Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να διαλέξουν μόνο μια εποχή για να ζήσουν, αυτή θα ήταν αδιαμφισβήτητα το καλοκαίρι. Λίγο οι καλοκαιρινές διακοπές των παιδικών μας χρόνων, λίγο το απωθημένο για ατέλειωτο παιχνίδι σε παραλίες και θάλασσα, και φτάνοντας στα είκοσι σου χρόνια έχεις αρχίσει να πιστεύεις ότι παράδεισος είναι ουσιαστικά ένας ατέλειωτος Αύγουστος. Το ελληνικό καλοκαίρι δη, είναι ένα μεγάλο, ξεχωριστό κεφάλαιο της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας, ένα κεφάλαιο που για κάποιον που αρέσκεται στο να παρατηρεί τους άλλους και ενίοτε -πριν επανέλθει στην καθημερινότητα του «δεν κοιτάς τα μούτρα σου καλύτερα μαλάκα»- να γράφει κοροϊδευτικά σχόλια εις βάρος τους, είναι κάτι σαν την παρουσία της Ελλάδας στη Eurovision: μπορείς να ζήσεις χωρίς να το δεις, όμως με τι θα γελάς τις επόμενες βδομάδες;
Ασυζητητί λοιπόν, το καλοκαίρι του έλληνα μας φέρνει αντιμέτωπους με τις πιο cult πτυχές του ταμπεραμέντου μας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Απ’ τον Απρίλιο ακόμα έχει επιλεχθεί το glamour νησί στο οποίο θα παραθερίσουμε. Το κριτήριο φυσικά είναι το σεξ, είτε είσαι ρομαντικός πιτσιρικάς και στο στομάχι σου κολυμπάνε ακόμα πεταλουδίτσες, οπότε πας κάπου με την προοπτική να γνωρίσεις τον καλοκαιρινό έρωτα εισαγωγής που θα θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή γιατί ο αναγκαστικός χωρισμός θα σου ραγίσει την καρδιά, είτε είσαι κάφρος στη μετεφηβεία σου, οπότε ψάχνεις να πηδήξεις όσες περισσότερες μεθυσμένες Γερμανίδες μπορείς για να εκδικηθείς για το εξώφυλλο του Focus. Η ημερομηνία των διακοπών κανονίζεται έτσι ώστε να προλάβεις να δεις τον τελικό του Μουντιάλ, αλλά όχι και τέλη Αυγούστου, έτσι ώστε να προλάβεις τις μεθυσμένες ευρωπαίες που, απ’ ότι φαίνεται, γυρίζουν στη δουλειά τους γρηγορότερα από μας. Τις τελευταίες μέρες στην πόλη εξασκείς όλες τις ξενόγλωσσες ατάκες για καμάκι που μπορεί να σκεφτεί ο διεστραμμένος ανθρώπινος νους ( π.χ. «Αϊμ βέρι γκουντ ατ ράκετς, μπατ αϊ πλέι ονλι ιν μπεντ» ) και φυσικά προμηθεύεσαι μπλουζάκια με logos που μπορούν να σε ρεζιλέψουν για ολόκληρη ζωή ( όπως «I hate my clothes: Will you help me undress” ). Όλα αυτά γίνονται σε μια κατάσταση συνεχούς γκρίνιας για τον καύσωνα, παρότι διαθέτεις δύο air condition σπίτι κι ένα στο αμάξι. Όταν δε έρθει η ευλογημένη ώρα να φύγεις, φορτώνεις τρεις βαλίτσες ρούχα για μια πενθήμερη (τετραήμερη αν βγάλεις το πήγαινε – έλα ) ουσιαστικά εκδρομή, φορτώνεις και τους φίλους σου με τα δικά τους προικιά, κι έτσι τώρα έχεις και παρέα να μοιρολογήσεις για την οικονομική κρίση και το Cherokee σου που φουλάρει με 450 ευρώ. Φτάνεις στο καράβι κι εκεί, για τη διάρκεια του εξάωρου ταξιδιού, παριστάνεις πως διαβάζεις το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» στα ισπανικά, γιατί τα κάλλη, όπως έχει γίνει γνωστό, δεν είναι το παν, χώρια που αν δεν μπορεί ούτε ο Νίτσε να σε βοηθήσει να αναπαραχθείς, ποιος μπορεί;;; Όταν πιάσεις λιμάνι και αποβιβαστείς, συνειδητοποιείς ότι οι δρόμοι στα νησιά είναι κάτι σαν τους επιθετικούς της εθνικής μας, υπάρχουν και δεν υπάρχουν, και το Cherokee είναι το δεύτερο πιο άχρηστο πράγμα που διαθέτεις, μετά το βιβλίο που κρατούσες στο καράβι. Κι ενώ ζεις εν μέσω οικονομικής κρίσης δεν έχεις φροντίσει να κλείσεις δυο δωμάτια της προκοπής, και κάθεσαι τώρα να σου πιάσει τον κώλο ο κάθε καλοθελητής για μια τρύπα την οποία θα μοιραστείς με μια παρέα Σουηδών γυμνιστών ( αντρών, μη χαίρεσαι ). Τα βάζεις κάτω και λογαριάζεις πως λεφτά πολλά για βενζίνες κι αηδίες δεν υπάρχουν, άρα περπάτημα κι Άγιος ο Θεός. Ξαπλώστρες και πολυτέλειες μην ονειρεύεσαι γιατί στο νησί αυτά είναι ρεζερβέ, κι αν δεν έχεις κανέναν γνωστό, το κουβαδάκι σου και σ’ άλλη παραλία, κυριολεκτικά. Άντε να κάνεις μπάνιο σαν άνθρωπος όμως όταν για να βραχείς έστω λίγο στα δάχτυλα πρέπει να τσαλαπατήσεις τη μισή στρατιά του Δράμαλη, άσε που έχει κατουρήσει μέσα τόσος λαός όσοι είναι κι οι Βραζιλιάνοι που δηλώνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Σκασμένος, βγαίνεις το βράδυ και πίνεις μια μπουκάλα μόνος σου και ξυπνάς το πρωί γυμνός στην πισίνα, αλλά κατουρημένος και μόνος. Κάπως έτσι εξελίσσονται οι τέσσερις αυτές μέρες, και στο τέλος το μοναδικό κωλομέρι που έχεις πιάσει είναι του κολλητού σου, όταν πήγατε να κάνετε τους μάγκες και να παίξετε με κάτι πρώην Σοβιετικούς beach volley και σας γελούσε όλη η παραλία. Α, και να μην το ξεχάσω, μόλις γυρίσεις φροντίζεις να διαδώσεις ότι στο νησί συμμετείχες σε ρωμαϊκά όργια και τέτοιες διακοπές δε θα ξαναγίνουν. Και του χρόνου με υγεία.
***
Ελάτε, πείτε την αλήθεια, δεν το σκεφτήκατε κι εσείς πως όλοι αυτοί που βγαίνουν και φωνάζουν για το πάρτι που έγινε στο Αβέρωφ δεν είχαν ιδέα ότι πρόκειται για θωρηκτό αρχικά, αλλά για ρώσικο κλαμπ; Κι ότι ο Κουντουριώτης ήταν ο τυπάς που έπαιζε το μπουζούκι όταν η Παπαρίζου τραγουδούσε «Die For You»; Γαϊδουριά όμως του διοργανωτή: ολόκληρο πλοίο με το πλήρωμα του παίρνεις ρε μεγάλε Λέοντα, θα τη βγάλεις στο τζαμπέ με πέντε χιλιάρικα; O tempora o mores!
***
Να σημειωθεί ότι οι ηρωικές εμφανίσεις της εθνικής μας στα γήπεδα της νοτίου Αφρικής στα παιχνίδια με τις Νιγηρία κι Αργεντινή έγιναν απουσία του άχθου αρούρη Γιούρκα και πολύ γουστάρω όταν λέω «σας το λεγα». Ηρωικές εμφανίσεις μεν, παπούτσια στο χέρι στον Ότο ωστόσο, γιατί, όπως και να ‘χει, καιρός ήταν να παίξουμε και λίγο μπάλα. Και μπορεί ο Φερνάντο να είναι της αμυντικής κουλτούρας, 8 αμυντικούς όμως δε θα ξαναδούμε στα γαλανόλευκα…
Κος Γουρούνης
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
Summer In Greece
Τρίτη 15 Ιουνίου 2010
Η Σάτιρα, ο Γιούρκας και το Μουντιάλ
Μια φορά κι έναν καιρό στα χώματα αυτής της τιμημένης χερσονήσου περπάτησε ένας μυστήριος τύπος ονόματι Αριστοφάνης. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος, μπουχτισμένος απ’ την σοβαροφάνεια της τότε καθημερινότητας, έβαλε σκοπό στη ζωή του να εντάξει στη ζωή των συνανθρώπων του το γέλιο μέσω μιας θεατρικής διαδικασίας που ονομάστηκε σάτιρα και επικεντρωνόταν κυρίως στη διακωμώδηση προσώπων και καταστάσεων της επικαιρότητας. Και για κακή μας τύχη, όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά φόρτωσε και σε ορισμένους μακρινούς απογόνους του το ειδικό βάρος της συνέχισης της ελληνικής σάτιρας.
Πριν γράψω πράγματα για τα οποία θα λιθοβοληθώ δημοσίως να διευκρινίσω ότι πιστεύω ότι οι περισσότεροι απ’ τους φερόμενους σύγχρονους Αριστοφάνηδες είναι άνθρωποι με ταλέντο και, το κυριότερο, κάνουν τον κόσμο να γελάει. Ωστόσο το αν αυτό που κάνουν λέγεται σάτιρα χωράει μεγάλη κουβέντα. Γιατί, αν κι η πρωτεύουσα αποστολή κρίνεται επιτυχής ( ο κόσμος ξεκαρδίζεται ), στους περισσότεροι παρατηρούνται ορισμένα βασικά λάθη.
Πρώτο λάθος είναι το ότι η σάτιρα έχει έναν μικρό αδερφό, που ονομάζεται αυτοσαρκασμός. Χωρίς αυτόν, η σάτιρα χάνει όχι μόνο την αξία της, αλλά κυρίως το κύρος της και την εκπομπή διάθεσης για προβληματισμό. Δεν ξέρω τι έκανε ο Αριστοφάνης, καθώς η μόνη επαφή που έχω με τα έργα του είναι φτηνές παραγωγές – διασκευές που γίνονται απ’ τους σύγχρονους, αλλά όσο να’ ναι, μια διάθεση αυτοκριτικής την είχε ( βλέπε Βάτραχοι ), κι αν ακόμη δεν την είχε, ανταπόδιδε οποιοδήποτε σχόλιο ή κριτική του γινόταν με ένα σατυρικό αστείο. Οι σύγχρονοι ανταλλάσσουν μηνύσεις με την ταχύτητα φωτός και η διάθεση για πλάκα είναι μηδαμινή. Κι εδώ μπαίνει στο ματς το δεύτερο λάθος: Η διάθεση για πλάκα ίσως να υπήρχε αν οι Αριστοφάνηδες δεν μπέρδευαν τη σάτιρα με την πολιτική. Γιατί όταν σταματάει ο χαβαλές κι ο κάθε Λάκης μιλάει ένα μισάωρο για το τι πιστεύει ο ίδιος ότι είναι σωστό και τι λάθος δεν υπηρετεί καμία σατυρική ή θεατρική τέχνη. Ο ίδιος ο Αριστοφάνης μέσα απ’ τα έργα του είχε υποστηρίξει δικές του θέσει και απόψεις ( στους Βατράχους που προανέφερα το πολιτικό του μήνυμα θεωρείται ότι είναι η προτροπή για επιστροφή στην ολιγαρχία ) αλλά δεν έβγαινε ο ίδιος στο τέλος των παραστάσεων του να κάνει τον τελάλη και να υποστηρίξει τις θέσεις του, παρά το έκανε με έναν τρόπο που αρμόζει σε έναν σατυρικό κειμενογράφο, μέσα απ’ το νόημα του έργου του, έτσι ακριβώς όπως δεκάδες καλλιτέχνες το έκαναν κατά την περίοδο της δικτατορίας. Προσκαλώντας δηλαδή το κοινό να στύψει το μυαλό του και να προβληματιστεί. Κι ακόμα κι αν συμφωνώ στο 99% των απόψεων όλων αυτών, δεν μπορώ παρά να μη συμφωνήσω πως αυτό που κάνουν είναι ένας πολιτικός προσηλυτισμός πάτημα του οποίου είναι η μεγάλη δημοτικότητα τους. Έτσι ξεκίνησε κι ένας γερμανός με περίεργο μουστάκι όμως…
Α, και να μην το ξεχάσω. Όταν κάνεις σάτιρα, κάνεις σάτιρα. Μπορεί να έχουν γίνει κοσμοϊστορικά γεγονότα, όμως ο μεροκαματιάρης που γυρίζει βράδυ σπίτι του κι ανοίγει την τηλεόραση, θέλει να γελάσει λίγο το χειλάκι του με τα αστεία σου, κι όχι να δει ένα καλοστημένο μνημόσυνο ή να ακούσει τους προβληματισμούς σου. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται είναι η αλήθεια.
***
Στο προηγούμενο άρθρο άφησα αδικαιολόγητο το μένος μου για το Γιούρκα, πράγμα που δε μου έκατσε καλά κι ευθύς αμέσως θα επανορθώσω: Δεν μπορώ να συμπαθήσω έναν παίχτη με την κακή νοοτροπία ενός «βολεμένου» έλληνα δημοσίου υπαλλήλου. Βρίσκεις ομάδα με μέσο, παίρνεις πρωτάθλημα με μέσο, παίζεις στην εθνική με μέσο, και παρόλα αυτά δεν κουνάς λίγο τα πόδια σου να αποδείξεις στον Πιλάβιο ότι δικαίως σε εμπιστεύτηκε, αλλά πας Πορτ Ελίζαμπεθ για διακοπούλες. Κι άλλοι απομυζούν την επιτυχία του 2004 ( αρχίζει από Χ- και τελειώνει σε -αριστέας ), αλλά τουλάχιστον κλοτσάνε λίγο την μπάλα για τα μάτια του κόσμου…
***
Σε γενικές γραμμές πάντως το μουντιάλ δεν ξεκίνησε έτσι όπως το περιμέναμε. Λίγα γκολ και φτωχό θέαμα, αν κι αρχή είναι ακόμα και το θέαμα ίσως μας ανταμείψει στη συνέχεια. Η ελεύθερη πτώση του θεάματος είναι κάτι που παρατηρείται βέβαια οικουμενικά στο άθλημα τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω των μεγάλων χρηματικών ποσών που δαπανούνται στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου. Λίγο αυτό ( οι Γερμανοί για παράδειγμα θα πάρουν έκαστος από 250.000 ευρώ αν κατακτήσουν το τρόπαιο, τη στιγμή που οι αντίστοιχοι ομοεθνείς τους νικητές του 1990 πήραν 64.100 ), λίγο κι ότι οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές είναι «τέρατα» φυσικής κατάστασης και αθλητικών προσόντων, κι η δουλειά δεν αργεί να γίνει. Λύσεις υπάρχουν, αλλά φυσικά πολύ ριζοσπαστικές. Μια καλή πρόταση για να ανοίξουν οι άμυνες και να σημειώνονται πιο πολλά γκολ, που δε μελετείται καν ωστόσο, είναι η μείωση των παικτών της κάθε ομάδας σε 10. Όπως επίσης κι εφαρμογή του κανονισμού του offside πλέον μόνο απ’ τη στιγμή που ο επιθετικός θα «πατάει» την αντίπαλη μεγάλη περιοχή. Αρκετά ενδιαφέρουσες απόψεις κι οι δύο, και μάλιστα απόψεις που αλλοιώνουν τη φιλοσοφία του αθλήματος, αλλά απ’ το να πονάνε τα μάτια μας…
Κος Γουρούνης
Πριν γράψω πράγματα για τα οποία θα λιθοβοληθώ δημοσίως να διευκρινίσω ότι πιστεύω ότι οι περισσότεροι απ’ τους φερόμενους σύγχρονους Αριστοφάνηδες είναι άνθρωποι με ταλέντο και, το κυριότερο, κάνουν τον κόσμο να γελάει. Ωστόσο το αν αυτό που κάνουν λέγεται σάτιρα χωράει μεγάλη κουβέντα. Γιατί, αν κι η πρωτεύουσα αποστολή κρίνεται επιτυχής ( ο κόσμος ξεκαρδίζεται ), στους περισσότεροι παρατηρούνται ορισμένα βασικά λάθη.
Πρώτο λάθος είναι το ότι η σάτιρα έχει έναν μικρό αδερφό, που ονομάζεται αυτοσαρκασμός. Χωρίς αυτόν, η σάτιρα χάνει όχι μόνο την αξία της, αλλά κυρίως το κύρος της και την εκπομπή διάθεσης για προβληματισμό. Δεν ξέρω τι έκανε ο Αριστοφάνης, καθώς η μόνη επαφή που έχω με τα έργα του είναι φτηνές παραγωγές – διασκευές που γίνονται απ’ τους σύγχρονους, αλλά όσο να’ ναι, μια διάθεση αυτοκριτικής την είχε ( βλέπε Βάτραχοι ), κι αν ακόμη δεν την είχε, ανταπόδιδε οποιοδήποτε σχόλιο ή κριτική του γινόταν με ένα σατυρικό αστείο. Οι σύγχρονοι ανταλλάσσουν μηνύσεις με την ταχύτητα φωτός και η διάθεση για πλάκα είναι μηδαμινή. Κι εδώ μπαίνει στο ματς το δεύτερο λάθος: Η διάθεση για πλάκα ίσως να υπήρχε αν οι Αριστοφάνηδες δεν μπέρδευαν τη σάτιρα με την πολιτική. Γιατί όταν σταματάει ο χαβαλές κι ο κάθε Λάκης μιλάει ένα μισάωρο για το τι πιστεύει ο ίδιος ότι είναι σωστό και τι λάθος δεν υπηρετεί καμία σατυρική ή θεατρική τέχνη. Ο ίδιος ο Αριστοφάνης μέσα απ’ τα έργα του είχε υποστηρίξει δικές του θέσει και απόψεις ( στους Βατράχους που προανέφερα το πολιτικό του μήνυμα θεωρείται ότι είναι η προτροπή για επιστροφή στην ολιγαρχία ) αλλά δεν έβγαινε ο ίδιος στο τέλος των παραστάσεων του να κάνει τον τελάλη και να υποστηρίξει τις θέσεις του, παρά το έκανε με έναν τρόπο που αρμόζει σε έναν σατυρικό κειμενογράφο, μέσα απ’ το νόημα του έργου του, έτσι ακριβώς όπως δεκάδες καλλιτέχνες το έκαναν κατά την περίοδο της δικτατορίας. Προσκαλώντας δηλαδή το κοινό να στύψει το μυαλό του και να προβληματιστεί. Κι ακόμα κι αν συμφωνώ στο 99% των απόψεων όλων αυτών, δεν μπορώ παρά να μη συμφωνήσω πως αυτό που κάνουν είναι ένας πολιτικός προσηλυτισμός πάτημα του οποίου είναι η μεγάλη δημοτικότητα τους. Έτσι ξεκίνησε κι ένας γερμανός με περίεργο μουστάκι όμως…
Α, και να μην το ξεχάσω. Όταν κάνεις σάτιρα, κάνεις σάτιρα. Μπορεί να έχουν γίνει κοσμοϊστορικά γεγονότα, όμως ο μεροκαματιάρης που γυρίζει βράδυ σπίτι του κι ανοίγει την τηλεόραση, θέλει να γελάσει λίγο το χειλάκι του με τα αστεία σου, κι όχι να δει ένα καλοστημένο μνημόσυνο ή να ακούσει τους προβληματισμούς σου. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται είναι η αλήθεια.
***
Στο προηγούμενο άρθρο άφησα αδικαιολόγητο το μένος μου για το Γιούρκα, πράγμα που δε μου έκατσε καλά κι ευθύς αμέσως θα επανορθώσω: Δεν μπορώ να συμπαθήσω έναν παίχτη με την κακή νοοτροπία ενός «βολεμένου» έλληνα δημοσίου υπαλλήλου. Βρίσκεις ομάδα με μέσο, παίρνεις πρωτάθλημα με μέσο, παίζεις στην εθνική με μέσο, και παρόλα αυτά δεν κουνάς λίγο τα πόδια σου να αποδείξεις στον Πιλάβιο ότι δικαίως σε εμπιστεύτηκε, αλλά πας Πορτ Ελίζαμπεθ για διακοπούλες. Κι άλλοι απομυζούν την επιτυχία του 2004 ( αρχίζει από Χ- και τελειώνει σε -αριστέας ), αλλά τουλάχιστον κλοτσάνε λίγο την μπάλα για τα μάτια του κόσμου…
***
Σε γενικές γραμμές πάντως το μουντιάλ δεν ξεκίνησε έτσι όπως το περιμέναμε. Λίγα γκολ και φτωχό θέαμα, αν κι αρχή είναι ακόμα και το θέαμα ίσως μας ανταμείψει στη συνέχεια. Η ελεύθερη πτώση του θεάματος είναι κάτι που παρατηρείται βέβαια οικουμενικά στο άθλημα τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω των μεγάλων χρηματικών ποσών που δαπανούνται στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου. Λίγο αυτό ( οι Γερμανοί για παράδειγμα θα πάρουν έκαστος από 250.000 ευρώ αν κατακτήσουν το τρόπαιο, τη στιγμή που οι αντίστοιχοι ομοεθνείς τους νικητές του 1990 πήραν 64.100 ), λίγο κι ότι οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές είναι «τέρατα» φυσικής κατάστασης και αθλητικών προσόντων, κι η δουλειά δεν αργεί να γίνει. Λύσεις υπάρχουν, αλλά φυσικά πολύ ριζοσπαστικές. Μια καλή πρόταση για να ανοίξουν οι άμυνες και να σημειώνονται πιο πολλά γκολ, που δε μελετείται καν ωστόσο, είναι η μείωση των παικτών της κάθε ομάδας σε 10. Όπως επίσης κι εφαρμογή του κανονισμού του offside πλέον μόνο απ’ τη στιγμή που ο επιθετικός θα «πατάει» την αντίπαλη μεγάλη περιοχή. Αρκετά ενδιαφέρουσες απόψεις κι οι δύο, και μάλιστα απόψεις που αλλοιώνουν τη φιλοσοφία του αθλήματος, αλλά απ’ το να πονάνε τα μάτια μας…
Κος Γουρούνης
Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010
Stairway To Hell
Το έναυσμα γι' αυτό το άρθρο (ο Θεός να το κάνει -όχι ο Σατανάς όμως- ) το έδωσε ένα άκρως απολαυστικό cult ντοκιμαντέρ, το οποίο πόσταρε ο φίλος Αργύρης (που τυχαίνει να είναι και ακροατής του σταθμού μας...) στο fb. Το videaki είναι ανεβασμένο στο youtube και σας παραθέτω εδώ το πρώτο από τα 8 τμήματά του. Αν για οποιοδήποτε λόγο νιώθετε πεσμένοι και η διάθεσή σας έχει φτάσει στο μηδέν, αξίζει να τα δείτε, και τα 8!!!
Για να μπω σιγά σιγά στο ψητό, αυτό το "ντοκιμαντέρ" χαμηλού budget ονομάζεται "Σειρήνες - Ο Σατανισμός στη μουσική ροκ" και παρουσιάζεται από έναν τύπο ο οποίος ονομάζεται "Ανδρέας". Εφαρμόζοντας το αγαπημένο μου Hobby, το οποίο είναι η αναζήτηση ονομάτων/συγκροτημάτων/μουσικής στο ίντερνετ (wikipedia, last.fm κλπ) με σκοπό να το παίξω μετά έξυπνος στα υπόλοιπα μέλη του σταθμού, βρήκα πως ο κύριος Andy Zouman (ή Αντρέας) ήταν ο frontman των AXATAK. Είναι το συγκρότημα το οποίο εμφανίζεται στα πρώτα δευτερόλεπτα του video, τα οποία ακολουθεί η, γεμάτη αποτροπιασμό και εμφανή ντροπή, δήλωση του Αντρέα πως "..αυτός που είδατε λίγο πριν να τραγουδάει, είμαι εγώ", και όπως μπορείτε εύκολα να καταλάβετε, επηρεάστηκαν λιγάκι από τους Kiss... Τώρα, πώς ένας ορκισμένος hardrock-άς ξαφνικά "μετανόησε" και επέστρεψε στον δρόμο του θεού, είναι ανεξήγητο, ή μάλλον έργο του θεού! Ωστόσο, αν αναλογιστεί κανείς πώς οι AXATAK μεγαλούργησαν από το 1983 έως το 1985, το ντοκιμαντέρ είναι γυρισμένο στις αρχές του 1990, και τελικά ο Ανδρέας πέθανε το 1993 από καρκίνο, νομίζω είναι αυτονόητο, πως προέκυψε αυτή η ξαφνική μεταστροφή στα πιστεύω του και γιατί έγινε ένας τόσο πιστός χριστιανός. Επειδή αυτή είναι απλά η προσωπική μου γνώμη, καλύτερα να μην συνεχίσω, καθώς ίσως ξεπεράσω τα όρια της λεπτότητας (πράγμα διόλου ασυνήθιστο για μένα...). Εξάλλου, ο εγωισμός μου ικανοποιήθηκε, και επιβεβαίωσα πως κανένας από σας δεν γνώριζε περισσότερα για τους AXATAK, οπότε συνεχίζω ευτυχισμένος...
Παρακολουθώντας αυτή την κακοποίηση των εννοιών "μοντάζ,σκηνοθεσία,μίξη ήχου" θυμήθηκα πώς το είχε φέρει σε κασέτα (πατήστε εδώ αν δεν θυμάστε τι είναι) ένας συμμαθητής μας στο γυμνάσιο, και ο θεολόγος μας (ο θρυλικός κύριος Χούνος!!!!) χωρίς κανέναν δισταγμό μας ανάγκασε να το δούμε... Εντάξει, ίσως τα παραλέω λίγο, καθώς κι εμείς άλλο που δεν θέλαμε, προκειμένου να χάσουμε μάθημα. Πάντως είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, καθώς ήταν η πρώτη μου επαφή με την βλακεία που δέρνει κάποιους συνανθρώπους μας, οι οποίοι στο βωμό της πίστης και της θρησκείας, θυσιάζουν τα όποια ψύγματα ευφυίας τους έχουν απομείνει.
Οι πιο επικίνδυνοι απ' αυτούς μάλιστα, έχω την εντύπωση πως δεν είναι παπάδες, καθώς εκείνοι, αν και μπορούμε να τους προσάψουμε πολλά, έχουν τουλάχιστον γνήσια ιδεολογία (οι περισσότεροι τελοσπάντων...). Τον πραγματικό κίνδυνο αποτελούν κάποιοι τύποι οι οποίοι μπαίνουν στην εκκλησία πιο συχνά απ' ότι την τουαλέτα τους, και συνοδεύονται από μακρυ-φορεμα-εως-τον-αστραγαλο-φορούσες με το μαλλί κότσο και μουστάκι για διαφήμιση της gilette. Κάτι απόλυτα σεξουαλικό δηλαδή.
Οι πεποιθήσεις των ανθρώπων αυτών και τα όσα πραγματεύονται περί "αγάπης", "αλληλεγγύης" και "σεβασμού" στον συνάνθρωπο είναι λίγο (πολύ λίγο...) αντιφατικά με τα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούν για να φτάσουν ως εκεί.
Και φτάνω εγώ ν' αναρωτιέμαι πώς υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν αυτές τις παπαριές. Εδω θα μου πείτε, ο Hitler έπεισε όλον τον γερμανικό λαό με το Nationalsozialistische (Εθνικό-σοσιαλιστικό) κόμμα του, για τις αυθεντικές σοσιαλιστικές απόψεις του... Και για να μην πάμε μακριά, θυμηθείτε πως έχει καταφέρει να πείσει μια παρέα λωποδυτών, 10 εκατομμύρια κόσμο, πως αυτοί είναι πολιτικοί και όχι κλέφτες. Από το 1974 έως σήμερα. Οπότε διαπιστώνουμε πως μαλάκες υπάρχουν εκατομμύρια στον κόσμο, κι επομένως η ερώτηση "μα ποιος βλάκας τους πιστεύει?" μετατρέπεται σε ρητορική, και δεν σηκώνει καν απάντηση...
Επειδή πάλι ξέφυγα, θέλω να εκφράσω την απογοήτευση μου για το γκρέμισμα ειδώλων τα οποία όταν ήμουν μικρός, θεωρούσα πως τραγουδούσαν απολύτως χριστιανικούς (σχεδόν παιδικούς) στίχους, αφού τελικά κατάλαβα πως το νόημα ήταν σατανικό και άκρως προκλητικό. Led Zeppelin, Queen, Iron Maiden, Kiss, Eagles. Ακόμα και ο George Michael, του οποίου το μοναδικό κουσούρι νόμιζα πως ήταν το ότι είναι gay, ανακάλυψα πως πιθανότατα έχει κι άλλο: είναι οπαδός του σατανά!
Μέχρι και εκπρόσωποι της rap-house (!) μουσικής σκηνής (βλ. C & C Music Factory...) είναι διαολεμένοι και μας τραγουδάνε για σεξ, ναρκωτικά και (που και που, μια-δυο) ανθρωποθυσίες. Ανάλογες θρησκευτικές αντιλήψεις φαίνεται να έχει και η Madonna, η οποία είπε το κορυφαίο: "Crucifixes are sexy because there's a naked man on them"!
Αυτή πραγματικά δεν έχει τον θεό της!!!
Επίσης, ανακάλυψα πως οι οι κραυγές στα rock κομμάτια θυμίζουν δαιμονισμένους. Αν πρόσεξα καλά, νομίζω είδα κάπου και τον Bruce Dickinson (με το Aces High) να υπάγεται σ' αυτήν την κατηγορία, του οποίου τη φωνή - αν και αυτοδίδακτος - θα ζήλευαν και τενόροι της όπερας. Αλλά είπαμε, ότι είναι σατανικό δεν μπορεί να θεωρείται και τέχνη. Τόσο απλά... Όπως ξεκαθαρίζουν οι χριστιανοί "Είσαι μαζί μας ή εναντίον μας" (τάδε έφη, Αργύρης - ο προαναφερόμενος). Ενδιάμεση θέση δεν υπάρχει!
Μέσα στα τόσα επιστημονικώς αποδεδειγμένα στοιχεία που μας παραθέτει ο Ανδρέας, καταλήγει λέγοντας πως η rock στρέφεται μονάχα ενάντια του χριστιανισμού και όχι ας πούμε ενάντια του βουδισμού ή του ισλαμισμού. Κι αναρωτιέμαι εγώ, σαν χαζός που είμαι: Πόσα συγκροτήματα ξεκίνησαν απ' την κίνα, και πόσα από ισλαμικές χώρες της ανατολής???
Για να κλείσω σιγά σιγά, γιατί αρχίζω να γίνομαι κουραστικός, νομίζω δεν χωράει αμφιβολία γιατί οι rock stars επιδιώκουν να προκαλούν χρησιμοποιώντας τον χριστιανισμό. Χωρίς αυτή την πτυχή τους δεν θα ήταν stars (ούτε και rock)... Λέτε να πουλούσε η εικόνα ενός φλωράκου κιθαρίστα ο οποίος δεν πίνει σαν ιρλανδός, δεν καπνίζει σαν μαύρος και πάει κάθε μέρα εκκλησία (σαν amish)? Και είναι ακόμα πιο αυτονόητο πως όλες οι μπαρούφες που ακούγονται απ' τα στόματα των φανατικών χριστιανών είναι ένα ωραίο παραμυθάκι, για να μπορέσουν έτσι να πολεμήσουν όποιον τους κλέβει την πελατεία.
Ελπίζω να μην έθιξα τα φρονήματα κανενός, αλλά όλοι όσοι πιστεύουν τα παραπάνω να πάνε να πνιγούν! Εξάλλου το blog μας είναι και γράφουμε ότι γουστάρουμε.
Με αγάπη
Ο Θείος
Για να μπω σιγά σιγά στο ψητό, αυτό το "ντοκιμαντέρ" χαμηλού budget ονομάζεται "Σειρήνες - Ο Σατανισμός στη μουσική ροκ" και παρουσιάζεται από έναν τύπο ο οποίος ονομάζεται "Ανδρέας". Εφαρμόζοντας το αγαπημένο μου Hobby, το οποίο είναι η αναζήτηση ονομάτων/συγκροτημάτων/μουσικής στο ίντερνετ (wikipedia, last.fm κλπ) με σκοπό να το παίξω μετά έξυπνος στα υπόλοιπα μέλη του σταθμού, βρήκα πως ο κύριος Andy Zouman (ή Αντρέας) ήταν ο frontman των AXATAK. Είναι το συγκρότημα το οποίο εμφανίζεται στα πρώτα δευτερόλεπτα του video, τα οποία ακολουθεί η, γεμάτη αποτροπιασμό και εμφανή ντροπή, δήλωση του Αντρέα πως "..αυτός που είδατε λίγο πριν να τραγουδάει, είμαι εγώ", και όπως μπορείτε εύκολα να καταλάβετε, επηρεάστηκαν λιγάκι από τους Kiss... Τώρα, πώς ένας ορκισμένος hardrock-άς ξαφνικά "μετανόησε" και επέστρεψε στον δρόμο του θεού, είναι ανεξήγητο, ή μάλλον έργο του θεού! Ωστόσο, αν αναλογιστεί κανείς πώς οι AXATAK μεγαλούργησαν από το 1983 έως το 1985, το ντοκιμαντέρ είναι γυρισμένο στις αρχές του 1990, και τελικά ο Ανδρέας πέθανε το 1993 από καρκίνο, νομίζω είναι αυτονόητο, πως προέκυψε αυτή η ξαφνική μεταστροφή στα πιστεύω του και γιατί έγινε ένας τόσο πιστός χριστιανός. Επειδή αυτή είναι απλά η προσωπική μου γνώμη, καλύτερα να μην συνεχίσω, καθώς ίσως ξεπεράσω τα όρια της λεπτότητας (πράγμα διόλου ασυνήθιστο για μένα...). Εξάλλου, ο εγωισμός μου ικανοποιήθηκε, και επιβεβαίωσα πως κανένας από σας δεν γνώριζε περισσότερα για τους AXATAK, οπότε συνεχίζω ευτυχισμένος...
Παρακολουθώντας αυτή την κακοποίηση των εννοιών "μοντάζ,σκηνοθεσία,μίξη ήχου" θυμήθηκα πώς το είχε φέρει σε κασέτα (πατήστε εδώ αν δεν θυμάστε τι είναι) ένας συμμαθητής μας στο γυμνάσιο, και ο θεολόγος μας (ο θρυλικός κύριος Χούνος!!!!) χωρίς κανέναν δισταγμό μας ανάγκασε να το δούμε... Εντάξει, ίσως τα παραλέω λίγο, καθώς κι εμείς άλλο που δεν θέλαμε, προκειμένου να χάσουμε μάθημα. Πάντως είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, καθώς ήταν η πρώτη μου επαφή με την βλακεία που δέρνει κάποιους συνανθρώπους μας, οι οποίοι στο βωμό της πίστης και της θρησκείας, θυσιάζουν τα όποια ψύγματα ευφυίας τους έχουν απομείνει.
Οι πιο επικίνδυνοι απ' αυτούς μάλιστα, έχω την εντύπωση πως δεν είναι παπάδες, καθώς εκείνοι, αν και μπορούμε να τους προσάψουμε πολλά, έχουν τουλάχιστον γνήσια ιδεολογία (οι περισσότεροι τελοσπάντων...). Τον πραγματικό κίνδυνο αποτελούν κάποιοι τύποι οι οποίοι μπαίνουν στην εκκλησία πιο συχνά απ' ότι την τουαλέτα τους, και συνοδεύονται από μακρυ-φορεμα-εως-τον-αστραγαλο-φορούσες με το μαλλί κότσο και μουστάκι για διαφήμιση της gilette. Κάτι απόλυτα σεξουαλικό δηλαδή.
Οι πεποιθήσεις των ανθρώπων αυτών και τα όσα πραγματεύονται περί "αγάπης", "αλληλεγγύης" και "σεβασμού" στον συνάνθρωπο είναι λίγο (πολύ λίγο...) αντιφατικά με τα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούν για να φτάσουν ως εκεί.
Και φτάνω εγώ ν' αναρωτιέμαι πώς υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν αυτές τις παπαριές. Εδω θα μου πείτε, ο Hitler έπεισε όλον τον γερμανικό λαό με το Nationalsozialistische (Εθνικό-σοσιαλιστικό) κόμμα του, για τις αυθεντικές σοσιαλιστικές απόψεις του... Και για να μην πάμε μακριά, θυμηθείτε πως έχει καταφέρει να πείσει μια παρέα λωποδυτών, 10 εκατομμύρια κόσμο, πως αυτοί είναι πολιτικοί και όχι κλέφτες. Από το 1974 έως σήμερα. Οπότε διαπιστώνουμε πως μαλάκες υπάρχουν εκατομμύρια στον κόσμο, κι επομένως η ερώτηση "μα ποιος βλάκας τους πιστεύει?" μετατρέπεται σε ρητορική, και δεν σηκώνει καν απάντηση...
Επειδή πάλι ξέφυγα, θέλω να εκφράσω την απογοήτευση μου για το γκρέμισμα ειδώλων τα οποία όταν ήμουν μικρός, θεωρούσα πως τραγουδούσαν απολύτως χριστιανικούς (σχεδόν παιδικούς) στίχους, αφού τελικά κατάλαβα πως το νόημα ήταν σατανικό και άκρως προκλητικό. Led Zeppelin, Queen, Iron Maiden, Kiss, Eagles. Ακόμα και ο George Michael, του οποίου το μοναδικό κουσούρι νόμιζα πως ήταν το ότι είναι gay, ανακάλυψα πως πιθανότατα έχει κι άλλο: είναι οπαδός του σατανά!
Μέχρι και εκπρόσωποι της rap-house (!) μουσικής σκηνής (βλ. C & C Music Factory...) είναι διαολεμένοι και μας τραγουδάνε για σεξ, ναρκωτικά και (που και που, μια-δυο) ανθρωποθυσίες. Ανάλογες θρησκευτικές αντιλήψεις φαίνεται να έχει και η Madonna, η οποία είπε το κορυφαίο: "Crucifixes are sexy because there's a naked man on them"!
Αυτή πραγματικά δεν έχει τον θεό της!!!
Επίσης, ανακάλυψα πως οι οι κραυγές στα rock κομμάτια θυμίζουν δαιμονισμένους. Αν πρόσεξα καλά, νομίζω είδα κάπου και τον Bruce Dickinson (με το Aces High) να υπάγεται σ' αυτήν την κατηγορία, του οποίου τη φωνή - αν και αυτοδίδακτος - θα ζήλευαν και τενόροι της όπερας. Αλλά είπαμε, ότι είναι σατανικό δεν μπορεί να θεωρείται και τέχνη. Τόσο απλά... Όπως ξεκαθαρίζουν οι χριστιανοί "Είσαι μαζί μας ή εναντίον μας" (τάδε έφη, Αργύρης - ο προαναφερόμενος). Ενδιάμεση θέση δεν υπάρχει!
Μέσα στα τόσα επιστημονικώς αποδεδειγμένα στοιχεία που μας παραθέτει ο Ανδρέας, καταλήγει λέγοντας πως η rock στρέφεται μονάχα ενάντια του χριστιανισμού και όχι ας πούμε ενάντια του βουδισμού ή του ισλαμισμού. Κι αναρωτιέμαι εγώ, σαν χαζός που είμαι: Πόσα συγκροτήματα ξεκίνησαν απ' την κίνα, και πόσα από ισλαμικές χώρες της ανατολής???
Για να κλείσω σιγά σιγά, γιατί αρχίζω να γίνομαι κουραστικός, νομίζω δεν χωράει αμφιβολία γιατί οι rock stars επιδιώκουν να προκαλούν χρησιμοποιώντας τον χριστιανισμό. Χωρίς αυτή την πτυχή τους δεν θα ήταν stars (ούτε και rock)... Λέτε να πουλούσε η εικόνα ενός φλωράκου κιθαρίστα ο οποίος δεν πίνει σαν ιρλανδός, δεν καπνίζει σαν μαύρος και πάει κάθε μέρα εκκλησία (σαν amish)? Και είναι ακόμα πιο αυτονόητο πως όλες οι μπαρούφες που ακούγονται απ' τα στόματα των φανατικών χριστιανών είναι ένα ωραίο παραμυθάκι, για να μπορέσουν έτσι να πολεμήσουν όποιον τους κλέβει την πελατεία.
Ελπίζω να μην έθιξα τα φρονήματα κανενός, αλλά όλοι όσοι πιστεύουν τα παραπάνω να πάνε να πνιγούν! Εξάλλου το blog μας είναι και γράφουμε ότι γουστάρουμε.
Με αγάπη
Ο Θείος
Τρίτη 8 Ιουνίου 2010
Blog You Like A Hurricane
Έχει πολλή πλάκα τους τελευταίους μήνες να διαβάζει κανείς πως μας χαρακτηρίζουν ως λαό οι ξένοι bloggers με αφορμή τον ντόρο του ΔΝΤ. Εδώ να υπογραμμίσω πως έχει πλάκα μόνο αν δεν την έχεις μεγάλη την εθνική συνείδηση ή δεν είσαι συγγενής πρώτου ή δευτέρου βαθμού με τον Καρατζαφύρερ γιατί μετά τα αίματα ανάβουν επικίνδυνα. Από το απλό, αθώο μα πάντα επίκαιρο «αφελείς», έως τα πιο μοβόρικα «τεμπέληδες», «τσαμπατζήδες» και πάει λέγοντας. Πιο φανατικοί και σκληροί στους χαρακτηρισμούς είναι οι άγγλοι ενώ παραδόξως οι πιο συγκρατημένες προσεγγίσεις γίνονται απ’ τους γερμανούς που επισήμως κι όσον αφορά το πολιτικό προσκήνιο ήταν πιο κέρβεροι απ’ όλους. Ωστόσο μετά το Ρεχάγκελ, οποιαδήποτε γερμανική αντίδραση δε με εκπλήσσει εμένα προσωπικά. Για τους Άγγλους τώρα τι να πεις; Αρκεί να αναλογιστούμε όλοι ότι, ανάθεμα αν το καταλαβαίνουν, αλλά έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την τωρινή μας κατάσταση. Εν πάση περιπτώσει, μιλάμε για ένα λαό τον οποίο έχει αρχίσει και βολεύει η ταμπέλα του κομπλεξικού που του έχει κολλήσει η μισή υφήλιος γιατί τώρα υπάρχει άλλοθι για να γράφουν για όλους τα χειρότερα. Κι όχι ότι έχουν κι αυτοί λίγες σκοτούρες, αλλά «της αλληνής» έχει πάντα πιο πολύ ενδιαφέρον, χώρια που αν σχολίαζαν μόνο αυτοί των οποίων τα προβλήματα έχουν λυθεί, θα ζούσαμε σε ένα βουβό σύμπαν. Τέλος πάντων, δίκαιο ή άδικο, ο καθένας στο μεγάλο παζάρι του internet πλέον μπορεί να λέει ελεύθερα την άποψη του, ευσταθή ή μη. Και μη σκοτίζεστε και πολύ, τους κερνάμε μια μπύρα τους Άγγλους τον Αύγουστο στα νησιά και περασμένα ξεχασμένα…
***
Με τόσες βίλες – φιλέτα που ανακαλύπτονται τις τελευταίες μέρες (βλέπε Άκη, Γιάννο και Σία), το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα, μεσιτικό γραφείο στην Εκάλη είναι. 10 εκατομμύρια η συνολική εκτιμώμενη αξία των real estate φιλέτων του Άκη + 20 χρόνια εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, όλο μαζί = Δ.Ν.Τ.. Τυχαίο; Δε νομίζω…
***
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανέκαθεν μια πολύ συμπαθής παράταξη: δεν ενοχλούσε κανέναν (εκτός ίσως απ’ την Αλέκα), δεν έβαζε σε μπελάδες την εκάστοτε κυβέρνηση και κυρίως, δεν μπλεκόταν εκεί που δεν τον έσπερναν. Όσο όμως ανακουφιστικό κι αν ακούγεται αυτό στους απ’ έξω, μια πλειάδα μελών του που μεγάλωσαν με όνειρα αριστεράς, πορειών κι απεργιών, σιγόβραζαν όλο αυτό το διάστημα. Γι’ αυτό και βγήκε ο Κουβέλης κι είπε του Αλέξη πως αυτός κι όσοι τον ακολουθήσουν την κάνουν για άλλες πολιτείες. Ότι στην Ελλάδα η αριστερά είναι καράβι ακυβέρνητο, βαρκούλα κυματοδαρμένη, όσο να ‘ναι ψεύτες δεν είμαστε, πρέπει να το παραδεχτούμε. Όμως ούτε προφήτες μπορούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε, και το τι θα γίνει τελικά με τη συμμορία του Κουβέλη θα το δείξει η ιστορία.
***
Ένα φιλικό ζευγάρι μου ζήτησε να γράψω για το πώς βλέπω την εθνική μας στο Μουντιάλ. Μιας που είναι οι δύο απ’ τους τέσσερις συνολικά αναγνώστες της στήλης, θα τους κάνω το χατίρι. Λοιπόν τα πράγματα για την Ελλάδα είναι απλά. Αν σκεφτεί κανείς ότι Σουηδοί, Νορβηγοί, Ρώσοι, Ουκρανοί, Τσέχοι, Ρουμάνοι, Τούρκοι, Αιγύπτιοι, Βέλγοι, Ιρλανδοί και Σκωτσέζοι θα μας χαζεύουν απ’ τον τριθέσιο καναπέ τους, έχουμε επιτύχει ήδη. Φρούδες ελπίδες δεν υπάρχουν: κούπα δεν έχει το παραμύθι φέτος. Αλλά κι η συμμετοχή στους 16 ή ακόμα και στους 8, καλοδεχούμενη είναι. Και τολμώ να πω και επιτεύξιμη. Πως; Μα φυσικά να μην παίξει ο Γιούρκας. Όλα τ’ άλλα γίνονται.
***
Κι επειδή αν δεν τιμήσουμε το σπίτι μας, θα το φαν οι μύγες, 13 με 20 Ιουνίου στη Λάρισα γίνεται η Γιορτή Πηνειού ( μπορείτε να βρείτε το επίσημο πρόγραμμα εδώ ). Δροσερές ιδέες, φρέσκα πρόσωπα, κι όλα αυτά στην κοίτη του ποταμού που μετά την ανάπλαση βρίθει ομορφιάς και ζωής, σε μια πόλη που, παρόλα τα στραβά της, τα των πολιτιστικών της ήταν και θα είναι πάντα πρώτης γραμμής. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Κος Γουρούνης
***
Με τόσες βίλες – φιλέτα που ανακαλύπτονται τις τελευταίες μέρες (βλέπε Άκη, Γιάννο και Σία), το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα, μεσιτικό γραφείο στην Εκάλη είναι. 10 εκατομμύρια η συνολική εκτιμώμενη αξία των real estate φιλέτων του Άκη + 20 χρόνια εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, όλο μαζί = Δ.Ν.Τ.. Τυχαίο; Δε νομίζω…
***
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανέκαθεν μια πολύ συμπαθής παράταξη: δεν ενοχλούσε κανέναν (εκτός ίσως απ’ την Αλέκα), δεν έβαζε σε μπελάδες την εκάστοτε κυβέρνηση και κυρίως, δεν μπλεκόταν εκεί που δεν τον έσπερναν. Όσο όμως ανακουφιστικό κι αν ακούγεται αυτό στους απ’ έξω, μια πλειάδα μελών του που μεγάλωσαν με όνειρα αριστεράς, πορειών κι απεργιών, σιγόβραζαν όλο αυτό το διάστημα. Γι’ αυτό και βγήκε ο Κουβέλης κι είπε του Αλέξη πως αυτός κι όσοι τον ακολουθήσουν την κάνουν για άλλες πολιτείες. Ότι στην Ελλάδα η αριστερά είναι καράβι ακυβέρνητο, βαρκούλα κυματοδαρμένη, όσο να ‘ναι ψεύτες δεν είμαστε, πρέπει να το παραδεχτούμε. Όμως ούτε προφήτες μπορούμε να ισχυριστούμε πως είμαστε, και το τι θα γίνει τελικά με τη συμμορία του Κουβέλη θα το δείξει η ιστορία.
***
Ένα φιλικό ζευγάρι μου ζήτησε να γράψω για το πώς βλέπω την εθνική μας στο Μουντιάλ. Μιας που είναι οι δύο απ’ τους τέσσερις συνολικά αναγνώστες της στήλης, θα τους κάνω το χατίρι. Λοιπόν τα πράγματα για την Ελλάδα είναι απλά. Αν σκεφτεί κανείς ότι Σουηδοί, Νορβηγοί, Ρώσοι, Ουκρανοί, Τσέχοι, Ρουμάνοι, Τούρκοι, Αιγύπτιοι, Βέλγοι, Ιρλανδοί και Σκωτσέζοι θα μας χαζεύουν απ’ τον τριθέσιο καναπέ τους, έχουμε επιτύχει ήδη. Φρούδες ελπίδες δεν υπάρχουν: κούπα δεν έχει το παραμύθι φέτος. Αλλά κι η συμμετοχή στους 16 ή ακόμα και στους 8, καλοδεχούμενη είναι. Και τολμώ να πω και επιτεύξιμη. Πως; Μα φυσικά να μην παίξει ο Γιούρκας. Όλα τ’ άλλα γίνονται.
***
Κι επειδή αν δεν τιμήσουμε το σπίτι μας, θα το φαν οι μύγες, 13 με 20 Ιουνίου στη Λάρισα γίνεται η Γιορτή Πηνειού ( μπορείτε να βρείτε το επίσημο πρόγραμμα εδώ ). Δροσερές ιδέες, φρέσκα πρόσωπα, κι όλα αυτά στην κοίτη του ποταμού που μετά την ανάπλαση βρίθει ομορφιάς και ζωής, σε μια πόλη που, παρόλα τα στραβά της, τα των πολιτιστικών της ήταν και θα είναι πάντα πρώτης γραμμής. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Κος Γουρούνης
Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
Αχ Ελλάδα σ'αγαπώ....
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
Ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ
και να μη σε υποφέρω
Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι .
Μ' εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι
Μου φαίνεται πως ο Παπάζογλου είναι ποιό επίκαιρος από ποτέ. Όσο γουστάρουμε και όσο αγαπάμε αυτη τη χώρα άλλο τόσο μας απογοητεύει και άλλο τοσο την απογοητεύουμε κι εμείς. Κλέβουμε εφορίες, εξαπατούμε τον συνάνθρωπο, πολλές φορες δημιουργούμε ανεπανόρθωτες βλάβες οικονομικές και μη στους γύρω μας μόνο και μόνο για να έχουμε ένα μικρό προσωπικό συμφέρον, εγωιστές και αυτάρεσκοι. Που δείχνουμε όμως το εκούσιο και ακούσιο μίσος μας προς την Ελλαδίτσα(?), στην παντοδύναμη και αντικειμενικά δημοκρατική κυρία κάλπη... Έχει την δύναμη να περνά την γνώμη του λαού στην βουλή μέσω των αντιπροσώπων του. Κοιτώντας λοιπόν τους αντιπροσώπους αυτούς βλέπω siemens, βατοπέδια, κύπρο, ίμια, βασικοί μέτοχοι, προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ, κουμπάροι και καρτέλ, ζαρντινιέρες, ομόλογα, αναψυκτήριο ο Μαγγίνας, Ζαχόπουλος, αυθαίρετο υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Σουφλιά, ξεπουλήματα κρατικών επιχειρήσεων, Παυλίδης, Ρουσόπουλος, ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΛΕΞΗ και πάρα πολλά άλλα στα οποία συμμετείχαν ή συνέβαλαν έμμεσα οι φωστήρες και σωτήρες μας. Βλέπω τους αντιπροσώπους μας και αναρωτιέμαι αν αυτό πραγματικά θέλαμε, η απάντηση δεν αργεί να μ έρθει. ΝΑΙ, φυσικά και αυτά θέλαμε διότι αυτοί είμαστε εμείς, ο λαός, απλά με εξουσία στα χέρια....Είμαστε η μικρογραφία τους.
Λήψη πρόσθετων μέτρων ξεκινα το ΠΑΣΟΚ μετά από την αποτυχία ανάτασης της ελληνικής οικονομίας με το πάγωμα επιστροφών ΦΠΑ, αύξηση φόρων κλπ κλπ. Πόσό ελλείματος? 675 εκατομμύρια ευρώ περικαλώ πολύ. Εχτές, την Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010, στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, υπό τον Γιώργο Παπανδρέου, τέθηκαν επί τάπητος οι αποκρατικοποιήσεις επιχειρήσεων και το ξεπούλιμα της δημόσιας περιουσίας, ( πάρε πάρε ιδιώτη, ο Παπαντρέ τρελάθηκε και τα δίνει όλα τσάμπαααα, έλα πάρε πάρε σου λέωωω). Στά extra περιλαμβάνονται, με τις ευχές και τις ευχαριστίες της αναμφίβολα αγαπητής Ευρωπαικής επιτροπής και του κυρίου Κυρίου Δ(ο)Ν(η)Τ (ή), κατάργηση των υπερωριών, η επίσπευση της εισαγωγής αγαθών και υπηρεσιών σε καθεστώς υψηλού ΦΠΑ, νέες αυξήσεις σε τσιγάρα, ποτά και καύσιμα, επιπλέον μείωση των κρατικών επιχορηγήσεων ακόμη και η πλήρης κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο, πετσόκομα επικουρικών συντάξεων και πολλά άλλα. Πλήρωνε Έλληνα, πλήρωνε. Μην στεναχωριέσαι όμως, Υγεία (και παιδεία θα πρόσθετα) πάνω απ' όλα!!!!.........
Ζήτω Ελληνάρα μάγκα που τα ανέχεσαι.
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ μα βαθιά εμπρός στον Ευρωπέο (με έψιλον φυσικά) σκύβεις....
Η Ελλάδα τις επόμενες εβδομάδες κυρίσσει πτώχευση, αχ δραχμούλα πόσο χαίρομαι που θα τα ξαναπούμε(!!!....).
Μπράβο αυτοκαταστροφικέ Έλληνα ψηφοφόρε που κρατάς γερά το λάβαρο των μπλέ, πράσινων, ρωζ, μαύρων (με μπλέ και πράσινους κόκους) ιδεών προσωποποιημένων στα κοστουμερισμένα 300 αιμοβόρα κοράκια.
Μπράβο μας που δεν έχουμε τους όρχεις (αν πω αρχίδια θα θυχτούν οι υπέρμαχοι της σοβαροφανούς έκφρασης της σκέψης) και την αξιοπρέπεια να αλλάξουμε και να πάμε μπροστά αλλά προτιμάμε να εκδιδόμαστε, άνευ αμοιβής μάλιστα.
Αχ Ελλάδα σε αγαπώ παρ'όλο που σε απατώ με Γερμανίδες και Αμερικάνες.
Αχ Ελλάδα δεν θέλω να πάψω να σε αγαπώ αλλά μάλλον θα μετακομίσω και είναι δύσκολες οι σχέσεις εξ αποστάσεως..
Ζήτω η ΕΕ......
Powered by Theo Amadeus
Wij Houden Van Oranje
«Το ποδόσφαιρο ακόμη και σήμερα, όπως και για πάντα, είναι μια όαση στον σύγχρονο κόσμο της αμφιβολίας, του φόβου, της αγωνίας. Έχει τους κανόνες του, τις υποχρεώσεις του και στην μπάλα γεννώνται μεταξύ των νέων αθάνατες φιλίες. Το ποδόσφαιρο παρηγορά, χρησιμεύει σαν ένα είδος φυγής από τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα και δίνει στον άνθρωπο την ευκαιρία να ελπίζει, να νιώθει λίγη χαρά, την ώρα που ο ουρανός είναι γεμάτος μαύρα σύννεφα»
Αλμπέρτ Καμύ
Οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον κόσμο ισχυρίζονται πως το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο που θα παρακολουθήσεις είναι σαν την πρώτη αγάπη, δεν το ξεχνάς ποτέ. Όντας νήπιο ακόμα, δεν ενθυμούμαι τον ελληνικό τιτανικό του καπετάνιου Αλκέτα το ’94, κι έτσι, για καλή μου τύχη όπως ισχυρίζονται οι παλιότεροι, το μουντιάλ που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις δεν είναι αυτό των ΗΠΑ. Όμως, μια τετραετία μετά, κι έχοντας συμπληρώσει ήδη μια δεκαετία ζωής – μεγάλο μέρος της οποίας είχε να κάνει με την ασπρόμαυρη μπάλα -, φρόντισα να μη χάσω το επόμενο, το παγκόσμιο κύπελλο του 1998 στα γαλλικά γήπεδα.
Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου που, όπως έχουμε πια χιλιομάθει απ’ τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, μια συγκλονιστική αλλαγή πραγματοποιείται στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο έκφρασης, ακόμα και στον τρόπο που ζεις αυτή τη ζωή. Μια τέτοια στιγμή για μένα ήταν το 89’ λεπτό του προημιτελικού Αργεντινή – Ολλανδία όταν ο Φρανκ ντε Μπουρ επιχειρούσε μια μπαλιά 60 μέτρων στην περιοχή της αλμπισελέστε, κι ένας κύριος με το νούμερο «8» την κολλούσε στο δεξί του πόδι, έστελνε τον Αγιάλα στο…αποχωρητήριο ( αξιοσημείωτο είναι πως ο ίδιος αμυντικός μερικές μέρες πριν έψαχνε…με τα κιάλια το Μιχαλάκη της Αγγλίας σε άλλο ένα πανέμορφο γκολ ) και εκτελούσε με εξωτερικό φάλτσο τον - εξαιρετικό κατά τ’ άλλα - Ρόα για το τελικό 1-2. Όχι, δεν είναι υπερβολή: εκείνος ο κύριος με το «8», ο Ντένις ο τρομερός, ο…μη ιπτάμενος Ολλανδός που τολμά να κοιτά κατάματα σαν ποδοσφαιρική οντότητα τον ομοεθνή του ιπτάμενο, ο Μπέργκαμπ κι η παρέα του μου άνοιξαν τα μάτια σε ένα άλλο, ποδοσφαιρικό και μη, σύμπαν.
Η συνέχεια γνωστή. Όπως γνωστή είναι κι η χαρακτηριστική αστοχία των Ολλανδών απ’ τα έντεκα βήματα που τους στέρησε μια ευκαιρία στο όνειρο: την πρώτη κούπα τους σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά κι η ήττα στο μικρό τελικό απ’ τους μεγάλους Κροάτες του Μπλάζεβιτς, τους Κροάτες του γυάλινου μάγου Προσινέσκι, του «μαθηματικού» Ασάνοβιτς και του πρώτου σκόρερ του τουρνουά Σούκερ. Τι σημασία όμως είχε αυτό; Εκείνη η φάση του 89’ λεπτού του προημιτελικού θα στοίχειωνε για πάντα τα ποδοσφαιρικά μου όνειρα, θα ήταν η αφορμή μιας ερωτικής σχέσης με το καλό ποδόσφαιρο, αλλά ιδίως με το ποδόσφαιρο των «Οράνιε». Αυτή η ποδοσφαιρική επανάσταση μιας χώρας των μόλις 16 εκατομμυρίων κατοίκων, ο ποδοσφαιρικός αυτός «σοσιαλισμός» κι η ισότητα μεταξύ όλων των παικτών στο φρεσκοκομμένο χορτάρι, αλλά κι η αντίληψη πως το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι στο οποίο δεν αξίζει να θυσιάζεις τα πιστεύω σου μόνο και μόνο για μια νίκη, όλα όσα αντιπροσώπευσε για μένα εκείνη η Ολλανδία του ’98, θα με συντρόφευαν στην μετέπειτα ζωή μου.
Κι ενώ ζούμε όλοι μέσα στον προ – μουντιαλικό πυρετό, έχω βγάλει απ’ την ντουλάπα μου την πορτοκαλί φανέλα με το περήφανο Ολλανδικό λιοντάρι κι όπως κάθε φίλαθλος, αναρωτιέμαι κι εγώ για τη μοίρα της ομάδας μου στο επερχόμενο τουρνουά. Η αλήθεια είναι πως δύο παγκόσμια κύπελλα μετά, έχουμε να επιδείξουμε μια…μη συμμετοχή κι έναν εξευτελιστικό αποκλεισμό απ’ το δεύτερο γύρο. Μπορούν οι εν ενεργεία διεθνείς να επαναφέρουν τα υψηλά στάνταρ απόδοσης και θεάματος, πράγματα στα οποία μας είχε καλομάθει η προηγούμενη φουρνιά; Ή άλλες τρεις απογοητευτικές εμφανίσεις θα έρθουν να προστεθούν στα «κατορθώματα» των προηγούμενων ετών; Άποψή μου; Μπορούν. Με ηγέτες τον πιο αδικημένο απ’ τον ίδιο του τον εαυτό επιθετικό που γέννησαν ποτέ οι Κάτω Χώρες, Ρόμπιν Φαν Πέρσι, τον εργάτη της Λίβερπουλ που αφελώς προσπερνάται συνεχώς στις προτιμήσεις τον οπαδών, Ντιρκ Κούιτ, τους δύο εκδιωγμένους μεν από τη Ρεάλ Μαδρίτης, θριαμβευτές δε στα καινούρια τους σπιτικά, Αριέλ Ρόμπεν και Γουέσλι Σνάιντερ, αλλά κι έναν σωστό και γερό κορμό, με τους Μάρκο Φαν Μπόμελ, Ράφαελ Φαν Ντερ Φαρτ, Νίγκελ Ντε Γιονγκ, Τζον Χάιτινγκα, Καλίντ Μπουλαρούζ και άλλους πολλούς, η ομάδα σε προϊδεάζει για το καλύτερο, τουλάχιστον από άποψη ταυτοτήτων! Κι όσον αφορά τα φιλικά προετοιμασίας, τα δείγματα γραφής είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Οπότε γιατί όχι; Αρκεί φυσικά να μη μας κυνηγήσει και πάλι ο κακός μας δαίμονας: Το φορείο των τραυματιοφορέων…
ΥΓ1: Ζητώ συγγνώμη για τη «σοβαρότητα» του άρθρου, αλλά όπως ξέρετε οι περισσότεροι, με πολλά πράγματα κάνουμε πλάκα, με την μπάλα ποτέ! Καλό μουντιάλ να έχουμε, με πολλά γκολ, ελάχιστους τραυματισμούς, μα πάνω απ’ όλα, χωρίς θύματα σ’ αυτό το απαράδεκτο πείραμα της ΦΙΦΑ, να στείλει τη διοργάνωση στη χώρα με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον πλανήτη. Επίσης μακάρι να δούμε και μια καλή εμφάνιση της εθνικής, έναν τελικό Ολλανδία – Ελλάδα ας πούμε! Αν και θα βασανιστώ να επιλέξω εξέδρα!
ΥΓ2: Γράφοντας το κείμενο έμαθα πως ο δαίμονας των φορείων χτύπησε ξανά, αυτή τη φορά ένα εκ των «κρυστάλλινων» ποδιών του Αριέλ Ρόμπεν. Ελπίζουμε να μην είναι κάτι σοβαρό ώστε ο άσσος της Μπάγερν να δώσει το παρόν στο μεγάλο ραντεβού της Νότιας Αφρικής. Hup Robben Hup!
Κος Γουρούνης
Αλμπέρτ Καμύ
Οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον κόσμο ισχυρίζονται πως το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο που θα παρακολουθήσεις είναι σαν την πρώτη αγάπη, δεν το ξεχνάς ποτέ. Όντας νήπιο ακόμα, δεν ενθυμούμαι τον ελληνικό τιτανικό του καπετάνιου Αλκέτα το ’94, κι έτσι, για καλή μου τύχη όπως ισχυρίζονται οι παλιότεροι, το μουντιάλ που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις δεν είναι αυτό των ΗΠΑ. Όμως, μια τετραετία μετά, κι έχοντας συμπληρώσει ήδη μια δεκαετία ζωής – μεγάλο μέρος της οποίας είχε να κάνει με την ασπρόμαυρη μπάλα -, φρόντισα να μη χάσω το επόμενο, το παγκόσμιο κύπελλο του 1998 στα γαλλικά γήπεδα.
Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου που, όπως έχουμε πια χιλιομάθει απ’ τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, μια συγκλονιστική αλλαγή πραγματοποιείται στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο έκφρασης, ακόμα και στον τρόπο που ζεις αυτή τη ζωή. Μια τέτοια στιγμή για μένα ήταν το 89’ λεπτό του προημιτελικού Αργεντινή – Ολλανδία όταν ο Φρανκ ντε Μπουρ επιχειρούσε μια μπαλιά 60 μέτρων στην περιοχή της αλμπισελέστε, κι ένας κύριος με το νούμερο «8» την κολλούσε στο δεξί του πόδι, έστελνε τον Αγιάλα στο…αποχωρητήριο ( αξιοσημείωτο είναι πως ο ίδιος αμυντικός μερικές μέρες πριν έψαχνε…με τα κιάλια το Μιχαλάκη της Αγγλίας σε άλλο ένα πανέμορφο γκολ ) και εκτελούσε με εξωτερικό φάλτσο τον - εξαιρετικό κατά τ’ άλλα - Ρόα για το τελικό 1-2. Όχι, δεν είναι υπερβολή: εκείνος ο κύριος με το «8», ο Ντένις ο τρομερός, ο…μη ιπτάμενος Ολλανδός που τολμά να κοιτά κατάματα σαν ποδοσφαιρική οντότητα τον ομοεθνή του ιπτάμενο, ο Μπέργκαμπ κι η παρέα του μου άνοιξαν τα μάτια σε ένα άλλο, ποδοσφαιρικό και μη, σύμπαν.
Η συνέχεια γνωστή. Όπως γνωστή είναι κι η χαρακτηριστική αστοχία των Ολλανδών απ’ τα έντεκα βήματα που τους στέρησε μια ευκαιρία στο όνειρο: την πρώτη κούπα τους σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά κι η ήττα στο μικρό τελικό απ’ τους μεγάλους Κροάτες του Μπλάζεβιτς, τους Κροάτες του γυάλινου μάγου Προσινέσκι, του «μαθηματικού» Ασάνοβιτς και του πρώτου σκόρερ του τουρνουά Σούκερ. Τι σημασία όμως είχε αυτό; Εκείνη η φάση του 89’ λεπτού του προημιτελικού θα στοίχειωνε για πάντα τα ποδοσφαιρικά μου όνειρα, θα ήταν η αφορμή μιας ερωτικής σχέσης με το καλό ποδόσφαιρο, αλλά ιδίως με το ποδόσφαιρο των «Οράνιε». Αυτή η ποδοσφαιρική επανάσταση μιας χώρας των μόλις 16 εκατομμυρίων κατοίκων, ο ποδοσφαιρικός αυτός «σοσιαλισμός» κι η ισότητα μεταξύ όλων των παικτών στο φρεσκοκομμένο χορτάρι, αλλά κι η αντίληψη πως το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι στο οποίο δεν αξίζει να θυσιάζεις τα πιστεύω σου μόνο και μόνο για μια νίκη, όλα όσα αντιπροσώπευσε για μένα εκείνη η Ολλανδία του ’98, θα με συντρόφευαν στην μετέπειτα ζωή μου.
Κι ενώ ζούμε όλοι μέσα στον προ – μουντιαλικό πυρετό, έχω βγάλει απ’ την ντουλάπα μου την πορτοκαλί φανέλα με το περήφανο Ολλανδικό λιοντάρι κι όπως κάθε φίλαθλος, αναρωτιέμαι κι εγώ για τη μοίρα της ομάδας μου στο επερχόμενο τουρνουά. Η αλήθεια είναι πως δύο παγκόσμια κύπελλα μετά, έχουμε να επιδείξουμε μια…μη συμμετοχή κι έναν εξευτελιστικό αποκλεισμό απ’ το δεύτερο γύρο. Μπορούν οι εν ενεργεία διεθνείς να επαναφέρουν τα υψηλά στάνταρ απόδοσης και θεάματος, πράγματα στα οποία μας είχε καλομάθει η προηγούμενη φουρνιά; Ή άλλες τρεις απογοητευτικές εμφανίσεις θα έρθουν να προστεθούν στα «κατορθώματα» των προηγούμενων ετών; Άποψή μου; Μπορούν. Με ηγέτες τον πιο αδικημένο απ’ τον ίδιο του τον εαυτό επιθετικό που γέννησαν ποτέ οι Κάτω Χώρες, Ρόμπιν Φαν Πέρσι, τον εργάτη της Λίβερπουλ που αφελώς προσπερνάται συνεχώς στις προτιμήσεις τον οπαδών, Ντιρκ Κούιτ, τους δύο εκδιωγμένους μεν από τη Ρεάλ Μαδρίτης, θριαμβευτές δε στα καινούρια τους σπιτικά, Αριέλ Ρόμπεν και Γουέσλι Σνάιντερ, αλλά κι έναν σωστό και γερό κορμό, με τους Μάρκο Φαν Μπόμελ, Ράφαελ Φαν Ντερ Φαρτ, Νίγκελ Ντε Γιονγκ, Τζον Χάιτινγκα, Καλίντ Μπουλαρούζ και άλλους πολλούς, η ομάδα σε προϊδεάζει για το καλύτερο, τουλάχιστον από άποψη ταυτοτήτων! Κι όσον αφορά τα φιλικά προετοιμασίας, τα δείγματα γραφής είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Οπότε γιατί όχι; Αρκεί φυσικά να μη μας κυνηγήσει και πάλι ο κακός μας δαίμονας: Το φορείο των τραυματιοφορέων…
ΥΓ1: Ζητώ συγγνώμη για τη «σοβαρότητα» του άρθρου, αλλά όπως ξέρετε οι περισσότεροι, με πολλά πράγματα κάνουμε πλάκα, με την μπάλα ποτέ! Καλό μουντιάλ να έχουμε, με πολλά γκολ, ελάχιστους τραυματισμούς, μα πάνω απ’ όλα, χωρίς θύματα σ’ αυτό το απαράδεκτο πείραμα της ΦΙΦΑ, να στείλει τη διοργάνωση στη χώρα με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον πλανήτη. Επίσης μακάρι να δούμε και μια καλή εμφάνιση της εθνικής, έναν τελικό Ολλανδία – Ελλάδα ας πούμε! Αν και θα βασανιστώ να επιλέξω εξέδρα!
ΥΓ2: Γράφοντας το κείμενο έμαθα πως ο δαίμονας των φορείων χτύπησε ξανά, αυτή τη φορά ένα εκ των «κρυστάλλινων» ποδιών του Αριέλ Ρόμπεν. Ελπίζουμε να μην είναι κάτι σοβαρό ώστε ο άσσος της Μπάγερν να δώσει το παρόν στο μεγάλο ραντεβού της Νότιας Αφρικής. Hup Robben Hup!
Κος Γουρούνης
Τρίτη 1 Ιουνίου 2010
Do you close your eyes
Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου είχε φέρει στο σπίτι ένα μικρό φοξ τεριέ. Θυμάμαι το είχαμε φράξει σε μια γωνία της αυλής για να μη χαλάει το μπαχτσέ της μάνας μου, κι εγώ πήγαινα με μια βέργα και το πείραζα για να κάνει λίγο σαματά και να λυθώ στα γέλια. Ήρθε λοιπόν ο πατέρας μου μια ωραία πρωία και μου είπε πως ο σκύλος μπορεί να συγχωρεί αλλά δεν ξεχνά ποτέ, γι’ αυτό να κόψω τις μαγκιές. Το σκύλο εν τέλει τον άφησα στην ησυχία του, μου πήρε όμως αρκετά χρόνια να συνειδητοποιήσω πως οι έλληνες είμαστε χειρότεροι ακόμα κι από εκείνο το μικρό φοξ τεριέ. Δεκέμβριος 2008: Πεθαίνει ο Αλέξης, βγαίνουμε στους δρόμους, χτυπιόμαστε, τα σπάμε, φωνάζουμε αντιφασιστικά συνθήματα άλλων καιρών και φέρνουμε τη χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση. Δυο μήνες μετά και κανένας δεν “give a damn”, που θα λέγανε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Μάιος 2010: Στη σκιά των σκληρών οικονομικών μέτρων και της αναμενόμενης χειραγώγησης των οικονομικών της χώρας από το Δ.Ν.Τ., ξεσπά μια μικρή λαϊκή επανάσταση που καταλήγει με την πυρπόληση μιας τράπεζας και τεσσάρων χαμένων ζωών. Στο δε facebook ξεσπαθώνουν όλοι, ιδρύουν ομάδες συμπαράστασης και διαμαρτυρίας, ζητούν άμεσες πολιτικές αλλαγές και κάνουν το Λαζόπουλο υπερήφανο για τη δραστήρια νεολαία του τόπου. Ένα μήνα μετά; Ρε, εδώ έβγαλε τσόντα η Ντούβλη, ο Παναθηναϊκός πήρε το νταμπλ κι ο Γιώργος Αλκαίος αδικήθηκε κατάφωρα απ’ τις γειτονικές χώρες στο μεγαλύτερο gay parade της Ευρώπης, ποιος τους θυμάται τους νεκρούς! Και το χειρότερο είναι πως στο ελάττωμα της μνήμης χρυσόψαρου που αποκτήσαμε με τα χρόνια, έρχεται να προστεθεί κι η απάθεια, η προφανής αδιαφορία. Βιάζουν τους διπλανούς και φωνάζουν για βοήθεια; Αλλάζεις κανάλι. Περπατάς στο δρόμο με το mp3 στ’ αυτιά και βλέπεις να κλέβουν κάποιον; Αλλάζεις τραγούδι. Σου κόβουν τα δώρα του Πάσχα, των Χριστουγέννων, το επίδομα αδείας, το δικαίωμα να βγεις, να πιεις, να μαμήσεις; Αλλάζεις στάση…
***
Για το αδέλφι – αλήτη – πουλί Τόλη που χρωστάει στην εφορία τα περίφημα 5,5, δεν εξεπλάγην δε, έχω όμως πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Δηλαδή το 2001 όταν και υπολογίστηκε το ποσό, ο Βοσκόπουλος, με 5,5 φορολογηθέντα εκατομμύρια, έβγαζε περίπου ένα πενηντάρικο στο νερό; Κι αν τα έβγαζε, που στο διάολο τα έτρωγε και δήλωνε πως δεν είχε; Επίσης, το σώμα των εφοριακών δεν έχει κάποιο τρόπο να διαπιστώσει αν όντως τα έχει ή όχι, η απλά « ο Τόλης Βοσκόπουλος πρέπει να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση γιατί με τα τραγούδια του ερωτευτήκαμε », που δήλωσε ο κύριος Ντουκάκης, πρόεδρος των φοροτεχνικών;;; Και τέλος, εμείς που δεν ερωτευτήκαμε με τα τραγούδια του Τόλη έχουμε κάποιου είδους ψυχοσωματική ανωμαλία;
***
Για τα επεισόδια στη Λαμία, ότι και να γράψει κανείς είναι απελπιστικά λίγο και κοινότυπο. Προσωπικά μπορεί να μη γνωρίζω ούτε τη σχήμα έχει η μπάλα του Handball ( κάτι που πιστεύω και για την πλειοψηφία των κάφρων που έκαψαν την πόλη της Στερεάς Ελλάδας ), καταλαβαίνω όμως ότι υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που είτε παρακολουθεί, είτε συμμετέχει σ’ αυτά τα αθλητικά δρώμενα, κι είναι κρίμα που επειδή οι δικέφαλοι οπαδοί αποφάσισαν να κοκορομαχήσουν πάνω τους ( το copyright του λογοπαίγνιου στο φίλο μου Κώστα ), τώρα πρέπει να τα στερηθούν. Λεπτομέρεια που σκοτώνει, η δήλωση του εκπροσώπου της Αστυνομίας, «αποφασίσαμε να μην επέμβουμε για να μην κάνουμε τα πράγμα τα χειρότερα». Βέβαια, γιατί είναι γνωστό της πάσης ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την επέμβαση της Αστυνομίας όταν γίνονται παράνομοι εμπρησμοί και βανδαλισμοί. Άσε που βαριούνται κι όλας οι άνθρωποι…
***
Ο κόσμος του Heavy Metal θρηνεί, ο κόσμος του Heavy Metal δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Ο ιταλο-αμερικανός κοντός με την τεράστια φωνή, ο μεγαλύτερος «παραμυθάς» frontman που περπάτησε ποτέ τις σκηνές του ταπεινού μας πλανήτη, ο Ronnie James Dio νικήθηκε από την επάρατη νόσο μετά από μάχη έξι μηνών ( τα σέβη μου και τις ευχαριστίες μου στο φίλο Τσάκι που με διόρθωσε ). Ο τραγουδιστής των Elf, των Rainbow, των Black Sabbath, των Heaven And Hell, κι φυσικά ο τραγουδιστής με την επιτυχή solo πορεία, άφησε την τελευταία του πνοή στις 16 Μαΐου. Όλοι όσοι αγάπησαν αυτή τη μουσική μέσα από τη φωνή του, αλλά και όλοι εμείς οι κολλημένοι με τα παραμύθια και τους φανταστικούς κόσμους της Fantasy λογοτεχνίας, τον ευχαριστούμε για τα μαγικά ταξίδια που μας προσέφερε μέσω των τραγουδιών του και των στίχων του. Κι όπως έχει γράψει κι ο ίδιος « … Phantom figures free forever, out of shadows shining ever bright …” ( κι ο τίτλος του άρθρου φυσικά τραγούδι των Rainbow τραγουδημένο απ’ τον εκλιπόντα, που συμπεριλαμβάνεται στο δεύτερο άλμπουμ των Rainbow με τίτλο Rising ).
Κος Γουρούνης
***
Για το αδέλφι – αλήτη – πουλί Τόλη που χρωστάει στην εφορία τα περίφημα 5,5, δεν εξεπλάγην δε, έχω όμως πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Δηλαδή το 2001 όταν και υπολογίστηκε το ποσό, ο Βοσκόπουλος, με 5,5 φορολογηθέντα εκατομμύρια, έβγαζε περίπου ένα πενηντάρικο στο νερό; Κι αν τα έβγαζε, που στο διάολο τα έτρωγε και δήλωνε πως δεν είχε; Επίσης, το σώμα των εφοριακών δεν έχει κάποιο τρόπο να διαπιστώσει αν όντως τα έχει ή όχι, η απλά « ο Τόλης Βοσκόπουλος πρέπει να έχει ιδιαίτερη μεταχείριση γιατί με τα τραγούδια του ερωτευτήκαμε », που δήλωσε ο κύριος Ντουκάκης, πρόεδρος των φοροτεχνικών;;; Και τέλος, εμείς που δεν ερωτευτήκαμε με τα τραγούδια του Τόλη έχουμε κάποιου είδους ψυχοσωματική ανωμαλία;
***
Για τα επεισόδια στη Λαμία, ότι και να γράψει κανείς είναι απελπιστικά λίγο και κοινότυπο. Προσωπικά μπορεί να μη γνωρίζω ούτε τη σχήμα έχει η μπάλα του Handball ( κάτι που πιστεύω και για την πλειοψηφία των κάφρων που έκαψαν την πόλη της Στερεάς Ελλάδας ), καταλαβαίνω όμως ότι υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που είτε παρακολουθεί, είτε συμμετέχει σ’ αυτά τα αθλητικά δρώμενα, κι είναι κρίμα που επειδή οι δικέφαλοι οπαδοί αποφάσισαν να κοκορομαχήσουν πάνω τους ( το copyright του λογοπαίγνιου στο φίλο μου Κώστα ), τώρα πρέπει να τα στερηθούν. Λεπτομέρεια που σκοτώνει, η δήλωση του εκπροσώπου της Αστυνομίας, «αποφασίσαμε να μην επέμβουμε για να μην κάνουμε τα πράγμα τα χειρότερα». Βέβαια, γιατί είναι γνωστό της πάσης ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την επέμβαση της Αστυνομίας όταν γίνονται παράνομοι εμπρησμοί και βανδαλισμοί. Άσε που βαριούνται κι όλας οι άνθρωποι…
***
Ο κόσμος του Heavy Metal θρηνεί, ο κόσμος του Heavy Metal δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Ο ιταλο-αμερικανός κοντός με την τεράστια φωνή, ο μεγαλύτερος «παραμυθάς» frontman που περπάτησε ποτέ τις σκηνές του ταπεινού μας πλανήτη, ο Ronnie James Dio νικήθηκε από την επάρατη νόσο μετά από μάχη έξι μηνών ( τα σέβη μου και τις ευχαριστίες μου στο φίλο Τσάκι που με διόρθωσε ). Ο τραγουδιστής των Elf, των Rainbow, των Black Sabbath, των Heaven And Hell, κι φυσικά ο τραγουδιστής με την επιτυχή solo πορεία, άφησε την τελευταία του πνοή στις 16 Μαΐου. Όλοι όσοι αγάπησαν αυτή τη μουσική μέσα από τη φωνή του, αλλά και όλοι εμείς οι κολλημένοι με τα παραμύθια και τους φανταστικούς κόσμους της Fantasy λογοτεχνίας, τον ευχαριστούμε για τα μαγικά ταξίδια που μας προσέφερε μέσω των τραγουδιών του και των στίχων του. Κι όπως έχει γράψει κι ο ίδιος « … Phantom figures free forever, out of shadows shining ever bright …” ( κι ο τίτλος του άρθρου φυσικά τραγούδι των Rainbow τραγουδημένο απ’ τον εκλιπόντα, που συμπεριλαμβάνεται στο δεύτερο άλμπουμ των Rainbow με τίτλο Rising ).
Κος Γουρούνης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
