Pig, Pig World

Τι συμβαίνει όταν το χαρτοκιβώτιό μας γεμίζει άχρηστα γαλάζια ή πράσινα χαρτάκια, όταν περπατάς στο κέντρο του δρόμου και σε πλησιάζουν χαμογελαστοί άνθρωποι με φυλλάδια κι όταν δίπλα στις γιγαντοαφίσες των τραγουδιστών που εμφανίζονται στα τοπικά νυχτερινά κέντρα προστίθενται κι άλλες, στην πλειοψηφία τους κουστουμαρισμένων μεσήλικων; Ναι, σωστά μαντέψατε, πλησιάζουν εκλογές. Και τι εκλογές, οι πρώτες δημοτικές εκλογές στις οποίες δε θα ψηφιστούν νομάρχες, καθώς ο θεσμός της νομαρχίας καταργείται και στη θέση των υποψηφίων νομαρχών κάνουν την εμφάνισή τους οι περιφερειάρχες. Όποιος θέλει να ψαχτεί περισσότερο στο τι αλλάζει και τι όχι ας πατήσει εδώ ( δίνουμε ένα σκασμό λεφτά για την ΕΡΤ, και να που πέρα απ'το Champions League χρησίμεψε και κάπου αλλού ).

Ειρήσθω εν παρόδω, οι εκλογές στην Ελλάδα, όπως το βλέπω εγώ, έχουν δυο πρόσωπα: Το σοβαρό κι ένα άλλο, πιο αστείο. Το σοβαρό πρόσωπο των εκλογών είναι εκείνο που μιλάει για ευθύνες του λαού και για τη δύναμη της ψήφου του, για τις δραματικές αλλαγές που φέρνουν τα νέα πολιτικά πρόσωπα και για τον αέρα ανανέωσης του αύριο. Το ίδιο πρόσωπο είναι αυτό που επιβάλλει την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων σε τηλεοπτικές υπερπαραγωγές, αλλά κι αυτό που φροντίζει να ενημερώνει τους πολίτες για το τι μέλλει γενέσθαι αρκετές ώρες πριν, μέσω των περίφημων πλέον exit polls. Ωραία όλα αυτά, κανένας δε διαφωνεί, οι εκλογές και το αναφαίρετο δικαίωμα ψήφου μας είναι η μοναδική μορφή εξουσίας του λαού κι όλοι πρέπει να ψηφίζουν, αλλά για να ακούγεται που και που και του στραβού το δίκιο, τόσα χρόνια και τόσες εκλογές πέρασαν κι οι αλλαγές παρέα με τον αέρα της ανανέωσης μας έχουν στο ‘περίμενε’ ακόμα. Οπότε κι αποχή θα έχουμε, και κόσμο που δεν του καίγεται καρφί, και κανένας δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γιατί ο καθένας με την απελπισία του κάνει ό,τι γουστάρει.

Το δεύτερο και πιο χαλαρό πρόσωπο των εκλογών έγκειται στο ότι ο έλληνας έχει πλέον πάρει χαμπάρι ότι η επόμενη μέρα θα είναι η ίδια και βλέπει τις εκλογές σα διασκέδαση. Έχει την ευκαιρία να γυρίσει στο χωριό του και να φάει το φαί της μάνας του, να βρεθεί με τα φιλαράκια του απ’ το σχολείο και να πιουν ένα καφέ ή ένα τσιπουράκι μετά την ψήφο, να χαζέψει λίγο τους παππούδες να πλακώνονται για τα πολιτικά, να βρεθεί τέλος πάντων με τους δικούς του μια-δυο μέρες παραπάνω. Και όσο περνάει ο καιρός και ζω κι εγώ ο ίδιος περισσότερες εκλογές, αρχίζω να πιστεύω πως τα παραπάνω τον έλληνα τον ενδιαφέρουν περισσότερο απ’ την ίδια την ψήφο και το ποιος εν τέλει θα βάλει το δάχτυλο στην τσανάκα με το μέλι. Να πας να ψηφίσεις, θα βγει πάλι κάποιος απατεώνας που θα σε κοροϊδεύει και θα στα τρώει. Να μην πας, θα έχεις να λες πως μια ευκαιρία έχουμε κι εμείς να αλλάξουμε κάτι κι εσύ την πέταξες. Αυτή η δημοκρατία όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται πολύ δύσκολο πράμα…


***


Συζητούσα με τον κολλητό μου πρόσφατα για το τι σκέφτομαι όταν βλέπω το χάλι με τα σκουπίδια στην πόλη μας. Αυτό που του απάντησα ήταν ότι όταν κοιτώ κάτω απ’ το μπαλκόνι μου και βλέπω τους δρόμους γεμάτους σκουπίδια δε σκέφτομαι τους σκουπιδιάρηδες που δε δουλεύουν ή το κράτος που τους πληρώνει μισό κομμάτι ψωμί για τη δουλειά που κάνουν. Στο μυαλό μου έρχεται η υποκρισία. Γιατί, άντε, το ότι δε μαζεύει κανένας τα σκουπίδια των κάδων δεν είναι δική μας δουλειά, όλα τα άλλα; Όλοι εξαγριωθήκαμε με τη βρωμιά της BP στον κόλπο του Μεξικού, ωστόσο όλων μας είναι δύσκολο να περιμένουμε να πετάξουμε τα διαφημιστικά στον πλησιέστερο κάδο κι όχι στο δρόμο. ‘Είναι κρίμα’ και ‘να βοηθήσουμε όπως μπορούμε’ τα κοάλα, τα καγκουρό και την τίγρη της Βεγγάλης που σιγά σιγά μας αφήνουν χρόνους, τους σκύλους των γειτόνων που γαυγίζουν όμως θα τους βάλουμε φόλα να μάθουν. Μαζεύουμε κάθε βδομάδα τα πλαστικά και τα γυαλιά για να τα ανακυκλώσουμε, πρέπει όμως να χρησιμοποιούμε τουλάχιστον 20 χαρτοπετσέτες μετά το φαγητό. Διαδηλώνουμε για τις τιμές του πετρελαίου, έχουμε και 2 αυτοκίνητα να αράζουν δίπλα σε ένα παπί στο σπίτι. Φωνάζουμε δικαιολογημένα που οι Σκοπιανοί στεγνώνουν κυριολεκτικά τον Αξιό με μια ντουζίνα παράνομα φράγματα, αλλά μας είναι δύσκολο να κλείνουμε τη βρύση όταν ξυριζόμαστε. Εμ, δε γίνεται έτσι δουλειά, ακόμα και σκλάβους να τους κάνουν τους υπαλλήλους για τα σκουπίδια.


***


Για το τέλος άφησα μια παρατήρηση που θέλω να πιστεύω πως έχουμε κάνει όλοι το τελευταίο διάστημα, αλλιώς θα αρχίσω να αμφιβάλλω για την ψυχική μου υγεία: Καλά, έχουν τελειώσει οι ιδέες όλων των σεναριογράφων της οικουμένης και το μόνο που τους έρχεται στο μυαλό είναι οι βρικόλακες; Και πόσο τέλος πάντων να πουλήσει κι αυτή η ιδέα; Δεν μπορώ άλλο, έχει αρχίσει να με ενοχλεί το φως του ήλιου, νομίζω πως μεγαλώνουν οι κυνόδοντές μου, στο video club με κοιτάζουν πλέον περίεργα γιατί αν δω ταινία με βαμπίρ ουρλιάζω. ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ!!!





Κος Γουρούνης