Το Θεώρημα της Αλήθειας

Ένα απ’ τα πιο σοφά πράγματα που σκέφτηκε ποτέ ο ανθρώπινος νους, είναι πως μεταξύ δύο διαφορετικών ισχυρισμών, η αλήθεια και το δίκαιο βρίσκονται κάπου στη μέση. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η συγκεκριμένη ρήση πάντοτε με έβρισκε απόλυτα σύμφωνο, και προσπαθώ απεγνωσμένα εδώ και χρόνια να καταλάβω γιατί δεν μπορούν όλοι να την ενστερνιστούν. Πάρτε για παράδειγμα τις σχέσεις διαδηλωτών – αστυνομίας. Οι μεν ισχυρίζονται ότι οι αστυνομικοί είναι οι υπερασπιστές ενός λανθάνοντος φασιστικού συστήματος και καπιταλιστικά γουρούνια, ότι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, αλλά κι ότι, λόγω της θέσης τους, δράττουν διάφορες ευκαιρίες στο τζαμπατζιλίκι και το νταβατζιλίκι. Οι δε υποστηρίζουν ότι ο λαός πνέει τα μένεα κατά των, γιατί οι μνήμες της κατοχής είναι νωπές, η αριστερίζουσα επανάσταση είναι μόδα κι ότι τη δουλειά τους, δεν τους αφήνουν να την κάνουν σωστά. Εφαρμόζοντας το παραπάνω θεώρημα, καταλαβαίνουμε ότι τα πολιτικά κίνητρα των αστυνομικών κι η φασιστική ταμπέλα δεν υφίστανται, και βγάζουμε το συμπέρασμα ότι είναι απλά ανίκανοι! Σκληρό; Όχι τόσο. Διότι σε μια δημοκρατική χώρα δε δύναται να απαγορευτούν οι διαδηλώσεις, οπότε ο ρόλος της αστυνομίας είναι η περιφρούρηση και η διατήρηση της τάξης. Άρα όσο εγκληματικό κι απαράδεκτο είναι να καις κάποιον ζωντανό με μια μολότοφ με το έτσι θέλω, άλλο τόσο είναι να πετάς χαρταετό την ώρα του καθήκοντος, και να αφήνεις 5-6 αλήτες να κάνουν την Αθήνα γήπεδο. Α, κι η δικαιολογία του προσωπικού κινδύνου δε γίνεται αποδεκτή, δεδομένης της πολυδάπανης εκπαίδευσης και του πανάκριβου εξοπλισμού, όλα πληρωμένα απ’ τις τσέπες μας. Απ΄ την άλλη μεριά του νομίσματος, ναι, η πορείες και τα συναφή προσωπικά πιστεύω ότι έχουν πέσει θύμα μιας μόδας επανάστασης (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα τραγούδια που ποστάρονται στο facebook από δεκατριάχρονα που δεν μπορούν καν να καταλάβουν τι σημαίνει το Φ.Π.Α.), αλλά κάτι τέτοιο, εν πρώτοις είναι η προσωπική μου άποψη, κι εν συνεχεία, δε νομίζω να ισχύει με τα χθεσινά γεγονότα, όπου σημειώθηκε εξωπραγματική προσέλευση κόσμου για να διαμαρτυρηθεί για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος το άδειο στομάχι το φοβάται περισσότερο κι απ’ τις μολότοφ.

Παρομοίως το ίδιο σύστημα μπορούμε να εφαρμόσουμε και στη διαμάχη Κ.Κ.Ε. – ΛΑ.Ο.Σ.. Η Αλέκα του λαού δήλωνε χθες για μία ακόμα φορά, πως τα επεισόδια είναι συνέπεια της ακροδεξιάς προπαγάνδας, ενώ ο αγαπητός Καρατζαφύρερ έριχνε το φταίξιμο στους αριστερούς ψευτοεπαναστάτες. Εντάξει παιδιά, μαλάκες δεν είμαστε, δε νομίζω να αμφιβάλλει κανένας μας ότι οι Χρυσαυγίτες βάζουν το χεράκι τους σε τέτοιες τραγωδίες. Αυτό όμως δε συνεπάγεται αυτόματα ότι οι υπόλοιποι πρέπει να ανακηρυχθούν άγιοι. Αυτό που αναρωτιόμαστε όλοι όμως, είναι το πόσα θύματα πρέπει να θρηνήσουμε για να σταματήσει το τένις ιδεολογικών ευθυνών.


***


Μια μεγάλη ανάσα για την ελληνική οικονομία θα μπορούσε να είναι η προσέλευση τουριστών το ερχόμενο καλοκαίρι. Θα μπορούσε. Γιατί μάλλον δε θα είναι. Ακόμα κι η Βουλγαρική κυβέρνηση εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αποτρέπει τους κατοίκους της γειτονικής χώρας να μας επισκεπτούν, φοβούμενοι τα επεισόδια. Εμάς ,και τα εισιτήρια να μας πλήρωναν, θα πηγαίναμε στο Αφγανιστάν;


***


Σουρεάλ σκηνικό απ’ τον «μαραθώνιο ενημέρωσης» του Μεγάλου Καναλιού: ο δημοσιογράφος Πάνος Σόμπολος, προς τιμήν του, δηλώνει πως τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το χαμό ανθρώπινων ζωών, κάτι που βρίσκει αντίθετο των δημοσιογράφο Αντώνη Λιάρο, ο οποίος τον εξισώνει με την καταστροφή των μικροεπιχειρήσεων. Και σκέφτεσαι ότι όταν ήμασταν πιτσιρικαρία, μας κυνηγούσαν με το ζωνάρι για να μην παίζουμε πολύ Quake, γιατί όταν μεγαλώναμε θα γινόμασταν βίαιοι…



Κος Γουρούνης