Αργία Μήτηρ Πάσης Βλακείας

Μόλις χθες κατάλαβα γιατί στο σχολείο αποκαλούσαμε την τηλεόραση «χαζοκούτι». Γιατί τόσοι χαζοί μαζεμένοι δεν έχουν ξαναεμφανιστεί πουθενά στα παγκόσμια χρονικά. Αυτή η σκέψη μου ήρθε στο μυαλό όταν άνοιξα την τηλεόρασή μου ένα μεσημεράκι, για να αντικρύσω έντρομος έναν κοντό με ροζέ περιβολή να προβαίνει σε δηλώσεις για τη σημασία της Τζούλιας στο σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. «Αυτό ήταν», σκέφτηκα, «ήγγικεν το τέλος», και σα σε σκηνή ταινίας τρόμου έψαξα το τηλεκοντρόλ για να αποφύγω το πολιτισμικό σοκ. Στον επόμενο τηλεοπτικό σταθμό εκείνη την ώρα, η ελληνίδα Όπρα είχε κάτσει στο ειδώλιο διάφορες νύφες για να δικαστούν από μια λυσσασμένη πεθερά, κι όσο κι αν πιστεύει κανείς στις ευεργετικές ιδιότητες του αυτοστραγγαλισμού, όλα τα πράγματα έχουν τα όριά τους. Συνέχισα το ζάπινγκ, για να πέσω πάνω στον αρχαιότερο πέφτουλα της ελληνικής τηλεοράσεως ( έτσι ήταν το «τηλεόρασης» στα χρόνια του ), και μειδίασα σκεπτόμενος ότι αν υπάρχουν γυναίκες οποιασδήποτε σωματο-οικονομικο-κοινωνικο-ηλικιακής κατάστασης που δύναται να γοητευτούν απ’ τις μαλακίες του Πρέκα, μας βλέπω όλους τους άντρες να αδειάζουμε μέσα σε μια μέρα τα ράφια του Μασούτη με τα ξυραφάκια. «Εντάξει», είπα, «στο Μέγκα θα βρω την ησυχία μου επιτέλους», εκεί όμως με περίμενε μια επανάληψη κωμικής σειράς των αρχών του ’90, που , πρώτον μου προξένησε μια σημαντική ηλικιακή κρίση, δεύτερον με απογοήτευσε γιατί συνειδητοποίησα ότι οι υπεύθυνοι του καναλιού πιστεύουν ότι ξεκαρδιζόμαστε ακόμα με αστεία που έχουμε ακούσει μια ντουζίνα φορές, και τρίτον με κατάφερε να κλείσω επιτέλους την τηλεόραση. Να μάθουν όλοι αυτοί που λένε πως το Μέγκα, παρόλη τη σοβαροφάνεια, δε διαφέρει ουσιαστικά απ’ τα υπόλοιπα κανάλια, κυρίως όμως αυτοί που κηρύττουν ότι τα τηλεοπτικά προϊόντα διαφθείρουν. Εμένα με βοήθησαν στην κοινωνική μου ζωή καθώς μετά από αυτό θα αργήσω να πλησιάσω τηλεοπτικό δέκτη.

***

Άντε τυχερούληδες, ο Γιωργάκης μας ενημέρωσε όλους από το βήμα του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, ότι δεν πρόκειται να χρεοκοπήσουμε. Παρότι μία στις τρεις ελληνικές οικογένειες δεν έχει τα χρήματα για την αγορά του οβελία φέτος. Και που ένας στους πέντε έλληνες διάλεξε να μη γυρίσει στον τόπο καταγωγής του για τις γιορτές λόγω της αύξησης της βενζίνης κατά 50% σε σχέση με πέρυσι. Σας ευχαριστούμε κύριε πρωθυπουργέ, το Πάσχα ήδη είναι πιο εύκολο.

***

Όσων αφορά την παρέλαση των βατραχανθρώπων και το σύνθημα που φώναζαν, φυσικά και το γεγονός είναι καταδικαστέο, αλλά η «στρατόκαβλα» (και ζητώ χίλια συγγνώμη για τη λέξη) δεν είναι και τίποτα καινούριο. Μια ερώτηση μόνο στον επικεφαλή, που απ’ ότι διαβάζω, τέθηκε τελικά σε διαθεσιμότητα. Παλικάρι μου, πως σου’ ρθε;;;;


***

Τέλος, για να μη λέτε ότι όλο γκρινιάζω, μπράβο στην Ελλάδα που είναι η τρίτη σε ποσοστά συμμετοχής χώρα στην « Ώρα της γης ». Μακάρι η περιβαλλοντολογική συνείδηση να γίνει καθημερινότητα όλων μας.

Κος Γουρούνης

16 πράγματα που μάθαμε απ' το ντέρμπι

• Στο Μεξικό υπάρχει μια λέξη, το machismo που, μέσα στα ευρύτερα πλαίσια της μετάφρασης, μπορεί να μεταφερθεί ως μαγκιά. Αυτή η μαγκιά είναι ένας παράγοντας – φάντασμα στα ομαδικά σπορ, ωστόσο στα ελληνικά πρωταθλήματα ολόκληρες σεζόν κρίνονται απ’ αυτήν. Χθες, και για πρώτη φορά στη φετινή Superleague, ο Ολυμπιακός έδειξε να τη διαθέτει. Κλώτσησε όσο έπρεπε, μάλωσε όσο έπρεπε, και το κυριότερο απ’ όλα, αποσυντόνισε τον αντίπαλο για να φτάσει σε μια μεγάλη νίκη.

• Όμως δεν μπορεί κάποιος παρά να σκεφτεί, ότι ο Ολυμπιακός ήταν τόσο κακός συνολικά φέτος, που έχασε ένα πρωτάθλημα με μια διαφορά +6 που έχτισε ο ίδιος στα παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό. Για πρώτη φορά λοιπόν μετά τη σεζόν 92/93 ο Ολυμπιακός δε θα στεφθεί πρωταθλητής έχοντας το απόλυτο στα ντέρμπι! Τότε το είχε πάρει η ΑΕΚ, ενώ τώρα προς την κούπα κατευθύνεται ο ΠΑΟ που έχασε το απόλυτο των βαθμών. Είδωμεν βέβαια γιατί φέτος ποτέ δεν ξέρεις...

• Η πικρή γεύση που απομένει στα στόματα των παιχτών του Παναθηναικού, δεν έχει να κάνει τόσο με την ήττα, αλλά με τη συνειδητοποίηση πως υπερτίμησαν τον αιώνιο αντίπαλο. Πράγματι, η χρησιμοποίηση των Ζιλμπέρτο – Σιμάο – Κατσουράνη ( με το ελαφρυντικό της χρησιμοποίησης του τελευταίου σαν στόπερ ), υποδεικνύει πως ο κόουτς των πράσινων το ματς το φοβήθηκε. Λανθασμένα, διότι όπως φάνηκε οι Μαρέσκα – Στολτίδης αδυνατούν να ακολουθήσουν έναν νέο και ευκίνητο παίκτη όπως ο Νίνης.

• Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, ενδέχεται να αποτελούν το πιο αργό και μη αθλητικό δίδυμο μεσαίας γραμμής στην Ευρώπη. Ο ιταλός είτε αργεί να προσαρμοστεί υπερβολικά είτε αδυνατεί λόγω φυσικής κατάστασης, είναι μία απ’ τις 3 χειρότερες μεταγραφές της φετινής Supeleague. Ο δε «Ιέρο», όλοι συμφωνούν πως έπρεπε να κρεμάσει τα παπούτσια του απ’ το καλοκαίρι.

• Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους παίχτες των πειραιωτών όμως; Δεν μπορεί κάποιος παρά να θαυμάσει το ένστικτο του Ματ, όπως και τη φρεσκάδα που δίνει ο «σβούρας» Λούα Λούα. Αυτοί οι δύο ήταν οι καλύτεροι των φιλοξενούμενων, με τους οπαδούς δικαίως να αναρωτιούνται τι θα γινόταν αν και οι δύο προσέφεραν απ’ την αρχή της σεζόν.

• Υπάρχουν παίχτες που προσφέρουν συνέχεια, όποτε τους το ζητηθεί, και στην ιστορία μένουν μόνο τα λάθη τους, αντί για όλες εκείνες τις φορές που κράτησαν τον πήχη των προσδοκιών ψηλά. Τέτοια είναι η περίπτωση του Ζεβλάκοβ, που στον αντί – Μέλμπεργκ ρόλο ήταν πολύ καλός, αλλά όλοι θα θυμούνται μάλλον το αυτογκόλ που πήγε να βάλει. Υπάρχουν και οι πολυδιαβασμένες ιστορίες των ασώτων, που αποφασίζουν κάποια στιγμή να γυρίσουν και να αποδείξουν την αξία τους. Τέτοια είναι η περίπτωση του Ραούλ Μπράβο, που παίζει να κάνει το καλύτερο πρωτάθλημα της καριέρας του.

• Ο Ντάτολο μπορεί πολλά, αλλά δε θέλει. Αλλά όπως φαίνεται δεν τον θέλουν κι όλας, οπότε είναι πάτσι όλοι.

• Στον Παναθηναικό τώρα, ο Σισέ προσπάθησε, αλλά δεν του έκατσε, κάτι που πάνω κάτω περιγράφει τον αγώνα όλων των πρασίνων. Για μας, ο καλύτερος όλων ήταν ο Σαλπιγγίδης, όχι μόνο για την κινητικότητα του, αλλά και γιατί ήταν ο μόνος παίχτης στο γήπεδο που δικαιολογεί τον όρο «επαγγελματίας». Πάλεψε και φώναξε, χωρίς όμως να πιαστεί στα χέρια με κανέναν όπως άλλοι παίχτες των πρασίνων. Αρχηγοί της ομάδας τους, αλλά και της εθνικής.

• Ο αρχηγός ως θεσμός στα ομαδικά αθλήματα υπάρχει για να οργανώνει να ηρεμεί και οπότε πρέπει να ξυπνάει τους συμπαίκτες του. Ο Καραγκούνης με το κλαίγεται και να ψάχνεται για μανούρες (ας μου επιτραπεί η έκφραση) όλη την ώρα θύμιζε περισσότερο ημίγυμνο νεαρό στη θύρα 13 παρά αρχηγό ομάδας στον αγώνα που θα της εξασφάλιζε τον τίτλο.

• Στο Λουκά το Βύντρα αξίζει τουλάχιστον ένα μπράβο. Δεν ξέρει. Το παλεύει ομως

• Το ποδόσφαιρο είναι σαν τη μαγειρική. Τα πολλά μπαχαρικά κουράζουν. Όταν το καταλάβει αυτό ο Λέτο, τότε θα μπορεί να θεωρείται ποδοσφαιριστής.

• Ο ολυμπιακός ΔΕΝ έχει προπονητή. Δεν θα κρίνω τις ποδοσφαιρικές γνώσεις του Μπάντοβιτς αλλά από την πλευρά διαχείρισης χαρακτήρων και συμπεριφορών δεν κάνει ούτε για νηπιαγωγείο με δεμένα τα νήπια στις καρέκλες τους. Και για να καταλάβετε καλύτερα ότι ο καθένας κάνει του κεφαλιού του θυμηθείτε την φάση όπου ο Μήτρογλου κατέβαζε την μπάλα αγκαζέ με τον Μαρέσκα. Αυτό θα πει ανάπτυξη!

• Και στους παίχτες έρχεται να προστεθεί κι όλο το προπονητικό τιμ, τουλάχιστον αυτό καταλάβαμε απ’ την αποβολή του γυμναστή. Αν μη τι άλλο γελάσαμε λίγο με το «Είναι αλήτης»…

• Αξιοσημείωτο είναι και πρέπει να αναφερθεί πως ο Αντώνης Νικοπολίδης δεν έχει δεχθεί ποτέ γκολ εναντίον του Παναθηναϊκού. Αυτό δεν πρέπει να του δίνει ελπίδες βέβαια. Πιο πολύ παίζει μπάλα η εξυπνάδα του παρά ο ίδιος.

• Οι καθυστερήσεις επιβαρύνουν την ομάδα που θέλει το γκολ. Οι οπαδοί των πράσινων που προκάλεσαν τα επεισόδια στο 64’στέρησαν από την ομάδα τους τουλάχιστον μία ευκαιρία. Και φυσικά έδωσαν ανάσες στους…παλαίμαχους του Ολυμπιακού!

• Πόσα δάχτυλα πρέπει να χαθούν για να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από το ποδόσφαιρο;

Οι στοιχηματζίδες

Βοήθειά μας

Στην Ελλάδα υπάρχουν κάποια πράγματα που, όταν είσαι μικρός σου λένε θα τα καταλάβεις μεγαλώνοντας, μόλις μεγαλώσεις ότι θα τα καταλάβεις ωριμάζοντας, κι όταν με το καλό ωριμάσεις σου λένε πως για να τα καταλάβεις πρέπει να αλλάξεις τρόπο σκέψης. Κοινώς δεν τα καταλαβαίνεις ποτέ. Ε λοιπόν, ένα από αυτά είναι η σχέση κράτους – εκκλησίας, κι ως προέκταση αυτής, η σχέση της εκκλησίας με τα χρήματα των Ελλήνων.
Το αν πιστεύει κάποιος στο Θεό, τον Αλλάχ ή τον Ποσειδώνα τον Τριαινοφόρο είναι δικιά του υπόθεση, όπως δικιά του υπόθεση είναι και το να γουστάρει να ακουμπάει το μεροκάματό του κάθε βδομάδα στα παγκάρια. Αν βέβαια αυτό σου εξασφαλίζει γκόμενες και ουίσκι 18άρι στον μεταθανάτιο κήπο της Εδέμ, αυτό είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση, που αν την ανοίξω εδώ ο Λεωνίδας θα μου ανοίξει το κεφάλι με το πληκτρολόγιο, αφού μου δώσει τα παπούτσια στο χέρι. Και το πληκτρολόγιο φυσικά.
Τέλος πάντων, αυτό που δεν είναι υπόθεση του κάθε πιστού είναι ένας υποτυπώδης έλεγχος της εκκλησιαστικής περιουσίας, έλεγχο στον οποίο υπόκειται κάθε ιδιωτική ή κρατική επιχείρηση. Και δε θέλω «ου» για το «επιχείρηση», γιατί με βαριά τη καρδία θα σας θυμίσω τον σεβάσμιο Εφραίμ και κάτι που ακούστηκε για ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα…
Δε θέλω να γίνομαι συνομωσιολόγος αλλά κάτι βρομάει από χιλιόμετρα. Κανένας δεν αμφισβητεί το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας, αλλά νομίζω ότι για τους αγωγούς μιας θρησκείας που κηρύττει την αγάπη προς τον πλησίον αυτά είναι πράγματα επικροτήσιμα μεν, αυτονόητα δε! Άσε που τα 100 εκατομμύρια που δίνονται ετησίως, δεν είναι το ετήσιο κέρδος. Είναι πολλά τα έξοδα συντήρησης; Τότε γιατί η Επισκοπή Λάρισας ντύνεται αποκλειστικά με υποδήματα Prada; Και γιατί στον ταπεινό Πλατύκαμπο, απ’τον οποίον κατάγομαι κι ως εκ τούτου μπορώ να μιλήσω με ασφάλεια, η εκκλησία είναι ιδιοκτήτης ενός οικήματος και αρκετών οικοπέδων; Αυτά δεν συμβάλλουν στη συντήρηση και στους εκκλησιαστικούς μισθούς; Δεν είμαστε ηλίθιοι κύριοι. Τα ορφανά παιδάκια δεν πρόκειται να πεινάσουν (περισσότερο) αν η εκκλησία φορολογηθεί με το 20% των εσόδων, έστω κι αν χρειαστεί να συνηθίσουμε στην εικόνα των fit ιερέων με τις μικρότερες κοιλίτσες…
Το τελικό συμπέρασμα είναι πως η εκκλησία, δυστυχώς, δεν ξεφεύγει απ’το χρυσό κανόνα. Εκ των έσω η διαφθορά έχει χτυπήσει κόκκινο, κι ενώ υπάρχουν άνθρωποι με ιδεολογία, όνειρα και διάθεση να προσθέσουν στην κοινωνία, τους φρενάρουν κάποιοι άλλοι που θέλουν να προσθέσουν μηδενικά στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Ακριβώς όπως στην πολιτική.

ΥΓ1: Γέλασα πολύ με το άρθρο του Θείου για τη Γιουροβίζιον. Φέτος σπαταλήστε ένα μινιματάκι για να ψηφίσετε κάποιο απ’τα μεγάλα φαβορί, γιατί σπάει ο διάολος το ποδάρι και βγαίνουμε πρώτοι, βλέπω το Γιώργο την άλλη μέρα να κηρύσσει πτώχευση..

ΥΓ2: Δεν μπορώ να καταλάβω τις κακοήθειες μερικών, ότι η Αστυνομία στην Ελλάδα αργεί και δεν είναι πανταχού παρούσα. Το πάρτυ των παιδιών τις προάλλες στο πιτς – φιτίλι το σχόλασαν. Ένα μπράβο στο φίλο μου το Γιάννη και στα άλλα παιδιά για την οργάνωση, σε μια ωραία βραδιά που δε μας άφησαν να την τελειώσουμε το ίδιο ωραία.

ΥΓ3: Αν κάποιος μας έλεγε πριν ένα μήνα ότι θα είχαμε τη μισή υποστήριξη από αυτή που μας χαρίσατε απλόχερα, θα τον λέγαμε στην καλύτερη τρελό. Απλά ευχαριστούμε, όλα τ’ άλλα περιττεύουν.

Κος Γουρούνης

Ούτε του Παπά

Ούτε του παπά δεν το λένε στο ΠΑΣΟΚ, που εν μέσω του κινηματογραφικού ντεμπούτο της Τζούλιας, η βενζίνη έφτασε τα 1,5 ευρώ. Πας να φουλάρεις, βλέπεις τις τιμές και λες «καλά εγώ που ήμουν, τσόντες έβλεπα;». Μάλιστα κύριε, κι αυτό που προκαλεί ερωτήματα είναι το γιατί. Πρώτον, η κυρία Αλεξανδράτου μπορεί να μην είχε ντεμπουτάρει επίσημα, αλλά ο ντουνιάς είχε βουίξει από «ερασιτεχνικά βίντεο, από αυτά που έχουν τραβήξει όλα τα ζευγάρια» - κάποιος μας περνά για ηλίθιους- , κι από λίγο-πριν-την-τσόντα φωτογραφήσεις, οπότε δεν είναι ότι δεν της το είχαμε της δεσποινίδος. Δεύτερον, σύμφωνα με διάφορους ειδικούς με πολλές διατριβές στο αντικείμενο (εμένα και τους φίλους μου εννοώ…), η ταινία είναι κάκιστη, πράγμα που οφείλεται κυρίως στο αλλού-πατώ-κι-αλλού-βρίσκομαι feeling της καλλιτέχνιδος. Μετάνοιες κάνουν λοιπόν ο Γιωργάκης και το επιτελείο του γιατί χάρη σε μια πλατινέ ξανθιά περνάει στο ντούκου κι η επιτήρηση κι οι ανατιμήσεις και της Παναγιάς τα μάτια.
Στην εθνική σταρ αναφέρθηκε βεβαίως βεβαίως κι ο Καρατζαφύρερ. Με τον οποίο έχω χάσει κάθε συλλογιστική επαφή, ειδικά στο θέμα των μεταναστών, για το οποίο αγορεύει μανιασμένος καθημερνώς στη βουλή θυμίζοντας την Πέγκυ Καρά στο αξεπέραστο «Κωνσταντίνου Και Ελένης» και τις…σκύλες της λύσσας! Ε, λοιπόν να μου το θυμηθείτε, σε μερικά χρόνια θα εμφανιστεί η χαμένη ερωμένη του από το Τουρκμενιστάν, και θα αποκαλύψει έναν παράφορο έρωτα που άφησε πληγωμένο τον πρόεδρο, κι έτσι θα δικαιολογηθεί όλη αυτή η εκστρατεία του 4ου Ράιχ…
Πάνω στο θέμα των μεταναστών επίσης, έμαθα ότι το κύριο επιχείρημα των αντιρρησιών είναι ότι τα παιδάκια που θα διεκδικήσουν την υπηκοότητα δεν έχουν επαρκή γνώση της ελληνικής ιστορίας. Φαίνεται ότι είμαι απ’τους λίγους που παρακολουθούν τις εκάστοτε εκπομπές στις οποίες βγαίνει ένας χαζοχαρούμενος με ένα μικρόφωνο και ρωτάει τους περαστικούς διάφορα για τις εθνικές επετείους, για να λάβει απαντήσεις κυμαινόμενου μήκους κύματος απ’την απόλυτη βλακεία μέχρι την αδικαιολόγητη άγνοια. Και που ‘στε, έλληνες γηγενείς τις δίνουν, ούτε Πακιστανοί ούτε Καμερουνέζοι. Για να μη μιλήσουμε για τις επιδόσεις των αλλοδαπών μαθητών και σπουδαστών, γιατί θα εκτεθούμε…
Τέλος, είδα κι εγώ το προσβλητικό βίντεο από τη σατυρική γερμανική εκπομπή. Δεν ξέρω πως θα το αντιμετώπιζα αν ήμουν δυτικοευρωπαίος και το χιούμορ μου περιοριζόταν σε τραγούδια όπως το «Μπετίνα μάζεψε τα βυζιά σου» - νουμερο 1 στα γερμανικά τσαρτς για μήνες-, όμως κρίνοντας απ’τις ενδυματολογικές επιλογές της συμπαθούς γερμανίδας που πρωταγωνιστούσε (παρόμοιο φορεματάκι φοράει μία χήρα στο χωριό μου στα κυριακάτικα μνημόσυνα), μάλλον θα ξεκαρδιζόμουν στα γέλια. Παρόλα αυτά, να ευχαριστήσουμε εδώ τους φίλους γερμανούς, γιατί παρότι οι πρόγονοι μας εφηύραν τον ομοφυλοφιλικό έρωτα, αυτοί κι οι υπόλοιποι βόρειοι που μας κατατρέχουν τώρα, τον τελειοποίησαν.

Κος Γουρούνης

Eurovison & Humour

Πριν προλάβω καλά καλά να δημοσιεύσω το πρώτο μου άρθρο με έκραξαν για την πολιτική θεματολογία μου και μου έκοψαν κάθε διάθεση για σοβαρές συζητήσεις (δεν ήθελα και πολύ...). Έτσι είπα να ασχοληθώ με κάτι εντελώς ασόβαρο, αστείο, γελοίο και ανούσιο.

Με την Eurovision.

Καλώς ή κακώς δεν είχα την τύχη να παρακολουθήσω live την εκπομπή της ΝΕΤ για το τραγούδι που θα εκπροσωπήσει την χώρα μας (είχαμε εκπομπή άλλωστε...), αλλά το μετάνιωσα οικτρά μόλις πρωτοάκουσα το "OPA"...

Είδα επιτέλους να επιστρέφουμε στις παλιές καλές εποχές του S.A.G.A.P.O. με μια μεγαλειώδη εμφάνιση του Γιώργου Αλκαίου (νεκρανάσταση, όπως είπε κι ο φίλος Τσίρι) και των χορευτών του!

Είδα επίσης τις λατρεμένες μου μελισσούλες να μην με απογοητεύουν και να επιβεβαιώνουν τα όσα έχω πει γι' αυτές!

Τώρα θα αναρωτιέστε "πλάκα μας κάνει ο ηλίθιος?". Προφανώς...

Όπως πιστεύω πως πλάκα έκαναν όσοι μπήκαν στον κόπο να ψηφίσουν ένα απ' αυτά τα κομμάτια!!! Αδυνατώ να πιστέψω πως υπάρχουν έλληνες με τόσο αρρωστημένο γούστο.

Βέβαια, θα μου πείτε, εδώ κάποιοι τη βρίσκουν με κατσίκες, κάποιοι άλλοι με πόδια και κάποιοι τρίτοι με συνδυασμό των παραπάνω, αλλά επιμένω: Τι μπορεί να βρήκε κάποιος στον Αλκαίο και τα "παλικάρια" που χόρευαν σαν πίθηκοι υπό την επήρεια βαρβιτουρικών?

Και τι ακόμα στις μέλισσες οι οποίες κατέβηκαν μ' ένα μεγαλοφυές κομμάτι.

Ένα κομμάτι το οποίο μιλάει για έναν τύπο που θέλει να φάει την αδερφή του φίλου του, κι εκείνος αντί να τον σακατέψει, κάνει τον κινέζο!!!

Κι ενώ νομίζαμε πως είχαμε ακούσει τα χειρότερα τραγούδια ever, διαπιστώνουμε πως οι κακόγουστοι και οι ατάλαντοι έχουν άφθονα αποθέματα δημιουργικότητας.

Θα μπορούσα μάλιστα να παρομοιάσω το "OPA" με τον Ολυμπιακό!

Πριν αναρωτηθείτε ενδόμυχα (ίσως και φωναχτά) τι ναρκωτικά παίρνω και από που, αφήστε με να αναλύσω τον συλλογισμό μου:

-Βγήκε πρώτο στην Ελλάδα.

-Στην Ευρώπη θα πατώσει.

-Θα γίνει ρεζίλι.

-Θα κάνει ακόμα και τους ψυχρούς βορειοευρωπαίους να γελάσουν.

Επίσης, ρωτήστε τον εαυτό σας πόση σοβαρότητα αποπνέει η ενδεκάδα του ολυμπιακού και πόση το roster του Αλκαίου. Δεν θα μπορούσε άνετα ένας από δαύτους να παίζει αμυντικό-χαφ στο γαύρο? Τι παραπάνω έχει ο Dudu κι ο Maresca? Κι αντίστροφα: Ντύστε τον Κώστα "Ντεσπεράντο" Μήτρογλου με αυτές τις ενδυμασίες και θα δείτε πόσο δίκιο έχω.

Επειδή η παπαρολογία (συγγνώμη) είναι αγαπημένο μου σπορ, κατάφερα πάλι να ξεφύγω, αλλά επανέρχομαι εκεί που είχα μείνει.

Στο αγαπημένο μου συγκρότημα.

Τις μέλισσες.

Λυπήθηκα πάρα πολύ που δεν πήγαν αυτές στην Eurovision, καθώς θα χαιρόμουν να τις δω να γίνονται ρόμπες πανευρωπαϊκώς. Όχι ότι αυτό θα αποδείκνυε κάτι, απλά θα ήταν μια προσωπική ικανοποίηση (είμαι κακός, το ξέρω). Εξάλλου θα έχουν στο MAD όση δημοσιότητα χρειαστούν για να πάνε μπροστά, παρέα με τα Κόκκινα Χάλια, τον Μύρωνα Στρατή (ποτέ δεν κατάλαβα ποιο από τα δύο είναι το όνομα του) υπό την καθοδήγηση φυσικά του Θέμη Γεωργαντά. Επιτρέψτε μου να αφήσω μερικές σειρές κενές, καθώς συσσωρεύτηκε πολύ ταλέντο στις 4 προηγούμενες και κοντέυει να ξεχειλείσει από τον browser μου.

Όλα ΟΚ.

Πριν όμως κλείσω το άρθρο μου, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους μας στηρίξατε σ' αυτές τις πρώτες μας εκπομπές και με τη συμμετοχή σας φτάσατε μέχρι το αστρονομικό νούμερο των 102 (...) ακροατών την προηγούμενη παρασκευή!

Ελπίζουμε όσο περνάει ο καιρός και όσο μαθαίνουμε, να γινόμαστε πιο άθλιοι, πιο εκνευριστικοί, πιο κουραστικοί, και γενικά πιο ανυπόφοροι από ποτέ!!!

Με αγάπη

Ο Θείος

Η Αλίκη στη Χώρα των Gamato-ν

Συνήθως δε μου αρέσουν οι οσκαρικές ταινίες, πράγμα που έγινε και φέτος. Η ταινία που ξεχώρισα, το «Sherlocke Holmes», υποψήφιο μόνο για την κατηγορία της συνολικής μουσικής επένδυσης, έφυγε από το Kodak Theatre με την ουρά στα σκέλια. Μια ταινία όμως που σίγουρα θα σάρωνε τα αγαλματάκια και πιθανόν να μου αρέσει είναι η Αλίκη του Μπάρτον, κυρίως γιατί ο τύπος είναι ο μεγαλύτερος παραμυθάς του σύγχρονου κινηματογράφου, ο Depp μπορεί να παίξει ο,τιδήποτε, και το πρωτότυπο παραμύθι του Caroll αποτελεί ένα απ΄τα πιο «ενήλικα» και σκοτεινά παραμύθια που έχουν γραφτεί ποτέ. Οπότε το ζήτημα δεν είναι αν θα τη δω, αλλά που, κι εδώ θα μπορούσα να «ευχαριστήσω» τα παιδιά απ’τη Δ.Η.Ε. που μ’έβγαλαν απ’αυτό το λούκι, κλείνοντας το μεγαλύτερο downloading site στην Ελλάδα.
Εδώ θα κάνω λίγο το δικηγόρο του διαβόλου και θα πω ότι τα «παιδιά του gamato» (που της τελευταίες μέρες είναι τόσο γνωστά όσο και τα «παιδιά του Πειραιά» της Μελίνας, τα «παιδιά της πιάτσας» του Τσιφόρου, και πάει λέγοντας) μέσα από τις διαφημίσεις και τα συναφή, την έκαναν την μπάζα τους, κι αυτό μάλλον ήταν και το θανάσιμο λάθος που τους οδήγησε στην ψειρού, κι όχι τα πνευματικά δικαιώματα κι όλα αυτά περί πνευμάτων που όπως δεσμεύτηκε θα σας εξηγήσει αναλυτικότερα και με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο ο Θείος. Γιατί κανένας δεν ασχολείται με τον καθένα που παρανομεί κι η τσέπη του παραμένει άδεια, ωστόσο μόλις παχύνει λίγο το πορτοφόλι του, αποκτά καινούρια καγκελωτά κουφώματα…
Κι όλα αυτά γιατί όπως είπε και ο φίλτατος κος Λοβέρδος, δεν υπάρχει σάλιο. Οπότε το να πλουτίζει κάποιος στις πλάτες άλλου, κάτι αυτονόητο τα προηγούμενα χρόνια, είναι επισήμως το πλέον in-fashion έγκλημα. Βέβαια οι κακές γλώσσες λένε πως οι πολιτικοί συνεχίζουν να πλουτίζουν στις δικές μας πλάτες, αλλά ζώντας σε μια χώρα που ακόμα αποφασίζουν για την έρευνα του σκανδάλου της Siemens, όπως λέει και το ανέκδοτο, τις παρασκευές….ζoριζόμαστε λιγο, άλλα όλα καλά!
Σάλιο φυσικά δεν έχουν κι οι αγρότες. Με τους οποίους η κάθε κυβέρνηση πληρώνει το αξεπέραστο «Τσοβόλα δώστα όλα» με το κλείσιμο των Τεμπών και των λοιπών κύριων περασμάτων για κανένα μήνα, σχεδόν κάθε χρόνο. Με τους αγρότες λοιπόν τρία τινά μπορεί να συμβαίνουν: Το πρώτο είναι ότι οι άνθρωποι κυριολεκτικά πεινάνε, κι αν δε βγούνε θα συνεχίσουν να πεινάνε. Το δεύτερο είναι ότι όλα αυτά υποκινούνται από κομματικές παρατάξεις και εσωτερικές διαμάχες αυτών, πράγμα που κι ένα μήνα να έχεις ζήσει στο Ελλάντα, έχεις πάρει πρέφα ότι είναι ο κύριος λόγος για όλες πάνω-κάτω τις πολιτικές διαμαρτυρίες. Τρίτος λόγος, κι ένας που έχω αρχίσει να πιστεύω τώρα τελευταία είναι ότι έχουν δει όλοι από καμιά δεκαριά φορές τους «300», έχουν και μια σφαιρική γνώση του τι έγινε στο Κιλελέρ, και βάλθηκαν να ξαναγράψουν χρυσές σελίδες στην ελληνική ιστορία...Με όρους στοιχήματος θα έπαιζα το 1 ή το 2, αλλά θα έβαζα και κανένα πεντάευρω στο 3 γιατί σ’αυτή τη χώρα, κατά καιρούς τα βλέπουμε όλα…
Πάντως ευτυχώς που υπάρχει και το ποδόσφαιρο ώρες ώρες κι αποκτάμε την ωραία αυτή ψευδαίσθηση ότι η σκληρή δουλειά υπερτερεί των χρημάτων, γιατί μεσοβδόμαδα η Λυόν με πειθαρχία και τρέξιμο πέταξε εκτός συνέχειας Τσου Λου τη Ρεάλ (που του χρόνου της προτείνουμε να αγοράζει τις αντίπαλες ομάδες καλύτερα). Όχι ότι αυτοί είναι φτωχούληδες, αλλά τουλάχιστον δε βάλθηκαν να αγοράσουν κάθε παιδάκι που κλωτσάει στραβά…



The importance of being happy. Παραφράζω τον τίτλο του θεατρικού του Ουάιλντ, και τον αφιερώνω σε όλους τους έλληνες πολιτικούς, με την εγκυκλοπαιδική πληροφορία ότι ένας στους έξι νέους στην Ελλάδα πάσχει από κατάθλιψη. Τώρα ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε…..



Κος Γουρούνης

Λευτεριά στο GAMATO!!!! (και άλλα συναφή...)

Να που μου μ' αυτό το θέμα μου δόθηκε κι εμένα η ευκαιρία να συστηθώ και να πάρω λίγη απ' τη δόξα του κυρίου Γουρούνη (ο οποιός έχει μονοπολησει το blog μας...). Εγώ δεν θ'αρχίσω με τις κλασσικές γλυκανάλατες σαχλαμάρες για τη ζωή μου, και τις μουσικές μου εμπειρίες (εξάλλου, who cares??). Απλά είμαι κι εγώ ένας απ' τους "4" που ξεκινήσαμε αυτό το μεγαλεπίβολο project κι ελπίζω να έχουμε την στήριξη και την συμπαράσταση όλων σας!

Τεσπα... ας μπω κατευθείαν στο ψητό:

"Κλείσανε το gamato!!! Ας βγούμε όλοι στους δρόμους!!!"

Ακούγεται ωραίο κ επαναστατικό, σωστά?

Τώρα ας προσθέσουμε κι έναν πιο "κοινωνικό" τόνο:

"Οι πολιτικοί που έκλεψαν είναι ελεύθεροι, αλλά κλείσανε το gamato!!! Ας βγούμε όλοι στους δρόμους!!!"

Πιο καλό και πιο πειστικό δεν είναι τώρα?

ΠΕΛΕΝΤΟΥΡΙΑ (ο τόνος στο Υ) όπως θα' λεγε κι ο παππούς μου!!!

Πως θα βγείς ρε μαλάκα έλληνα (συγγνώμη κιόλας - βάλτε ΜΠΙΠ στο έλληνα) στους δρόμους για το gamato, όταν σε κλέβουν οι ίδιοι τύποι εδώ και 20 χρόνια και πας και τους ξαναψηφίζεις??? Κάποιοι έπαιζαν στοίχημα με τα λεφτά απ' τα κρατικά ταμεία και κανένας δεν ξεσηκώθηκε, και θα ξεσηκωθούμε τώρα??? Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά δεν το νομίζω...

Ξέρετε τι μου θυμίζει ο ελληνικός λαός? Το έχω ξαναπεί βέβαια, αλλά ας γίνω κουραστικός.

Χέστηκα. Εξάλλου δικό μας είναι το blog.

Μου θυμίζει το ανέκδοτο μ' εκείνον τον κυνηγό που πηγαίνει ξανά και ξανά στο δάσος για να σκοτώσει αρκούδες, και τελικά καταλήγει να τον συνουσιάζουν αυτά τα συμπαθή θηλαστικά...

Οπότε έρχεται κάποια στιγμή μια αρκούδα και του λέει: "Κυνηγέ, πρέπει να το παραδεχτείς.. Δεν έρχεσαι μόνο για κυνήγι στο δάσος..."

Νομίζω καταλάβατε την παρομοίωση με τον μαζοχιστή έλληνα, έστω και μέσω ενός ηλίθιου αστείου.

Ας επανέλθω όμως, γιατί δεν έχω σκοπό να δώσω πολιτικές προεκτάσεις στο "σκέφτομαι και γράφω" μου.

Το σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι οι πολιτικοί και γενικά όσοι έχουν εξουσία σ' αυτήν τη χώρα κάνουν ότι θέλουν γιατί τους το επιτρέπουμε εμείς, ο αδιάφορος λαός. Φυσικά όταν οι πολιτικοί είναι διατεθειμένοι να εκπληρώνουν τα ρουσφέτια μας, πιστεύετε έχουν ηθικό κόλλημα να βολέψουν και τον δικό τους ποπό? Δεν θα τους χαρακτήριζα και πρωτοσύγγελους της μητρόπολης από άποψη ηθικών αρχών κι αναστολών....

Επομένως, τα άδεια ταμεία, οι περικοπές μισθών, το κλείσιμο του gamato κλπ, είναι μόνο λίγα απο όσα μας αξίζουν. Και ακόμα περισσότερα θα έρθουν. Το μόνο ενθαρρυντικό είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον χρήματα για να κλαπούν...

Κλείνοντας, θα ήθελα να στείλω το δικό μου μήνυμα γνήσιας αγανάκτησης και οργής:

"Ανεχτήκαμε πολλά: Μίζες στη Siemens επί 20 χρόνια, τζόγος με τα χρήματα των ταμείων, τζόγος στο χρηματιστήριο (επί Σημίτη, αν θυμάστε...), πολιτικοί να χτίζουν βίλες και αναψυκτήρια με λεφτά φορολογούμενων, περικοπή μισθών για να βγουν τα σπασμένα, επιπλεόν φορολογία. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΤΟ GAMATO!!!!!!!!! ΑΥΤΟ ΠΙΑ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ!"

Με αγάπη: Ο Θείος

PS: Αυτή τη φορά προτίμησα να μαλώσουμε περί πολιτικής. Την επόμενη η συζήτηση θα παέι και στα πνευματικά δικαιώματα... Εκεί έχει πολύ ψωμί!

Περί Καπνίσματος

Αν κάτι μας χαρακτηρίζει ως έλληνες, αυτό είναι η υπερβολή. Έχει μυριογραφτεί από πολλούς και σημαντικότερους εμού, αλλά η καθημερινή συνειδητοποίηση μπορεί μόνο να σε εκνευρίσει ή να σε λυπήσει. Σάββατο βράδυ στην πόλη, κι εκεί που έχω αποφασίσει να κλείσω κάθε δίαυλο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και να βάλω να παίζει η έκτη και τελευταία σεζόν των «Χαμένων» (που μακάρι να τους βρούνε, να ησυχάσει το κεφάλι μας απ’αυτό), με πήρε ένας φίλος -απ’αυτούς που τους συναντάς μια φορά στο λύκειο, μία σαν φοιτητής, μία στο γάμο τους και μία όταν αποδημούν εις Κύριον- και κανονίσαμε ένα μεταμεσονύκτιο ποτάκι σε ένα από τα in στέκια της πόλης το τελευταίο διάστημα. Αποφάσισα, λοιπόν, πως οι αμερικανιές μπορούν να περιμένουν και του έκανα τη χάρη, τι χάρη δηλαδή, αφού με το μαγαζί ενθουσιάστηκα, τόσο με τη μουσική, το χώρο και την ωραία μπαργούμαν, όσο και με το ότι ουίσκι special με 8 ευρώ είχα καιρό να πιω. Όλα καλά, όλα ανθηρά, ώσπου ανάψαμε δυο τσιγαράκια. Αυτό ήταν. Το μισό προσωπικό έπεσε επάνω μας, λες και αναγνώρισαν ξαφνικά στα πρόσωπά μας τα αδέρφια Παλαιοκώστα, και μερικοί ευγενικά, άλλοι όχι τόσο, μας είπαν ότι μπορούμε να καπνίσουμε μόνο έξω. Έξω. Παρέα με το χιονόνερο.
Δεν είμαι φανατικός καπνιστής και μπορώ να αντέξω και χρόνο χωρίς τσιγάρο, οπότε το συγκεκριμένο μέτρο με αφήνει παγερά αδιάφορο. Μπορώ ακόμα και να καταλάβω όλους εκείνους που ξαφνικά έμαθαν τον όρο «παθητικός καπνιστής» και τον αμολάνε ελεύθερα δεξιά-αριστερά, γιατί όντως το παθητικό κάπνισμα είναι εξίσου βλαβερό. Απλά αλίμονο αν η διαφορά μας απ’τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες ήταν μόνο αυτή. Σε μια χώρα που θυμίζει μια τεράστια χωματερή, αφού ο καθένας αφήνει τη βρώμα του όπου του καπνίσει, που στις μεγαλουπόλεις της χρειάζεσαι 3-4 φίλτρα τουλάχιστον για να πιεις νερό, που οι μισές αποχετεύσεις είναι τουλάχιστον τριτοκοσμικές, και που οι μισοί έλληνες νομίζουν ότι οι όροι «βιολογικός καθαρισμός» και «ανακύκλωση» είναι όροι cult ταινίας sci-fi του ’60, ναι, έλληνες, το παθητικό κάπνισμα θα σας σκοτώσει…

Εξάλλου, τις προάλλες θυμήθηκα τον μακαρίτη τον Όσκαρ Ουάιλντ που έγραψε ότι το κοινό έχει ανάγκη να γνωρίζει τα πάντα εκτός από αυτά που αξίζει να γνωρίζει, όταν ο Γιώργάκης περιχαρής έβγαινε από το Λευκό Οίκο να μας ανακοινώσει ότι καταργούνται οι βίζες για το Αμέρικα, κι όλα αυτά σε ειδικό έκτακτο δελτίο, στη μέση αγώνα Champions League. Όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι άκουσε η μαμά του, η κα Μαργαρίτα, απ’τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους, αλλά και ιδιοκτήτες καφετεριών…Παρεπιπτόντως, το ότι καταργήθηκε η βίζα δε σημαίνει ότι θα χάσουμε το δικαίωμα μας στην ελάσσονα σεξουαλική παρενόχληση απ’την κάθε δίμετρη ντουλάπα που δουλεύει σε αμερικανικό αεροδρόμιο. Μην ανησυχείτε…

Τέλος, χθες διάβασα για ένα μωρό στην Κορέα (δεν είμαι σίγουρος, πρόκειται πάντως για μία από εκείνες τις χώρες), που πέθανε γιατί οι γονείς του το ξέχασαν, καθώς ήταν απασχολημένοι φροντίζοντας το διαδικτυακό τους μωρό, σε μία απ’αυτές τις on-line ανοησίες. Πολλά μπορεί κανείς να πει και να γράψει, αλλά το κυριότερο είναι ότι η ζωή έξω απ’τα 2 GB, τα modems και τα routers, είναι πιο όμορφη και μακάρι να το καταλάβουμε όλοι κάποια μέρα. Κι αν νομίζετε πως η Κορέα είναι πολύ μακριά, μη φάτε, έχει γλαρόσουπα. Κάποιο βράδυ που θα γυρνάτε σπίτι σας ρίχτε μια ματιά σε ένα internet café, δείτε όλες αυτές τις αποβλακωμένες φάτσες και μετά πείτε μου ότι αυτό δε θα μπορούσε να γίνει στη γειτονιά σας…

-Σας ευχαριστουμε για τη βοήθεια και την υποστήριξή σας στα πρώτα μας βήματα. Τα σχόλιά σας κι οι ιδέες σας είναι ο μόνος μας οδηγός.-

Κος Γουρούνης

Αν δεν παινέψουμε το σπίτι μας θα πέσει να μας πλακώσει...

Επειδή τα λέει καλά ο τίτλος, το crew του heavenly sound θα είναι την τρίτη στον Συνδετήρα (από πολλά πόστα....) με καλή House/Funk μουσική και απαράμιλλο service!

Καλη αρχή!!!!!!!

Οι πρώτες αναμνήσεις που έχω από ραδιόφωνο είναι πολύ μακρινές και μετά βίας τις θυμάμαι. Είμαι σίγουρος όμως ότι τις απέκτησα κάποια Κυριακή, όταν κάποιος ευγενής κύριος μετέδιδε προπολεμικά τραγούδια για να τα ακούσουν ο πατέρας μου και άλλοι 3 - 4 (δεν παίρνω και όρκο για τον ακριβή αριθμό) καθώς χαλάρωναν πριν από άλλη μια κουραστική βδομάδα. Δε χρειάζεται να αναλύσουμε το τραύμα που μπορεί να προκαλέσει σε ένα φυσιολογικό παιδί αυτή η εμπειρία, ούτε βέβαια το πόσο πολύ αντιπαθεί το ίδιο φυσιολογικό παιδί τη ραδιοφωνία μετά από καμιά 50αριά τραγούδια του Αττίκ…
Μπορεί, λοιπόν, να μου πήρε καμιά δεκαριά χρόνια να παίξω με τις ραδιοφωνικές συχνότητες, αλλά όταν το έκανα, κοινώς (και μετά συγχωρήσεως) αποβλακώθηκα. Γυρνούσα απ’το σχολείο μια ώρα πριν σχολάσουν τα υπόλοιπα παιδιά για να ακούσω, θυμάμαι, μια ροκ εκπομπή, της οποίας η παραγωγός θύμιζε με τα μικρά της λογίδρια τα πρώτα βήματα της Αλέκας, πριν αρχίσει να μοιάζει εξωτερικά στον Γκορμπατσόφ. Φουλ αριστεροαναρχοϊδεολογία λοιπόν, και για καλή μουσική ούτε λόγος. Κι έτσι καθώς πλούτιζα τις γνώσεις μου στα διάφορα τσεχοσλοβάκικα μανιφέστα, ξεχνούσα την μελωδία μιας καλοκουρδισμένης κιθάρας ή την ροή του ρυθμού μέσα από ένα προσεγμένο ντραμ-μπιτ.
Ώσπου μπήκε στη ζωή μου το φοιτητιλίκι, σε μια πόλη που ζει και αναπνέει γι’ αυτήν καθαυτή τη μουσική, μέσα απ΄τα διάφορα ρετρό μουσικά στέκια της Βαλαωρίτου, τους ερασιτεχνικούς σταθμούς, και τις αναρίθμητες μπάντες που ψάχνουν να κάνουν κι αυτοί το κομμάτι τους (σε ένα μουσικό στερέωμα που τους φτύνει στα μούτρα, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία). Και μετά από 4 και βάλε χρόνια απραξίας και αμπελοφιλοσοφίας, συνειδητοποίησα σιγά σιγά ότι η μουσική ναι μεν μας καλλιεργεί, μας αγαλλιάζει, κι όλες αυτές οι θεωρητικές μαλακίες που μας μάθαιναν σε ένα μάθημα στο Γυμνάσιο που παίζει να μην έχω παρακολουθήσει και ποτέ, αλλά πάνω απ’όλα είναι ο απόλυτος οδηγός για να κάνουμε την πλάκα μας, να διασκεδασουμε, να πιούμε ένα ποτό με τον κολλητό, να την πέσουμε στον/ην γκόμενο/α που κάηκε απ’τον αναπτήρα που άναψε γιατί λύγωσε απ’την πολλή καψούρα, και πάει λέγοντας.
Γι’ αυτό όταν τα φιλαράκια μου, ο Λεό και ο Τσίρι μου μίλησαν γι’αυτήν την ιδέα που είχαν ξετρελάθηκα, είδα το ραδιόφωνο με άλλο μάτι, και ξέχασα και τα βαρετά απογεύματα με τον κάθε Κωστάλα, και την εφηβεία της επανάστασης και της ιδελογίας. Είδα μια πηγή καλής μουσικής – άλλωστε τα παιδιά είναι απ’τους λίγους κι εκλεκτούς κατοίκους αυτής της πόλης που μπορούν να δηλώνουν γνώστες της καλής και ποιοτικής μουσικής- αλλά και σαν μια ευκαιρία να κάνουμε το χαβαλέ της ζωής μας, κι όσο δύναται, αυτό να περνάει και σε όσους θα μπουν στον κόπο να ακούσουν το Λεωνίδα, τον Πάνο, το Γιαννάκη, το Χρήστο κι όλη την παρέα, να κάνουν απλά την πλάκα τους.
Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όλα αυτά είναι ένα κλικ μακριά. Καλώς ήρθατε στον κόσμο της μελωδίας, της διασκέδασης και της καλής,φιλικής ατμόσφαιρας.

Καλώς ήρθατε στη συχνότητα του Heavenly Sound Radio!

Κος Γουρούνης

STAY TUNED!

Το πρόγραμμα του Heavenly Sound, επιστρέφει αυτήν την εβδομάδα πιο πλούσιο και ολοκληρωμένο!

ΠΡΩΤΗ ΕΚΠΟΜΠΗ!!!

Αυτή την παρασκευή (05/03) στις 19:00!

Η Πρεμιέρα Πλησιάζει...

Σύντομα On Air!