Δέσποινα Βανδή VS Keith Moon

Δεν πρόλαβα να ηρεμήσω καλά καλά απ’ τα πασχαλινά μεθεόρτια, με ζώσανε τα φίδια πάλι. Αιτία το καινούριο τραγούδι της κυρίας Νικολαϊδη, με το οποίο, για όσους δεν είχαν την ατυχία, μπορείς να ενστερνιστείς την κοσμοθεωρία του Φοίβου για το θέμα της ισότητας. Το αν συμφωνεί κανείς με το ποιόν της μουσικής και των στίχων είναι δικό του ζόρι, αν και το θεματάκι είναι λίγο «περσινό», κι αναφέρομαι και στο μουσικό, αλλά και στο στιχουργικό θέμα (ξέρω περισσότερους άντρες που φωνάζουν για ισότητα τώρα πια). Εκεί που προβληματίστηκα, ήταν όταν σκέφτηκα ότι το rock attitude έχει γίνει κουρελού και το πατάει ο κάθε πικραμένος για να πει τον πόνο του.
Εδώ να διευκρινίσω, για να μην το διαβάσει ο πατέρας μου και γκρινιάζει, πως αυτό το φαινόμενο δεν είναι ελληνικής προελεύσεως, καθώς πχ το Lady Gaga (το ουδέτερο άρθρο δεν είναι ορθογραφικό λάθος) που ευθύνεται για τις 4 απ’ τις 5 αηδίες που θα ακούσουμε εκεί που θα πιούμε ένα ποτάκι, και το ονοματάκι το έκλεψε απ’ το “Radio Gaga” των Queen, κι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί φροντίζει να μας ενημερώνει για το rockstarιλίκι της, είτε όταν ντύνεται καλικάντζαρος για να τρώνε τα παιδιά το φαγητό τους, είτε όταν αναφέρει ως επιρροές της τον David Bowie και τους προαναφερθέντες «νονούς» της. Κάποιος να ενημερώσει την κυρία, αλλά και τον κάθε ενδιαφερόμενο, ότι όταν κάνεις τον καραγκιόζη, δε γίνεσαι αυτόματα Keith Moon μόνο και μόνο γιατί κι αυτός έκανε ότι του φώτιζε ο καλός θεούλης. Γιατί το rock δεν είναι μόδα, δεν είναι “in”. Είναι αλητεία εμβολιασμένη με μια γερή δόση απαγορευμένου, είναι προβληματισμός μετά το χαβαλέ, είναι όλοι αυτοί που νιώθουν ξένοι στη γενιά τους, είναι απλά και κατανοητά το να πας δεξιά όταν όλοι έχουν στρίψει αριστερά εδώ και τέσσερα φανάρια.
Το κακό μ’ αυτούς που παριστάνουν τον κάθε Keith όμως, είναι ότι δίνουν λάθος μηνύματα σε μια ολόκληρη γενιά. Μηνύματα λανθάνουσας επανάστασης, στρουθοκαμηλισμού αν προτιμάτε, σε έναν κόσμο που βρίθει προβλημάτων. Κι ενώ το rock μέχρι και τη δική μας τη γενιά έπαιζε το ρόλο του φωτεινού σηματοδότη, η γενιά εν έτει 2010 ακούει μόνο για μια γκόμενα που φίλησε μια άλλη γκόμενα, και για να επανέρθουμε στα της ψαροκώσταινας , για μια τύπισσα που διακηρύττει πόσο αδικημένη ένιωθε σε σχέση με τον αδερφό της.
Κι ενώ, όπως υπογράμμισα, μόνο οι έλληνες δε φταίνε γι’ αυτό, η χώρα μας πέφτει και πάλι θύμα της μικρής καταναλωτικής αγοράς που προσπαθεί να τα κουτσοστριμώξει όλα σε ένα-δυο πακέτα λόγω κόστους. Γιατί αγαπητέ έλληνα, δεν έχεις την οικονομική ευρωστία να αντέξεις μια Βανδή για τα τσιφτετέλοειδή και μία για αυτό το κάτι τέλος πάντων, οπότε να σου το «όλα σε ένα» στην έκδοση της πρώην κυρίας προέδρου. Το ίδιο γίνεται και με το rap, που αν κι οι γνώσεις μου εκεί είναι ανάλογες της γνώσης μου πάνω στα προϊστορικά λεπιδόπτερα, καταλαβαίνω πως κι εκεί κάτι στράβωσε στην πορεία, γιατί βλέπω τη Χριστίνα Κολέτσα σε ένα βίντεο να στέκει ανάμεσα σε δύο θυμωμένους κουκουλοφόρους, και σκέφτομαι ο Αλλάχ να μας κόβει μέρες και να της δίνει χρόνια να τη βλέπουμε, στο mute όμως αν γίνεται, κι αυτή και τα παλικάρια από δίπλα. Γιατί Χριστίνα, δε σε νοιάζει που εκθέτεις ένα ολόκληρο μουσικό στερέωμα, ας σε νοιάξει που χάνεις λεφτά απ’ αυτό. Εκεί που θα έρθει ο άλλος να πιει τις ουισκάρες του, να πετάξει τις λουλουδάρες του και να σου ακουμπήσει τον παρά του, θα χειροκροτήσει ευγενικά την ανοησία σου, αλλά από μέσα του θα παρακαλά να αρχίσουν τα τσιφτετελάκια και να το κουνήσεις λίγο.
Κοινώς, γι’ αυτό θα στα στάξουν στα επαρχιακά σκυλάδικα. Για να έρθουμε στην περίφημη μήνυση της Τζούλιας στον κ. Παπαδημούλη. ΟΚ, νομίζω πια ότι το έχουμε πάρει πρέφα πως για λίγη δημοσιότητα αυτή είναι ικανή και του Χριστού να κάνει μήνυση για τα βεγγαλικά το βράδυ της Ανάστασης. Το θέμα είναι, ρε βουλευτή, πας να πεις κάτι σωστό, κάτι που και να αναφερθεί πρέπει, και να καταγγελθεί πρέπει, αλλά και να κοπεί μαχαίρι, το ^&*$%^&* το χαρακτηρισμό τι τον θέλεις;


***

Μέσα σ’ όλο αυτό το μπάχαλο, πέθανε κι ο Μάνος Ξυδούς. Τον οποίο κάθε φορά που τον έβλεπα live, δε σταματούσε να με εκπλήσσει το μεράκι του κι η ενέργειά του πάνω στη σκηνή. Παιδί της γειτονιάς, ένας άνθρωπος με όνειρα και φιλοδοξίες, που ότι έχανε απ’ το ταλέντο, το κέρδιζε απ’ το χαμαλίκι και τον ιδρώτα του. Μας αρέσει, δε μας αρέσει, αυτός είναι ο σωστός τρόπος να γίνονται τα πράγματα, αυτό είναι το rock.

Απ’ το δίσκο « Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ; », http://www.youtube.com/watch?v=MgMUGMDnIuM&feature=PlayList&p=C24B1FD592E364E7&playnext_from=PL&playnext=1&index=2 , σε μία απ’ τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες ελλήνων καλλιτεχνών κατ' εμέ.



Κος Γουρούνης