Καλη αρχή!!!!!!!

Οι πρώτες αναμνήσεις που έχω από ραδιόφωνο είναι πολύ μακρινές και μετά βίας τις θυμάμαι. Είμαι σίγουρος όμως ότι τις απέκτησα κάποια Κυριακή, όταν κάποιος ευγενής κύριος μετέδιδε προπολεμικά τραγούδια για να τα ακούσουν ο πατέρας μου και άλλοι 3 - 4 (δεν παίρνω και όρκο για τον ακριβή αριθμό) καθώς χαλάρωναν πριν από άλλη μια κουραστική βδομάδα. Δε χρειάζεται να αναλύσουμε το τραύμα που μπορεί να προκαλέσει σε ένα φυσιολογικό παιδί αυτή η εμπειρία, ούτε βέβαια το πόσο πολύ αντιπαθεί το ίδιο φυσιολογικό παιδί τη ραδιοφωνία μετά από καμιά 50αριά τραγούδια του Αττίκ…
Μπορεί, λοιπόν, να μου πήρε καμιά δεκαριά χρόνια να παίξω με τις ραδιοφωνικές συχνότητες, αλλά όταν το έκανα, κοινώς (και μετά συγχωρήσεως) αποβλακώθηκα. Γυρνούσα απ’το σχολείο μια ώρα πριν σχολάσουν τα υπόλοιπα παιδιά για να ακούσω, θυμάμαι, μια ροκ εκπομπή, της οποίας η παραγωγός θύμιζε με τα μικρά της λογίδρια τα πρώτα βήματα της Αλέκας, πριν αρχίσει να μοιάζει εξωτερικά στον Γκορμπατσόφ. Φουλ αριστεροαναρχοϊδεολογία λοιπόν, και για καλή μουσική ούτε λόγος. Κι έτσι καθώς πλούτιζα τις γνώσεις μου στα διάφορα τσεχοσλοβάκικα μανιφέστα, ξεχνούσα την μελωδία μιας καλοκουρδισμένης κιθάρας ή την ροή του ρυθμού μέσα από ένα προσεγμένο ντραμ-μπιτ.
Ώσπου μπήκε στη ζωή μου το φοιτητιλίκι, σε μια πόλη που ζει και αναπνέει γι’ αυτήν καθαυτή τη μουσική, μέσα απ΄τα διάφορα ρετρό μουσικά στέκια της Βαλαωρίτου, τους ερασιτεχνικούς σταθμούς, και τις αναρίθμητες μπάντες που ψάχνουν να κάνουν κι αυτοί το κομμάτι τους (σε ένα μουσικό στερέωμα που τους φτύνει στα μούτρα, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία). Και μετά από 4 και βάλε χρόνια απραξίας και αμπελοφιλοσοφίας, συνειδητοποίησα σιγά σιγά ότι η μουσική ναι μεν μας καλλιεργεί, μας αγαλλιάζει, κι όλες αυτές οι θεωρητικές μαλακίες που μας μάθαιναν σε ένα μάθημα στο Γυμνάσιο που παίζει να μην έχω παρακολουθήσει και ποτέ, αλλά πάνω απ’όλα είναι ο απόλυτος οδηγός για να κάνουμε την πλάκα μας, να διασκεδασουμε, να πιούμε ένα ποτό με τον κολλητό, να την πέσουμε στον/ην γκόμενο/α που κάηκε απ’τον αναπτήρα που άναψε γιατί λύγωσε απ’την πολλή καψούρα, και πάει λέγοντας.
Γι’ αυτό όταν τα φιλαράκια μου, ο Λεό και ο Τσίρι μου μίλησαν γι’αυτήν την ιδέα που είχαν ξετρελάθηκα, είδα το ραδιόφωνο με άλλο μάτι, και ξέχασα και τα βαρετά απογεύματα με τον κάθε Κωστάλα, και την εφηβεία της επανάστασης και της ιδελογίας. Είδα μια πηγή καλής μουσικής – άλλωστε τα παιδιά είναι απ’τους λίγους κι εκλεκτούς κατοίκους αυτής της πόλης που μπορούν να δηλώνουν γνώστες της καλής και ποιοτικής μουσικής- αλλά και σαν μια ευκαιρία να κάνουμε το χαβαλέ της ζωής μας, κι όσο δύναται, αυτό να περνάει και σε όσους θα μπουν στον κόπο να ακούσουν το Λεωνίδα, τον Πάνο, το Γιαννάκη, το Χρήστο κι όλη την παρέα, να κάνουν απλά την πλάκα τους.
Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όλα αυτά είναι ένα κλικ μακριά. Καλώς ήρθατε στον κόσμο της μελωδίας, της διασκέδασης και της καλής,φιλικής ατμόσφαιρας.

Καλώς ήρθατε στη συχνότητα του Heavenly Sound Radio!

Κος Γουρούνης