Pig Pong

Το Γιωργάκη τον καταλαβαίνω. Τις περισσότερες φορές μου φαίνεται συμπαθητικός τυπάκος, ήσυχος, ήρεμος, ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι πρότυπο προϊσταμένου σε κάποιο πόστο μιας πολυεθνικής. Ξέρω ότι αυτό που έκανε με τη διακαναλική συνέντευξη ήταν πολιτική…κατάντια, αλλά αν κάποιος σκεφτεί αυτή την πλευρά του χαρακτήρα του, θα δει πως έκανε αυτό ακριβώς που θα περίμενε κάποιος από έναν τέτοιον άνθρωπο: βγήκε στο βήμα κι είπε «σώστε με».

Εννοείται πως αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Κι εξυπακούεται επίσης πως κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τον βοηθήσει. Μ’ αυτό που έκανε έβαλε τα χεράκια του στα ματάκια του και τώρα περιμένει απλά τους ψηφοφόρους να σπρώξουν. Γιατί να είναι οι περιφερειάρχες κι οι δήμαρχοι υποκείμενοι σε ερωτήσεις για το μνημόνιο και τα οικονομικά μας χάλια, το έγραψα, το ξαναέγραψα, δεν το καταλαβαίνω απ’ τη μεριά του ΠΑΣΟΚ, οι άλλοι ρίχνουν εκεί το βάρος για να βυθίσουν τους πράσινους υποψηφίους. Αλλά ο Γιώργος, σαν καλός προσκοπάκος, δεν αφήνει ποτέ ερώτηση αναπάντητη, κι αντί να κάνει την κουφή, βγήκε τη Δευτέρα το βράδυ, κι επειδή περί μνημονίου δεν είχε να πει τίποτα, είπε «αν δε μας ψηφίσετε, εκλογές». Όπως μας λέγανε οι πατεράδες μας, ‘αν δε φας, δε θα δεις μπάλα’ κλπ.

Γι αυτό κι η μοναδική λέξη που βρήκα ως χαρακτηρισμό αυτής της κίνησης ήταν «κατάντια». Γιατί, όταν αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι στο κράτος όπως στο παιδί σου που δεν πάει για ύπνο νωρίς, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Κι ας έχει δίκιο για το μνημόνιο, κι άλλος να ήταν καπετάνιος, κι αυτός θα το στήριζε. Αλλά με την πολιτική είναι όπως και με τους τερματοφύλακες: στις μεγάλες γκέλες, καλύτερος είναι ο αναπληρωματικός.

***

Κι εκεί που λέω ότι δε θα αναφέρω καθόλου τη λέξη «αστυνομία» σε ένα άρθρο για αλλαγή, πάνε κάποιοι καλοθελητές και σαπίζουν στο ξύλο έναν φουκαρά με νοητικά προβλήματα. Για τον οποίον μάλιστα οι πατρινοί συμπολίτες του είχαν μόνο καλά λόγια να πούνε, πράγμα που αποκλείει τη γραμμή υπεράσπισης «αναρχικός – πέτρες – εξύβριση αστυνομικών οργάνων». Τα ίδια καταπιεσμένα ανθρωπάκια που εδώ και δεκαετίες διαμαρτύρονται για το χαρακτηρισμό «μπάτσοι».

Το τραγικό της υπόθεσης είναι το εξής: όλοι εμείς, άνθρωποι χωρίς εξουσία όπλου ή αστυνομικής ταυτότητας, θα ντρεπόμασταν να το κάνουμε αυτό. Αυτό ακριβώς, θα ντρεπόμασταν. Ακόμα και να προκαλούμασταν, θα κάναμε το αυτονόητο, υπομονή. Κι όμως κάποιοι προστάτες, κάποιοι υπάλληλοι του κράτους που έχουν υποχρέωση να μας υπηρετούν και να μας προστατεύουν, κάποιοι μπάτσοι το έκαναν. Και δεν ντράπηκαν. Κρίμα στους συναδέλφους τους που προσπαθούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, γιατί υπάρχουν κι αυτοί. Όσο υπάρχουν τέτοιοι υπάνθρωποι, ο λαός δε θα σεβαστεί ποτέ την αστυνομία.

***

Σε ένα απ’ τα πρώτα κείμενα μου για το blog του ραδιοφώνου είχα γράψει για μια περίπτωση γονιών απ’ την Άπω Ανατολή που ξέχασαν να ταΐσουν το παιδί τους, απασχολημένοι καθώς ήταν με κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι, κι αυτό πέθανε. Μου απάντησε λοιπόν ένας αναγνώστης λέγοντας μου να μην καθολικεύω καταστάσεις, κι ότι επειδή συνέβη κάτι τέτοιο μια φορά δε σημαίνει πως αποτελεί κοινωνική μάστιγα. Σήμερα διάβασα ότι μια μάνα σκότωσε το παιδί της γιατί την ενοχλούσε όταν αυτή ήταν απασχολημένοι να βάζει βαμβάκια και στάρια στο ίντερνετ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Κος Γουρούνης