Χάους γέννεσης

Γεννηθήτω καπιταλισμός είπε την πρώτη ημέρα ο Adam Smith και έτσι έγινε.

Την δεύτερη μέρα άρχισαν να ξεπηδούν όμορφες, χρωματιστές, μεγάλες πολυεθνικές που μόνο σκοπό είχαν να αυξάνουν τα κέρδη τους ξεδιψόντας τη δίψα για χρήμα των διευθυντικών συμβουλίων τους.

Την τρίτη μέρα μαζεύτηκαν οι εθισμένοι του χρήματος και είπαν “Γεννηθήτω το Marketing” και έτσι έγινε. Όμορφες ζωηρές ταμπέλες και διαφημίσεις με λαμπερούς ανθρώπους, ταινίες, τραγούδια, βιβλία κλπ άρχισαν να χορεύουν στον ρυθμό που ο μαέστρος marketing έδινε με την μαύρη μπακέτα του.

Την τέταρτη μέρα όλοι άρχισαν να πετούν την γνώση και να αγκαλιάζουν την τηλεόραση. Η αλήθεια πλέον δεν βρισκόταν στην φιλοσοφία, στην ιστορία και την επιστήμη, οι οποίες έως τότε χρησιμοποιώντας την κριτική σκέψη και αντίληψη οδηγούσαν την ανθρωπότητα. Η αλήθεια πλέον βρισκόταν στα ΜΜΕ και σε ανθρώπους μαριονέτες χωρίς ουσιαστικό λόγο και γνώση, που κινούνταν με βάση τη βούληση του μαριονετίστα διοικητικού συμβουλίου.

Την πέμπτη ημέρα έγινε και πάλι σύρραξη των νηματοκινητών που πλέον δεν τους ικανοποιούσε το εφήμερο κέρδος. Την θέση του είχε πάρει το μακροχρόνιο κέρδος το οποίο μπορούσε να επιτευχθεί με έναν και μόνο τρόπο, την δημιουργία νέων με καταναλωτικοκεντρική νοοτροπία δημιουργώντας έτσι δια βίου μανιώδεις και αχόρταγους καταναλωτές. Διέταξαν λοιπόν το marketing να εκτελέσει το καθήκον του και να βγάλει εις πέρας και αυτή την αποστολή, όπως και έκανε.

Την έκτη ημέρα όλα πλέον άρχισαν να κινούνται γύρω από την νιότη, μιάς και αυτή ήταν το μέλλον της κατανάλωσης, της οποίας τα χαρακτηριστικά είναι η άγνοια, η απουσία εμπειρίας, η μη ολοκληρωμένη και σωστά δομημένη σκέψη και η έλλειψη σοφίας. Η νιότη και τα χαρακτηριστικά της θεοποιούνται. Τα πρότυπα πλέον άρχισαν να αλλάζουν. Η νιότη, η ομορφιά και η ανοησία αντικαθιστούν την εξυπνάδα, την εμπειρία και την πρωτοποριακή σκέψη. Οι έως τότε αξίες γκρεμίζονται. Η μορφή και η πορεία της ανθρωπότητας άρχισε να κινείται και να κατευθύνεται γύρω από λαμπερά επιφανειακά άτομα που πήραν την θέση των επιστημόνων και των διανοούμενων.

Την έβδομη μέρα το χάος αρχίζει και καταρρέει. Τα μεγαλύτερα σημάδια της κατάρρευσης αυτής (;), οικονομική κρίση και κρίση αξιών. Ζούμε πλέον σε μία εποχή που τα πάντα είναι ρευστά. Επιστήμονες λένε πως το 60% των χορών θα κηρύξουν πτώχευση μέσα στα επόμενα 10 χρόνια. Επίσης τα απόθέματα της γής σε πετρέλαιο κλπ θα έχουνε αδειάσει μέχρι το 2040. Ότι γνωρίζουμε καταρρέει. Αυτή λοιπόν είναι η ευκαιρία να αλλάξουμε. Ξεχάστε καπιταλισμούς, κομμουνισμούς, σοσιαλισμούς κλπ. Χρειαζόμαστε κάποιο ποιό βιώσιμο σύστημα δημιουργημένο και κινούμενο με βάση τη γνώση και την επιστήμη και όχι το κέρδος και την ηλιθιότητα. Αν πούμε “Είναι καλό” όπως ο space god και αφήσουμε τα ίδια συστήματα να ξανα ανατείλουν, έχουμε χάσει το παιχνίδι. Σκεφτείτε, σκεφτείτε, σκεφτείτε και ξανά σκεφτείτε. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΠΡΑΞΤΕ.

powered by Theo Amadeus

And a Happy New Year...

Καλή χρονιά κι από μας mates, έστω κι αν μας προλάβανε οι ασφαλιστικές κι οι τράπεζες που έσπευσαν να μας ευχηθούν με τις γνωστές πια ζεστές, οικογενειακές διαφημίσεις, περισσότερο μπας και το πιστέψουν κι οι ίδιοι ότι θα ζήσουμε μια καλή χρονιά για να τους τα ακουμπάμε. Παρόλα αυτά, καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, γιατί όσο κλισέ κι αν το έχουμε καταντήσει, πραγματικά όλα τα άλλα γίνονται.

Πρώτο κειμενάκι μετά από πολύ καιρό κι η αλήθεια είναι πως δε μου πάει η καρδιά να γράψω για την οικονομία. Πως το λένε ρε αδερφέ, δε μου βγαίνει, είναι σαν την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος που ξέρεις ήδη ότι η ομάδα σου έχει χάσει την πρωτιά, κι ενώ σα σωστός φίλαθλος θα δεις το ματς για να την υποστηρίξεις, δε θες και πολλά πολλά. Ούτε για τους πολιτικούς μπορείς να γράψεις κάτι, βλέπεις το Γιώργο να μπουκάρει μετά της γυναικός του στο σουσάδικο και λες, πάει, σα χώρα μας κοίταξε ο Θεός και μας έφτυσε. Κι αυτή είναι η αισιόδοξη πλευρά: αν δεν πιστεύεις, δεν υπάρχει Θεός για να σε φτύσει.

Κι εκεί που λέω «για το ένα δε θα γράψω, για το άλλο δε θα γράψω, τι διάολο να γράψω τέλος πάντων ;;;», εμφανίζεται ο Γκλέτσος με τις χειροπέδες του. Κάπου εκεί ακούω μια φωνή μέσα να ψιθυρίζει «Τας κεφαλάς υμών τω κυρίω κλίνατε», και λέω, να τα μας, απ’ της μάνας μου το σόι πάντα υπήρχε μια μικρή κληρονομηθείσα τάση για τα άσπρα πουκαμισάκια, ήρθε η ώρα μου. Το τελειωτικό χτύπημα είναι όταν συνειδητοποιώ ότι ήγγικεν εκείνη η ώρα που μπορώ να μπω στη θέση του Γκλέτσου, του τύπου που κυνηγούσε τα φουστάνια της Ερατός, του τύπου που η Ελλάδα λάτρευε να γελά εις βάρος στα βίντεο των ΑΜΑΝ, μάλιστα, μπορώ να μπω στη θέση του και να πω με σιγουριά, ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, το μέτωπο ή όπου αλλού βάζουν στην περίπτωσή μας το χέρι τους οι λαοί της οικουμένης, ότι κι εγώ το ίδιο θα έκανα.

Και γιατί όχι; Γιατί είναι παράνομο ή γιατί δεν ακολουθεί τους προκαθορισμένους νομικούς και γραφειοκρατικούς δρόμους; Ας γελάσουμε όλοι μαζί τέκνα της χώρας των τύπων και της πολιτικής ορθότητας. Όσοι έβαλαν το χεράκι τους στο βάζο με το μέλι και βγάλανε δισεκατομμύρια ακολούθησαν τέτοιους δρόμους; Όσοι αποφάσισαν εν μέσω μιας νυκτός ότι ο αυτοκινητόδρομος πρέπει να γίνει το τσιφλίκι του Μπόμπολα το έκαναν; Κι εν πάση περιπτώσει ο Γκλέτσος μπορεί να είναι ο Γκλέτσος και να κάνει ότι κάνει με μια δόση υπερβολής, αλλά κι εγώ αν για να πηγαινοέρχομαι στο χωράφι μου έπρεπε να κερνάω ένα δεκάρικο την ημέρα στα διόδια, όχι γκρέιντερ, ολόκληρο τον caterpillar θα έφερνα για να βρω το δίκιο μου.

Κι όσο για την υποχρέωση μας να πληρώνουμε την κυκλοφορία μας στους υπερσύγχρονους ελληνικούς δρόμους, εγώ νόμιζα τόσα χρόνια ο μαλάκας ότι το ένα μηνιάτικο το χρόνο που δίνουμε στα τέλη κυκλοφορίας κάτι τέτοιο σήμαινε. Το γυρνάνε στη συνέχεια οι αρμόδιοι, γίνονται λίγο Βασιλάκης Καΐλας, Μικρός Λουστράκος κλπ, κι αρχίζουν τα «η χώρα είναι σε κρίση» και ούτω καθεξής. Και μας λένε εμάς, τους Γκλέτσους της Ελλάδας, ότι τα διόδια είναι υποχρεωτικά γιατί κάπως πρέπει να πληρωθούν οι εργολάβοι, κι ότι και τις παρακάμψεις θα μας κλείσουν, είτε με το έτσι θέλω, είτε με φορτηγά που θα χαλάσουν όλως τυχαίως στη μέση του πουθενά και θα τα επισκευάσουν μετά από μήνες, κι ότι πια τα πράγματα έχουν ξεφύγει κι οι αποφάσεις παίρνονται από αλλού.

Όμως το ζήτημα δεν είναι τι αποφασίζει και ποιος, είναι το τι κάνουμε όλοι εμείς, σώας τας φρένας ή χωρίς. Κι εμείς, όχι αγαπητοί, αλλά διόδια δεν πληρώνουμε, όσες αποφάσεις κι αν βγουν θα τις γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια. Γιατί δεν είναι τα 3 ευρώ, ούτε τα 6 ούτε τα 9, ούτε καν τα 20 που θες να πάς Θεσσαλονίκη – Αθήνα. Είναι που βαρεθήκαμε πια και τα «έτσι θέλω», και τα φορτηγά που χαλάνε τυχαία και τις αποφάσεις που τις παίρνει κάποιος άλλος που εμείς δεν έχουμε δικαίωμα ούτε να τον μάθουμε. Ας μας γράψουν, ας μας κλείσουν όλους μέσα σαν τον Γκλέτσο, να δούμε τι θα καταλάβουν που θα μας ταΐζουν όλους μέσα στις φυλακές.

Και δε θυμάμαι αν το ανέφερα πιο πάνω, αλλά καλή χρονιά!



Κος Γουρούνης

Notorious P.I.G.

Με τα πολλά φτάσαμε λοιπόν αγαπητοί μου λίγες ώρες πριν τις εκλογές. Σε λιγότερο από 48 ώρες (και μια εβδομάδα ακόμα πιθανώς) θα γνωρίζουμε σε ποιους θα απευθυνόμαστε κάθε φορά που η μέρα μας θα πάει στραβά, βάλλοντας τους με διάφορα εκκλησιαστικά κηροπήγια, κοινώς καντήλια. Κλασσικά, έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους οι δημοσιογράφοι – εκλογοντολόγοι, όπως αυτός ο τύπος με τα γυαλιά, ο Bill Gates του MEGA, που τον βλέπουμε κάθε τέσσερα χρόνια να μας μιλάει για διαγράμματα και πίτες. Και φυσικά βγαίνουν και διάφορες πολιτικάντηδες, απ’ αυτούς που όταν τους ρωτάς με τι ασχολούνται, απαντούν «είμαι στο κόμμα», που απευθύνουν έκλυση στους πολίτες να συμβάλλουν με την ψήφο τους στην επιβράβευση τριάντα χρόνων κλεφτοκοτάδων δημάρχων και νομαρχών, πάντα με τη φάτσα που θυμίζει τους δημοσιογράφους στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας λίγο πριν πουν το κλασικό «Good Luck Earth».

Έρχονται λοιπόν, τώρα και στην πόλη σας, οι εκλογές με το πλέον ηλίθιο σύστημα ανάδειξης νικητή. Παρακάμπτω το ότι τόσους σταυρούς που θα βάλουμε φέτος δεν τους βάζεις ούτε σε μαυσωλείο. Αντέχεται αυτό, μπορεί την ώρα που θα κάνεις να ψηφίσεις να μπορούσες να γράψεις μια μικρή έκθεση, αλλά καλή καρδιά. Η μεγαλύτερη ανοησία είναι το σύστημα ‘διπλή ευκαιρία’, όπως στο στοίχημα. Αναφέρομαι στη δεύτερη Κυριακή, που αφού έχεις ψηφίσει αυτόν που γουστάρεις εσύ να σε σοδομίζει για τα επόμενα 3,5 χρόνια, έρχονται και σου λένε «Ναι μεν, αλλά τώρα που δε βγαίνει αυτός, ποιον προτιμάς;». Καμπανάκι και μαλακίες δεν έχει δηλαδή.

Και φυσικά, τι δε θα μπορούσε να λείπει απ’ αυτές τις εκλογές; Το μνημόνιο, βεβαίως βεβαίως. Όλοι οι έλληνες άντρες είναι πια ιδιοκτήτες ενός ζευγαριού παραφουσκωμένων μπαλονιών χάρη σ’ αυτήν την ιστορία. Δεν έχει σημασία που δήμαρχοι και νομάρχες όσο και να αντιτίθενται ή τάσσονται υπέρ του δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, εκεί αυτοί, το βιολί τους, σαν τους τρελούς που χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο μέχρι να το σπάσουν, αμήν Θεέ μου. Ούτε έχει σημασία που βγήκε ο Michelin κι είπε πως το μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό, όλος ο σχεδιασμός έγινε με επίκεντρο αυτό, ποιος τρέχει για αλλαγές τώρα.

Α, και σταματήστε επιτέλους να χειροκροτείτε το Γιώργο για όσα έκανε, δεν το θέλει. Γιώργος Παπανδρέου, ακόμα κι οι άνθρωποι με δείκτη ευφυΐας υπό του μηδενός γίνονται πρωθυπουργοί, Impossible is Nothing.


***


Και μια που πιάσαμε κουβέντα για ηλιθιότητα, τα παλικάρια που έστειλαν τις βόμβες στις πρεσβείες αφού φρόντισαν να κάνουν πασαρέλα τις φάτσες τους μπροστά στις κάμερες, κατάλαβε κανείς τι ήθελαν;


***


Διάβασα πως οι Rolling Stones ετοιμάζονται για την καινούρια τους περιοδεία. Φήμες που θέλουν τις συναυλίες τους να σκηνοθετούνται από το George Romero από δω και στο εξής ελέγχονται ως ανακριβείς.





Κος Γουρούνης

Pig Pong

Το Γιωργάκη τον καταλαβαίνω. Τις περισσότερες φορές μου φαίνεται συμπαθητικός τυπάκος, ήσυχος, ήρεμος, ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι πρότυπο προϊσταμένου σε κάποιο πόστο μιας πολυεθνικής. Ξέρω ότι αυτό που έκανε με τη διακαναλική συνέντευξη ήταν πολιτική…κατάντια, αλλά αν κάποιος σκεφτεί αυτή την πλευρά του χαρακτήρα του, θα δει πως έκανε αυτό ακριβώς που θα περίμενε κάποιος από έναν τέτοιον άνθρωπο: βγήκε στο βήμα κι είπε «σώστε με».

Εννοείται πως αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Κι εξυπακούεται επίσης πως κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τον βοηθήσει. Μ’ αυτό που έκανε έβαλε τα χεράκια του στα ματάκια του και τώρα περιμένει απλά τους ψηφοφόρους να σπρώξουν. Γιατί να είναι οι περιφερειάρχες κι οι δήμαρχοι υποκείμενοι σε ερωτήσεις για το μνημόνιο και τα οικονομικά μας χάλια, το έγραψα, το ξαναέγραψα, δεν το καταλαβαίνω απ’ τη μεριά του ΠΑΣΟΚ, οι άλλοι ρίχνουν εκεί το βάρος για να βυθίσουν τους πράσινους υποψηφίους. Αλλά ο Γιώργος, σαν καλός προσκοπάκος, δεν αφήνει ποτέ ερώτηση αναπάντητη, κι αντί να κάνει την κουφή, βγήκε τη Δευτέρα το βράδυ, κι επειδή περί μνημονίου δεν είχε να πει τίποτα, είπε «αν δε μας ψηφίσετε, εκλογές». Όπως μας λέγανε οι πατεράδες μας, ‘αν δε φας, δε θα δεις μπάλα’ κλπ.

Γι αυτό κι η μοναδική λέξη που βρήκα ως χαρακτηρισμό αυτής της κίνησης ήταν «κατάντια». Γιατί, όταν αρχίζεις να συμπεριφέρεσαι στο κράτος όπως στο παιδί σου που δεν πάει για ύπνο νωρίς, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Κι ας έχει δίκιο για το μνημόνιο, κι άλλος να ήταν καπετάνιος, κι αυτός θα το στήριζε. Αλλά με την πολιτική είναι όπως και με τους τερματοφύλακες: στις μεγάλες γκέλες, καλύτερος είναι ο αναπληρωματικός.

***

Κι εκεί που λέω ότι δε θα αναφέρω καθόλου τη λέξη «αστυνομία» σε ένα άρθρο για αλλαγή, πάνε κάποιοι καλοθελητές και σαπίζουν στο ξύλο έναν φουκαρά με νοητικά προβλήματα. Για τον οποίον μάλιστα οι πατρινοί συμπολίτες του είχαν μόνο καλά λόγια να πούνε, πράγμα που αποκλείει τη γραμμή υπεράσπισης «αναρχικός – πέτρες – εξύβριση αστυνομικών οργάνων». Τα ίδια καταπιεσμένα ανθρωπάκια που εδώ και δεκαετίες διαμαρτύρονται για το χαρακτηρισμό «μπάτσοι».

Το τραγικό της υπόθεσης είναι το εξής: όλοι εμείς, άνθρωποι χωρίς εξουσία όπλου ή αστυνομικής ταυτότητας, θα ντρεπόμασταν να το κάνουμε αυτό. Αυτό ακριβώς, θα ντρεπόμασταν. Ακόμα και να προκαλούμασταν, θα κάναμε το αυτονόητο, υπομονή. Κι όμως κάποιοι προστάτες, κάποιοι υπάλληλοι του κράτους που έχουν υποχρέωση να μας υπηρετούν και να μας προστατεύουν, κάποιοι μπάτσοι το έκαναν. Και δεν ντράπηκαν. Κρίμα στους συναδέλφους τους που προσπαθούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, γιατί υπάρχουν κι αυτοί. Όσο υπάρχουν τέτοιοι υπάνθρωποι, ο λαός δε θα σεβαστεί ποτέ την αστυνομία.

***

Σε ένα απ’ τα πρώτα κείμενα μου για το blog του ραδιοφώνου είχα γράψει για μια περίπτωση γονιών απ’ την Άπω Ανατολή που ξέχασαν να ταΐσουν το παιδί τους, απασχολημένοι καθώς ήταν με κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι, κι αυτό πέθανε. Μου απάντησε λοιπόν ένας αναγνώστης λέγοντας μου να μην καθολικεύω καταστάσεις, κι ότι επειδή συνέβη κάτι τέτοιο μια φορά δε σημαίνει πως αποτελεί κοινωνική μάστιγα. Σήμερα διάβασα ότι μια μάνα σκότωσε το παιδί της γιατί την ενοχλούσε όταν αυτή ήταν απασχολημένοι να βάζει βαμβάκια και στάρια στο ίντερνετ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Κος Γουρούνης

Pig Bang Theory

Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο που βρήκα σε ένα blog για τους νέους που οι οικονομικές συγκυρίες τους σπρώχνουν στα στρατιωτικά και αστυνομικά επαγγέλματα. Ή λειτουργήματα, όπως θέλετε πέστε το. Οι περισσότεροι από αυτούς, μάλιστα, μπαίνουν σ’ αυτές τις σχολές με το στανιό, είτε γιατί ο πατέρας τους τους δηλώνει πως φράγκο για φοιτητική ζωάρα δεν υπάρχει, είτε γιατί πέφτει πάνω τους όλη η ομήγυρη και «άντε, να βοηθήσεις κι εσύ την οικογένεια», «άντε να βγάζεις δικά σου λεφτά στα 22», η συνέχεια γνωστή. Πάνε λοιπόν εκεί, τελειώνουν τις σχολές και με το που βγαίνουν στον έξω κόσμο τους περιμένει το ζεστό παραδάκι. Που για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι και πολύ. Δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό, να εξηγούμαι. Κι επειδή δε γεννηθήκαμε χθες, είχαμε κι εμείς οι…άοπλοι την ευκαιρία να κάνουμε κάτι τέτοιο άλλα δεν το κάναμε. Επειδή όμως, ως γνωστόν, με το ζόρι δουλειά δε γίνεται, όλα αυτά έχουν επιπτώσεις. Στο στρατό όχι και τόσες – τι με νοιάζει εμένα αν θα διοικηθούν καλά οι φαντάροι, ή αν οι γαλονάδες ξενερώνουν τη ζωή τους. Το θέμα είναι οι αστυνομικοί.

Γιατί για να είσαι αστυνομικός πρέπει τέλος πάντως να το έχεις μεράκι. Θα σε βρίσουν, θα σε κοιτάνε παράξενα, αλλά εσύ πρέπει μια δουλειά που έχεις να κάνεις, να την κάνεις σωστά. Όχι μόνο όταν κυνηγάς τα πιτσιρίκια με τα μηχανάκια, μα σε περιπτώσεις που βάζεις το καθήκον πάνω απ’ τη σωματική σου ακεραιότητα. Κι αν δεν έβλεπες από μικρός τον ταξίαρχο Θεοχάρη και σου την έδινε να πάρεις κι εσύ τους δρόμους να πιάσεις το Μεγάλο Κλόουν, αν βαριέσαι και κάνεις τη δουλειά σου με το ζόρι εν πάση περιπτώσει, αυτό δεν το κάνεις. Σ’ άλλες εποχές, τριάντα χρόνια πριν, ίσως να μην υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Τώρα όμως; Στην Αθήνα οι επίδοξοι ληστές έχουν αρχίσει να μαχαιρώνουν κόσμο στο ψαχνό στο δρόμο, σαν σε γουέστερν. Στη συμπρωτεύουσα, όλο και περισσότεροι συμφοιτητές μας πέφτουν θύματα διάρρηξης. Φοβάσαι να περπατήσεις μετά τα μεσάνυχτα γιατί το κατσαβίδι κι οι σουγιάδες πάνε σύννεφο. Θεός δεν είναι ο αστυνομικός για να είναι πανταχού παρών, δε λέμε αυτό. Όταν όμως γίνονται όλα αυτά γύρω σου και ψάχνεις να θυμηθείς πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες περιπολικό, κάτι πάει στραβά.

Όχι ότι μπορεί να παρθεί κάποιο δραστικό μέτρο. Πάντα ο κόσμος θα έχει ανάγκη τα λεφτά και τα παιδιά θα σπρώχνονται σε κάποιο επάγγελμα, είτε αυτό είναι ένοπλο είτε πχ το επάγγελμα του γιατρού ή του δικηγόρου. Λίγο φιλότιμο ζητάμε μόνο. Μπες σ’ όποια σχολή θες, αλλά κάνε μια προσπάθεια για το γενικό σύνολο να αποδώσεις λίγο. Αν οι πολιτικοί μηχανικοί αποφάσιζαν πως πλέον θα βαριούνται εξίσου και ξεχνούσαν να στηρίξουν σωστά τα κτίρια που θα σχεδίαζαν, πως θα μας φαινόταν που θα θρηνούσαμε θύματα απ’ αυτό;


***


Το γιατί οι γραμματείες στα πανεπιστήμια ανοίγουν μόνο για μιάμιση ώρα είναι μεγάλο μυστήριο. Τόσο μεγάλο που απορώ γιατί δεν υπάρχει ένα βιβλίο πχ «Ο Σερλοκ Χολμς στις γραμματείες των μηχανολόγων» ή «Το γεράκι της μάλτας κι η γραμματεία των ηλεκτρολόγων» κλπ…


***


Βλέποντας το «Νησί», το «σήριαλ που συγκίνησε το Πανελλήνιο» κι όλα αυτά τα χαριτωμένα που γράφτηκαν, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ ότι ο κόσμος δεν έχει αλλάξει όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Όλους τους κατατρεγμένους του κόσμου αν μπορούσαμε να τους βάλουμε σε μια βάρκα και να τους διώξουμε γιατί μας χαλάνε την αισθητική, θα το κάναμε. Γι’ αυτό συγκινηθείτε, δε λέω, καλό κάνει κι αυτό, την επόμενη φορά που θα δείτε κανέναν φουκαρά στο δρόμο όμως, τουλάχιστον μην αλλάξετε πεζοδρόμιο.





Κος Γουρούνης

Fascist Pig

Το ότι στην πολιτική σκηνή της χώρας μας υπάρχει αυτή τη στιγμή και δη και ως υποψήφιος περιφερειάρχης ο άνθρωπος Άδωνις Γεωργιάδης είναι προσωπική ήττα των ελλήνων πολιτών.

Το σκεφτόμουν σήμερα το πρωί που άνοιξα την τηλεόραση και, σχεδόν ευλαβικά, αυτός βρισκόταν εκεί, πιστός στο ραντεβού του με τα τηλεοπτικά παράθυρα. Έχω ένα θέμα με τον Άδωνι, δεν μπορώ ούτε ζωγραφιστό να τον βλέπω. Δεν είναι μόνο το ότι αντιτίθεμαι στις αυστηρές πολιτικές τοποθετήσεις του. Μεγάλα παιδιά είμαστε όλοι, δε χρειαζόμαστε κατήχηση από κανέναν πριν ρίξουμε την ψήφο μας, ούτε απ’ αυτόν, ούτε απ’ το Λάκη. Όπως επίσης ενώ με εκνευρίζει τα μάλα η εριστική διάθεση για καβγά που προσπαθεί να ξυπνήσει στον εθνικόφρονα που κρύβουμε μέσα μας, δεν είναι ο μοναδικός που χειραγωγεί ( ή καλύτερα προσπαθεί να χειραγωγήσει ) τις μάζες των ψηφοφόρων. Μπορώ ακόμα ακόμα, με Ιωβική υπομονή, να ανεχτώ την τάση του να ουρλιάζει στις συζητήσεις για να υπερκαλύπτει τις φωνές των συνομιλητών του, γιατί όσο να ‘ναι όλοι το έχουμε κάνει κατά καιρούς, έστω κι αν δεν το επαναλαμβάνουμε με εκνευριστική συνέπεια.

Η απέχθειά μου πηγάζει αλλού, στη νοοτροπία του «έμπορα» που κουβαλάει. Από πού να ξεκινήσει κανείς, απ’ το γάμο του με την Μπουμπούκα που τα φαινόμενα δείχνουν πως ο ίδιος φρόντισε να υπερπροβληθεί; Ή μήπως απ’ το ότι επιτηδευμένα τη βόλεψε σαν tv persona για να έχει την καθημερινή προβολή που αρμόζει στην αρχοντιά του; Τι να πει κανείς και για τη φαρσοκωμωδία στην οποία συμμετέχει μαζί με τον αδερφό του για να δώσουν σε όλους εμάς, τους πτωχούς τω πνεύματι, τα φώτα της γνώσης πουλώντας ιστορικά και φιλοσοφικά βιβλία με τον ίδιο τρόπο που η Μοιραράκη πουλάει τα μπορδοροδοκόκκινα χαλιά της. Όσο για τις απόψεις του, επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω για την αυθεντικότητά τους: Όσο πιο ακραία η άποψη που θα υποστηρίξεις, τόσο μεγαλύτερη έκταση θα πάρει η δημοσιότητα της. Και το ξέρει πολύ καλά αυτό το παιχνίδι ο κύριος Γεωργιάδης, το ήξερε κι όταν επέλεξε να εκδώσει τις 1400 σελίδες πολιτικοϊστορικού αυνανισμού του Πλεύρη με τον τίτλο «Οι Εβραίοι», το ξέρει κι όταν συμπεριφέρεται σαν το δευτερότοκο γιο της cosa nostra που πρέπει να έχει την απόλυτη στήριξη του Νονού, Δον Καρατζαφύρερ, σ’ ότι γράψει και πει. Αυτό πρεσβεύει η αντιπροσώπευση της δεξιάς στην ελληνική βουλή, την άδεια στο STAR και στο ALTER να μας προβάλουν τα περιεχόμενα του ψυγείου των πολιτικών της; Κι αν ναι, ο λαός της Αττικής τι μπορεί να προσμένει απ’ τη θητεία ενός τέτοιου τσαρλατάνου στο νευραλγικό πόστο του περιφερειάρχη;

Εν κατακλείδι, δεν ξέρω αν η ιδέα μου για έναν πολιτικό – πρότυπο που εμπνέει σοβαρότητα και προστατεύει τα του οίκου του είναι ξεπερασμένη, με το χέρι στην καρδιά όμως πείτε μου τι πιστεύετε, ένας άνθρωπος που ξεπουλάει τις προσωπικές του στιγμές με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να μου εγγυηθεί πως δε θα κάνει το ίδιο και με τα συμφέροντα των απλών πολιτών;


***


Κι άλλο κύκλωμα παιδεραστίας εξαρθρώθηκε την περασμένη βδομάδα. Το υλικό διακινείτο από –που αλλού;- το ίντερνετ, και μιλάμε όχι για δυο-τρεις, αλλά για τον εξωφρενικό αριθμό των 177 διωκόμενων. Μήπως ήρθε η στιγμή το facebook κλπ να αρχίσουν να ελέγχουν ηλικίες ή τέλος πάντων να θεσπίσουν μια αστυνόμευση της προκοπής;


***


Τα έγραφα εγώ τις προάλλες… Ένα ζευγάρι στην Αριζόνα «έπινε» σιγά σιγά έναν άστεγο καθώς κι οι δύο είχαν την εντύπωση ότι ήταν βρικόλακες. Στην Ελλάδα της κρίσης πόσο λέτε να πάει σε λίγους μήνες το 0- με το κιλό;;;



Υ.Γ.: Ο τίτλος είναι τραγούδι των Suicidal Tendencies. Για να μην πάρουν φωτιά και καούν όσοι νομίζουν ότι θίγονται.



Κος Γουρούνης

Pig Brother

Προσωπικά την περίμενα την κατηφόρα του Big Brother εν έτει 2010 κι ας προσπαθούν οι μεσημεριανές εκπομπές να μας το μπάσουν απ’ την πίσω πόρτα. Όχι γιατί στα εννιά χρόνια που μεσολάβησαν από τον Τσάκα και τον Πρόδρομο βάλαμε τα θεμέλια μιας ποιοτικής τηλεόρασης, αλλά γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά. Εννοείται πως το ενδιαφέρον που δείχνουν οι συμμετέχοντες δε με εκπλήσσει διόλου καθώς, όπως άλλωστε έγραφα και σε παλιότερο κείμενο, στη σύγχρονη πραγματικότητα η ζυγαριά ηθών του κάθε ανθρώπου γέρνει περισσότερο απ’ την πλευρά των χρημάτων παρά απ’ αυτή της δημόσιας εικόνας, κάτι που είναι, δυστυχώς, σημείο των καιρών. Εξυπακούεται πως παρομοίως δε με εκπλήσσει το εντονότατο ενδιαφέρον των τηλεοπτικών σταθμών για τέτοιου είδους προγράμματα, αηδίες δηλαδή χαμηλού κόστους που γίνονται αμέσως αποδεκτές από μεγάλη μερίδα τηλεθεατών. Όπως το 2001, έτσι και σήμερα, οι επιχειρηματίες που συντηρούν τα κανάλια της τηλεόρασης είναι πάνω απ’ όλα αυτό, επιχειρηματίες. Η ηθική είναι ηθική, και η ποιότητα, ποιότητα, αλλά όπως αν έχεις περίπτερο και βλέπεις ότι πουλάς μόνο τις τσόντες θα γίνεις επίσημος αντιπρόσωπος της Sirina για να κάνεις την μπάζα σου, παρομοίως κι αυτοί στρέφουν την προσοχή τους σε ό,τι πουλάει. Αποδεκτό ή όχι, σκουπίδι ή μη, ας μην μπαίνουμε σ’ αυτή τη λογική. Πρώτον γιατί είτε με τηλεχειριστήριο είτε με τηλεκοντάρι, όλοι έχουμε τη δυνατότητα αλλαγής συχνότητας, και δεύτερον διότι αν αποφασιστεί κάποτε γενική καθαριότητα και πέταγμα των σκουπιδιών απ’ τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, δε νομίζω ότι το Big Brother θα είναι το μόνο που θα φύγει.

Ωραία όλα αυτά θα μου πείτε, αλλά προς τι η έκπληξη που ανέφερα στην αρχή; Όπως άρχισα να γράφω, ο κόσμος δεν είναι πια ίδιος. Αυτός πριν από εννιά χρόνια φυσικά και δεν ήταν μεσαιωνικός, αλλά σε μια σύγκριση head to head με τον σημερινό σίγουρα βρισκόταν αρκετά βήματα πίσω. Βλέπετε, το πρώτο Big Brother έδωσε την ευκαιρία σε χιλιάδες ανθρώπους να κοιτάξουν τη ζωή μιας ντουζίνας άλλων από την κλειδαρότρυπα, κάτι που για τη συντριπτική πλειοψηφία είναι τουλάχιστον δελεαστικό. Η υστεροφημία που συνόδευε το πρόγραμμα έκανε πολλούς γονείς να απαγορεύσουν στα παιδιά τους την παρακολούθησή του, ενώ ακόμα και σαν τηλεοπτικό κοινωνικό φαινόμενο ο εγκλεισμός μιας ομάδας ανθρώπων, διαφορετικού κοινωνικού υπόβαθρου και χαρακτήρα, σε ένα κλειδαμπαρωμένο σπίτι ήταν κάτι πρωτότυπο. Τα χρόνια όμως πέρασαν και μαζί τους έφεραν την επανάσταση του internet, που ναι μεν ζούσε και βασίλευε το 2001, όχι όμως με τον πλουραλισμό του σήμερα κι όχι με τη σημερινή πληθυσμιακή κάλυψη: γιατί π.χ. να αναρωτιέσαι τι κάνει το ζευγάρι που είναι talk of the town όταν κλείνουν οι κάμερες στο σπίτι του μεγάλου αδερφού, όταν μπορείς να δεις στο διαδίκτυο εκατομμύρια άλλα ζευγάρια που δεν είναι τόσο μυστικοπαθή να βγάζουν τα ματάκια τους, ακόμα κι αν μένεις σε μια ερημική βραχονησίδα. Ή, ακόμα καλύτερα, γιατί να συζητάς την προσωπική ζωή πέντε αγνώστων, όταν μέσω του facebook και των υπολοίπων site κοινωνικής δικτύωσης μπορείς να μάθεις και να συζητήσεις τα πάντα γα τη ζωή των γνωστών σου. Επιπρόσθετα, έχουν μεσολαβήσει τόσα πολλά ριάλιτι προγράμματα, που πλέον η αρχική δίψα για τέτοιου είδους κουτσομπολιό έχει άρδην αρχίσει να σβήνει. Ούτε οι γονείς δε δίνουν βάση πλέον, προτιμώντας να μην κάνουν πολύ κακό για το τίποτα για κάποιους που ξύνονται όλο το εικοσιτετράωρο σε μια μακρινή μονοκατοικία. Άλλωστε ποιος βλέπει πια τηλεόραση όταν μπορεί να δει όποια ταινία η σειρά τραβάει η όρεξη του κάνοντας δυο κλικ στο ποντίκι του; Και τα νούμερα που μας σερβίρουν η (Κ)Α ΓΚΕ ΜΠΕ και οι λοιποί μην τα τρώτε άχαφτα. Αρχή είναι ακόμα, λίγο η περιέργεια, λίγο που δεν μπήκαμε καλά καλά σε κανονικούς ρυθμούς – κι άρα έχουμε άπλετο χρόνο να παρακολουθήσουμε ο,τιδήποτε μας σερβίρεται, σε κάνα δυο μηνάκια οι γερμανοί του alpha θα το φυσάνε και δε θα κρυώνει το άπατο που θα πιάσει το πρόγραμμα…


***


Κατόπιν προτροπής ενός φίλου να αναφερθώ και σε κάτι που ξέχασα στο προηγούμενο κείμενο: Έγραφα πριν δυο βδομάδες για τους Placebo και τα δικαιολογημένα μπουκάλια που φάγανε στη συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη, δεν έγραψα τίποτα όμως για την εμφάνιση του Ozzy στο Terra Vibe στις 25 του περασμένου μήνα. Γιατί τα αναφέρω μαζί; Γιατί ο κος Osbourne παρότι στα εξήντα-ένα του έκανε μια αξιοσημείωτη, φιλότιμη προσπάθεια να ψυχαγωγήσει το κοινό της συναυλιακής ( μικρής, για τέτοια ονόματα) σκηνής του Terra Vibe για παραπάνω από δύο ώρες και πιστεύω πως όλοι έφυγαν ικανοποιημένοι για το πώς διάλεξαν να ξοδέψουν το πενηντάρικό τους. Εντάξει, ξέρω πως πολλοί δεν τον γουστάρουν τον Ozzy γιατί είναι λίγο τσαρλατάνος, έτρωγε πουλιά στη σκηνή, έκανε την οικογένειά του τηλεοπτικό πρόγραμμα κλπ κλπ, αλλά δεν παύει να είναι αυτός που είναι, έστω κι αν έπρεπε να περιμένουμε καμιά 20αριά χρόνια για να πει καινούριο τραγούδι της προκοπής. Κι όμως ήρθε, τραγούδησε, τα έδωσε όλα, κι έφυγε χειροκροτούμενος. Ζητάμε πολλά απ’ τους «καινούριους» που θέλουμε να βγάζουν κάτι απ’ το μεράκι των «παλιών»;




Κος Γουρούνης