Τι συμβαίνει όταν το χαρτοκιβώτιό μας γεμίζει άχρηστα γαλάζια ή πράσινα χαρτάκια, όταν περπατάς στο κέντρο του δρόμου και σε πλησιάζουν χαμογελαστοί άνθρωποι με φυλλάδια κι όταν δίπλα στις γιγαντοαφίσες των τραγουδιστών που εμφανίζονται στα τοπικά νυχτερινά κέντρα προστίθενται κι άλλες, στην πλειοψηφία τους κουστουμαρισμένων μεσήλικων; Ναι, σωστά μαντέψατε, πλησιάζουν εκλογές. Και τι εκλογές, οι πρώτες δημοτικές εκλογές στις οποίες δε θα ψηφιστούν νομάρχες, καθώς ο θεσμός της νομαρχίας καταργείται και στη θέση των υποψηφίων νομαρχών κάνουν την εμφάνισή τους οι περιφερειάρχες. Όποιος θέλει να ψαχτεί περισσότερο στο τι αλλάζει και τι όχι ας πατήσει εδώ ( δίνουμε ένα σκασμό λεφτά για την ΕΡΤ, και να που πέρα απ'το Champions League χρησίμεψε και κάπου αλλού ).
Ειρήσθω εν παρόδω, οι εκλογές στην Ελλάδα, όπως το βλέπω εγώ, έχουν δυο πρόσωπα: Το σοβαρό κι ένα άλλο, πιο αστείο. Το σοβαρό πρόσωπο των εκλογών είναι εκείνο που μιλάει για ευθύνες του λαού και για τη δύναμη της ψήφου του, για τις δραματικές αλλαγές που φέρνουν τα νέα πολιτικά πρόσωπα και για τον αέρα ανανέωσης του αύριο. Το ίδιο πρόσωπο είναι αυτό που επιβάλλει την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων σε τηλεοπτικές υπερπαραγωγές, αλλά κι αυτό που φροντίζει να ενημερώνει τους πολίτες για το τι μέλλει γενέσθαι αρκετές ώρες πριν, μέσω των περίφημων πλέον exit polls. Ωραία όλα αυτά, κανένας δε διαφωνεί, οι εκλογές και το αναφαίρετο δικαίωμα ψήφου μας είναι η μοναδική μορφή εξουσίας του λαού κι όλοι πρέπει να ψηφίζουν, αλλά για να ακούγεται που και που και του στραβού το δίκιο, τόσα χρόνια και τόσες εκλογές πέρασαν κι οι αλλαγές παρέα με τον αέρα της ανανέωσης μας έχουν στο ‘περίμενε’ ακόμα. Οπότε κι αποχή θα έχουμε, και κόσμο που δεν του καίγεται καρφί, και κανένας δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γιατί ο καθένας με την απελπισία του κάνει ό,τι γουστάρει.
Το δεύτερο και πιο χαλαρό πρόσωπο των εκλογών έγκειται στο ότι ο έλληνας έχει πλέον πάρει χαμπάρι ότι η επόμενη μέρα θα είναι η ίδια και βλέπει τις εκλογές σα διασκέδαση. Έχει την ευκαιρία να γυρίσει στο χωριό του και να φάει το φαί της μάνας του, να βρεθεί με τα φιλαράκια του απ’ το σχολείο και να πιουν ένα καφέ ή ένα τσιπουράκι μετά την ψήφο, να χαζέψει λίγο τους παππούδες να πλακώνονται για τα πολιτικά, να βρεθεί τέλος πάντων με τους δικούς του μια-δυο μέρες παραπάνω. Και όσο περνάει ο καιρός και ζω κι εγώ ο ίδιος περισσότερες εκλογές, αρχίζω να πιστεύω πως τα παραπάνω τον έλληνα τον ενδιαφέρουν περισσότερο απ’ την ίδια την ψήφο και το ποιος εν τέλει θα βάλει το δάχτυλο στην τσανάκα με το μέλι. Να πας να ψηφίσεις, θα βγει πάλι κάποιος απατεώνας που θα σε κοροϊδεύει και θα στα τρώει. Να μην πας, θα έχεις να λες πως μια ευκαιρία έχουμε κι εμείς να αλλάξουμε κάτι κι εσύ την πέταξες. Αυτή η δημοκρατία όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται πολύ δύσκολο πράμα…
***
Συζητούσα με τον κολλητό μου πρόσφατα για το τι σκέφτομαι όταν βλέπω το χάλι με τα σκουπίδια στην πόλη μας. Αυτό που του απάντησα ήταν ότι όταν κοιτώ κάτω απ’ το μπαλκόνι μου και βλέπω τους δρόμους γεμάτους σκουπίδια δε σκέφτομαι τους σκουπιδιάρηδες που δε δουλεύουν ή το κράτος που τους πληρώνει μισό κομμάτι ψωμί για τη δουλειά που κάνουν. Στο μυαλό μου έρχεται η υποκρισία. Γιατί, άντε, το ότι δε μαζεύει κανένας τα σκουπίδια των κάδων δεν είναι δική μας δουλειά, όλα τα άλλα; Όλοι εξαγριωθήκαμε με τη βρωμιά της BP στον κόλπο του Μεξικού, ωστόσο όλων μας είναι δύσκολο να περιμένουμε να πετάξουμε τα διαφημιστικά στον πλησιέστερο κάδο κι όχι στο δρόμο. ‘Είναι κρίμα’ και ‘να βοηθήσουμε όπως μπορούμε’ τα κοάλα, τα καγκουρό και την τίγρη της Βεγγάλης που σιγά σιγά μας αφήνουν χρόνους, τους σκύλους των γειτόνων που γαυγίζουν όμως θα τους βάλουμε φόλα να μάθουν. Μαζεύουμε κάθε βδομάδα τα πλαστικά και τα γυαλιά για να τα ανακυκλώσουμε, πρέπει όμως να χρησιμοποιούμε τουλάχιστον 20 χαρτοπετσέτες μετά το φαγητό. Διαδηλώνουμε για τις τιμές του πετρελαίου, έχουμε και 2 αυτοκίνητα να αράζουν δίπλα σε ένα παπί στο σπίτι. Φωνάζουμε δικαιολογημένα που οι Σκοπιανοί στεγνώνουν κυριολεκτικά τον Αξιό με μια ντουζίνα παράνομα φράγματα, αλλά μας είναι δύσκολο να κλείνουμε τη βρύση όταν ξυριζόμαστε. Εμ, δε γίνεται έτσι δουλειά, ακόμα και σκλάβους να τους κάνουν τους υπαλλήλους για τα σκουπίδια.
***
Για το τέλος άφησα μια παρατήρηση που θέλω να πιστεύω πως έχουμε κάνει όλοι το τελευταίο διάστημα, αλλιώς θα αρχίσω να αμφιβάλλω για την ψυχική μου υγεία: Καλά, έχουν τελειώσει οι ιδέες όλων των σεναριογράφων της οικουμένης και το μόνο που τους έρχεται στο μυαλό είναι οι βρικόλακες; Και πόσο τέλος πάντων να πουλήσει κι αυτή η ιδέα; Δεν μπορώ άλλο, έχει αρχίσει να με ενοχλεί το φως του ήλιου, νομίζω πως μεγαλώνουν οι κυνόδοντές μου, στο video club με κοιτάζουν πλέον περίεργα γιατί αν δω ταινία με βαμπίρ ουρλιάζω. ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ!!!
Κος Γουρούνης
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
Pigmouth Strikes Again
Κατ’ αρχάς χαίρεται και καλώς ήρθατε σε μία ακόμα σεζόν ραδιοφωνικού blogging. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την υπομονή σας που είναι απαραίτητη για την παρακολούθηση αυτών που γράφουμε, αλλά και σε περίπτωση που αυτή εξέλειψε, σας συγχαίρουμε για την ανάρρωσή σας από τις μαζοχιστικές τάσεις που επιδείξατε με την ανοχή σας τον προηγούμενο χρόνο. Όσον αφορά το σεβαστό χρονικό διάστημα για το οποίο τα πληκτρολόγιά μας ήταν ανενεργά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το βαρύ, καθημερινό, ψυχολογικό φορτίο της κρίσης και το άγχος της εξεταστικής μας κατέβαλλαν, όμως εφόσον σας έχουμε συνηθίσει στην ωμή ειλικρίνεια, θα πούμε ότι απλά βγαίναμε, πίναμε, κοιμόμαστε και βαριόμαστε. Με την αφορμή ωστόσο της πρώτης προειδοποιητικής κρούσης απ’ το αφεντικό -αυτή στην οποία σου λέει «κοίτα αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις…» και ΞΕΡΕΙ πως δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις ( τι να πω, έχουμε καλό αφεντικό )-, καλό είναι να μπαίνουμε σιγά σιγά στους ρυθμούς μας για να μην μας κλέψει όλη τη δόξα το ζεύγος Λιάγκα ή η καινούρια εκπομπή της Τάτι.
***
Αρχίζουμε λοιπόν από εκεί που σταματήσαμε, με το top hit ‘ελληνικό καλοκαίρι’ και μερικές παρατηρήσεις μου:
1. Οι διακοπές με το ‘πρόσωπο’ είναι σαν τα sugar-free γλυκά: αν και το ξέρεις ότι δεν αλλάζει τίποτα, είσαι πεπεισμένος ότι όλα τα άλλα έχουν πάντα καλύτερη γεύση.
2. Αν δεν το ψάξεις και πολύ, πάρεις μια τσάντα και φύγεις ίσως και να κάνεις τις καλύτερες διακοπές της ζωής σου. ΑΛΛΑ… το να έχεις μια πληροφορία παραπάνω για το που θα πας δε θα σε στείλει και στην εντατική. Αποφεύγονται έτσι δυσάρεστες εξελίξεις όπως αυτή του να έχεις πάει «διπλός» και να ανακαλύψεις πως το νησί που επισκέπτεσαι είναι το must του καλοκαιριού για τους εργένηδες. Εκτός κι αν υπάρχει αμοιβαία διάθεση για πειραματισμούς, όπου σ’ αυτήν την περίπτωση έχετε τον αμέριστο σεβασμό όλων των εργαζομένων του σταθμού. Ή το να πας «μονός» και να διαπιστώσεις πως σ’ όποια και να την πέσεις από κάποιον θα της φας. Είτε αυτός είναι ο πατέρας της, είτε ο γιος της.
3. Κάποια στιγμή, στο μακρινό παρελθόν, κάποιος σφύριξε σ’ όλους τους λαούς της οικουμένης πως τα ελληνικά νησιά είναι ένας πολύ όμορφος προορισμός, κάπου που όλοι μπορούν να απολαύσουν τον ήλιο και τη θάλασσα, και το κυριότερο όλων, μπορούν να έρθουν μόνο με την ταυτότητά, το διαβατήριο, τα χρήματα τους και χωρίς την ανθρώπινή τους υπόσταση. Αν και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που ένα σύγχρονο κράτος χρειάζεται να ανεχτεί κάτι τέτοιο, καταλαβαίνω πως απ’ τον τουρισμό μηδέν, καλά είναι και τα φραγκοδίφραγκα που αφήνουν οι πιτσιρικάδες. Αυτό που δε δύναμαι να κατανοήσω είναι πως σκατά όλοι αυτοί, όταν με το καλό επιστρέψουν στις πατρίδες τους έχουν να πουν κάτι, αρκετές φορές άσχημο μάλιστα, για τις διακοπές τους απ’ τη στιγμή που όσο λειτουργούσαν σε ώρα Αθήνας το αίμα τους είχε περιεκτικότητα 67% vol. κι αυτοί έφερναν περισσότερο στα τρία γουρουνάκια παρά σε ανθρωποειδή. Ισχύει κι εδώ το «δώσε θάρρος στον ευρωπαίο», γιατί κι άλλες χώρες προσπαθούν να προσελκύσουν τουρίστες με κάθε τρόπο, όμως μόνο στην Ελλάδα οι πινακίδες στα μαγαζιά είναι σε 4 γλώσσες καμία εκ των οποίων η γηγενής…
***
Και λίγα μπουκάλια τους πέταξαν τους Placebo τα παιδιά στο Θέατρο Γης. Εγώ τη γλύτωσα τη λυπητερή τελευταία στιγμή (λόγω της άποψης μου πως με φιλικό ζευγάρι μπορείς να βγεις για φαγητό, ποτό, ακόμα και σε ταινία να πας αλλά σε συναυλία ας’ το καλύτερα, αλλά δεν είναι της ώρας η συζήτηση), καταλαβαίνω όμως όλους αυτούς που έδωσαν από 30 έως και 45 ευρώπουλα και βγήκαν οι κύριοι και παίξανε για 2-3 τσιγάρα. Καλύτερα να τα δώσεις και να πας να ακούσεις ερασιτέχνες που θα γουστάρουν και θα παίξουν κι ένα διωράκι γεμάτο! Κι επιτρέψτε μου, αυτά που ακούγονται για δυσφήμιση της χώρας μας στους καλλιτεχνικούς κύκλους είναι διαστημικές ηλιθιότητες: προτιμούμε να διαδίδουν οι Placebo στα φιλαράκια τους πως στην Ελλάδα πας, γρατζουνάς λίγο τις κιθάρες και την κάνεις απ’ την πίσω πόρτα και σου λένε κι ευχαριστώ; Με το αζημίωτο φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε.
***
Η λέξη ‘βανδαλισμός’ είναι αρχαία, τόσο ετυμολογικά όσο και στην ουσία της. Για παράδειγμα το 417 π.Χ., το αμέσως προηγούμενο βράδυ πριν την αποστολή των Αθηναίων για την Σικελική εκστρατεία, βρέθηκαν αποκεφαλισμένα διάφορα αγάλματα του Ερμή (οι περίφημες Ερμές που τοποθετούνταν σαν οδοδείκτες), κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε ο Αλκιβιάδης κι η παρέα του – που ήταν λίγο αλητάκια απ’ ότι φαίνεται-, κι αυτός ο βανδαλισμός ήταν η αφορμή να δρομολογηθούν οι εξελίξεις του Πελοποννησιακού Πολέμου. Άλλη μια περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι η καταστροφή ακόμα κι ολόκληρων μοναστηριών κατά την περίοδο της Εικονομαχίας στο Βυζάντιο. Βανδαλισμός ίσως μπορεί και να θεωρηθεί η τακτική της «καμένης γης» που εφάρμοζαν κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 οι κλέφτες, το ότι έκαιγαν δηλαδή περιουσίες και σπαρτά για να πληγεί ο ανεφοδιασμός των τουρκικών στρατευμάτων. Κάτι ξεχνάω όμως. Α, ναι! Την ηρωική καταστροφή του γηπέδου του Πανιωνίου από τους αυτοαποκαλούμενους «πάνθηρες», πράξη αντίστασης απέναντι στο κατεστημένο των ευρωπαϊκών αγώνων της UEFA…
***
Κράτησα για το τέλος τις ευχές για καλές σχολικοφοιτιτικές χρονιές ή επαγγελματικές αποκαταστάσεις, υγεία, κανέναν παρά παραπάνω στην τσέπη μας, την πρώτη αλάνθαστη πρόταση του πρωθυπουργού στα ελληνικά κλπ. Το H.S.R. είναι εδώ, ανανεωμένο, έτοιμο να σας κρατήσει και πάλι συντροφιά μέσω της διαδικτυακής μας συχνότητας ( αδόκιμος όρος, αλλά όπως λέει κι ο Θείος, δικό μας είναι ότι θέλουμε γράφουμε ) κι όσοι πιστοί, μείνετε συντονισμένοι γιατί η επίσημη ραδιοφωνική έναρξη της σεζόν δεν αργεί!
Κος Γουρούνης
***
Αρχίζουμε λοιπόν από εκεί που σταματήσαμε, με το top hit ‘ελληνικό καλοκαίρι’ και μερικές παρατηρήσεις μου:
1. Οι διακοπές με το ‘πρόσωπο’ είναι σαν τα sugar-free γλυκά: αν και το ξέρεις ότι δεν αλλάζει τίποτα, είσαι πεπεισμένος ότι όλα τα άλλα έχουν πάντα καλύτερη γεύση.
2. Αν δεν το ψάξεις και πολύ, πάρεις μια τσάντα και φύγεις ίσως και να κάνεις τις καλύτερες διακοπές της ζωής σου. ΑΛΛΑ… το να έχεις μια πληροφορία παραπάνω για το που θα πας δε θα σε στείλει και στην εντατική. Αποφεύγονται έτσι δυσάρεστες εξελίξεις όπως αυτή του να έχεις πάει «διπλός» και να ανακαλύψεις πως το νησί που επισκέπτεσαι είναι το must του καλοκαιριού για τους εργένηδες. Εκτός κι αν υπάρχει αμοιβαία διάθεση για πειραματισμούς, όπου σ’ αυτήν την περίπτωση έχετε τον αμέριστο σεβασμό όλων των εργαζομένων του σταθμού. Ή το να πας «μονός» και να διαπιστώσεις πως σ’ όποια και να την πέσεις από κάποιον θα της φας. Είτε αυτός είναι ο πατέρας της, είτε ο γιος της.
3. Κάποια στιγμή, στο μακρινό παρελθόν, κάποιος σφύριξε σ’ όλους τους λαούς της οικουμένης πως τα ελληνικά νησιά είναι ένας πολύ όμορφος προορισμός, κάπου που όλοι μπορούν να απολαύσουν τον ήλιο και τη θάλασσα, και το κυριότερο όλων, μπορούν να έρθουν μόνο με την ταυτότητά, το διαβατήριο, τα χρήματα τους και χωρίς την ανθρώπινή τους υπόσταση. Αν και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που ένα σύγχρονο κράτος χρειάζεται να ανεχτεί κάτι τέτοιο, καταλαβαίνω πως απ’ τον τουρισμό μηδέν, καλά είναι και τα φραγκοδίφραγκα που αφήνουν οι πιτσιρικάδες. Αυτό που δε δύναμαι να κατανοήσω είναι πως σκατά όλοι αυτοί, όταν με το καλό επιστρέψουν στις πατρίδες τους έχουν να πουν κάτι, αρκετές φορές άσχημο μάλιστα, για τις διακοπές τους απ’ τη στιγμή που όσο λειτουργούσαν σε ώρα Αθήνας το αίμα τους είχε περιεκτικότητα 67% vol. κι αυτοί έφερναν περισσότερο στα τρία γουρουνάκια παρά σε ανθρωποειδή. Ισχύει κι εδώ το «δώσε θάρρος στον ευρωπαίο», γιατί κι άλλες χώρες προσπαθούν να προσελκύσουν τουρίστες με κάθε τρόπο, όμως μόνο στην Ελλάδα οι πινακίδες στα μαγαζιά είναι σε 4 γλώσσες καμία εκ των οποίων η γηγενής…
***
Και λίγα μπουκάλια τους πέταξαν τους Placebo τα παιδιά στο Θέατρο Γης. Εγώ τη γλύτωσα τη λυπητερή τελευταία στιγμή (λόγω της άποψης μου πως με φιλικό ζευγάρι μπορείς να βγεις για φαγητό, ποτό, ακόμα και σε ταινία να πας αλλά σε συναυλία ας’ το καλύτερα, αλλά δεν είναι της ώρας η συζήτηση), καταλαβαίνω όμως όλους αυτούς που έδωσαν από 30 έως και 45 ευρώπουλα και βγήκαν οι κύριοι και παίξανε για 2-3 τσιγάρα. Καλύτερα να τα δώσεις και να πας να ακούσεις ερασιτέχνες που θα γουστάρουν και θα παίξουν κι ένα διωράκι γεμάτο! Κι επιτρέψτε μου, αυτά που ακούγονται για δυσφήμιση της χώρας μας στους καλλιτεχνικούς κύκλους είναι διαστημικές ηλιθιότητες: προτιμούμε να διαδίδουν οι Placebo στα φιλαράκια τους πως στην Ελλάδα πας, γρατζουνάς λίγο τις κιθάρες και την κάνεις απ’ την πίσω πόρτα και σου λένε κι ευχαριστώ; Με το αζημίωτο φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε.
***
Η λέξη ‘βανδαλισμός’ είναι αρχαία, τόσο ετυμολογικά όσο και στην ουσία της. Για παράδειγμα το 417 π.Χ., το αμέσως προηγούμενο βράδυ πριν την αποστολή των Αθηναίων για την Σικελική εκστρατεία, βρέθηκαν αποκεφαλισμένα διάφορα αγάλματα του Ερμή (οι περίφημες Ερμές που τοποθετούνταν σαν οδοδείκτες), κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε ο Αλκιβιάδης κι η παρέα του – που ήταν λίγο αλητάκια απ’ ότι φαίνεται-, κι αυτός ο βανδαλισμός ήταν η αφορμή να δρομολογηθούν οι εξελίξεις του Πελοποννησιακού Πολέμου. Άλλη μια περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι η καταστροφή ακόμα κι ολόκληρων μοναστηριών κατά την περίοδο της Εικονομαχίας στο Βυζάντιο. Βανδαλισμός ίσως μπορεί και να θεωρηθεί η τακτική της «καμένης γης» που εφάρμοζαν κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 οι κλέφτες, το ότι έκαιγαν δηλαδή περιουσίες και σπαρτά για να πληγεί ο ανεφοδιασμός των τουρκικών στρατευμάτων. Κάτι ξεχνάω όμως. Α, ναι! Την ηρωική καταστροφή του γηπέδου του Πανιωνίου από τους αυτοαποκαλούμενους «πάνθηρες», πράξη αντίστασης απέναντι στο κατεστημένο των ευρωπαϊκών αγώνων της UEFA…
***
Κράτησα για το τέλος τις ευχές για καλές σχολικοφοιτιτικές χρονιές ή επαγγελματικές αποκαταστάσεις, υγεία, κανέναν παρά παραπάνω στην τσέπη μας, την πρώτη αλάνθαστη πρόταση του πρωθυπουργού στα ελληνικά κλπ. Το H.S.R. είναι εδώ, ανανεωμένο, έτοιμο να σας κρατήσει και πάλι συντροφιά μέσω της διαδικτυακής μας συχνότητας ( αδόκιμος όρος, αλλά όπως λέει κι ο Θείος, δικό μας είναι ότι θέλουμε γράφουμε ) κι όσοι πιστοί, μείνετε συντονισμένοι γιατί η επίσημη ραδιοφωνική έναρξη της σεζόν δεν αργεί!
Κος Γουρούνης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
