Ελλάντα έκει νταλέντο

Κατά καιρούς έχω συμμετάσχει κι εγώ στις συζητήσεις που γίνονται για τα reality ταλέντων που προβάλλονται κατά καιρούς στη χώρα μας, τις περισσότερες φορές ημιμεθής, ώστε να γίνει η γλώσσα μου ροδάνι και να στολίσω με διάφορα μαργαριτάρια τους συνομιλητές μου, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο. Τα συμπεράσματα που βγαίνουν συνήθως από τέτοιες συζητήσεις είναι ελάχιστα, καθώς κάθε συζητητής που σέβεται τον εαυτό του στον τόπο τούτο, κοιτά να κάνει το κομμάτι του, να πει αυτά που έχει να πει, και μετά να κλείσει ερμητικά τα αυτιά του. Παρόλα αυτά, μπορεί κάποιος εύκολα να διαπιστώσει πως υπάρχει ένα κλίμα δυσαρέσκειας όσων αφορά το ζήτημα της ανθρώπινης εκμετάλλευσης, και εν συνεχεία, τον εξευτελισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας. Να γράψω ότι διαφωνώ, θα γράψω ένα τεράστιο ψέμα και δε θέλω, όμως απ’ τη στιγμή που οι διάφορες ελληνικές οικογένειες αποφασίζουν να εκθέσουν το ταλέντο τους υπό αυτές τις συνθήκες, η περαιτέρω ανάλυση έχει την ίδια χρησιμότητα με το φωτάκι νυκτός στο δωμάτιο τυφλού.
Το ζήτημα είναι να αναρωτηθούμε όλοι τι σπρώχνει τους ανθρώπους, ειδικά τους νέους και σώας τας φρένας, σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου. Τι να αναρωτηθούμε δηλαδή, που η απάντηση βρίσκεται έξω απ’ την πόρτα του καθενός: Ζούμε σε μια χώρα που συνολικά η ανεργία πλησιάζει το ποσοστό των 13%, στις δε γυναίκες είναι πιο κοντά στο 20. Γι’ αυτό, απ’ το να του κόψει λόρδα, ο καθένας προτιμά να γίνει ρεζίλι των σκυλιών και να αποκτήσει δικαίωμα στο όνειρο της γεμάτης τσέπης. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δεν είναι τα σημερινά ποσοστά, αλλά η σταθερή αύξησή τους.
Κάθεσαι να σκεφτείς, λοιπόν, τι φταίει, και μετά από 10’ δεν την γλυτώνεις την ένεση αδρεναλίνης. Γιατί κι η διοίκηση του κράτους που «βολεύει» γαλαζοπράσινα παιδιά φταίει, κι ο οικονομικός προσανατολισμός, που με τις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις έχει συρρικνώσει τον αριθμό των θέσεων εργασίας, αλλά για μένα προσωπικά, «the oscar goes» στο σύστημα παιδείας.
Από πού να ξεκινήσεις σ’ αυτό το χάος. Πρώτον, μόνο εμείς οι έλληνες κάνουμε τη μεγάλη εξυπνάδα να εισάγουμε στα πανεπιστήμια μελλοντικούς ανέργους, βολεύοντας τους σε διάφορες σχολές που δεν μπορούν να τους αποκαταστήσουν. Γιατί καλή η ιχθυοκαλλιέργεια ρε αδερφέ, αλλά πόσοι να καλλιεργήσουν ψάρια σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων;;; Δεύτερον, έτσι όπως έχουν καταντήσει τα πανεπιστήμια, δεν υπάρχει πιο κατάλληλο μέρος για να σιχαθείς την επιστήμη σου. Καθηγητές που τα παίρνουν, καθηγητές που….σε παίρνουν, διοικητικοί που δουλεύουν αυστηρά 2 ώρες τη μέρα για να μην πάθουν λουμπάγκο σηκώνοντας το τηλέφωνο, και, το αγαπημένο μου, καθηγητές που δεν κάνουν τον κόπο να διδάξουν και στέλνουν στο πόδι τους βοηθούς. Μπαίνεις π.χ. με όρεξη να γίνεις μηχανικός, και φεύγοντας λες χίλιες φορές να πάω για κωλοτούμπες μπροστά στον Ψινάκη. Για να μη μιλήσω για το πόσα ουσιαστικά μαθαίνεις απ’ τη θητεία σου στη σχολή, γιατί κάπου εκεί μας πιάνουν τα κλάματα. Τέλος, η μικροαστική κοινωνία κι οι εμμονές της έσπρωξαν κατά κάποιο τρόπο το σύστημα στο να απαξιώσει οποιοδήποτε επάγγελμα δεν είναι αμιγώς επιστημονικό. Βεβαίως, γιατί η κάθε γιαγιά νιώθει καλύτερα ξέροντας ότι το παιδί της είναι γιατρός που πεινάει, παρά υδραυλικός με βίλα κι εξοχικό. Ήρθαν και τα φτηνά εργατικά χέρια εξ Αλβανίας, κι ο έλληνας τεχνίτης δεν υπάρχει πλέον ούτε στο πάρκο του Αρκτούρου. Κι αν δε διάβαζες άλγεβρα και Ο.Δ.Ε. στο λύκειο, άντε να την παλέψεις με το εισαγόμενο εργατικό δυναμικό που παίρνει τα μισά για να σκαλίσει έναν κήπο… Για να κατηγορήσεις μετά απ’ όλα αυτά τον κάθε φουκαρά που πάει για τα φράγκα στο κάθε reality.


***


Το πάτησε τελικά ο Γιώργος το κουμπάκι, κι άντε να δούμε τι θα δούμε, τώρα που οι μπαμπούλες του Δ.Ν.Τ. ήρθαν να σφίξουν τα ζωνάρια μας περισσότερο. Παίζει να είμαστε η μόνη χώρα πάντως που δε χάνει ευκαιρία να αυτογελιοποιείται, καθώς ο πρώτος άνθρωπος που τους υποδέχτηκε ήταν ένας ρεπόρτερ του Star, που τους πρόσφερε παραδοσιακούς λουκουμάδες. Πάνω που λες πως τους επηρρέασε κι αυτούς η κρίση…


***


Και ναι, η στήλη χρωστά ένα συγγνώμη απ’ τον τρισμεγιστό Σταμάτη Γαρδέλη το χορευταρά, που αν και δεν έχει αποχωριστεί ακόμα το «Με θυμάσαι ρε πούστη» ύφος, την προηγούμενη βδομάδα «μάγεψε κοινό και κριτική επιτροπή» ντυμένος φτωχός απόγονος του τρίτου εξαδέλφου του Ελ Σιντ. Θα μου πεις εδώ ο Μένιος προβάρει την περιβολή του κυβερνητικού εκπρόσωπου, ο Γαρδέλης σε πείραξε…


Κος Γουρούνης

Δέσποινα Βανδή VS Keith Moon

Δεν πρόλαβα να ηρεμήσω καλά καλά απ’ τα πασχαλινά μεθεόρτια, με ζώσανε τα φίδια πάλι. Αιτία το καινούριο τραγούδι της κυρίας Νικολαϊδη, με το οποίο, για όσους δεν είχαν την ατυχία, μπορείς να ενστερνιστείς την κοσμοθεωρία του Φοίβου για το θέμα της ισότητας. Το αν συμφωνεί κανείς με το ποιόν της μουσικής και των στίχων είναι δικό του ζόρι, αν και το θεματάκι είναι λίγο «περσινό», κι αναφέρομαι και στο μουσικό, αλλά και στο στιχουργικό θέμα (ξέρω περισσότερους άντρες που φωνάζουν για ισότητα τώρα πια). Εκεί που προβληματίστηκα, ήταν όταν σκέφτηκα ότι το rock attitude έχει γίνει κουρελού και το πατάει ο κάθε πικραμένος για να πει τον πόνο του.
Εδώ να διευκρινίσω, για να μην το διαβάσει ο πατέρας μου και γκρινιάζει, πως αυτό το φαινόμενο δεν είναι ελληνικής προελεύσεως, καθώς πχ το Lady Gaga (το ουδέτερο άρθρο δεν είναι ορθογραφικό λάθος) που ευθύνεται για τις 4 απ’ τις 5 αηδίες που θα ακούσουμε εκεί που θα πιούμε ένα ποτάκι, και το ονοματάκι το έκλεψε απ’ το “Radio Gaga” των Queen, κι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί φροντίζει να μας ενημερώνει για το rockstarιλίκι της, είτε όταν ντύνεται καλικάντζαρος για να τρώνε τα παιδιά το φαγητό τους, είτε όταν αναφέρει ως επιρροές της τον David Bowie και τους προαναφερθέντες «νονούς» της. Κάποιος να ενημερώσει την κυρία, αλλά και τον κάθε ενδιαφερόμενο, ότι όταν κάνεις τον καραγκιόζη, δε γίνεσαι αυτόματα Keith Moon μόνο και μόνο γιατί κι αυτός έκανε ότι του φώτιζε ο καλός θεούλης. Γιατί το rock δεν είναι μόδα, δεν είναι “in”. Είναι αλητεία εμβολιασμένη με μια γερή δόση απαγορευμένου, είναι προβληματισμός μετά το χαβαλέ, είναι όλοι αυτοί που νιώθουν ξένοι στη γενιά τους, είναι απλά και κατανοητά το να πας δεξιά όταν όλοι έχουν στρίψει αριστερά εδώ και τέσσερα φανάρια.
Το κακό μ’ αυτούς που παριστάνουν τον κάθε Keith όμως, είναι ότι δίνουν λάθος μηνύματα σε μια ολόκληρη γενιά. Μηνύματα λανθάνουσας επανάστασης, στρουθοκαμηλισμού αν προτιμάτε, σε έναν κόσμο που βρίθει προβλημάτων. Κι ενώ το rock μέχρι και τη δική μας τη γενιά έπαιζε το ρόλο του φωτεινού σηματοδότη, η γενιά εν έτει 2010 ακούει μόνο για μια γκόμενα που φίλησε μια άλλη γκόμενα, και για να επανέρθουμε στα της ψαροκώσταινας , για μια τύπισσα που διακηρύττει πόσο αδικημένη ένιωθε σε σχέση με τον αδερφό της.
Κι ενώ, όπως υπογράμμισα, μόνο οι έλληνες δε φταίνε γι’ αυτό, η χώρα μας πέφτει και πάλι θύμα της μικρής καταναλωτικής αγοράς που προσπαθεί να τα κουτσοστριμώξει όλα σε ένα-δυο πακέτα λόγω κόστους. Γιατί αγαπητέ έλληνα, δεν έχεις την οικονομική ευρωστία να αντέξεις μια Βανδή για τα τσιφτετέλοειδή και μία για αυτό το κάτι τέλος πάντων, οπότε να σου το «όλα σε ένα» στην έκδοση της πρώην κυρίας προέδρου. Το ίδιο γίνεται και με το rap, που αν κι οι γνώσεις μου εκεί είναι ανάλογες της γνώσης μου πάνω στα προϊστορικά λεπιδόπτερα, καταλαβαίνω πως κι εκεί κάτι στράβωσε στην πορεία, γιατί βλέπω τη Χριστίνα Κολέτσα σε ένα βίντεο να στέκει ανάμεσα σε δύο θυμωμένους κουκουλοφόρους, και σκέφτομαι ο Αλλάχ να μας κόβει μέρες και να της δίνει χρόνια να τη βλέπουμε, στο mute όμως αν γίνεται, κι αυτή και τα παλικάρια από δίπλα. Γιατί Χριστίνα, δε σε νοιάζει που εκθέτεις ένα ολόκληρο μουσικό στερέωμα, ας σε νοιάξει που χάνεις λεφτά απ’ αυτό. Εκεί που θα έρθει ο άλλος να πιει τις ουισκάρες του, να πετάξει τις λουλουδάρες του και να σου ακουμπήσει τον παρά του, θα χειροκροτήσει ευγενικά την ανοησία σου, αλλά από μέσα του θα παρακαλά να αρχίσουν τα τσιφτετελάκια και να το κουνήσεις λίγο.
Κοινώς, γι’ αυτό θα στα στάξουν στα επαρχιακά σκυλάδικα. Για να έρθουμε στην περίφημη μήνυση της Τζούλιας στον κ. Παπαδημούλη. ΟΚ, νομίζω πια ότι το έχουμε πάρει πρέφα πως για λίγη δημοσιότητα αυτή είναι ικανή και του Χριστού να κάνει μήνυση για τα βεγγαλικά το βράδυ της Ανάστασης. Το θέμα είναι, ρε βουλευτή, πας να πεις κάτι σωστό, κάτι που και να αναφερθεί πρέπει, και να καταγγελθεί πρέπει, αλλά και να κοπεί μαχαίρι, το ^&*$%^&* το χαρακτηρισμό τι τον θέλεις;


***

Μέσα σ’ όλο αυτό το μπάχαλο, πέθανε κι ο Μάνος Ξυδούς. Τον οποίο κάθε φορά που τον έβλεπα live, δε σταματούσε να με εκπλήσσει το μεράκι του κι η ενέργειά του πάνω στη σκηνή. Παιδί της γειτονιάς, ένας άνθρωπος με όνειρα και φιλοδοξίες, που ότι έχανε απ’ το ταλέντο, το κέρδιζε απ’ το χαμαλίκι και τον ιδρώτα του. Μας αρέσει, δε μας αρέσει, αυτός είναι ο σωστός τρόπος να γίνονται τα πράγματα, αυτό είναι το rock.

Απ’ το δίσκο « Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ; », http://www.youtube.com/watch?v=MgMUGMDnIuM&feature=PlayList&p=C24B1FD592E364E7&playnext_from=PL&playnext=1&index=2 , σε μία απ’ τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες ελλήνων καλλιτεχνών κατ' εμέ.



Κος Γουρούνης

Το Πάσχα, ο Λοβέρδος κι ο Super George

Πάει τέλειωσαν κι οι διακοπές, τέλειωσε κι η μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης, της υπερκατανάλωσης και των τριγλυκερίδιων, γιορτή κατά την οποία επιβάλλεται να φας το σκασμό μετά το πέρας της λειτουργίας της ανάστασης, αλλά και να ξυπνήσεις με όρεξη γιατί την επόμενη μέρα πρέπει να τρως από τις 9 το πρωί μέχρι το βραδάκι, άντε αργά το απόγευμα. Γιορτή, επίσης, της επιστροφής στις ρίζες και στην οικογενειακή εστία, γιατί λίγες φορές μας δίνεται η δυνατότητα να παρακολουθήσουμε ένα ολόκληρο σόι να αρχίζει να καβγαδίζει για το σωστό ψήσιμο του οβελία, και να συνεχίζει τον καβγά στο πασχαλινό τραπέζι, αυτή τη φορά με πολιτικές προεκτάσεις, σε σημείο που να παρακαλάς να βγουν μαχαίρια, να σημειώσει το σόι καναδυό απώλειες για να μην χρειαστεί να το ξαναπεράσεις όλο αυτό και του χρόνου. Κι άντε πες, επιβιώνεις απ’ αυτή τη σύρραξη και λες να πας να πιεις ένα ποτάκι στο café-bar της περιοχής, όπου έχεις την ευκαιρία να ακούσεις έναν δεκαπεντάχρονο δισκοπαίχτη να μιξάρει με περίσσεια χαρά τον πολεμικό χορό των Μαόρι που στέλνουμε φέτος στη eurovision με το καινούριο hit του Dj Tiesto, με αποτέλεσμα να αποθεωθεί μεν απ’ τα κοριτσάκια που αποτελούν το fan club του, αλλά και να οδηγήσει εσένα στη σίγουρη κατάποση μιας φιάλης Johnny Black , καθώς ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’το δάχτυλό μας, τα χρόνια μας πέρασαν, κι οι συγκινήσεις που μπορούμε να αντέξουμε είναι μετρημένες. Κάπου εκεί χρειάζεται να πραγματοποιηθεί κι η δική σου ανάσταση, αλλά μετά από χρόνια εμπειρίας θα μοιραστώ μαζί σας τη μαγική φόρμουλα: 2 βάλιουμ, ένα διωράκι αγρυπνία στην τουαλέτα, ένας δεκατετράωρος ύπνος (με μισάνοιχτα παράθυρα κατά προτίμηση για να μην πεθάνετε απ΄ τις δικές σας αναθυμιάσεις) , ένα καλό κοκτέιλ 2 παναντόλ έξτρα και 3 ντεπόν μετά τον ύπνο κι είστε περδίκια. Και καλή ανάσταση…

***

Όλα εδώ πληρώνονται κύριοι, αυτό κατάλαβα όταν πληροφορήθηκα ότι ο υπουργός απασχόλησης, Αντρέας Λοβέρδος, είχε κάποια προβλήματα με την υγεία του και χρειάστηκε να κάνει μια αξονική στη Βέροια στην οποία και βρισκόταν, για να πληροφορηθεί ότι ο αξονικός τομογράφος μας έχει αφήσει χρόνους. Και να υποθέσουμε ότι ο Λοβέρδος δεν είναι ο μόνος στη Βέροια που χρειάστηκε αξονική. Φυσικά όμως αυτό το φαινόμενο – βιολί δεν είναι κάτι καινούριο στα επαρχιακά νοσοκομεία, καθώς πάγια είναι η τακτική τους να κολλάνε ένα «δε λειτουργεί» πάνω στα μηχανήματα και να παραπέμπουν τον κόσμο σε ιδιωτικές κλινικές για τις εξετάσεις. Κι άμα είσαι αγαθός, μπορείς να πιστέψεις ότι το κάνουν μόνο γιατί βαριούνται. Παρόλα αυτά, ο Γιώργος έχει δηλώσει πως μετά την οικονομία, πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι ο τομέας της υγείας, οπότε όλα αυτά τα προβλήματα θα λυθούν στο πιτς-φυτίλι. Μην κρατήσετε και την ανάσα σας όμως, καθώς οι λογιστές της ίδιας κυβέρνησης ξέχασαν να συμπεριλάβουν στο συνολικό χρέος της χώρας τα χρήματα που χρωστάν τα δημόσια νοσοκομεία, ακριβώς όπως εμείς οι κοινοί θνητοί ξεχνάμε π.χ. να πάρουμε τσιγάρα γυρίζοντας στο σπίτι απ’τη δουλεία. Ξεφτέρια. Βέβαια όταν χρωστάς και της Μιχαλούς που να τα θυμάσαι όλα, μήπως τα γράφεις και πουθενά…

***

Τις προάλλες παρακολούθησα στα έγκυρα δελτία ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης πως του Super George, στην Ύδρα την οποία κι επέλεξε να περάσει το Άγιον Πάσχα, του τη βάρεσε μια μέρα, πήρε μια βάρκα, κι άκουσον άκουσον , έκανε τέσσερις ώρες κωπηλασία. Πολιτικοί αναλυτές λοιπόν βγήκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα σωρηδόν, και αφού «έμειναν άναυδοι με τη φυσική κατάσταση του πρωθυπουργού», ανέλυσαν την κίνηση αυτή σα συμβολική κίνηση συμπαράστασης στον ελληνικό λαό, μια κίνηση που σήμαινε ότι κι ο αρχηγός μας τραβά το κουπί της καθημερινής επιβίωσης μαζί μας. Είναι απίστευτο το πόσο μαλάκας μπορείς να νιώσεις σ’ αυτή τη χώρα…


***

Τέλος, και για να μπω στους κανονικούς ρυθμούς, επέλεξα να παρακολουθήσω το lifestyle δελτίο του Star Channel, κι η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα πολύ για το ποια είδηση είναι τελικά η πιο σημαντική. Η κόντρα αλά «τι να πει κανείς για το κασέ της αλληνής» Σάσας «προσπαθώ να σας πείσω ότι παίζει να είμαι και παρθένα» Μπάστα – Τζούλιας «που είναι ο φελλός οέο» Αλεξανδράτου; Ότι ο Σταμάτης Γαρδέλης έσπασε το χέρι του στις πρόβες τηλεοπτικού ριάλιτι με θέμα όχι το «Παπί, Αφάνα κι Αλητεία» αλλά το χορό; Η προσπάθεια της Ειρήνης Μερκούρη να ασχημύνει για να κλέψει λίγο τηλεοπτικό χρόνο; Η απίστευτη ευκαιρία που έχουν πλέον οι θεσσαλονικείς να απολαμβάνουν το «Fabulous Show», ένα αφιέρωμα – ντελίριο στα θαύματα της σύγχρονης πλαστικής χειρουργικής και στα ελιξίρια νεότητας; Η το ότι η Victoria ταλαιπωρεί τον David 5 φορές την ημέρα γιατί επιθυμεί διακαώς μια διάδοχο; Μετανοείτε…




Κος Γουρούνης

16 Πράγματα που Μάθαμε τη Φετινή Σεζόν

- Αν είσαι ο καλύτερος, παίρνεις και το πρωτάθλημα. Απλό, λιτό, αλλά αληθινό. Ο Παναθηναϊκός ήταν στο μεγαλύτερο διάστημα της φετινής superleague η πιο αποδοτική ομάδα. Σίγουρα υπήρχαν πολλά και εμφανή μελανά σημεία στην πορεία του, αλλά εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον τα λάθη των αντιπάλων του για να πανηγυρίσει τον τίτλο. Έστω κι αν αυτό δε σημαίνει ότι είναι απαραίτητα καλύτερος του Ολυμπιακού, απ’ τον οποίο και ηττήθηκε και στις δύο συναντήσεις τους. Πάραυτα όμως, οι πράσινοι δεν παύουν να είναι μια ομάδα με περίσσιο ταλέντο, ένα αξιοζήλευτο κράμα παικτών με παρελθόν κι εμπειρία με νέους με όρεξη και λαμπρό μέλλον. Κι αν η διοίκηση συνεχίσει τις σωστές ενισχύσεις, δεν το χάνει ούτε του χρόνου!

- Ο πρωταθλητισμός θέλει λεφτά. Η πρώτη χρονιά που ο Σωκράτης Κόκκαλης επέλεξε να κρατήσει χαμηλό προφίλ στη μεταγραφική αγορά, έμελλε να είναι και η χρονιά που ο Ολυμπιακός θα ΄χανε το στέμμα. Οι οπαδοί των κόκκινων περίμεναν περισσότερα απ’ τον πρόεδρό τους, ο οποίος αδυνάτισε να ξοδέψει χρήματα για να μπαλώσει σημαντικές τρύπες στην εντεκάδα, όπως αυτή του αριστερού χαφ, ενώ το παράδοξο είναι πως εκεί που επέλεξε να ξοδέψει (Μέλμπεργκ) δικαιώθηκε, πράγμα που δε δικαιολογεί με τίποτα τη συμπεριφορά του να κάνει τα στραβά μάτια στις ελλείψεις της ομάδας. Παράλληλα, την ομάδα "κρέμασαν" παίκτες όπως ο Ντουντού και ο Ντιόγκο, απ' τους οποίους περίμενε πολλά, ενώ η πρόσληψη του Ζίκο θα μείνει στην ιστορία σαν τραγελαφικό συμβάν.

- Ο δικέφαλος του Βορρά είναι εδώ. Προσεγμένες μεταγραφικές κινήσεις, αγωνιστική πειθαρχία και προγραμματισμός, ήταν πράγματα που δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε απ’ τον Πάοκ. Κι όμως, αυτός ο σοβαρός Πάοκ έφτασε να διεκδικεί ακόμα και την κούπα, πλασάροντας τον εαυτό του σε πλεονεκτική θέση για τη μάχη των play-off. Αδιαμφισβήτητα, ορισμένοι παίκτες του αξίζει να τοποθετηθούν στην εντεκάδα της χρονιάς, με ηγέτη τον πορτογάλο Βιειρίνια, που αποτελεί πολυτέλεια για τα στάνταρ του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ ο Σάντος είναι αν όχι ο καλύτερος προπονητής στη χώρα, ο απόλυτος διαμορφωτής ομάδων.

- Ο Μπάγεβιτς έχει χάσει το μαγικό ραβδί. Όχι, δεν ευθύνεται αυτός για τα προβλήματα της Άεκ, οικονομικά και αγωνιστικά. Όμως φανερή ήταν φέτος η ανικανότητα του να διαχειριστεί σωστά το υλικό της ομάδος, η τακτική επιπολαιότητα που επέδειξε σε πολλά ματς (το χθεσινό με το Λεβαδειακό είναι ένα τρανό παράδειγμα), ακόμα κι η αδυναμία ενός σωστού μεταγραφικού σχεδιασμού, καθώς παίκτες που ο ίδιος εισηγήθηκε να αγοραστούν τον εξέθεσαν. Μεγάλο ελαφρυντικό, η έλλειψη μιας οιασδήποτε μορφής διοίκησης που τον άφησαν απροστάτευτο σε πειθαρχικά παραπτώματα και δημοσιογραφικές επιθέσεις.

- Ένας καλός προπονητής κάνει τη διαφορά. Ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ χαρακτηρίστηκε από πολλούς μετά το πρώτο ντέρμπι με τον Πάοκ σαν αποτυχημένη επιλογή. Μια αγωνιστική πριν το τέλος κι ένα ντέρμπι μετά, πολλοί απ’ τους επικριτές του πίνουν νερό στο όνομά του. Συμμετοχή στα play-off αλλά και στον τελικό του κυπέλλου (για τον πρώτο τίτλο μετά από 44 χρόνια), η σεζόν του Άρη αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στους οπαδούς, μόνο με τη σκέψη του «τι θα γινόταν αν…», που στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορά την κατάληψη της προπονητικής καρέκλας από τον αργεντινό απ’ την αρχή της σεζόν.

- Γλυκόπικρη γεύση όμως αφήνει κι η σεζόν της Καβάλας. Όχι γιατί η έκτη ή έβδομη θέση που πιθανόν να καταλάβει η ομάδα στην πρώτη της σεζόν στη superleague είναι κακή, αλλά γιατί οι πιθανότητες να τερματίσει ακόμα ψηλότερα ήταν με το μέρος της. Πολύ καλό ποδόσφαιρο κατά καιρούς, μεγάλα αποτελέσματα απέναντι στους μεγάλους και τρομερές μεταγραφές παικτών που η μεταγραφή τους σε ισχυρότερη ομάδα είναι θέμα χρόνου. Μας τα χάλασε στο τέλος με τους καβγάδες, τις αποχωρήσεις προπονητή και παικτών και τα επεισόδια στον ημιτελικό κυπέλλου με τον Άρη, όμως ακόμα κι έτσι, το πρόσημο της χρονιάς της Καβάλας παραμένει θετικό.

- Ο Μαρίνος Ουζουνίδης είναι κακός προπονητής. Λίγες αγωνιστικές μετά την αποχώρησή του, κι ενώ η «βασίλισσα του κάμπου» προετοιμαζόταν για τη δεύτερη κατηγορία, ο Παπακώστας ως ένα βαθμό, κι οι παίκτες που ο ίδιος ο Ουζουνίδης έφερε και δεν ήξερε να διαχειριστεί πειθαρχημένοι και καθοδηγούμενοι απ' το νέο τεχνικό, οδηγούν την ομάδα στη μάχη για την έκτη θέση. Η Λάρισα πλήρωσε φέτος την πολύ καλή περσινή της χρονιά, που είχε σαν αποτέλεσμα μαζική αποχώρηση παικτών λόγω αυξημένων οικονομικών απαιτήσεων, κι ως συνέπεια αυτής, μαζική αντικατάστασή των με παίκτες αμφιβόλου ποιότητας. Ο βραχυπρόθεσμος στόχος της παραμονής επιτεύχθηκε, μένει να δούμε αν η θεσσαλική ομάδα μπορεί να ξαναγυρίσει στα στάνταρ που η ίδια έθεσε, και του χρόνου να πρωταγωνιστήσει.

- Φέτος ο φόβος των κρητικών ήταν η απουσία ομάδας τους την επόμενη αγωνιστική σεζόν. Το καμάρι του Ηράκλειου όμως τους διέψευσε. Μπορεί ο Εργοτέλης να μην διεκδικεί δάφνες για τη θέση του στην τελική κατάταξη, οι κιτρινόμαυροι όμως μπορούν να καυχιούνται πως το άκρως ανταγωνιστικό σύνολο του Καραγεωργίου καθιερώθηκε με το έτσι θέλω στην πρώτη κατηγορία, και περιμένει του χρόνου τον Οφη για να αποδείξει την κυριαρχία του στο νησί. Επόμενος στόχος η Ευρώπη, στόχος που αν κρίνουμε απ’ τη φετινή πορεία, δεν είναι ακατόρθωτος.

- Όταν όλοι συνεργάζονται αρμονικά και κάνουν τη δουλειά τους καλά η σωτηρία είναι παιχνιδάκι. Αυτή η πρόταση συνοψίζει τη σεζόν του Ατρόμητου. Μεταγραφικές κινήσεις ουσίας, επαγγελματισμός απ’ την συντριπτική πλειοψηφία των παικτών, σωστή και σοβαρή στήριξη της διοίκησης, και φυσικά η προπονητική καθοδήγηση του Γιώργου Δώνη, ενός ταλαντούχου και φιλόδοξου έλληνα τεχνικού, έβαλαν την ταμπέλα «πετυχημένη» στην ομάδα του Περιστερίου. Αιώνιο ψεγάδι της ομάδας, η απουσία μεγάλου πυρήνα οπαδών, τροχοπέδη στα όνειρα για μεγαλύτερες μεταγραφές που θα οδηγήσουν στην Ευρώπη, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως η φετινή χρονιά του Ατρόμητου αποτελεί σεμινάριο για κάθε ομάδα που ανεβαίνει στα σαλόνια της πρώτης τη τάξει κατηγορίας.

- Ομάδα χωρίς στόχους δεν πάει πουθενά. Αυτό μόνο μπορεί να πει κανείς για τη σεζόν του Ηρακλή. Οι άνθρωποι ου Γηραιού δε φαίνεται να είναι ικανοί να ζυγίσουν το βάρος της ιστορίας της ομάδας και να πορευτούν ανάλογα κι αυτό οδηγεί την ομάδα με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Φέτος οι συγκυρίες ήταν τέτοιες που τη γλίτωσαν, αλλά αν δε βρεθεί μια αξιόπιστη διοικητική λύση, αλλά και μια χρυσή τομή ταλέντου – εμπειρίας στο αγωνιστικό κομμάτι, το μέλλον της ομάδας της Θεσσαλονίκης προβλέπεται δυσοίωνο.

- Ο Πανιώνιος είναι ικανός για το καλύτερο, δυστυχώς όμως και για το χειρότερο. Η ομάδα που μέχρι τη χριστουγεννιάτικη διακοπή έκλεβε τις εντυπώσεις, κινδύνεψε ακόμα και με υποβιβασμό λόγω τις κοιλιάς που έκανε στο δεύτερο γύρο. Οι λόγοι πολλοί, σημαντικότερος εκ των οποίων φέρεται να είναι πως οι παίκτες των πανθήρων αγωνίζονται επιλεκτικά σε κάποιους αγώνες, καθώς οι σειρήνες των ομάδων του πρώην ΠΟΚ βρίσκονται συνεχώς στο κατώφλι τους, όπως επίσης και μια ελλιπής προπονητική καθοδήγηση που οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση. Κοινώς πολύ ταλέντο, αλλά μηδέν διάθεση, τη στιγμή που ο καλύτερος τους παίκτης πέρυσι, ο Εστογιανόφ, δε φαίνεται ικανός να βγάλει ούτε ενενηντάλεπτο. Στον ορίζοντα ένα μακρύ καλοκαίρι περιμένει την ομάδα της Νέας Σμύρνης, στο οποίο η πόρτα της θα χτυπήσει πολλές φορές και για πολλούς παίκτες. Κάποιοι σίγουρα θα φύγουν, κάποιοι όχι, κι έτσι ο Πανιώνιος παραμένει το μεγαλύτερο αίνιγμα για τη νέα χρονιά. Αν ως εκ θαύματος κρατήσει ανέπαφο το βασικό κορμό, τότε μπορούμε να περιμένουμε πολλά.

- Παρόμοια η κατάσταση και στην Τρίπολη, όπου η ομάδα ξεκίνησε πολύ καλά, το τελείωμα όμως απογοήτευσε. Εδώ το πρόβλημα έχει όνομα και λέγεται Τσέζαρεκ. Η ομάδα των Αρκάδων χτίστηκε πάνω στον κροάτη επιθετικό, με αποτέλεσμα η απόδοση του να επηρεάζει άμεσα τη συλλογή των πολύτιμων βαθμών. Ωστόσο η ομάδα της πελλοπονήσου δεν κινδύνευσε ιδιαίτερα, ενώ διατήρησε και τα στάνταρ της έδρας της σε υψηλά επίπεδα δυσκολεύοντας πολύ τους αντιπάλους. Η σεζόν έπρεπε να είναι καλύτερη, όμως τα στατιστικά λένε πως ο Αστέρας ήταν απλά άτυχος, κι έχει ένα καλοκαίρι για να προετοιμαστεί και να το αποδείξει.

- Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη… Πολύ λένε πως η πρώτη εθνική δε θα είναι ίδια χωρίς την Ξάνθη. Τα γεγονότα όμως δείχνουν ότι δε θα λείψει σε κανέναν. Καιρός ήταν οι παραξενιές του Πανόπουλου να τιμωρηθούν, ειδικά φέτος που η γκρίνια του και οι διαφωνίες με τους προπονητές έφτασαν στο απροχώρητο. Αν τελικά σωθεί θα είναι χάρις στην ανικανότητα των άλλων, αφού έπαιξε σίγουρα το χειρότερο και πιο αντιπαραγωγικό ποδόσφαιρο, φορτώνοντας τα γραφεία τύπου με δεκάδες επιστολές διαμαρτυρίας. Κρίμα γιατί το παρελθόν κι εδώ είναι λαμπρό, και θα έπρεπε να στέκει παράδειγμα προς μίμηση για το μέλλον. Επίσης, μάλλον γίναμε μάρτυρες της τελευταίας χρονιάς του Λουτσιάνο, ο οποίος παρά την προσφορά του στα ελληνικά γήπεδα, δε δικαιολογεί με τίποτα το συμβόλαιό του.

- Ο Λεβαδειακός είναι το κλασσικό παράδειγμα της ομάδας ασανσέρ. Που και που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει πολύ καλή μπάλα στη Λειβαδειά (συγκλονιστική η χρονιά του Μπάρκογλου, που αν τελικά η ομάδα θα μείνει κατηγορία είναι υπ’ ευθύνη του), αλλά τις περισσότερες φορές, και χωρίς να είναι απαραίτητα κακός, χάνει τους βαθμούς σκοντάφτοντας στο αυλάκι που οριοθετεί το πως είναι σωστό να παίζεις και το πώς πρέπει για να πάρεις αποτέλεσμα. Παρότι οι παίκτες προσπαθούν κι η διοίκηση σιγοντάρει, η ομάδα δεν έχει τα φόντα. Θα προσπαθήσει με νύχια και με δόντια για τη σωτηρία, αλλά ίσως τα όρια της είναι ο πάτος της superleague.

- Απογοητευτικά Γιάννενα. Και πώς να μην είναι; Μεταγραφές όπως του Ελευθερόπουλου και του Μπακαγιόκο έδιναν τον παλμό μιας επανάστασης από την επαρχεία, η οποία είχε τα φόντα να φτάσει μέχρι τον ουρανό της Ευρώπης. Απότομη προσγείωση λοιπόν για τον ΠΑΣ σε μια σεζόν που θα τη θυμόμαστε για το 4-0 επί του Παοκ για το κύπελλο, σε ένα ματς – σκάνδαλο, με το χειρότερο γήπεδο στα χρονικά του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, και για σκόρπια αποτελέσματα όπως οι ισοπαλίες με τον Ολυμπιακό,σημαντικά μεν, άχρηστα δε όταν η φημολογούμενη καυτή ατμόσφαιρα των Ζωσιμάδων φέτος απουσίαζε. Δίκαιος ο υποβιβασμός.

- Ομάδα ανέκδοτο, ή απλά κακή διαχείριση παικτών, δυναμικού και καταστάσεων; Στην Κομοτηνή συνυπάρχουν οι δύο όψεις ενός νομίσματος. Ο πρώτος γύρος ήταν κάτι το οποίο θα θυμόμαστε πολύ καιρό με τις χειρότερες αναμνήσεις για τον Πανθρακικό, μια ομάδα που πέρυσι το χειμώνα διεκδικούσε Ευρώπη και φέτος είχε συγκεντρώσει 2 βαθμούς. Ο δεύτερος ήταν πολύ καλύτερος, με διάφορα παιδιά να δείχνουν το ταλέντο τους κι η ομάδα να βάζει στο ταμείο αρκετά χρήματα απ’ τις διαφαινόμενες μεταγραφές των Μπέλεκ – Αργυρίου, αλλά όταν ο πρώτος γύρος έχει πάει χαμένος, τι να το κάνεις; Μια ομάδα που ήξερε πως θα υποβιβαστεί σχεδόν απ’ την αρχή, κι η πρώτη υποψήφια για την επάνοδο, μετά τα έσοδα των μεταγραφών.

- Bonus (1) : Η ποιότητα κοστίζει. Σισέ, Μέλμπεργκ, Σκόκο, Βιειρίνια κι άλλοι πολλοί, το αποδεικνύουν κάθε βδομάδα.

- Bonus (2) : Οι χουλιγκανισμοί στην Ελλάδα δε θα σταματήσουν ποτέ. Τουλάχιστον αν η πολιτεία συνεχίσει να αδιαφορεί.