Χάους γέννεσης

Γεννηθήτω καπιταλισμός είπε την πρώτη ημέρα ο Adam Smith και έτσι έγινε.

Την δεύτερη μέρα άρχισαν να ξεπηδούν όμορφες, χρωματιστές, μεγάλες πολυεθνικές που μόνο σκοπό είχαν να αυξάνουν τα κέρδη τους ξεδιψόντας τη δίψα για χρήμα των διευθυντικών συμβουλίων τους.

Την τρίτη μέρα μαζεύτηκαν οι εθισμένοι του χρήματος και είπαν “Γεννηθήτω το Marketing” και έτσι έγινε. Όμορφες ζωηρές ταμπέλες και διαφημίσεις με λαμπερούς ανθρώπους, ταινίες, τραγούδια, βιβλία κλπ άρχισαν να χορεύουν στον ρυθμό που ο μαέστρος marketing έδινε με την μαύρη μπακέτα του.

Την τέταρτη μέρα όλοι άρχισαν να πετούν την γνώση και να αγκαλιάζουν την τηλεόραση. Η αλήθεια πλέον δεν βρισκόταν στην φιλοσοφία, στην ιστορία και την επιστήμη, οι οποίες έως τότε χρησιμοποιώντας την κριτική σκέψη και αντίληψη οδηγούσαν την ανθρωπότητα. Η αλήθεια πλέον βρισκόταν στα ΜΜΕ και σε ανθρώπους μαριονέτες χωρίς ουσιαστικό λόγο και γνώση, που κινούνταν με βάση τη βούληση του μαριονετίστα διοικητικού συμβουλίου.

Την πέμπτη ημέρα έγινε και πάλι σύρραξη των νηματοκινητών που πλέον δεν τους ικανοποιούσε το εφήμερο κέρδος. Την θέση του είχε πάρει το μακροχρόνιο κέρδος το οποίο μπορούσε να επιτευχθεί με έναν και μόνο τρόπο, την δημιουργία νέων με καταναλωτικοκεντρική νοοτροπία δημιουργώντας έτσι δια βίου μανιώδεις και αχόρταγους καταναλωτές. Διέταξαν λοιπόν το marketing να εκτελέσει το καθήκον του και να βγάλει εις πέρας και αυτή την αποστολή, όπως και έκανε.

Την έκτη ημέρα όλα πλέον άρχισαν να κινούνται γύρω από την νιότη, μιάς και αυτή ήταν το μέλλον της κατανάλωσης, της οποίας τα χαρακτηριστικά είναι η άγνοια, η απουσία εμπειρίας, η μη ολοκληρωμένη και σωστά δομημένη σκέψη και η έλλειψη σοφίας. Η νιότη και τα χαρακτηριστικά της θεοποιούνται. Τα πρότυπα πλέον άρχισαν να αλλάζουν. Η νιότη, η ομορφιά και η ανοησία αντικαθιστούν την εξυπνάδα, την εμπειρία και την πρωτοποριακή σκέψη. Οι έως τότε αξίες γκρεμίζονται. Η μορφή και η πορεία της ανθρωπότητας άρχισε να κινείται και να κατευθύνεται γύρω από λαμπερά επιφανειακά άτομα που πήραν την θέση των επιστημόνων και των διανοούμενων.

Την έβδομη μέρα το χάος αρχίζει και καταρρέει. Τα μεγαλύτερα σημάδια της κατάρρευσης αυτής (;), οικονομική κρίση και κρίση αξιών. Ζούμε πλέον σε μία εποχή που τα πάντα είναι ρευστά. Επιστήμονες λένε πως το 60% των χορών θα κηρύξουν πτώχευση μέσα στα επόμενα 10 χρόνια. Επίσης τα απόθέματα της γής σε πετρέλαιο κλπ θα έχουνε αδειάσει μέχρι το 2040. Ότι γνωρίζουμε καταρρέει. Αυτή λοιπόν είναι η ευκαιρία να αλλάξουμε. Ξεχάστε καπιταλισμούς, κομμουνισμούς, σοσιαλισμούς κλπ. Χρειαζόμαστε κάποιο ποιό βιώσιμο σύστημα δημιουργημένο και κινούμενο με βάση τη γνώση και την επιστήμη και όχι το κέρδος και την ηλιθιότητα. Αν πούμε “Είναι καλό” όπως ο space god και αφήσουμε τα ίδια συστήματα να ξανα ανατείλουν, έχουμε χάσει το παιχνίδι. Σκεφτείτε, σκεφτείτε, σκεφτείτε και ξανά σκεφτείτε. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΠΡΑΞΤΕ.

powered by Theo Amadeus

And a Happy New Year...

Καλή χρονιά κι από μας mates, έστω κι αν μας προλάβανε οι ασφαλιστικές κι οι τράπεζες που έσπευσαν να μας ευχηθούν με τις γνωστές πια ζεστές, οικογενειακές διαφημίσεις, περισσότερο μπας και το πιστέψουν κι οι ίδιοι ότι θα ζήσουμε μια καλή χρονιά για να τους τα ακουμπάμε. Παρόλα αυτά, καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, γιατί όσο κλισέ κι αν το έχουμε καταντήσει, πραγματικά όλα τα άλλα γίνονται.

Πρώτο κειμενάκι μετά από πολύ καιρό κι η αλήθεια είναι πως δε μου πάει η καρδιά να γράψω για την οικονομία. Πως το λένε ρε αδερφέ, δε μου βγαίνει, είναι σαν την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος που ξέρεις ήδη ότι η ομάδα σου έχει χάσει την πρωτιά, κι ενώ σα σωστός φίλαθλος θα δεις το ματς για να την υποστηρίξεις, δε θες και πολλά πολλά. Ούτε για τους πολιτικούς μπορείς να γράψεις κάτι, βλέπεις το Γιώργο να μπουκάρει μετά της γυναικός του στο σουσάδικο και λες, πάει, σα χώρα μας κοίταξε ο Θεός και μας έφτυσε. Κι αυτή είναι η αισιόδοξη πλευρά: αν δεν πιστεύεις, δεν υπάρχει Θεός για να σε φτύσει.

Κι εκεί που λέω «για το ένα δε θα γράψω, για το άλλο δε θα γράψω, τι διάολο να γράψω τέλος πάντων ;;;», εμφανίζεται ο Γκλέτσος με τις χειροπέδες του. Κάπου εκεί ακούω μια φωνή μέσα να ψιθυρίζει «Τας κεφαλάς υμών τω κυρίω κλίνατε», και λέω, να τα μας, απ’ της μάνας μου το σόι πάντα υπήρχε μια μικρή κληρονομηθείσα τάση για τα άσπρα πουκαμισάκια, ήρθε η ώρα μου. Το τελειωτικό χτύπημα είναι όταν συνειδητοποιώ ότι ήγγικεν εκείνη η ώρα που μπορώ να μπω στη θέση του Γκλέτσου, του τύπου που κυνηγούσε τα φουστάνια της Ερατός, του τύπου που η Ελλάδα λάτρευε να γελά εις βάρος στα βίντεο των ΑΜΑΝ, μάλιστα, μπορώ να μπω στη θέση του και να πω με σιγουριά, ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, το μέτωπο ή όπου αλλού βάζουν στην περίπτωσή μας το χέρι τους οι λαοί της οικουμένης, ότι κι εγώ το ίδιο θα έκανα.

Και γιατί όχι; Γιατί είναι παράνομο ή γιατί δεν ακολουθεί τους προκαθορισμένους νομικούς και γραφειοκρατικούς δρόμους; Ας γελάσουμε όλοι μαζί τέκνα της χώρας των τύπων και της πολιτικής ορθότητας. Όσοι έβαλαν το χεράκι τους στο βάζο με το μέλι και βγάλανε δισεκατομμύρια ακολούθησαν τέτοιους δρόμους; Όσοι αποφάσισαν εν μέσω μιας νυκτός ότι ο αυτοκινητόδρομος πρέπει να γίνει το τσιφλίκι του Μπόμπολα το έκαναν; Κι εν πάση περιπτώσει ο Γκλέτσος μπορεί να είναι ο Γκλέτσος και να κάνει ότι κάνει με μια δόση υπερβολής, αλλά κι εγώ αν για να πηγαινοέρχομαι στο χωράφι μου έπρεπε να κερνάω ένα δεκάρικο την ημέρα στα διόδια, όχι γκρέιντερ, ολόκληρο τον caterpillar θα έφερνα για να βρω το δίκιο μου.

Κι όσο για την υποχρέωση μας να πληρώνουμε την κυκλοφορία μας στους υπερσύγχρονους ελληνικούς δρόμους, εγώ νόμιζα τόσα χρόνια ο μαλάκας ότι το ένα μηνιάτικο το χρόνο που δίνουμε στα τέλη κυκλοφορίας κάτι τέτοιο σήμαινε. Το γυρνάνε στη συνέχεια οι αρμόδιοι, γίνονται λίγο Βασιλάκης Καΐλας, Μικρός Λουστράκος κλπ, κι αρχίζουν τα «η χώρα είναι σε κρίση» και ούτω καθεξής. Και μας λένε εμάς, τους Γκλέτσους της Ελλάδας, ότι τα διόδια είναι υποχρεωτικά γιατί κάπως πρέπει να πληρωθούν οι εργολάβοι, κι ότι και τις παρακάμψεις θα μας κλείσουν, είτε με το έτσι θέλω, είτε με φορτηγά που θα χαλάσουν όλως τυχαίως στη μέση του πουθενά και θα τα επισκευάσουν μετά από μήνες, κι ότι πια τα πράγματα έχουν ξεφύγει κι οι αποφάσεις παίρνονται από αλλού.

Όμως το ζήτημα δεν είναι τι αποφασίζει και ποιος, είναι το τι κάνουμε όλοι εμείς, σώας τας φρένας ή χωρίς. Κι εμείς, όχι αγαπητοί, αλλά διόδια δεν πληρώνουμε, όσες αποφάσεις κι αν βγουν θα τις γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια. Γιατί δεν είναι τα 3 ευρώ, ούτε τα 6 ούτε τα 9, ούτε καν τα 20 που θες να πάς Θεσσαλονίκη – Αθήνα. Είναι που βαρεθήκαμε πια και τα «έτσι θέλω», και τα φορτηγά που χαλάνε τυχαία και τις αποφάσεις που τις παίρνει κάποιος άλλος που εμείς δεν έχουμε δικαίωμα ούτε να τον μάθουμε. Ας μας γράψουν, ας μας κλείσουν όλους μέσα σαν τον Γκλέτσο, να δούμε τι θα καταλάβουν που θα μας ταΐζουν όλους μέσα στις φυλακές.

Και δε θυμάμαι αν το ανέφερα πιο πάνω, αλλά καλή χρονιά!



Κος Γουρούνης