Wij Houden Van Oranje

«Το ποδόσφαιρο ακόμη και σήμερα, όπως και για πάντα, είναι μια όαση στον σύγχρονο κόσμο της αμφιβολίας, του φόβου, της αγωνίας. Έχει τους κανόνες του, τις υποχρεώσεις του και στην μπάλα γεννώνται μεταξύ των νέων αθάνατες φιλίες. Το ποδόσφαιρο παρηγορά, χρησιμεύει σαν ένα είδος φυγής από τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα και δίνει στον άνθρωπο την ευκαιρία να ελπίζει, να νιώθει λίγη χαρά, την ώρα που ο ουρανός είναι γεμάτος μαύρα σύννεφα»

Αλμπέρτ Καμύ





Οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά τον κόσμο ισχυρίζονται πως το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο που θα παρακολουθήσεις είναι σαν την πρώτη αγάπη, δεν το ξεχνάς ποτέ. Όντας νήπιο ακόμα, δεν ενθυμούμαι τον ελληνικό τιτανικό του καπετάνιου Αλκέτα το ’94, κι έτσι, για καλή μου τύχη όπως ισχυρίζονται οι παλιότεροι, το μουντιάλ που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις ποδοσφαιρικές μου αναμνήσεις δεν είναι αυτό των ΗΠΑ. Όμως, μια τετραετία μετά, κι έχοντας συμπληρώσει ήδη μια δεκαετία ζωής – μεγάλο μέρος της οποίας είχε να κάνει με την ασπρόμαυρη μπάλα -, φρόντισα να μη χάσω το επόμενο, το παγκόσμιο κύπελλο του 1998 στα γαλλικά γήπεδα.
Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου που, όπως έχουμε πια χιλιομάθει απ’ τις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές, μια συγκλονιστική αλλαγή πραγματοποιείται στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο έκφρασης, ακόμα και στον τρόπο που ζεις αυτή τη ζωή. Μια τέτοια στιγμή για μένα ήταν το 89’ λεπτό του προημιτελικού Αργεντινή – Ολλανδία όταν ο Φρανκ ντε Μπουρ επιχειρούσε μια μπαλιά 60 μέτρων στην περιοχή της αλμπισελέστε, κι ένας κύριος με το νούμερο «8» την κολλούσε στο δεξί του πόδι, έστελνε τον Αγιάλα στο…αποχωρητήριο ( αξιοσημείωτο είναι πως ο ίδιος αμυντικός μερικές μέρες πριν έψαχνε…με τα κιάλια το Μιχαλάκη της Αγγλίας σε άλλο ένα πανέμορφο γκολ ) και εκτελούσε με εξωτερικό φάλτσο τον - εξαιρετικό κατά τ’ άλλα - Ρόα για το τελικό 1-2. Όχι, δεν είναι υπερβολή: εκείνος ο κύριος με το «8», ο Ντένις ο τρομερός, ο…μη ιπτάμενος Ολλανδός που τολμά να κοιτά κατάματα σαν ποδοσφαιρική οντότητα τον ομοεθνή του ιπτάμενο, ο Μπέργκαμπ κι η παρέα του μου άνοιξαν τα μάτια σε ένα άλλο, ποδοσφαιρικό και μη, σύμπαν.
Η συνέχεια γνωστή. Όπως γνωστή είναι κι η χαρακτηριστική αστοχία των Ολλανδών απ’ τα έντεκα βήματα που τους στέρησε μια ευκαιρία στο όνειρο: την πρώτη κούπα τους σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά κι η ήττα στο μικρό τελικό απ’ τους μεγάλους Κροάτες του Μπλάζεβιτς, τους Κροάτες του γυάλινου μάγου Προσινέσκι, του «μαθηματικού» Ασάνοβιτς και του πρώτου σκόρερ του τουρνουά Σούκερ. Τι σημασία όμως είχε αυτό; Εκείνη η φάση του 89’ λεπτού του προημιτελικού θα στοίχειωνε για πάντα τα ποδοσφαιρικά μου όνειρα, θα ήταν η αφορμή μιας ερωτικής σχέσης με το καλό ποδόσφαιρο, αλλά ιδίως με το ποδόσφαιρο των «Οράνιε». Αυτή η ποδοσφαιρική επανάσταση μιας χώρας των μόλις 16 εκατομμυρίων κατοίκων, ο ποδοσφαιρικός αυτός «σοσιαλισμός» κι η ισότητα μεταξύ όλων των παικτών στο φρεσκοκομμένο χορτάρι, αλλά κι η αντίληψη πως το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι στο οποίο δεν αξίζει να θυσιάζεις τα πιστεύω σου μόνο και μόνο για μια νίκη, όλα όσα αντιπροσώπευσε για μένα εκείνη η Ολλανδία του ’98, θα με συντρόφευαν στην μετέπειτα ζωή μου.
Κι ενώ ζούμε όλοι μέσα στον προ – μουντιαλικό πυρετό, έχω βγάλει απ’ την ντουλάπα μου την πορτοκαλί φανέλα με το περήφανο Ολλανδικό λιοντάρι κι όπως κάθε φίλαθλος, αναρωτιέμαι κι εγώ για τη μοίρα της ομάδας μου στο επερχόμενο τουρνουά. Η αλήθεια είναι πως δύο παγκόσμια κύπελλα μετά, έχουμε να επιδείξουμε μια…μη συμμετοχή κι έναν εξευτελιστικό αποκλεισμό απ’ το δεύτερο γύρο. Μπορούν οι εν ενεργεία διεθνείς να επαναφέρουν τα υψηλά στάνταρ απόδοσης και θεάματος, πράγματα στα οποία μας είχε καλομάθει η προηγούμενη φουρνιά; Ή άλλες τρεις απογοητευτικές εμφανίσεις θα έρθουν να προστεθούν στα «κατορθώματα» των προηγούμενων ετών; Άποψή μου; Μπορούν. Με ηγέτες τον πιο αδικημένο απ’ τον ίδιο του τον εαυτό επιθετικό που γέννησαν ποτέ οι Κάτω Χώρες, Ρόμπιν Φαν Πέρσι, τον εργάτη της Λίβερπουλ που αφελώς προσπερνάται συνεχώς στις προτιμήσεις τον οπαδών, Ντιρκ Κούιτ, τους δύο εκδιωγμένους μεν από τη Ρεάλ Μαδρίτης, θριαμβευτές δε στα καινούρια τους σπιτικά, Αριέλ Ρόμπεν και Γουέσλι Σνάιντερ, αλλά κι έναν σωστό και γερό κορμό, με τους Μάρκο Φαν Μπόμελ, Ράφαελ Φαν Ντερ Φαρτ, Νίγκελ Ντε Γιονγκ, Τζον Χάιτινγκα, Καλίντ Μπουλαρούζ και άλλους πολλούς, η ομάδα σε προϊδεάζει για το καλύτερο, τουλάχιστον από άποψη ταυτοτήτων! Κι όσον αφορά τα φιλικά προετοιμασίας, τα δείγματα γραφής είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Οπότε γιατί όχι; Αρκεί φυσικά να μη μας κυνηγήσει και πάλι ο κακός μας δαίμονας: Το φορείο των τραυματιοφορέων…



ΥΓ1: Ζητώ συγγνώμη για τη «σοβαρότητα» του άρθρου, αλλά όπως ξέρετε οι περισσότεροι, με πολλά πράγματα κάνουμε πλάκα, με την μπάλα ποτέ! Καλό μουντιάλ να έχουμε, με πολλά γκολ, ελάχιστους τραυματισμούς, μα πάνω απ’ όλα, χωρίς θύματα σ’ αυτό το απαράδεκτο πείραμα της ΦΙΦΑ, να στείλει τη διοργάνωση στη χώρα με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον πλανήτη. Επίσης μακάρι να δούμε και μια καλή εμφάνιση της εθνικής, έναν τελικό Ολλανδία – Ελλάδα ας πούμε! Αν και θα βασανιστώ να επιλέξω εξέδρα!


ΥΓ2: Γράφοντας το κείμενο έμαθα πως ο δαίμονας των φορείων χτύπησε ξανά, αυτή τη φορά ένα εκ των «κρυστάλλινων» ποδιών του Αριέλ Ρόμπεν. Ελπίζουμε να μην είναι κάτι σοβαρό ώστε ο άσσος της Μπάγερν να δώσει το παρόν στο μεγάλο ραντεβού της Νότιας Αφρικής. Hup Robben Hup!




Κος Γουρούνης