Police & Thieves

Δέχθηκα προχθές ένα mail από έναν φίλο αστυνομικό στο οποίο, εν περιλήψει, μου παραπονιόταν για τον ανοιχτό πόλεμο που έχουμε κηρύξει όλοι κατά των σωμάτων ασφαλείας, υποστηρίζοντας ότι εστιάζεται λάθος στο χαρακτήρα των αστυνομικών, καθώς παρουσιάζονται σαν άσπλαχνοι, μοχθηροί και σαδιστές. Ο συγκεκριμένος φίλος είναι καλό παλικάρι, ευχάριστος για παρέα, απ’ τους ανθρώπους που στην επιλογή καριέρας έπαιξε σημαντικότατο ρόλο το οικονομικό υπόβαθρο της οικογενείας. Δε διατηρώ καμία αμφιβολία δε, ότι όπως κι αυτός, υπάρχουν κι άλλοι ωραίοι τύποι στην αστυνομία, κι ο λόγος που αρκετοί έλληνες ακόμα βλέπουν άνθρωπο στα μπλε κι αλλάζουν πεζοδρόμιο είναι λόγω του βεβαρημένου ιστορικού της ΕΛ.ΑΣ. κι όχι γιατί υπάρχει κάποια γενική πίστη ότι ο πιο καλός αστυφύλακας έχει τουλάχιστον συλλάβει τη μάνα του. Οπότε un point στο παιδί και κανένας σ’ αυτούς που πιστεύουν πως η ελληνική αστυνομία είναι κάτι σαν τα 12 καθάρματα του Robert Aldrich. Από εκεί κι ύστερα θα σε στενοχωρήσω φίλε Γιάννη, γιατί πεποίθησή μου είναι πως η πλειοψηφία του λαού, ή τουλάχιστον η πλειοψηφία των σκεπτόμενων ελλήνων, διαμαρτύρεται ( κι όχι επιτίθεται όπως το έθεσες ) κυρίως για την ανεπαρκή απόδοσή των συναδέλφων σου, κι όχι για την ψυχή που θα παραδώσουν. Πράγμα καθόλα λογικό, γιατί αν δεν μπορείς να βγεις να πιεις ένα ποτό γιατί στο γυρισμό θα σε βιάσουν, αν δεν μπορείς να μείνεις σπίτι σου γιατί θα σε κλέψουν και μετά θα σε σκοτώσουν, αν δεν μπορείς ακόμα – ακόμα στη δουλειά σου να πας γιατί κάποιος θα σε κάψει ζωντανό, αυτός που θα κατηγορήσεις είναι αυτός που υποτίθεται πως σε προστατεύει. Αν λοιπόν ζούσαμε στην αρχαία Σπάρτη , κι έχοντας γλυτώσει το bangee jumping στον Καιάδα, θα έπρεπε να γνωρίζουμε πως να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, αν ζούσαμε στο Yorkshire το 17ο αιώνα κατά τον Αγγλικό εμφύλιο, θα μας προστάτευε η πολιτοφυλακή, ενώ αν ήμασταν κάτοικοι του Gotham city, θα περιμέναμε τον Batman να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα. Στην Ελλάς του 2000 όμως ,που λέει κι ο Καζαντζίδης, μάλλον δουλειά της αστυνομίας είναι η ασφάλειά μας…


***


Η δημοκρατικότητα του πολιτεύματός μας έχει πολλή πλάκα τελικά. Σύμφωνα με τη λογική του ΠΑΣΟΚ, αν διαφωνείς με τη γραμμή του κόμματος πρέπει να διαγραφείς. Άλλο τώρα αν στο Γυμνάσιο μάθαμε ότι η πολυφωνία είναι ευλογία για τη δημοκρατία. Κι αναφέρω μόνο το ΠΑΣΟΚ, γιατί στην περίπτωση της Ν.Δ. και της Ντόρας ουδείς πιστεύει ούτε ότι η Μπακογιάννη διαφώνησε λόγω διαφορετικής αντίληψης των πραγμάτων, ούτε ότι αυτή ήταν η αιτία που την έδιωξαν, παρότι κι οι δύο παρατάξεις έβαλαν τα δυνατά τους να μας πείσουν. Στο κόμμα της Ρηγίλλης πιστεύουν ότι η πολιτική είναι σαν τα Όσκαρ: όσο καλύτερα υποκριθείς, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχεις να κερδίσεις.


***


Ήταν που ήταν οι συντάξεις των ελλήνων πενιχρές, ήρθαν και τα νέα μέτρα κι έβαλαν ταφόπλακα στους συνταξιούχους. Κυριολεκτικά, γιατί οι περισσότεροι πεθαίνουν της πείνας. Η Δήμητρα Λιάνη για παράδειγμα. Βεβαίως, η αεροσυνοδός που όλοι αγαπήσαμε έκανε γνωστό ότι με τα νέα μέτρα θα της κοπούν 6500 χιλιαρικάκια απ’ τη σύνταξη. Και λες εσύ, ο νοήμων άνθρωπος, πρέπει να στενοχωρηθώ γιατί δε θα τα παίρνει πια, ή γιατί τα έπαιρνε τόσο καιρό;;;


***


Ως ποδοσφαιρόφιλος έχω να δηλώσω πως τα play-off της Superleague είναι τόσο βαρετή διαδικασία, που μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου στο Γυμνάσιο για τους μετεξεταστέους μαθητές. Αν και πιστεύω ότι οι δευτεροβάθμιες εξισώσεις μπροστά στον εναρκτήριο αγώνα ΑΕΚ – ΠΑΟΚ, μοιάζουν με κάρτα διαρκείας στο καλύτερο strip club του Amsterdam.




Υ.Γ. Ο τίτλος του άρθρου είναι ο τίτλος ενός reggae τραγουδιού του Junior Marvin, το οποίο διασκευάστηκε με επιτυχία από τους Clash. Όσοι πιστοί, το link για την πρωτότυπη εκδοχή είναι http://www.youtube.com/watch?v=WQriZQbTcjk , ενώ για την εκτέλεση των Clash http://www.youtube.com/watch?v=jO2bC7rJl5s&feature=related


Κος Γουρούνης