσάνυχτα γιατί το κατσαβίδι κι οι σουγιάδες πάνε σύννεφο. Θεός δεν είναι ο αστυνομικός για να είναι πανταχού παρών, δε λέμε αυτό. Όταν όμως γίνονται όλα αυτά γύρω σου και ψάχνεις να θυμηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες περιπολικό, κάτι πάει στραβά.

Όχι ότι μπορεί να παρθεί κάποιο δραστικό μέτρο. Πάντα ο κόσμος θα έχει ανάγκη τα λεφτά και τα παιδιά θα σπρώχνονται σε κάποιο επάγγελμα, είτε αυτό είναι ένοπλο είτε πχ το επάγγελμα του γιατρού ή του δικηγόρου. Λίγο φιλότιμο ζητάμε μόνο. Μπες σ’ όποια σχολή θες, αλλά κάνε μια προσπάθεια για το γενικό σύνολο να αποδώσεις λίγο. Αν οι πολιτικοί μηχανικοί αποφάσιζαν πως πλέον θα βαριούνται εξίσου και ξεχνούσαν να στηρίξουν σωστά τα κτίρια που θα σχεδίαζαν, πως θα μας φαινόταν που θα θρηνούσαμε θύματα απ’ αυτό;


***


Το γιατί οι γραμματείες στα πανεπιστήμια ανοίγουν μόνο για μιάμιση ώρα είναι μεγάλο μυστήριο. Τόσο μεγάλο που απορώ γιατί δεν υπάρχει ένα βιβλίο πχ «Ο Σερλοκ Χολμς στις γραμματείες των μηχανολόγων» ή «Το γεράκι της μάλτας κι η γραμματεία των ηλεκτρολόγων» κλπ…


***


Βλέποντας το «Νησί», το «σήριαλ που συγκίνησε το Πανελλήνιο» κι όλα αυτά τα χαριτωμένα που γράφτηκαν, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ ότι ο κόσμος δεν έχει αλλάξει όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Όλους τους κατατρεγμένους του κόσμου αν μπορούσαμε να τους βάλουμε σε μια βάρκα και να τους διώξουμε γιατί μας χαλάνε την αισθητική, θα το κάναμε. Γι’ αυτό συγκινηθείτε, δε λέω, καλό κάνει κι αυτό, την επόμενη φορά που θα δείτε κανέναν φουκαρά στο δρόμο όμως, τουλάχιστον μην αλλάξετε πεζοδρόμιο.





Κος Γουρούνης